Οι Κουφοί και τα Πολυτεχνεία...

του Θ. Καρτερού

Υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα, που απειλεί με άγριες εκρήξεις, σήμερα στην Ελλάδα: Οι από πάνω δεν ακούνε ούτε κατ’ ελάχιστον τους από κάτω. Ισοπεδώνουν δικαιώματα, ελευθερίες, μισθούς, συντάξεις και τελικώς ανθρώπινες ζωές, χωρίς να ακούνε ούτε τους βόγκους, ούτε τις κατάρες, ούτε τις εκκλήσεις, ούτε τα αιτήματα των από κάτω. Επιτρέπουν βέβαια ακόμα τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τις πορείες διαμαρτυρίας, αν και όλο και περισσότερο τις αντιμετωπίζουν με άγριο αυταρχισμό. Αλλά δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για το τι λένε, τι προτείνουν, για τι προειδοποιούν οι συλλογικοί φορείς και το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας.

Από την άποψη αυτή η κατάσταση έχει χαρακτηριστικά δικτατορίας. Πολύ περισσότερο που πίσω από την ανελαστική και άτεγκτη στάση όσων κατέχουν την εξουσία βρίσκονται οι απαιτήσεις των δανειστών, οι οικονομικές και γεωπολιτικές στρατηγικές μεγάλων δυνάμεων και τα άπληστα σχέδια εγχώριων κύκλων του χρήματος, που βρήκαν την ευκαιρία να γυρίσουν τους...
εργαζόμενους εκατό χρόνια πίσω. Αν προσθέσει κανείς την καθημερινή βία του ναζισμού, με τις ευλογίες της αστυνομίας και κάτω από το συγκαταβατικό βλέμμα της κυβέρνησης, καταλαβαίνει πόσο επικίνδυνο μείγμα διαμορφώνεται και ποιες άσχημες εξελίξεις δρομολογούνται.

Στις δημοκρατίες, έστω κι αν ο λόγος της εξουσίας του χρήματος είναι πολύ ισχυρός, υπάρχει η δυνατότητα των κοινωνικών ομάδων να επιδρούν, σε κάποιο έστω βαθμό, στην πολιτική που ακολουθείται. Μπορεί να χειραγωγείται ένα μέρος της κοινής γνώμης, να υφίσταται την κατάλληλη επεξεργασία από μέρους όσων κατέχουν τα γένια και τα χτένια των ΜΜΕ και των μηχανισμών επιρροής, αλλά ακόμα κι έτσι η ισορροπία του συστήματος απαιτεί να λαμβάνεται υπόψη η λαϊκή βούληση. Όχι μόνο αυτή που εκφράζεται στις κάλπες, αλλά κι αυτή που εκφράζεται με τους τρόπους της συλλογικής διεκδίκησης. Διαφορετικά όπως γνωρίζουν όλοι καλά, δεν θα πληρώσει τα σπασμένα μόνο η κουφή πολιτική ελίτ, αλλά θα τεθούν σε κίνδυνο πολύ πιο ουσιαστικά πράγματα από το εκλογικό ποσοστό κάποιων κομμάτων.

Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και πολύ περισσότερο τις τελευταίες εβδομάδες όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Το ΠΑΣΟΚ έπεσε υπέρ πίστεως και μνημονίου, η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος καταρρακώθηκε, η ΝΔ είδε τη μισή δύναμή της να εξανεμίζεται, οι πολιτικοί αποδοκιμάζονται και κάποτε προπηλακίζονται όταν τολμήσουν να εμφανιστούν δημοσίως, η δικαιοσύνη έχει υπονομευτεί σε βαθμό πρωτοφανή, η αστυνομία διαβρώνεται από τους ναζί, ο κρατικός μηχανισμός σμπαραλιάζεται.  Οι προσεισμικές δονήσεις γίνονται αισθητές, αλλά το αφτί του Σαμαρά –ο οποίος απέσπασε κάτω από το 20% των ψήφων στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση- δεν ιδρώνει. Χωρίς καμιά συναίνεση, χωρίς λαϊκή στήριξη, βασισμένος σε κάποιους πλαδαρούς εταίρους, στους ελάχιστους εγχώριους και άκρως ιδιοτελείς στυλοβάτες των μνημονίων, και φυσικά στους ξένους προστάτες, προχωρά ακάθεκτος χωρίς να ακούει τι γίνεται στην κοινωνία. Και τι προετοιμάζει η κουφαμάρα των δυνάμεων που εκπροσωπεί.

Πιστεύουν όλοι τους ότι θα παραμυθιάζουν εσαεί τον κόσμο με τον τρόμο της δραχμής και του χάους; Έχουν την αυταπάτη ότι θα καταφέρουν με τα ψέματα να αντιμετωπίσουν την αλήθεια της ανθρωπιστικής τραγωδίας που επέρχεται; Νομίζουν ότι θα εξουθενώσουν τόσο πολύ τους Έλληνες, ώστε να σβήσει κάθε σπίθα αντίστασης; Ότι εγκαθιδρύοντας το κουφό τους καθεστώς, στο οποίο κάποιοι αποφασίζουν χωρίς να ακούνε την κοινωνία που καλείται να υποστεί τις αποφάσεις τους, θα καταφέρουν να βάλουν πάλι στο γύψο, με νέες μεθόδους, την κραυγή, τη διαδήλωση, την απεργία, τη διαμαρτυρία και τελικώς τη δημοκρατία;  Βρες άκρη μέσα σ’ αυτό το απεχθές σύμπλεγμα απληστίας, φιλοδοξιών, βλακείας και ακραίου κυνισμού.

Αναρωτιέται όμως κανείς: Την πρόσφατη ιστορία δεν την ξέρουν καθόλου; Δεν ξέρουν πού οδήγησε το καθεστώς του γύψου τους Έλληνες και τον ελληνισμό, πριν οδηγηθεί και το ίδιο εκεί που οδηγήθηκε; Πιστεύουν ότι οι εξεγέρσεις γεννιούνται από κάποιους ταραξίες, όπως έλεγε ο Παπαδόπουλος, που ήξερε να γαβγίζει αλλά ήταν θεόκουφος; Ότι με τα Πολυτεχνεία ξεμπέρδεψαν επειδή τα ξορκίζουν με ευχολόγια και καταθέτουν στεφάνια κάθε χρόνο; Κι αν δεν ακούνε τη βοή, δεν βλέπουν τουλάχιστον στις «ακρότητες» που κάθε τόσο καταγγέλλουν, τι προετοιμάζει η κουφαμάρα τους;