Για να μην Κοροϊδευόμαστε Μεταξύ μας

του Καρτέσιου

Η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου η φοροδιαφυγή είναι καθημερινότητα, συνήθης πρακτική, αναπόσπαστο μέρος της οικονομίας μας. Ο προϋπολογισμός του 2013, στο κουτάκι «Έσοδα από Πάταξη Φοροδιαφυγής» έχει μια παύλα, που σημαίνει «0». Η κυβέρνηση, φυσικά, προσπάθησε να γράψει στο κουτάκι έναν αριθμό, αλλά η Τρόικα της είπε να σοβαρευτεί και ν’ αφήσει το «0». Διότι, η Τρόικα, ξέρει.

Ξέρει ότι στο Κρανίδι δραστηριοποιούνται 184 offshore εταιρείες!!! Ξέρει ότι στην περιοχή της Κύμης Ευβοίας, δραστηριοποιούνται 24 offshore εταιρείες! Ξέρει ότι υπάρχουν 200.000 ανοικτές φορολογικές υποθέσεις που παραγράφονται στις 31 Δεκεμβρίου 2012 και ότι μόλις τώρα, την 1η Δεκεμβρίου,  το υπουργείο σχεδιάζει  να εγκρίνει την παράταση μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2013 του χρόνο παραγραφής των χρήσεων 2000-2006!

Η Τρόικα ξέρει ότι οι 184 offshore στο Κρανίδι, εμφανίζονται να έχουν ακίνητα αξίας εκατομμυρίων ευρώ στην κατοχή τους χωρίς να έχουν πληρώσει τον ετήσιο φόρο ακινήτων. Ξέρει ότι μία εταιρεία, με μετοχικό κεφάλαιο 50.000 ευρώ, έχει στην κατοχή της ακίνητα των οποίων η αξία...
προσεγγίζει τα 8 εκατ. ευρώ. Ξέρει ότι οι offshore εκπροσωπούνταν κυρίως από ντόπιους δικηγόρους, συμβολαιογράφους, μικροεπαγγελματίες ή ακόμα και ανεπάγγελτους. Ξέρει ότι ένας ανεπάγγελτος βρέθηκε να εκπροσωπεί 6 εταιρείες και ένας αγρότης εκπροσωπούσε συνολικά 14 εταιρείες.

Η Τρόικα ξέρει ότι το Κρανίδι ανήκει στη ΔOY Ναυπλίου κι ότι  αυτή η ΔΟΥ έχει απομείνει μόνο με δύο υπαλλήλους οπότε είναι τουλάχιστον γελοίο να πιστεύει κάποιος ότι δύο εφοριακοί μπορούν να ελέγξουν 184 offshore. Αυτά τα στοιχεία δημοσιοποιήθηκαν χωρίς ντροπή μέσα στη Βουλή από τον υφυπουργό Οικονομικών, Γιώργο Μαυραγάνη, απαντώντας σε ερώτηση του βουλευτή Κώστα Μαρκόπουλου.

Στο απαντητικό έγγραφο του κ. Μαυραγάνη, αποκαλύπτεται και κάτι άλλο πολύ ενδιαφέρον. Ότι εντός του 2012 δεν έχουν ληφθεί νομοθετικά ή άλλου είδους μέτρα για την ενίσχυση του φοροελεγκτικού μηχανισμού και την αντιμετώπιση των φαινομένων φοροδιαφυγής μέσω offshore εταιρειών όπως είχε δεσμευθεί ο τότε υπουργός Οικονομικών κ. Ευάγγελος Βενιζέλος πριν από ένα έτος.

Επίσης, επικαλούμενο το φορολογικό απόρρητο, το υπουργείο Οικονομικών αρνείται όχι μόνο να δώσει ονομαστικά στοιχεία, αλλά αποφεύγει να δημοσιοποιήσει στοιχεία που αφορούν το πόσες offshore έχουν ελεγχθεί, αν έχουν επιβληθεί πρόστιμα, ποια από αυτά έχουν εισπραχθεί και άλλα αριθμητικά στοιχεία που δεν εμπίπτουν στο φορολογικό απόρρητο και επομένως το υπουργείο Οικονομικών θα μπορούσε να δημοσιοποιήσει.

Η Τρόικα ξέρει πολλά. Ξέρει ότι το βάρος που επωμίζονται οι πολίτες λόγω διαφθοράς ανέρχεται στα 14 δισ. ευρώ το χρόνο, όπως αποκαλύφτηκε σε συνέδριο της «Διεθνούς Διαφάνειας Ελλάς». Ξέρει ότι έχει δίκιο ο καθηγητής της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, Παναγιώτης Καρκατσούλης, που υποστήριξε ότι  η ευθύνη για την άσχημη εικόνα που υπάρχει οφείλεται στην πολυνομία και στην αυθαιρεσία των πολιτικών διακυβερνήσεων σε όλη τη μεταπολίτευση και όχι στην εύκολη στοχοποίηση των υπαλλήλων.

Διότι ο κ. Καρκατσούλης αποκάλυψε ότι: «Από το 1975 και μέσα σε 30 χρόνια, έχουν κατατεθεί 3.430 νόμοι, ενώ παράλληλα έχουν εκδοθεί 17.500 ρυθμίσεις, 20.580 Προεδρικά Διατάγματα και 111.905 Υπουργικές Αποφάσεις. Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο από όλα αυτά. Όπως τόνισε με έμφαση, η κατάσταση έχει χειροτερέψει τα τελευταία χρόνια με τις εγκυκλίους που έχουν υποκαταστήσει τη νομοθεσία, ενώ παρατήρησε ότι γίνεται κατάχρηση και των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου.

Τουτέστιν, η Βουλή, το Κράτος, οι κυβερνήσεις πρώτα ψηφίζουν νόμους που ισχύουν για τους κοινούς θνητούς και αμέσως μετά δημιουργούν εξαιρέσεις  για τους εκλεκτούς τους, μέσω ρυθμίσεων, υπουργικών αποφάσεων και εγκυκλίων. Ομολογώ ότι αν εργαζόμουν σε μία εφορία και είχα στη διάθεσή μου όλα αυτά τα… νόμιμα μέσα παράνομου πλουτισμού, δεν είμαι σίγουρος ότι θα αντιστεκόμουν. Γιατί δηλαδή να μπορεί ο πολιτικός μου προϊστάμενος να λαδώνει την εντεράκλα του εξυπηρετώντας ψηφοφόρους του, χρηματοδότες του και φίλους επιχειρηματίες του, αλλά να μην το κάνω εγώ;

Ναι, ξέρω, είναι θέμα συνείδησης. Όμως πόσο ν’ αντέξει κι αυτή η έρμη η συνείδηση σε μία κοινωνία όπου όποιος δεν κλέβει θεωρείται μαλάκας κι όποιος δεν φοροδιαφεύγει θεωρείται αγαθός, με την κακή έννοια; Δηλαδή, πώς θα καθαρίσει το Δημόσιο από τους επίορκους υπαλλήλους όταν οι κυβερνήσεις με τόσα σκάνδαλα στο ιστορικό τους, έχουν ανακαλύψει μόνο έναν επίορκο υπουργό, τον Τσοχατζόπουλο; Με τι μούτρα ζητάμε εμείς οι «καθαροί πολίτες», οι «αναμάρτητοι», να απολυθούν οι επίορκοι εφοριακοί και πολεοδόμοι όταν εμείς οι ίδιοι στέλνουμε με την ψήφο μας στη Βουλή και στα υπουργεία, τους ίδιους ανθρώπους που έχουν καταληστέψει τη χώρα επί δεκαετίες;

Όσο καιρό όλα αυτά ήταν εσωτερική μας υπόθεση, τα κρύβαμε κάτω από το χαλί και ησυχάζαμε. Τώρα που βάλαμε στο κεφάλι μας το δερβέναγα της Τρόικας – πάλι με τη δική μας ψήφο – ζοριζόμαστε κι αρχίσαμε να καρφώνουμε ο ένας τον άλλο. «Όχι εγώ, αυτός!» είναι το μότο της νέας ελληνικής πραγματικότητας. Μέχρι και αυτοί οι δικηγόροι, οι συμβολαιογράφοι, οι μικροεπαγγελματίες και οι ανεπάγγελτοι που έκλεψαν ένα σκασμό λεφτά φοροδιαφεύγοντας μέσω offshore είχαν τα μούτρα να καταγγέλλουν τους «τεμπελχανάδες δημόσιους υπαλλήλους» και τους «άχρηστους εργαζόμενους των ιδιωτικών επιχειρήσεων που είναι φύρα κι όμως ζητάνε αυξήσεις στους μισθούς».

Λοιπόν, όλα αυτά τα ξέρει η Τρόικα και γι’ αυτό μας πηδάει οριζοντίως και καθέτως. Ξέρει τη μαλακισμένη νοοτροπία μας. Ξέρει τη βρωμιά των κυβερνήσεων, την αθλιότητα του Κράτους, την υποκρισία των πολιτών. Δεν ήρθε να μας γαμήσει μόνη της, εμείς τη φέραμε με τις ψήφους μας. Τα λαμόγια πάντα θα διασώζονται, έχουν αυτή την ικανότητα. Και τα λομόγια είναι παντού. Είναι αυτοί οι δικηγόροι, οι συμβολαιογράφοι, οι μικροεπαγγελματίες και οι ανεπάγγελτοι με τις offshore. Είναι ανάμεσά μας. Σε όλη την Ελλάδα. Σε κάθε πόλη και χωριό. Τα μεγάλα λαμόγια τα ξέρουμε, το λαμόγιο της διπλανής πόρτας με τρομάζει.

Όσο υπάρχουν αυτά, όσο δεν υπάρχει η πολιτική βούληση να καούν ζωντανά αυτά τα λαμόγια, ούτε η Τρόικα θα φύγει, ούτε από τα Μνημόνια θα ξεμπερδέψουμε. Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, λοιπόν. Τίποτε δε θ’ αλλάξει σε μία χώρα όπου οι μισοί κλέβουν τους άλλους μισούς. Είμαστε σε βαθιά παρακμή και απλώς σαπίζουμε. Τα υπόλοιπα είναι όμορφα λόγια για να βολεύουμε τις ενοχές που έχουμε για όσα δεν κάναμε.