Καλή αποτυχία

του Θύμιου Καλαμούκη

Και εκεί που όλοι προσμένουμε την ρήξη, με το παλιό και το σάπιο, ήρθε η ΡΙΚΣΣΥ του παλιού και του σάπιου. Και ήρθε αυτή η ΡΙΚΣΣΥ, αντί για την κανονική ρήξη, όπως έρχονται περίπου όλα τον τελευταίο καιρό. Αδιάφορα, άνευρα, καταθλιπτικά, ανούσια.

Η ΡΙΚΣΣΥ του Α.Λοβέρδου, δεν είναι ούτε για νούμερο στο δελφινάριο, όπως δεν είναι για νούμερο στο δελφινάριο, οτιδήποτε ανακοινώνει και πράττει ο Α.Λοβέρδος. Ένας από τους βασικούς, υπουργούς, διαμορφωτές των θανατηφόρων μνημονίων, ένας από τους βασικούς ενόχους της εξόντωσης του ελληνικού λαού και ο βασικότερος καταστροφέας της δημόσιας υγείας στην πιο κρίσιμη στιγμή της Ελλάδας.

Βεβαίως δεν προκαλεί καμία απορία το θράσος όλων αυτών που αποδεδειγμένα κατέστρεψαν, με φοβερή ταχύτητα και μοναδική φαντασία, ότι είχε κατακτηθεί με κόπο και αίμα, να διεκδικούν εκ νέου, ρόλο σωτήρα. Η λογική των έμβιων όντων, σε αυτόν τον πλανήτη,  υπαγορεύει ότι όποιος δεν τα καταφέρει με την πρώτη, ή την δεύτερη, δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρει τις επόμενες φορές, εφόσον είναι ο ίδιος, με την ίδια άποψη και τον ίδιο τρόπο.

Πόση ματαιοδοξία πρέπει να κρύβει κάποιος, τι απωθημένα, πόση μεγαλομανία και πόσα κόμπλεξ, ώστε να μην μπορεί να παραδεχτεί, ότι τελείωσε. Ότι έκανε μόνο κακό. Ότι...
υπηρέτησε ένα σύστημα αξιών και αποφάσεων που αποδείχτηκε τραγικό ΛΑΘΟΣ.  Ότι απέτυχε. Ότι δοκιμάστηκε και κρίθηκε αναποτελεσματικός. Πόσο ψώνιο μπορεί να είναι κάποιος, ώστε να παίζει σε βάρος εκατομμυρίων εξαθλιωμένων πολιτών, πολιτικά παιχνιδάκια, με διαπλεκόμενους πρώην ισχυρούς, που ψάχνουν εναγωνίως την εναλλακτική λύση, για να συνεχίσουν το γνωστό πάρτι της διαπλοκής και της αρπαχτής;

Οι πολιτικές κινήσεις τέτοιου τύπου, αφορούν ελάχιστους. Τα πολιτικά παρασκήνια, οι μεθοδεύσεις, οι περίτεχνες επικοινωνιακές ονομασίες, οι τεχνητές δημοσιότητες και οι λεκτικές περικοκλάδες αφορούν λίγους. Οι εποχές που ο τηλεοπτικά προβαλλόμενος πολιτικός αστέρας φτερνιζόταν και το γεγονός καλύπτονταν live από φιλικά μέσα ενημέρωσης πέρασε ανεπιστρεπτί.

Η χώρα και ο λαός της δεν έχουν ανάγκη από ένα ακόμα σχήμα κορυφής. Από έναν ακόμη σχηματισμό, φθαρμένων, αποτυχημένων, προβλέψιμων, «χλομών» και «καμένων», καλοζωισμένων πολιτικών της γυάλας και των βελούδινων χεριών. Η χώρα και ο λαός της δεν έχουν ανάγκη από ένα ακόμη μνημονιακό παρακλάδι, από μια ακόμα αμαρτωλή εκδοχή του, από ένα ακόμη λαμπερό εκπρόσωπο του τίποτα, από ένα ακόμη συστημικό ανάχωμα του πιο αποτυχημένου οικονομικού και κοινωνικού πειράματος που έγινε ποτέ στην Ευρώπη.

Για να κάνεις ρήξη σήμερα,  πρέπει κάποτε να την είχες τουλάχιστον, υπονοήσει. Και το μόνο που θυμάμαι από τον συγκεκριμένο πολιτικό άνδρα, αλλά και από άλλους επίδοξους της «ρήξης», είναι συμβιβασμοί, ελαστικές συμπεριφορές, στρογγυλό λόγο, διαδρομικές δράσεις, μαχαιρώματα παρασκηνίου, προσωπικές στρατηγικές επιπέδου νηπιαγωγείου, ματαιόδοξες ίντριγκες, γλειψίματα στους αρχηγούς, κωλοτούμπες, καιροσκοπισμούς κλπ.

Ας κάνουν όσες Ρίκσσυς θέλουν. Αλλά ας πάψουν να παίζουν με την νοημοσύνη μας, ειδικά τα δύσκολα χρόνια που και αυτοί δημιούργησαν. Ας αφήσουν ήσυχο αυτόν τον λαό. Αρκετό πόνο προκάλεσαν. Ελάχιστη ευαισθησία αν διέθεταν, θα είχαν εξαφανιστεί. 

Ρήξεις, με καθαρή γραφή, καθαρό περιεχόμενο, καθαρό τρόπο και στοχευμένο αντικείμενο, κάνει μόνο ο λαός. Ρήξεις με κόστος και θυσίες, κάνει ο καταπιεσμένος. Ρήξεις ουσίας κάνει ο αποφασισμένος.  Όλα τα άλλα είναι απλές οδοντόκρεμες, ή απλά Ρικσσυς…

Καλή αποτυχία.

Η ρήξη που έρχεται, να σας στείλει στον αγύριστο.