Ο δήθεν αμέριμνος κεφαλαιοκράτης και ο φιλήσυχος επαναστάτης της διπλανής πόρτας

του «κοινωνικά απροσάρμοστου»

Μαθήματα σχιζοφρένειας

Το καλοκαιράκι μας αφήνει σιγά -σιγά όπως και τα «μπάνια του λαού» που λειτούργησαν ως ψευτοαντίδοτο στην Λαϊκή Κατάθλιψη. Κάνοντας ένα διάλειμμα στην παρακολούθηση του Εuro κάναμε και ένα πέρασμα από τις κάλπες γιατί λέει έχουμε οικονομική κρίση, μειώνονται οι μισθοί και πρέπει να δείξουμε υπευθυνότητα ως πολίτες.

Αφού η Ελλαδάρα δεν πήρε το Εuro τι μας νοιάζουν οι Σαμαράδες, οι Τσίπρες, οι Βενιζέλοι και τα μνημόνια; Να το παίρνε η Ελλάδα να κατεβαίναμε και 10 και 20 και 30 χιλιάδες στους δρόμους. Που ν' αφήνεις το καφεκάρεκλο και τον καναπέ και να φωνάζεις για μνημόνια και δικαιώματα....
Άλλωστε το καφεκάρεκλο και ο καναπές έχουν παράδοση στην επούλωση τέτοιων τραυμάτων. Παρόλα αυτά το ερχόμενο φθινώπορο-χειμώνας διαφαίνονται τόσο θερμά όσο ποτέ.

Τα τελευταία δυο χρόνια παρακολουθούμε αμήχανα την άκαρπη προσπάθεια του καπιταλισμού να επιβιώσει. Στην Ελλάδα η αλήθεια είναι ότι ο καπιταλισμός δεν ενηλικιώθηκε ποτέ, σαφώς τεχνηέντως, και πάντα πορευόταν με διαστρεβλώσεις και με την μορφή πειράματος. Τον τελευταίο καιρό με την οριζόντια μείωση μισθών και την απλήρωτη εργασία αλλά και την οριζοντιοποιημένη, σχεδόν ανύπαρκτη, πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά γίνεται φανερό ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σύστημα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, τουλάχιστον.

Κοινοβουλευτικός Μπερντές

Το 40% της εκλογικής αποχής, η “άλωση της εκλογικής κάλπης” από τις ηλικίες 50++ και βέβαια η μαγική επίδραση των ΜΜΕ μας χάρισαν ένα κοινοβούλιο θέατρο σκιών με ξεχωριστούς ρόλους για ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α. Η τριμερής κυβέρνηση με βαρύ άρωμα συντηρητικής δεξιάς και ολίγον από σοσιαλδημοκρατία αποδείχτηκε από την πρώτη στιγμή “βασιλικότερη του βασιλέως” υιοθετώντας ρητορική αντιλαική και αντιαριστερή που παραπέμπει στις δεκαετίες 50-60, υποδηλώνοντας έτσι νοοτροπία και πρακτικές.

Η άνοδος και η είσοδος της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο με τρίκ ψευτοαλληλεγγύης και ψευτοδικαιοσύνης, αλλά κυρίως ως εκφράστρια της ενδόμυχης βίαιης αντίδρασης των “θιγόμενων” πολιτών μπορεί να δυσαρεστεί τους υγιώς σκεπτόμενους ανθρώπους, προσφέρει όμως μιας πρώτης τάξης εφεδρεία στο σύστημα για πρώτη φορά στα πλαίσια του κράτους και όχι παρακρατικά. Δεν είναι τυχαίο ότι πρώτο μέλημα τους ήταν να διευθετήσουν την ασφάλεια των βουλευτών τους, αλλά και του Κόμματος, μισθώνοντας security εταιρεία και παράλληλα κάνοντας χρήση όσων αστυνομικών τους παρέχει συνταγματικά η πολιτεία με ειδική παραγγελία σε οπλισμό που θα συμπληρώσει τον ήδη υπάρχοντα για να “παίζουν πόλεμο” τα παιδιά με τις ευκολίες τους.

Κάποτε υπήρχε μια Αριστερά

Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε δεύτερο κόμμα έκανε πολλούς να αναθαρρήσουν (φιλικά προσκείμενους) και άλλους τόσους να πουν “άντε θα τις σκαπουλάρουμε για λίγο” (καιροσκοπικά προσκείμενους). Κάποιοι μάλιστα έκαναν παραλληλισμούς με την ΕΔΑ του '58. Πόσο μακριά είναι όλα αυτά από “τα γουναράδικα”!!

Σε μια χώρα και σε έναν Λαό που δέχεται τον πιο ανηλεή και αδυσώπητο πόλεμο, για την ώρα κοινωνικό-οικονομικό, έχοντας όμως πίσω του την ιστορία ενός από τα μεγαλύτερα Λαϊκά Κινήματα του 20του αιώνα, Αντίσταση-Δεκεμβριανά-Εμφύλιος, δεν του αξίζει τέτοια μοίρα και βέβαια όχι μια τέτοια Αριστερά.

Ζούμε μέσα σ' ένα μείγμα από προεμφυλιακές, μετεμφυλιακές, παλαιοπολιτικές και μεταπολιτευτικές καταστάσεις και ο λόγος που δεν το γνωρίζει η πλειοψηφία πρέπει να αναζητηθεί, συστημικά τουλάχιστον, στην κατ' επίφαση παιδεία που έχουμε δεχθεί ως τώρα.

Μετά την δεκαετία του 70 η αριστερά στην Ελλάδα παραδίδει τα ηνία σε μια ήπια μορφής συνιστώσα της, τον συνδικαλισμό. Ενός κρατικοδίαιτου και πελατειακού συνδικαλισμού, δεκανίκι του συστήματος.

Με εξαίρεση κάποιες μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις τις δεκαετίες '80-'90 και το αντιπολεμικό και φοιτητικό κίνημα της τελευταίας δεκαετίας, δράσεις λαϊκά αυθόρμητες και διεκδικητικές, εμπνευσμένες από άλλες εποχές, η αριστερά υπήρξε απούσα. Και αν την οργανωτική δράση των παραπάνω την πιστώνεται η αριστερά το μαχητικό μέρος τους, ενάντια στην ωμή καταστολή, ανήκει στον αναρχικό χώρο. Στην πρώτη γραμμή του αγώνα προτάσσοντας ιδέες και σώματα.

Το σκοτεινό σήμερα, το αβέβαιο αύριο και κάπου ανάμεσα η Ελπίδα

Το γεγονός ότι το να είσαι ακραία προοδευτικός σήμερα θεωρείται παρωχημένο και ξεπερασμένο, αντικατοπτρίζει μια κοινωνία σε ατέρμονο τέλμα με μηδενικές αντιστάσεις. Η εποχή επιτάσσει το ακριβώς αντίθετο, γιατί όμως αυτή η ασυμφωνία; Παρά το γεγονός ότι το καπιταλιστικό σύστημα έχει αποκαλυφθεί με την πιο τρομακτική μορφή του οι μηχανισμοί που αποτελούν την υπόστασή του (πχ ΜΜΕ, χρηματοδοτικοί μηχανισμοί) είναι σε θέση να διαστρεβλώνουν συνέχεια την πραγματική εικόνα του και έτσι να παρατείνεται η ζωή του.

Η μεγαλύτερη συγκέντρωση κεφαλαίου, που υπήρξε ποτέ παγκοσμίως, σε συγκεκριμένο αριθμό κεφαλαιοκρατών δημιούργησε την πιο ακραία μορφή καπιταλισμού τον «συγκεντρωτικό καπιταλισμό» δηλ., ένα μονοπώλιο μονοπωλίων. Αυτό είχε σαν συνέπεια να υπάρξει μια ανακατανομή κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο και οι ζημιωθέντες να αντιδράσουν προξενώντας ανεπανόρθωτες ίσως ρωγμές στο καπιταλιστικό οικοδόμημα.

Η ανάκτηση όμως της χαμένης Αντίστασης και κατ επέκταση της Αξιοπρέπειάς μας ως λαός πρέπει να αναζητηθεί στο γύρω περιβάλλον μας. Από πολύ νωρίς τα κινήματα αλληλεγγύης πολιτών έδρασαν τόσο στον τομέα διεκδίκησης και ανάκτησης δικαιωμάτων όσο και στον βιοποριστικό.

Ο ιστός ολοκληρωμένης κοινωνικής διεκδίκησης έχει υφανθεί, αλλά είναι αναγκαίο να μπολιαστεί ακόμα περισσότερο με την ακηδεμόνευτη οργανωτική εμπειρία του εργατικού κινήματος καθώς και με τις έννοιες της αυτοδιαχείρισης και της αυτοοργάνωσης.

Είναι επιτακτική η διατήρηση και η διάχυση των βιοποριστικών δικτύων αλληλεγγύης και στην επαρχία. Επιτροπές στελεχωμένες από τα κάτω πρέπει να συσταθούν που να διαχειρίζονται από θέματα τροφοδοσίας ως και θέματα κοινωνικής αυτοδιαχείρισης και αυτοοργάνωσης (υγεία, εκπαίδευση, φροντίδα ηλικιωμένων κτλ). Κρίσιμης σημασίας παράγοντας πρέπει να αποτελέσει η εκμετάλλευση τοπικών παραγωγικών πηγών μέσα στα πλαίσια της αυτοδιαχείρισης.

Το εγχείρημα της αυτοδιαχείρισης οργανισμών - επιχειρήσεων ωριμάζει και στην Ελλάδα και θα αποτελέσει καταλυτικό στοιχείο στην Λαϊκή Κοινωνική διαχείριση που επιβάλλεται. Η βιομηχανική Μεταλλευτική, η Phone marketing, το Αλτερ, αν και φωνή βοώντος εν τη ερήμω, δείχνουν τον δρόμο. Στην Αργεντινή έγινε και με νομική κάλυψη ,αλλά θα ήταν προτιμότερο να αποφευχθεί κάθε είδους εξάρτηση με το παλαιοπολιτικό σύστημα, όπως το ονομάζουν και οι ίδιοι υποστηρικτές του.

Ο Λαός δεν θα λιμοκτονήσει και θα ανακτήσει την Αξιοπρέπειά του με Τόκο γιατί έχει υπ’ όψιν και τα παρακάτω:

Κατά τον Εμφύλιο στην Ελλάδα εκτός από τις καθόλου ευκαταφρόνητες ποσότητες προϊόντων στις αποθήκες των μαυραγοριτών συχνή ήταν η τροφοδοσία από το εξωτερικό μέσω φιλανθρωπικών οργανώσεων, αλλά κυρίως μέσω της UNRA (Οργάνωση του ΟΗΕ για την ανακούφιση πληγέντων λαών, Αμερικανοκινούμενο). Παρά τις τεράστιες ποσότητες ελάχιστα έφταναν στον δοκιμαζόμενο Λαό (οι Αμερικάνοι προμήθευαν τα τσιράκια τους), ενώ τα περισσότερα προϊόντα κατέληγαν στην μαύρη αγορά.

Τα σουπερ μάρκετ μας τα χρωστάνε από τότε δεν νομίζετε;

Κατά τη διάρκεια της Χούντας των Συνταγματαρχών ο αγώνας για ελευθερία και δημοκρατία οδήγησε πολλούς αγωνιστές στα μπουντρούμια των βασανιστηρίων. Αυτά τα άτομα τα διαβάσαμε, τα συναντήσαμε σε ντοκιμαντέρ και κέρδισαν το σεβασμό ακόμα και των πιο αντιδραστικών ατόμων για την προσφορά τους. Σήμερα κάτι ανάλογο συμβαίνει με τους πολιτικούς κρατούμενους που βρίσκονται στη φυλακή αντιπροσωπεύοντας όλους όσους αντιστέκονται στην νέα βαρβαρότητα. Θα περιμένουμε τα νέα ντοκιμαντέρ για να τους αναγνωρίσουμε;

«...περιμέναμε την Αριστερά να μας σταματήσει και ότι θα γινόταν χαμός

.... θα πέφταμε σαν χάρτινος πύργος...»

( Παττακός: Πρωταίτιος της Χούντας,1967 )

από το «Βαθύ Κόκκινο»