Ιδιωτικοποιήσεις, η εθνική πλευρά

του Βασίλη Βιλιάρδου

Οφείλει να απαγορεύεται συνταγματικά η εκποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων, η οποία ισοδυναμεί με την εκχώρηση της αυτονομίας του κράτους στους ιδιώτες – με την αποκρατικοποίηση της εξουσίας και με την κατάλυση της Δημοκρατίας

«Το ευρώ είναι το κάλυμμα ενός ηφαιστείου έτοιμου να εκραγεί ή το καπάκι μίας κατσαρόλας που βράζει - αυτό που προσπαθεί απεγνωσμένα να διατηρήσει τον ατμό ερμητικά κλειστό, για να αποφευχθεί η έκρηξη.

Μία έκρηξη που μάλλον θα συμβεί, όταν η νεολαία της Ευρώπης αντιληφθεί πως δεν έχει πλέον μέλλον - με τις στατιστικές που καταγράφουν την ανεργία να είναι αυτές που μας δείχνουν το πότε ακριβώς θα προκληθεί».

Στόχος οφείλει να είναι η απόλυτα ισορροπημένη σχέση μεταξύ του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα μίας χώρας, έτσι ώστε να προστατεύεται η αυτονομία του κράτους για την ασφάλεια των Πολιτών του - οι οποίοι το εμπιστεύθηκαν, αναθέτοντας τη δημόσια διοίκηση στους Θεσμούς του. Η εθνική κυριαρχία ενός κράτους, όπως συνήθως αποκαλείται η πλήρης αυτονομία του, είναι...
δυνατόν να καταλυθεί από αρνητικές εξελίξεις στο εσωτερικό του, ιδίως δε στην οικονομία του – χωρίς να είναι απαραίτητη η στρατιωτική εισβολή στην «επικράτεια» του”.

Το παραπάνω κείμενο, ελαφρά διαμορφωμένο, προέρχεται από έναν πολύ γνωστό Γερμανό νομικό, ο οποίος είναι ταυτόχρονα μέλος του συνταγματικού δικαστηρίου της χώρας του. Ο καθηγητής συμπληρώνει έμμεσα ότι, η Γερμανία είναι πλέον αντιμέτωπη με ένα τεράστιο πρόβλημα, έχοντας εκποιήσει το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας της – γεγονός που ήδη πληρώνουν ακριβά οι Πολίτες της, μέσω της αυξημένης φορολόγησης τους, καθώς επίσης της συνεχούς μείωσης της κοινωνικής πρόνοιας, σε συνδυασμό με τη σταδιακή υποβάθμιση των υπηρεσιών στην Παιδεία, στην Υγεία και αλλού.

Από τις διαπιστώσεις αυτές συμπεραίνουμε ότι, η λειτουργία των επιχειρήσεων με αποκλειστικό στόχο το κέρδος, η οποία είναι χωρίς καμία αμφιβολία «θεμιτή» για τον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορεί να θεωρηθεί κατάλληλη για εκείνους τους τομείς, οι οποίοι αφορούν το σύνολο μίας κοινωνίας – για τους κοινωφελείς. Οι «περιοχές» αυτές οφείλουν να λειτουργούν από το Δημόσιο μίας χώρας, με στόχο τη φροντίδα των Πολιτών της και όχι το κέρδος.

Η σημερινή εξέλιξη λοιπόν, η απαίτηση δηλαδή της ιδιωτικοποίησης όλων των κλάδων της οικονομίας μίας χώρας, στην οποία συνηγορούν τόσο η ΕΕ, όσο και οι τρεις βασικοί διεθνείς οργανισμοί (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου), είναι σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των Πολιτών.

Ειδικότερα, εάν το κράτος «αποσυρθεί» τόσο από την ιδιοκτησία, όσο και από τη διαχείριση των κοινωφελών επιχειρήσεων, χάνει μεταξύ άλλων τη δυνατότητα του να ασκεί Πολιτική. Δηλαδή, δεν είναι πλέον η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση αυτή η οποία δίνει τις κατευθύνσεις, διαμορφώνει και αναπτύσσει την κοινωνία, αλλά οι ιδιώτες – οι οποίοι ουσιαστικά διοικούν απολυταρχικά, χωρίς να λογοδοτούν στους Πολίτες, με αποκλειστικό στόχο το κέρδος.

Σαν έμμεσο επακόλουθο των ιδιωτικοποιήσεων, το κράτος αδυνατεί πλέον να επιβάλλει μία δίκαιη αναδιανομή των εισοδημάτων και να κατευθύνει την Οικονομία επειδή, μεταξύ άλλων, δεν μπορεί να τοποθετήσει τις εταιρείες του ή τη Ζήτηση των απασχολουμένων του «στη ζυγαριά» - εκτός του ότι γίνεται ταυτόχρονα «εκβιάσιμο», εκ μέρους του Καρτέλ.

Για παράδειγμα, θα μπορούσαν οι ιδιώτες στον τομέα της ενέργειας, να διατηρήσουν χαμηλή τεχνητά την προσφορά (όπως συνέβη στην Καλιφόρνια), έτσι ώστε να αυξήσουν τις τιμές – με δυσμενέστατα αποτελέσματα τόσο για το δημόσιο, όσο και για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις ή τα νοικοκυριά. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί με την ύδρευση, με τα λιμάνια, με τις δημόσιες συγκοινωνίες και με τις επικοινωνίες. Στην περίπτωση αυτή, είναι προφανώς αδύνατον να μιλάει κανείς για «αυτονομία» του κράτους – πόσο μάλλον για εθνική κυριαρχία, ειδικά όταν οι ιδιώτες-επιχειρηματίες είναι ξένες πολυεθνικές.

Ένα δεύτερο, γνωστό σε όλους μας παράδειγμα, είναι οι ιδιωτικές αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης – οι τρεις πανίσχυρες «αδελφές». Εάν οποιοδήποτε κράτος, συμπεριλαμβανομένων των Η.Π.Α., της Γαλλίας και της Γερμανίας, αρνηθεί να ακολουθήσει τις εντολές τους, έρχεται αντιμέτωπο με την υποτίμηση της πιστοληπτικής του ικανότητας – η οποία επιβαρύνει με  δισεκατομμύρια επί πλέον τόκους τον προϋπολογισμό του. 

Συμπερασματικά λοιπόν, από την πλευρά του εκάστοτε Συντάγματος θα έπρεπε να μην επιτρέπεται οτιδήποτε μπορεί να αμφισβητήσει την αυτοδυναμία, την εθνική κυριαρχία καλύτερα ενός κράτους, από όπου και αν αυτό προέρχεται. Επομένως, οφείλει να απαγορεύεται συνταγματικά η ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων, η οποία ουσιαστικά ισοδυναμεί με την εκχώρηση της αυτονομίας του κράτους στους ιδιώτες – με την αποκρατικοποίηση της εξουσίας και με την κατάλυση της Δημοκρατίας.

ΑΣΥΜΜΕΤΡΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ

«Μείωση των δαπανών ή αύξηση των φόρων;», αναρωτιέται εύλογα κανείς, όσον αφορά τη μέθοδο που πρέπει να ακολουθηθεί από ένα κράτος, το οποίο έχει οδηγηθεί ανόητα στην παγίδα του χρέους (σκόπιμα, όσον αφορά την Ελλάδα).

Ειδικότερα, για την καταπολέμηση του ελλείμματος του προϋπολογισμού μίας χώρας, καθώς επίσης για τον περιορισμό του δημοσίου χρέους της, απαιτείται είτε η μείωση των δημοσίων δαπανών, είτε η αύξηση των φόρων, είτε ένας ορθολογικός συνδυασμός και των δύο.

Σε γενικές γραμμές τώρα, η μείωση των δημοσίων δαπανών οδηγεί σε υποχρεωτικό περιορισμό του κράτους - συμπεριλαμβανομένου του μεγέθους της κυβέρνησης και του Κοινοβουλίου.

Αντίθετα, η αύξηση των φόρων οδηγεί στη διατήρηση ή στη μεγέθυνση του κρατικού μηχανισμού, της κυβέρνησης κλπ. - αφού οι (ανόητοι) πολίτες αναλαμβάνουν ουσιαστικά να εξοφλήσουν τα χρέη που δημιούργησαν οι πολιτικοί τους, καθώς επίσης να συνεχίσουν να πληρώνουν τη διαφθορά και τους μισθούς των κομματικών τους μηχανισμών.

Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής δεδομένα στην Ελλάδα, ακόμη και η τελευταία κυβέρνηση της, κυβέρνηση συνεργασίας «συντηρητικών και σοσιαλιστικών δυνάμεων», έχει προτιμήσει την αύξηση των φόρων (άρα τη διατήρηση ή τη μεγέθυνση του κρατικού μηχανισμού), αντί της μείωσης των δαπανών - παρά το ότι η πολιτική αυτή είναι εις βάρος της ανάπτυξης και υπέρ της ανεργίας στον ιδιωτικό κυρίως τομέα.

Όπως φαίνεται δε, αυτή θα ήταν η επιλογή και της σημερινής αντιπολίτευσης - οπότε τα συμπεράσματα, όσον αφορά τις επιδιώξεις της, είναι αυτονόητα.

Δυστυχώς για όλους μας, η πολυσυζητημένη ανάπτυξη απαιτεί, μεταξύ πολλών άλλων, μείωση των δημοσίων δαπανών, με τον παράλληλο περιορισμό των φόρων - γεγονός που μάλλον τεκμηριώνει το ότι, συνεχίζεται αφενός μεν η «εκτροφή» του κομματικού κράτους, αφετέρου η διασπορά ψευδών ελπίδων (κυρίως από τα κόμματα εξουσίας).

Περαιτέρω, όσον αφορά την καταπολέμηση του δημοσίου χρέους (το εκάστοτε νέο ύψος του είναι απλούστατα το χρέος του προηγουμένου έτους, συν το έλλειμμα του προϋπολογισμού του τρέχοντος έτους), οι «αλχημείες» δεν έχουν τελειωμό. Περιληπτικά τα εξής:

(α) Στην Ελλάδα επιβαρύνεται το χρέος του 2012 με τα ποσά της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, χωρίς να προστεθούν, ως οφείλουν, στο έλλειμμα (αν και τελικά άλλαξε η μεθόδευση, όταν βέβαια αποκαλύφθηκε). Έτσι το δημόσιο χρέος «εξακοντίζεται» στα 343 δις €, από περίπου 298 δις € που έπρεπε να είναι.

(β) Κάποιες τράπεζες (ΑΤΕ, ΤΤ) χωρίζονται σε κακές (Bad Bank) και καλές. Τα ποσά που συγκεντρώνονται αυθαίρετα στις κακές (στην περίπτωση της ΑΤΕ περί τα 7 δις €, του ΤΤ περί τα 4 δις €), θα μεταφερθούν τελικά στον κρατικό προϋπολογισμό – οπότε στο δημόσιο χρέος και από εκεί στους ανόητους φορολογουμένους.

(γ) Επιλέγεται η αποκρατικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων, σε τιμές εκποίησης, παρά το ότι αποτελεί μία «άκρως εγκληματική» ενέργεια εις βάρος της χώρας, «ποινικά κολάσιμη» - όσον αφορά τις κοινωφελείς (ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, ΔΕΗ κλπ.), τις κερδοφόρες (ΟΠΑΠ κλπ.), καθώς επίσης τις στρατηγικές.

(δ)  Ειδικά όσον αφορά την ύδρευση, η ιδιωτικοποίηση των αντίστοιχων εταιρειών, οι οποίες είναι «φυσικά μονοπώλια», αποτελεί ένα αποτρόπαιο έγκλημα εναντίον του συνόλου των πολιτών μίας χώρας – γεγονός που τεκμηριώνεται από το ότι, καμία απολύτως ανεπτυγμένη χώρα δεν αποκρατικοποιεί τα δίκτυα ύδρευσης της (με ελάχιστες εξαιρέσεις). 

Δυστυχώς το έγκλημα αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Ακόμη και στη Γερμανία σχεδιάζεται η ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης – γεγονός που έχει οδηγήσει τους πολίτες εκεί στη συλλογή υπογραφών, έτσι ώστε να κατατεθεί μία «συλλογική διαμαρτυρία» («petition» καλύτερα), στην Κομισιόν. Μεταξύ άλλων γράφεται στη συγκεκριμένη αυτή πρωτοβουλία των Γερμανών Πολιτών (right2water.eu) ότι, «Η Ευρώπη οφείλει να ανήκει στους Πολίτες της και όχι στα διάφορα λόμπι».

Στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή, σχεδιάζεται η εκποίηση της εταιρείας ύδρευσης της Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ), όπως συζητήθηκε στη χθεσινή επιτροπή οικονομικών υποθέσεων της Βουλής, έναντι 90 εκ. €, χωρίς δυστυχώς κανένας να διαμαρτύρεται – ειδικά οι πολίτες της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι κινδυνεύουν πρώτοι (προφανώς θα ακολουθήσει η ΕΥΔΑΠ στην Αθήνα κοκ.).

Ολοκληρώνοντας, όταν διασωθούν οι τράπεζες με χρήματα των φορολογουμένων, έτσι ώστε να πουληθούν «καθαρές» στους εισβολείς, καθώς επίσης όταν αποκρατικοποιηθούν οι παραπάνω δημόσιες επιχειρήσεις (ο υπόγειος πλούτος έχει ήδη παραχωρηθεί ως εγγύηση στους δανειστές), χωρίς να έχει μειωθεί καθόλου το χρέος, η Ελλάδα θα πεταχτεί δυστυχώς στα σκουπίδια, σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα.

Όπως έχουμε δε πολλές φορές τονίσει, η επιβολή της συγκεκριμένης πολιτικής είναι πολύ πιο εύκολη μέσω των (δήθεν) αριστερών κομμάτων, αφού τότε οι Πολίτες αντιδρούν πολύ λιγότερο. Κατά την άποψη μας λοιπόν, το σχέδιο ξεπουλήματος της πατρίδας μας δεν θα πραγματοποιηθεί από τη σημερινή «κυβέρνηση προετοιμασίας του», αλλά, πιθανότατα, από την επόμενη – την «αριστερή» (όπως είπε χαριτωμένα η αντιπολίτευση, «Δεν φταίει το ΔΝΤ για την πολιτική λιτότητας και τις μειώσεις των μισθών στην Ελλάδα» - δεν φταίνε δηλαδή οι σύνδικοι του διαβόλου, αλλά κάποιος άλλος!).  

ΥΓ: Ένα από τα πιο περίεργα φαινόμενα στην Ελλάδα είναι το ότι, οι Ελληνίδες αντιδρούν πολύ περισσότερο από τους Έλληνες - όσον αφορά τη μετατροπή της χώρας μας σε προτεκτοράτο των δανειστών της, τη δόλια υπαγωγή της στο ΔΝΤ και πολλά άλλα.

Ελληνίδα ήταν αυτή που κατήγγειλε τις μεθοδεύσεις των εισβολέων (διόγκωση του ελλείμματος το 2009), όπως επίσης Ελληνίδα είναι αυτή που, ανήκοντας στο ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ, δεν συμφωνεί με τις μεθόδους εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Τι συμβαίνει αλήθεια με τους Έλληνες; Έχουν συμβιβαστεί εντελώς;

από το "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους"

Ιδιωτικοποιήσεις, η εθνική πλευρά Ιδιωτικοποιήσεις, η εθνική πλευρά Reviewed by Διαχειριστής on Παρασκευή, Ιανουαρίου 25, 2013 Rating: 5

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.