Γραφικοί γκρινιάρηδες

του Δημήτρη Μυ

Η (πολιτική) φτώχεια πάει παρέα με τη γκρίνια. Και γκρινιάρηδες κατά κανόνα είναι οι κακομαθημένοι. Αυτοί που θεωρούσαν ότι τα μεταξωτά βρακιά θα τα φορούν σ όλη τους την (πολιτική) ζωή. Μεγαλώνοντας στα (υπουργικά) πούπουλα, αλαζόνες και υπερόπτες λησμονούν το στοιχειώδες: Έχει ο καιρός γυρίσματα.

Στην προκειμένη περίπτωση, ο καιρός γύρισε έστω κι αν κάποιες πολιτικές φιγούρες τύπου Λοβέρδου, Βενιζέλου, Διαμαντοπούλου και δε συμμαζεύεται, αδυνατούν να το κατανοήσουν. Θεωρούν ότι είναι αναντικατάστατοι στη διακυβέρνηση και λησμονούν ότι τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από τέτοιους αναντικατάστατους.

Παγιδευμένοι στην μεγαλοπρέπειά τους, φορώντας το ύφος των διακοσίων και πλέον καρδιναλίων εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν να είναι κάποιοι άλλοι και όχι οι εαυτοί τους...

Όμως, το ποιοι ακριβώς είναι και κυρίως το τί ακριβώς έκαναν το γνωρίζει πια όλη η ελληνική...
κοινωνία. Το γνωρίζουν οι νέοι εργαζόμενοι (της ευαλσφάλειας, Αννούλα) με το ελαστικό ωράριο και τις μηδαμινές αποδοχές. Το γνωρίζουν οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι. Το γνωρίζουν τα παιδιά που κάνουν μάθημα κατά διμοιρίες (των πενήντα). Το γνωρίζουν οι ασθενείς που χωρίς χρήματα ξέρουν ότι θα πεθάνουν στο δρόμο.

Αυτό υπήρξε το έργο των σοσιαλιστών του ΠΑΣΟΚ της τελευταίας τριετίας τουλάχιστον. Αυτό θα γράψει η ιστορία. Από αυτό δεν είναι δυνατό να διαφύγουν, ότι και να πράττουν σήμερα οι Λοβέρδοι, οι Αννες και οι ...Βαγγέληδες.

Προφανώς όλοι αυτοί, όπως συμβαίνει με τους αμετροεπείς, θεωρούν ότι γράφουν τη ιστορία. Το ίδιο νόμιζαν και οι πολιτικοί επίγονοι του Ελευθέριου Βενιζέλου επιδιδόμενοι σε μια ανελέητη υπέρ-εικοσαετή αλληλοεξόντωση. Και τότε, όπως και τώρα η -- κατ ευφημισμό – Δημοκρατική παράταξη βρέθηκε στα χέρια γραφικών και γελοίων (πολιτικών) υποκειμένων. Και τότε κάποιοι νόμιζαν ότι έγραφαν ιστορία...

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»