Ο Βαξεβάνης και τα αυτονόητα

του Δημήτρη Μυ

Κάποια πράγματα είναι (επιβάλλεται να είναι) δεδομένα, αυτονόητα και πάγια, όσο κι αν η τρέχουσα ασταθής (σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό επίπεδο) πραγματικότητα μας εμποδίζει να τα δούμε έτσι. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά στα αυτονόητα...

Όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στον νόμο: Πρόκειται για στοιχειώδη και βασική αρχή πάνω στην οποία οικοδομείται ένα κράτος δικαίου. Στη βάση αυτής της αρχής εξασφαλίζεται η απαραίτητη συναίνεση για τη λειτουργία του κράτους και σφυρηλατείται η κοινωνική συνοχή. Υπό αυτήν την έννοια, ο νόμος αντιμετωπίζει τον κάθε πολίτη με τον ίδιο τρόπο.

Σύμφωνα με τον νόμο, λοιπόν, επιβάλλεται η σύλληψη του Κώστα Βαξεβάνη επειδή δημοσίευσε τη λίστα με τα ονόματα των καταθετών σε μια ελβετική τράπεζα παραβιάζοντας προσωπικά δεδομένα. Γιατί όμως ο νόμος αυτός δεν εφαρμόστηκε στην περίπτωση της πρόσφατης δημοσίευσης από «Τα Νέα» της λίστας με τα ονόματα των καλλιτεχνών και των ποσών που...

δήλωσαν στην εφορία; Γιατί κινήθηκε η αυτόφωρη διαδικασία για τον εκδότη Βαξεβάνη και όχι για τον εκδότη Ψυχάρη;

Το αν ο νόμος αυτός είναι δίκαιος ή άδικος είναι μια άλλη συζήτηση. Εδώ μιλάμε για το πώς αυτός ο νόμος δεν εφαρμόζεται με τον ίδιο τρόπο απέναντι σε δυο πολίτες – με τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις – αυτής της χώρας. Προφανώς, (και) σ’ αυτόν τον τόπο κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους υπόλοιπους...

Η τακτική της συγκάλυψης: Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις για να δει κάποιος ότι οι ιστορίες με τις λίστες των καταθετών ή των φοροφυγάδων που απασχολεί την κοινή γνώμη τα τελευταία δύο χρόνια περιγράφουν τις προσπάθειες δημιουργίας συγχύσεων και συγκάλυψης.

Από τη στιγμή που το «στικάκι» της Λαγκάρντ βολοδέρνει από γραφείο σε γραφείο, χάνεται και επανεμφανίζεται, οι υπουργοί ξεχνούν αν και πού το παρέδωσαν και οι αρμόδιες αρχές για την πάταξη του οικονομικού εγκλήματος βαδίζουν με ρυθμό χελώνας, είναι προφανής και δικαιολογημένη η αντίληψη που διαμορφώνει η κοινή γνώμη: Το «σύστημα» προστατεύει τους εκλεκτούς του.

Μήπως η παγίωση μιας τέτοιας αντίληψης περί της μεροληπτικής εφαρμογής του νόμου (κάποιοι φορολογούνται από το πρώτο ευρώ και κάποιοι τα ασφαλίζουν στα ελβετικά θησαυροφυλάκια) είναι η θρυαλλίδα που θα τινάξει τελικά στον αέρα ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνική συνοχή στη χώρα;

«Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης»: Πρόκειται για φράση του Ελβετού φιλέλληνα και εκδότη των «Ελληνικών Χρονικών» στο πολιορκημένο Μεσολόγγι Johann Jakob Meyer (ο οποίος σφαγιάστηκε κατά την Έξοδο), η οποία μάλιστα αποτελεί και το αξίωμα της ΕΣΗΕΑ, του μεγαλύτερου συνδικαλιστικού εκπροσώπου των Ελλήνων δημοσιογράφων.

Υπό αυτήν την έννοια το ζήτημα δεν είναι η δημοσίευση της λίστας με τα ονόματα των καταθετών. Αλλά η αυθεντικότητά της. Με άλλα λόγια το ζήτημα δεν είναι το κυνήγι του δημοσιογράφου από τις αρχές επειδή τη δημοσίευσε, αλλά η εξέτασή του για την εξακρίβωση της αυθεντικότητας των πληροφοριών και των στοιχείων που δημοσιεύει.

Προφανώς, η άμεση κινητοποίηση των αρχών για τη σύλληψη του Βαξεβάνη δεν είχε στόχο την εξακρίβωση της αυθεντικότητας των στοιχείων που δημοσίευσε. Αν αυτός ήταν ο στόχος, θα τον καλούσαν για κατάθεση...

ΥΓ.: Είναι μια μακρά και δίχως τέλος συζήτηση η σχέση του δημοσιογράφου με τις πηγές του. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι όσο πιο κοντά πλησιάζεις (τα σκατά) τόσο πιο πολύ κουβαλάς μαζί σου την μπόχα τους. Απ την άλλη, αν κρατήσεις αποστάσεις, δεν μπορείς να δεις όσα είναι απαραίτητα για τη (δημοσιογραφική) δουλειά. Την απάντηση σε αυτό το δύσκολο ερώτημα τη δίνει ο κάθε δημοσιογράφος μόνος του, πορεύεται κατά τη συνείδηση και τις επιλογές του και κρίνεται καθημερινά από την κοινωνία.

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»