Περί αστικής δικαιοσύνης

από το «Βαθύ Κόκκινο»

Ερέθισμα γ’ αυτή μας την ανάρτηση πήραμε με τα όσα διαδραματίστηκαν χτες στην εκπομπή του Πρετεντέρη αλλά και από το πρωτοσέλιδο και το κύριο άρθρο (το οποίο παραθέτουμε στα τέλος της ανάρτησής μας) της εφημερίδας των Συντακτών.

Θα ήταν πλεονασμός να σχολιάσουμε την στάση Πρετεντέρη, ενός μαντρόσκυλου του συστήματος, που του ταιριάζουν γάντι οι στίχοι του Κώστα Βάρναλη:«… και συ πρόστυχη πένα και μολύβι. του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα».

Μια χαρά επίσης παρουσιάζει το «βιογραφικό» του καλαμαρά του ΔΟΛ, ο Κώστας Βαξεβάνης στην ιστοσελίδα του: «Ο Γιάννης Πρετεντέρης δεν είναι καλός συνάδελφος. Καθόλου καλός συνάδελφος. Είναι ένας κομψευόμενος κύριος, καλός χειριστής της πένας περισσότερο,παρά της τηλεοπτικής εικόνας στην οποία πολλές φορές εμφανίζεται αμήχανος αν κάποιος του ζητήσει τα ρέστα, αλλά καλός δημοσιογράφος δεν είναι. Και δεν είναι όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί...
κατανοεί κάτι συγκεκριμένο ως δημοσιογραφία. Την προώθηση μιας πολιτικής ατζέντας και μάλιστα της ατζέντας πάντα της εξουσίας. Από το βαθύ έως το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και από την Καραμανλική ΝΔ έως τη σημερινή με την Ευαγγελική συνιστώσα, ο Πρετεντέρης έχει ένα στασίδι δίπλα στην κυρίαρχη αντίληψη».

Αναφέρει δηλαδή ο εκδότης του Hot Doc όσο πιο «κόσμια» γίνετε το ποιόν του Γ. Πρετεντέρη. Ενός γλοιώδη τύπου, υπηρέτη όλων των αφεντάδων, ενός «γυμνοσάλιαγκας του εκσυγχρονισμού» όπως ευφυώς τον είχε χαρακτηρίσει ο «Ριζοσπάστης.

Από κει και πέρα όμως όλη αυτή η θεσμολαγνική στάση του Σύριζα –η «Αυγή» διαμαρτύρεται σήμερα για την «ανοίκεια επίθεση» του Δένδια σε κάποιους δικαστές, ενώ χτες ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Βούτσης στην εκπομπή του Γ. Πρετεντέρη, ζήτησε την παραίτηση του υπουργού μπάτσων και καταστολής γιατί το εξουσιαστικό αυτό βαμπίρ είχε αποδεχτεί ότι «η Αριστερά είναι η μήτρα της τρομοκρατίας» και ότι « ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο δρόμο της νομιμότητας του»- μας δείχνει ότι τα στελέχη του Σύριζα βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος.

Είναι προσωπική πολιτική του Ν. Δένδια το όργιο καταστολής όπως άφηνε να διαφανεί ο αρθρογράφος της Αυγής Θ. Καρτερός γράφοντας: «Τι γίνεται με τον Δένδια; Το γαρ πολύ της Τάξεως γεννά παραφροσύνη; Ονειρεύεται πάγο και ρετσινόλαδο για τους αντιφρονούντες; Τον κινεί ο ναρκισσισμός του χωροφύλακα και το μεγαλείο του Μανιαδάκη;»; ‘Η είναι μια επιλογή του αστικού κράτους και του πολιτικού του προσωπικού που εκτιμάει ότι μόνο μ αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να εφαρμόσει μια πολιτική που ισοπεδώνει την κοινωνία για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών;

Και ερχόμαστε τώρα στο σημερινό κύριο άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών

Κυβερνητική αλαζονεία

Εγκυμονεί κινδύνους για τη λειτουργία του πολιτεύματος η συντονισμένη επίθεση στελεχών της Νέας Δημοκρατίας εναντίον λειτουργών της δικαστικής εξουσίας. Μετά τον υπουργό Ν. Δένδια («Μια μειοψηφία λειτουργών της Θέμιδος επιλέγει να εθελοτυφλεί») και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο («Κάποιοι δικαστικοί δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους»), προστέθηκε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σε πιο σκληρή γραμμή αυτός: «Δεν έχω την ίδια εμπιστοσύνη, που έχω στην ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης και στην ελληνική αστυνομία, σε κάποιους λειτουργούς της Θέμιδος».

Προκλητικότατες δηλώσεις που, αν μη τι άλλο, «καταργούν» τη σοφή διάκριση των εξουσιών, την πολυτιμότερη σύμμαχο της κοινωνίας εναντίον της αυθαιρεσίας των εξουσιών, όπως αυτή ορίζεται στο άρθρο 26 του ελληνικού Συντάγματος. Είναι σύνηθες παρ” όλα αυτά οι άνθρωποι της εκτελεστικής εξουσίας να παρεμβαίνουν και να σχολιάζουν δικαστικές αποφάσεις όταν αυτές δεν είναι της αρεσκείας τους, των συμφερόντων ή των φιλοδοξιών τους.

Η περίφημη διάκριση των εξουσιών (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) διατυπωμένη από τον Γάλλο φιλόσοφο Μοντεσκιέ υιοθετήθηκε χωρίς δισταγμό από τους ηγέτες της Γαλλικής Επανάστασης και ενσωματώθηκε στα άρθρα του Συντάγματος το 1791• Και αυτό γιατί η αυτονομία και η αυτοτέλεια της άσκησης των αρμοδιοτήτων κάθε μιας διασφαλίζει την ισονομία και ισοτιμία των πολιτών: ακόμη και στις πρωτόγονες κοινωνίες η διάκριση αυτή ήταν, έστω υποτυπωδώς, επιβεβλημένη. Ακριβώς διότι αποτρέπει τη συγκέντρωση των εξουσιών σε έναν, γεγονός που οδηγεί νομοτελειακά στην αυθαιρεσία. Η διάκριση αυτό επιτυγχάνει: η μία εξουσία να αναχαιτίζει την άλλη.

Τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται να αδιαφορούν για τους θεμελιώδεις θεσμούς του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αλλά δεν είναι απλή αδιαφορία, είναι περιφρόνηση, γι” αυτό και ήταν έντονη η αντίδραση των δικαστικών λειτουργών. Η Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδας, έντονα δυσαρεστημένη, τόνισε ότι «οι δικαστικές αποφάσεις δεν εκδίδονται καθ” υπαγόρευσιν ή κατ” αρέσκειαν της εκτελεστικής ή όποιας άλλης πολιτειακής εξουσίας», ενώ η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων συνέστησε «δηλώσεις, που αποδοκιμάζουν ή επικροτούν τις δικαστικές αποφάσεις, ανάλογα με το εάν αυτές είναι ή όχι, κατά περίπτωση αρεστές, επιβάλλεται να αποφεύγονται».

Οι δικαστές δεν είναι στο απυρόβλητο. Πολλές αποφάσεις τους έχουν προκαλέσει τη δημόσια αποστροφή κι έχουν εξοργίσει το λαϊκό αίσθημα δικαιοσύνης. Οταν, όμως, κυβερνητικά στελέχη επιτίθενται στους δικαστικούς λειτουργούς, τότε κινδυνεύει το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα.

Καιρός λοιπόν να υποσταλεί η παρεμβατική αλαζονεία της εκτελεστικής εξουσίας. Αλαζονεία που προφανώς εκπηγάζει από το ότι αυτή διορίζει την ανώτατη ηγεσία της δικαστικής εξουσίας και άρα τη δεσμεύει. Άρα για ποια ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης γίνεται λόγος όταν ο διορισμός των περισσοτέρων λειτουργών γίνεται από ανθρώπους της εκτελεστικής εξουσίας;

Η διάκριση των εξουσιών είναι το θεμέλιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Κάθε διάρρηξη αυτού του αξιώματος είναι κίνδυνος για την ομαλή λειτουργία της.

Παραμύθια της Χαλιμάς όλα τα παραπάνω. Και να προσπεράσουμε αν έχουμε ή όχι «δημοκρατικό πολίτευμα» και αν ή όποια αντιπαράθεση ανάμεσα σε εξουσιαστικούς πόλους του συστήματος «εγκυμονεί κινδύνους για τη λειτουργία του πολιτεύματος», που ισχυρίζεται η εφημερίδα.

Το βασικό είναι ότι όλη αυτή η συζήτηση, που έχει πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις είναι εντελώς αποπροσανατολιστική θέλοντας να εδραιώσει την άποψη ότι η λειτουργία της αστική δικαιοσύνης είναι θέμα προσώπων, και όχι μηχανισμός ενός συστήματος.

Ενας μηχανισμός που έδρασε «επάξια» και στις πιο μαύρες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας. Στελέχωσε τα έκτακτα στρατοδικεία του εμφύλιου και του μετεμφυλιακού μοναρχοφασισμού, υπηρέτησε χωρίς κανένα πρόβλημα τη χούντα, εκτέλεσε και εκτελεί υπάκουα τον ρόλο που της έχει ανατεθεί. (Τελευταίο παράδειγμα η απόφαση να βγει παράνομη και καταχρηστική η απεργία στο Μετρό).

Η «Δικαιοσύνη» λοιπόν είναι ένας πυλώνας του ταξικού κράτους, του κράτους της αστικής δικτατορίας. Είναι και αυτή ταξική γιατί υπηρετεί, στα πλαίσια του κράτους, το ταξικό εκμεταλλευτικό σύστημα.

Η εξουσιαστική κάστα των δικαστών δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα βασικό όπλο στο οπλοστάσιο του κράτους των καπιταλιστών που χρησιμοποιείται στον ολοκληρωτικό ταξικό πόλεμο που επιδίδετε με αντίπαλο τον κόσμο της εργασίας.