Από τις “τοπικές συγκρούσεις” στην ανασύνθεση του παγκόσμιου συστήματος

Η σφοδρότητα της ύφεσης και της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, όπως και της καταστροφικής της αλληλεπίδρασης με τα οικονομικά της ευρωζώνης, σε συνδυασμό με τον οργασμό μηντιακού ελέγχου και χειραγώγησης, που έχει φτάσει σε επίπεδα συστηματικότητας και πολυπλοκότητας πιθανότατα χωρίς προηγούμενο στον δυτικό πολιτισμό, έχουν εγκλωβίσει την τεράστια πλειοψηφία του ελληνικού λαού σε μια απύθμενη πολιτική καθυστέρηση έναντι της πραγματικής πορείας των εξελίξεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Για δύο περίπου χρόνια, η “ελληνική κοινή γνώμη” παγιδεύτηκε μαεστρικά και τεχνηέντως σε ατέρμονες και αδιέξοδες “τεχνικές” συζητήσεις περί του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των ιδιομορφιών του ή περί της πραγματικής φύσης της κρίσης, καθώς το πάνοπλο πολιτικο-νομοθετικό σύστημα που προετοίμασε εδώ και χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε “πάρτι” με τα εργασιακά δικαιώματα, ισοπεδώνοντας κατακτήσεις δεκαετιών σαν πύργους από τραπουλόχαρτα.

Η κατάληξη της κατά κράτος συντριβής του ίδιου του ενστίκτου επιβίωσης των ελληνικών...

εργαζόμενων μαζών ήταν ο κόλαφος των εκλογών της 17ης Ιουνίου, που έστρωσε το πεδίο για μια ραγδαία οπισθοδρόμηση της κοινωνίας ακόμα και από το ελάχιστο σημείο προόδου στο οποίο είχε φτάσει μέχρι το 2011. Η συνολική πορεία των πραγμάτων με άλλα λόγια είναι όλο και μεγαλύτερη προέλαση θέσεων από τη μία πλευρά, όλο και πιο ραγδαία υποχώρηση της γραμμής του “αυτονόητου” από την άλλη, έτσι ώστε, πέντε χρόνια ύφεσης αργότερα, να πρέπει τώρα να συζητούμε για το δικαίωμα ανθρώπων να ζήσουν όταν δεν είναι Χριστιανοί ή το κατά πόσο οι μαζικές και αδικαιολόγητες εκ του αποτελέσματος προσαγωγές τους εκφράζουν ένα “κράτος δικαίου” απέναντι στις απόπειρες δολοφονίας τους από συμμορίες.

Η πραγματικά ζοφερή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία, με ευθύνες του αστικού κράτους, των διανοουμένων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ιδεολογικών της μηχανισμών, των ΜΜΕ, και κομματικών ηγεσιών που δήθεν εκπροσώπησαν τον “σοσιαλισμό” ή εκπροσωπούν την “αριστερά”, έχει όμως ραγδαία επιδεινωθεί από την ανικανότητα αυτής της κοινωνίας να αντιληφθεί ότι το οικονομικό πεδίο, όπου έχει υποστεί τεράστια πλήγματα, δεν είναι το μόνο στο οποίο διεξάγεται εδώ και καιρό ένας ανηλεής πόλεμος για εξουσία και επικράτηση. Ο ιμπεριαλισμός εκφράζει μια αρραγή ενότητα οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών μέσων, και αν τα μέσα που προκρίνονται ως τώρα εντός της ΕΕ είναι αποκλειστικά οικονομικής και πολιτικής φύσης, ωστόσο δεν υπάρχει πουθενά καμία εξασφάλιση για την μόνιμη αποτροπή των στρατιωτικών.

Αυτό που χαιρετίστηκε ως “Αραβική Άνοιξη”, ως προάγγελος μιας δυνητικής σειράς “εκδημοκρατιστικών” μεταρρυθμίσεων που δήθεν θα επέστρεφαν και τις ευρωπαϊκές χώρες σε κάποιο χαμένο παράδεισο ισορροπίας και ειρήνης μεταξύ των τάξεων, έχει εξελιχθεί σε όργιο σφαγής, συνομωσίας και ιμπεριαλιστικής ωμότητας. Με την Λιβύη πρόσφατο θύμα της δράσης εκτεταμένων παρακρατικών μηχανισμών και της ενορχήστρωσής τους από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα σε ΗΠΑ και ΕΕ, η Μέση Ανατολή και η Ασία μετατρέπονται σε θέατρα επιχειρήσεων όπου το διεθνές δίκαιο του πολέμου είναι μια μακρινή ανάμνηση. Πάνω από όλα, αυτό που βλέπουμε να προκρίνεται ως πολιτική από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Δύσης είναι μια χωρίς καμία ηθική αναστολή βύθιση κρατών σε καταστάσεις πλήρους διάλυσης του κοινωνικού ιστού, συστηματικής καλλιέργειας του κοινοτιστικού και εμφύλιου μίσους, και απόλυτης κυριαρχίας του αταβισμού. Η μία μετά την άλλη, οι χώρες της περιοχής μετατρέπονται, πάντα με την σφραγίδα έγκρισης και την ενεργό βούληση ΗΠΑ και ΕΕ, σε μεσαιωνικά φέουδα, όπου η αρχή του “divide and rule” (διαίρει και βασίλευε) έχει φτάσει πραγματικά παροξυσμικές διαστάσεις: πολιτικές φράξιες, θρησκευτικές σέχτες και φυλετικές ομάδες αποτελούν δυνάμεις με ισχύ πυρηνικής βόμβας που διαλύουν τα κράτη εκ των ένδον, έτσι ώστε να ανασυσταθούν, μέσα από το σύνηθες παζάρι με τους ισχυρούς, νέες διοικητικές οντότητες, πιο ανταγωνιστικά συμφέρουσες για τα ευρω-αμερικανικά ενεργειακά μονοπώλια, που αγωνίζονται να μειώσουν την χρηματοπιστωτική χασούρα με κάθε μέσο.

Η πλήρης αυτή απώλεια σεβασμού για την νομική οντότητα του έθνους-κράτους στις ζώνες της “περιφέρειας”, η απόλυτη αδιαφορία για την οργάνωση του κόσμου στη βάση κανόνων Διεθνούς Δικαίου και διπλωματικών σχέσεων ισορροπίας μεταξύ κυρίαρχων κρατικών οντοτήτων, οριοθετεί ένα νέο στάδιο τεκτονικών μετακινήσεων που προαναγγέλλει την όλο και αυξανόμενη πιθανότητα ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου. Στην Ελλάδα της ιστορικο-πολιτικής άγνοιας και της καθ΄έξιν αφέλειας όπου αρκεί για τα ΜΜΕ να βαφτίσουν κάτι “εξέγερση” για να σπεύσουν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι γραφικοί και επικίνδυνοι να πανηγυρίσουν την “επανάσταση” που ονειρεύονται στα ήσυχα και αδοκίμαστα από τον πόλεμο κρεβάτια τους, δεν έχει γίνει κατανοητό στο ελάχιστο τι σημαίνει ότι η Συρία είναι ένα κράτος που πιθανόν σύντομα να πάψει να υπάρχει. Έχει σκεφτεί ο Έλληνας και η Ελληνίδα, που επί του παρόντος ασχολούνται –και δικαιολογημένα– με το πώς θα τα βγάλουν πέρα τον επόμενο μήνα, πόσο εύκολο έχει καταστεί σήμερα να διαλύεις κρατικές οντότητες;  Πόσο απλό έχει γίνει, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, να αναιρείς τις συνέπειες δεκαετιών ή και εκατονταετιών κοινωνικής οργάνωσης με βασικά εργαλεία, στην πρώτη φάση, τον έλεγχο στα βασικά δίκτυα ενημέρωσης και μερικές έμπειρες, αδιάφορες για τις συνέπειες της δράσης τους και καλά οπλισμένες ομάδες;

Αυτό το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη στη Συρία δεν είναι άλλη μία “τοπική σύγκρουση” (regional conflict). Είναι ένα πειραματικό πεδίο για την ανασύνθεση του παγκόσμιου συστήματος ως διαδικασίας που επιβάλλει η στασιμότητα στην παγκόσμια οικονομία και η απουσία “συστημικών” (δηλαδή προβλεπομένων από τους υφιστάμενους μηχανισμούς “αυτορύθμισης” του οικονομικού συστήματος) λύσεων. Η ανασύνθεση αυτή βασίζεται βέβαια, στην πρότερη αποσύνθεση ολόκληρων κρατικών οντοτήτων, στην διάλυσή τους, στην πλήρη καταστροφή των συνεκτικών ιδεολογικών, πολιτικών, κλπ ιστών που τις κρατούσαν σε ισορροπία και (εύθραυστη) ενότητα. Και αυτή είναι μια διαδικασία χωρίς ορατό τέλος: μετά το Ιράκ και το Αφγανιστάν ήρθε η Λιβύη, μετά τη Λιβύη ήρθε η Συρία. Εν τω μεταξύ, με την εμπλοκή στη Συρία κινδυνεύει να ανταμειφθεί με μια δόση από αυτό που η ίδια χρησιμοποιεί κατά των αντιπάλων της η Τουρκία (της ενίσχυσης του αυτονομισμού), ενώ στο τραπέζι βρίσκεται πάντοτε το Ιράν και η μεταφορά του πολέμου εκεί. Στην μεσανατολική και ισλαμο-ασιατική “περιφέρεια”, η νεωτερικότητα του έθνους-κράτους και της εθνικής κυριαρχίας ως ιστορικής κατάκτησης μοιάζει από παντού περικυκλωμένη, καθώς εκδιπλώνονται “πολυπολικά” και σε ένα βαθμό χαωτικά και δυνητικά ανεξέλεγκτα όργια σφαγής, και καθώς η παγκόσμια και ιδιαίτερα η δυτική “κοινή γνώμη” συνεχίζει να άγεται και να φέρεται από μηντιακή προπαγάνδα εξασφαλισμένη από το χρήμα αυταρχικών πριγκιπάτων με τεράστια τηλεοπτικά δίκτυα αλλά χωρίς κοινωνία πολιτών, και των ανεξέλεγκτων πλέον, ελέω εθισμού στην μονοπολική εξουσία, ευρω-αμερικανών συμμάχων τους.

Φαντάζομαι έναν παγκόσμιο χάρτη που δεν θα περιλαμβάνει πια την Ελλάδα. Στη θέση της, θα βρίσκονται διάφορα φέουδα, υπό τη διοίκηση των αξιολογότερων και άρα πιο ανάλγητων εγκληματιών και μαφιόζων που θα έχει αναδείξει η διαδικασία κοινωνικής αποσύνθεσης που ήδη ούτως ή άλλως βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη σε μια χώρα όπου οι φασίστες της Χ.Α ποζάρουν, με τη δέουσα κοινωνική και κρατική ανοχή, ως “τιμωρό χέρι” της λαϊκής βούλησης. Η εργασία θα εκτελείται υπό την διαρκή απειλή όπλων, η διαφωνία και η απειθαρχία θα τιμωρείται με σφαγή ολόκληρων οικογενειών ή συνοικιών, και τα διάφορα καπετανάτα θα αλωνίζονται από τον γνωστό “πολυπολιτισμικό” συρφετό διεθνών πρακτόρων, διπλωματών, δολοφόνων, εμπόρων όπλων, σωματεμπόρων και εμπόρων οργάνων, τοκογλύφων, χαφιέδων, θρησκευτικών φανατικών και μισθοφόρων. Αυτό είναι το μέλλον για το οποίο εργάστηκαν, έμπλεοι κιόλας ηθικής αίσθησης ανωτερότητας, οι εύκολα εξασφαλίσιμοι “χρήσιμοι ηλίθιοι” (οι ”προοδευτικοί ακτιβιστές” των οποίων η “αναρχία” τυχαίνει να συμπίπτει απόλυτα με το modus operandi του μητροπολιτικού κεφαλαίου και των οποίων οι γνώσεις για το πού ακριβώς έμπλεξαν συνοψίζονται σε χαριτωμένα tweet) για μια χώρα όπως η Συρία.

Αλλά όπως απειλείται ήδη να συμβεί στην Τουρκία, που λαμβάνει ενεργό μέρος στον διαμελισμό μιας άλλης χώρας, είναι επίσης ένα μέλλον που μπορεί κάποια στιγμή να επισκεφθεί την πόρτα της δικής μας χώρας. Εκτός αν θεωρούμε ότι υπάρχει κάποια “διεθνής εξασφάλιση”, κάποιος μηχανισμός που θα μπορέσει να σταματήσει τα παγκόσμια αφεντικά από το να επιστρέψουν τονσυνολικό γεωπολιτικό χάρτη της “περιφέρειας” σε μια εποχή πριν τις εθνοαπελευθερωτικές επαναστάσεις, όπως επέστρεψαν τον χάρτη των εργασιακών δικαιωμάτων σε μια εποχή πριν την γέννηση του σοσιαλιστικού και εργατικού κινήματος.

από το "http://leninreloaded.blogspot.gr"