Η τιμή της χαράς

Χριστούγεννα πλησιάζουν. Οι βιτρίνες, πιο πολύ στις ακριβές περιοχές της Αθήνας, λιγότερο στις πιο φτωχές, στολισμένες με λαμπερά στολίδια και φωτάκια, η τηλεόραση διαλαλεί τη χαρά όπως και όλο το χρόνο άλλωστε, μέσα από τις ελαφριές εκπομπές και τα σήριαλ για να ξεχνιόμαστε. Όσοι έχουν ένα ζεστό σπίτι, μια ζεστή οικογένεια, λεφτά για τρόφιμα, ρούχα, δώρα, όλοι αυτοί είναι καλά, όλοι αυτοί νιώθουν το πνεύμα των Χριστουγέννων, την γλυκιά αναμονή της γιορτής και της αργίας.

Κι εγώ, και κάποιοι άλλοι, έχουμε ένα ζεστό σπίτι;

Όταν επιστρέφω σκέφτομαι να ανάψω τη μικρή σόμπα. Ο λογαριασμός θα έρθει τόσος που θα δυσκολεύομαι να τον πληρώσω. Η κεντρική θέρμανση δεν ανάβει καθόλου φέτος, δεν πήραμε καθόλου πετρέλαιο. Γιατί να καίει τις ώρες που κάποιοι λείπουν; Δεν περισσεύουν χρήματα.

Μετράω τη βενζίνη για τις μετακινήσεις μου. Τόσο που έχει μειωθεί ο μισθός μου, το κόστος της βενζίνης είναι δυσανάλογα μεγάλο για να πηγαίνω και να έρχομαι στη δουλειά.

Στο σούπερ μάρκετ, όλα έχουν ακριβύνει. Τι περισσότερο να αγοράσουμε πέρα από τα βασικά ...
είδη διατροφής, τι άλλο να έχει το εορταστικό τραπέζι, παρά τα πιο απλά και στοιχειώδη;

Κι όσο για δώρα, για καινούργια ρούχα και παπούτσια, ούτε καν σκέψη τέτοια δεν υπάρχει. Δεν περισσεύουν 100 ευρώ από πουθενά. Εκατό ευρώ είναι πια ένα μεγάλο ποσοστό του εισοδήματος.

Στις ειδήσεις σταθερή και σταγόνα σταγόνα τρομοκρατία για τα νέα φορολογικά μέτρα, απειλές για όσους τολμούν να μην πληρώνουν χαράτσια και φόρους, και κυρίως βιασμός της αντίληψης και της νοημοσύνης μας. Το ύφος της παρουσιάστριας όταν ανοιγοκλείνει το καλοταϊσμένο στόμα της για να μας φτύσει στα μούτρα το ποίημα που της σφύριξαν από τα πάνω στο αυτί, όλο σοβαρότητα λες και μεταφέρει καμιά σπουδαία σοφία, ενώ ολοφάνερα προπαγανδίζει ψεύδη και διαστρεβλώσεις των πραγμάτων. Ο αναλυτής του σταθμού, όλο καμάρι για την αξία  και τη διάσημη θέση του, επιβεβαιώνει και αυτός δια μέσου της υποτιθέμενης επιστημονικής αναλύσεως που κάνει οτι ναι, όντως, πράγματι, έτσι έχουν τα πράγματα, έχει δίκιο ο Στουρνάρας, έχει δίκιο ο Σαμαράς, έχει δίκιο ο Σόϊμπλε, ότι συμβαίνει είναι γραμμένο και μοιραίο να συμβεί και όλο αυτό που ζούμε μας αξίζει, όλων μας, και αυτού και εμένα που τον βλέπω κουκουλωμένη στην κουβέρτα για να αντέξω το κρύο χωρίς να κάψω ρεύμα.

Στους δρόμους, σε κάθε φανάρι, αδύναμοι, κουρελιασμένοι μετανάστες, ζητιανεύουν μισό ευρώ, μέσα στο κρύο, κι έχω προσέξει, συνήθως είναι τα μικρά και παλιά αυτοκίνητα που κάτι τους δίνουν, όχι τα πολυτελή, καινούργια, ακριβά!

Σπίτια παλιωμένα, μισογκρεμισμένα, εγκαταλειμμένα από ιδιοκτήτες που δεν έχουν τη δυνατότητα να τα επισκευάσουν, διαμερίσματα μέσα στο καυσαέριο και το θόρυβο μεγάλων λεωφόρων, μαυρισμένοι τοίχοι, οι κάτοικοι τους δεν έχουν να τα συντηρήσουν.

Μαγαζιά κλειστά, με σκονισμένες τζαμαρίες, μια πόλη που καταρρέει.

Και στην τηλεόραση, η φανταχτερή βιτρίνα, εικόνες από το Κολωνάκι, την Κηφισιά, μια φωτισμένη ακόμα ακμαία γωνιά του κέντρου, ο κομμωτής μας προτείνει ένα εορταστικό χτένισμα, η παρουσιάστρια φοράει ένα χρυσαφί δεκαπεντάποντο λόγω των ημερών.

Ναι, θα ήθελα κι εγώ να χαρώ που έρχονται Χριστούγεννα. Αλλά η χαρά έχει κάποια τιμή. Χαρά δεν υπάρχει όταν κρυώνεις, χαρά δεν υπάρχει όταν κουβαλάς το βάρος των χρεών και το φόβο και την απειλή της εφορίας, χαρά δεν υπάρχει στη μιζέρια και την παρακμή, χαρά δεν υπάρχει όταν σε βιάζουν και το ξέρεις, και το βλέπεις γύρω σου.

Όσο για εκείνα τα παραμύθια που συμφιλιώνουν τους φτωχούς με τους πλούσιους, είναι... παραμύθια, για να μην αλλάζει τίποτα στον κόσμο.

από το "Κεράσια και Κρίνοι"