Το πρόωρο τέλος της επαναδιαπραγμάτευσης

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Τρεις κινήσεις ήταν αρκετές για να σημάνουν το άδοξο τέλος της περίφημης επαναδιαπραγ-μάτευσης των Μνημονίων. Ενός στόχου που τέθηκε μόνο και μόνο για να καλύψει τις προεκλογικές ανάγκες των Μνημονιακών κομμάτων (μη φαίνονται δηλαδή κι εντελώς «νενέκοι»), φθηνό κι επικίνδυνο υποκατάστατο της γνήσιας λαϊκής και πλειοψηφικής(!) απαίτησης για κατάργηση των Μνημονίων, όπως εκφράστηκε πεντακάθαρα στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μαΐου. Η κατάληξή του μπορούσε να προεξοφληθεί βλέποντας ποιοί επικαλούνταν και υπόσχονταν την επαναδιαπραγμάτευση: Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης, δηλαδή τα κόμματα που είτε ευθύνονται για την ψήφιση των Μνημονίων (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) είτε φλέρταραν ανοιχτά με τον κυβερνητισμό και τον Μνημονιακό νεοφιλελευθερισμό προσθέτοντας για το ξεκάρφωμα «με ανθρώπινο πρόσωπο». Αν ειλικρινά πίστευαν ότι έστω το Μνημόνιο πρέπει...

να εφαρμοστεί σε ευθετότερο χρόνο τότε γιατί το ψήφισαν τον Φεβρουάριο, χωρίς να βάλουν καν έναν αστερίσκο στις απαιτήσεις των πιστωτών, αναλαμβάνοντας μάλιστα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) ένα τεράστιο πολιτικό κόστος που εκφράστηκε με μαζικές αποχωρήσεις βουλευτών και την δυσφορία της εκλογικής του βάσης; Η επαναδιαπραγμάτευση έτσι πέθανε νωρίς με τρεις κινήσεις και μετά ήρθε κι η χαριστική βολή…

Κίνηση πρώτη: Το βράδυ των εκλογών ο Αντώνης Σαμαράς, ανήμπορος να κρύψει τη χαρά του που επιτέλους πιάνουν τόπο οι εκβιασμοί κι οι ωμές παρεμβάσεις τόσο και τόσων κέντρων (μεταξύ των οποίων των γερμανικών Financial Times και του ίδιου του Ομπάμα που λίγες μέρες πριν τις εκλογές υποδείκνυαν στους Έλληνες να ψηφίσουν Σαμαρά) ξεκαθαρίζει ότι η Ελλάδα θα σεβαστεί τις δεσμεύσεις της. Λέγοντας μάλιστα και κάτι αρλούμπες διαφημιστών περί συνέχειας και συνέπειας της Ελλάδας, ξεκαθαρίζει εν ολίγοις ότι συνεχίζουμε από κει που μείναμε την μέρα προκήρυξης των εκλογών.

Κίνηση δεύτερη: Με την επιστολή του προς τους ευρωπαίους ηγέτες εν όψει της Συνόδου Κορυφής ο νέος πρωθυπουργός δεν δηλώνει μόνο ότι η κυβέρνησή του είναι «απόλυτα αποφασισμένη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη πρόσφατη συμφωνία διάσωσης», αλλά με το ζήλο του νεοφώτιστου τους υπόσχεται επίσης ότι θα επιταχύνει και το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Όχι μόνο όλα δηλαδή, αλλά και πιο γρήγορα…

Κίνηση τρίτη: Ο νέος υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, πριν μεταβεί στο συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, την Δευτέρα 7 Ιουλίου, φροντίζει και καίει σε δημόσια μάλιστα θέα όλα τα χαρτιά μιας πιθανής επαναδιαπραγμάτευσης. Δηλώνοντας στους Financial Times ότι «το πρόγραμμα είναι εκτός τροχιάς και δεν μπορούμε να ζητήσουμε τίποτε από τους δανειστές μας πριν το επαναφέρουμε στην πορεία του» ορίζει ως πρώτη προτεραιότητα την απαρέγκλιτη υλοποίηση του Μνημονίου.

Μετά ήρθε κι η χαριστική βολή, από τα μεγάλα αφεντικά της Τρόικας (εξωτερικού). Η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ (σε ένα διάλειμμα των θρήνων και αναφιλητών της για τα παιδιά του Νίγηρα) χαρακτήρισε «πρόωρη κάθε συζήτηση για επιμήκυνση». Την ίδια …διαλλακτικότητα επέδειξε κι η γερμανίδα καγκελάριος που δήλωσε πως «ούτε το πρόγραμμα ούτε το χρονικό πλαίσιο του Μνημονίου είναι προς διαπραγμάτευση». Οι διαθέσεις των πιστωτών μας είχαν φανεί και κατά την διάρκεια της συνόδου κορυφής της ΕΕ, στις 28-29 Ιουνίου, όταν για την μεν Ιρλανδία υπήρχε η έστω υπερβολικά γενικόλογη και καθόλου δεσμευτική πρόβλεψη επανεξέτασης του προγράμματος προσαρμογής, για την Ελλάδα όμως …σιγή ιχθύος. Τι πιο φυσιολογικό άλλωστε; Όταν η πολιτική ελίτ της χώρας υπέγραφε δηλώσεις νομιμοφροσύνης οικειοθελώς, πριν και χωρίς καν να της το ζητήσει κάποιος, γιατί οι πιστωτές να δείξουν επιείκεια;

Μετά απ’ όλα αυτά, η επαναφορά του στόχου της «επαναδιαπραγμάτευσης» δια στόματος του αριστερού μαϊντανού της συγκυβέρνησης, του Φώτη Κουβέλη, για κάπου προς τον Σεπτέμβριο κι αφού θα έχουν πρώτα υλοποιηθεί όσα προβλέπονται μοιάζει με κοροϊδία. Υπό μία έννοια …πάλι καλά. Έτσι, έγινε σαφές πως το Μνημόνιο δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο επαναδιαπραγμάτευσης, αναθεώρησης, επανεξέτασης, τροποποίησης, βελτίωσης ή οποιουδήποτε άλλου στόχου μπορούν να επινοήσουν για να αποκρύψουν την διαιώνισή του. Το Μνημόνιο μπορεί να αποτελέσει στόχο μόνο κατάργησης!

από το http://leonidasvatikiotis.wordpress.com