Γιατί φέτος δεν εορτάστηκε η μεταπολίτευση

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Με μια έξυπνη/πολιτικά σημαίνουσα πρωτοβουλία του Προέδρου της Δημοκρατίας (αν δεν κάνω λάθος) δεν πραγματοποιήθηκε τελικά στις 24 Ιουλίου η λεγόμενη «Γιορτή της Δημοκρατίας».

Οι πολιτικοί παράγοντες της μεταπολίτευσης του 1974, ή κατάλαβαν την ειρωνεία της εκδήλωσης και το σκηνικό φαρσοκωμωδίας στο Προεδρικό υπό τις σημερινές συνθήκες προτεκτορατοποίησης, ή δεν άντεξαν τον περιορισμό του lifestyle της, ή ετοιμάζονται να παραδώσουν την εξουσία σε αυτούς που τους την μεταβίβασαν τότε και δεν ήθελαν να ξύσουν μνήμες, ή απλώς έκριναν ότι δεν τους ωφελεί να παριστάνουν τον δημοκράτη, απελευθερωτή του λαού από πραξικοπηματικά /αυταρχικά καθεστώτα γύψου, από τη στιγμή που επανατοποθετούν την κοινωνία σε φρέσκο γύψο, με την ιατρική φροντίδα ΔΝΤ.

Πώς να το κάνουμε, ο γύψος της χούντας των συνταγματαρχών έσπασε για να καταλήξουμε σήμερα σε έναν άλλο, πολύ σκληρότερο γύψο (πολιτικοοικονομικά), που κατασκεύασαν και...

εφαρμόζουν όσοι ευαγγελίστηκαν το 1974 την καλλιέργεια των δημοκρατικών θεσμών σε μια χώρα όπου ποτέ η κοινωνικοποίηση δεν πέτυχε να συνδέσει την ισότητα με την ελευθερία και την δημοκρατία με την ευημερία.

Η «δημοκρατία», έστω και σε εισαγωγικά, αποτελεί το μεσοδιάστημα καθεστώτων κατάλυσής της στην χώρα μας ή το αντίστροφο; Μην το απαντήσεις, σε ταυτολογία θα καταλήξεις! Το ζήτημα είναι ότι στην Ελλάδα η πολιτική ποτέ δεν συνδέθηκε με την ουσιαστική δημοκρατική δομή πολιτείας και κοινωνίας. Υπήρξε φαινόμενο λαϊκής διαφθοράς και κατασυκοφάντησης των δημοκρατικών θεσμών. Έτσι γίνεται παντού, εκεί όπου το Κράτος Πατρωνίας με την μορφή του κομματισμού, προφασίζεται το Κράτος Δικαίου.

Δυστυχώς είμαστε δημοκρατικά απολίτιστοι και πολιτικά απολύτως βάρβαροι, όχι με όρους σοσιαλιστικούς, αλλά απλώς με όρους αστικής δημοκρατίας (διάκριση εξουσιών, αναλογικότητα της ψήφου, πολιτική συμμετοχή, διαφάνεια, απολογισμός, αξιοκρατία, σχέση εμπιστοσύνης διοίκησης-πολίτη κλπ).

Είμαστε, δηλαδή, ένας λαός άξεστος και μια κοινωνία ακαλλιέργητη στην κοινωνικοποιητική διαδικασία ενσωμάτωσης θεσμών δημοκρατικής λειτουργίας στην πολιτεία κατ’ αρχήν. Είδαμε την δημοκρατία ως μέθοδο επιβολής οικονομικών μοντέλων που θεμελίωναν την ηγεμονία μιας τάξης μεταπρατών στο κοινωνικό σώμα. Τούτο αποτελεί εκδήλωση εξάρτησης και πηγή διαφθοράς. Έτσι η πολιτική ξεπέφτει ως ηθικό κοινωνικό φαινόμενο και καταλήγει να αποτελεί μηχανισμό αποκλεισμού και μαφιόζικης διαχείρισης των κοινών από πολιτικοεπιχειρηματικές κάστες, που ανταγωνίζονται υπόγεια στο πλαίσιο «εκπροσώπησης» ή εναρμονισμού ξένων συμφερόντων. Να και οι μίζες, να και η διαπλοκή, να και το νταλαβέρι με καιροσκοπικά «επενδυτικά» συμφέροντα, να και η παραοικονομία, να και η ανοχή στην παρανομία, να πελατειακός συντεχνιασμός, να και η δραματική διάσταση της μετανάστευσης στην σημερινή Ελλάδα!

«Δεν λες τίποτε για τους λαθρομετάναστες», σχολιάζουν αναγνώστες. Τι να πω; Για την λάθρα πολιτική μεταπρατών, γράφω, στη χώρα μας, που παρήγαγε και το σύγχρονο φαινόμενο της μετανάστευσης, το οποίο κακοφόρμισε πλέον, αλλά δυστυχώς δεν φαίνεται να γίνομαι κατανοητός, εξαιτίας της έλλειψης δημοκρατικής κουλτούρας. Υποκριτές, κάνετε ότι δεν ξέρετε ποιοι άνοιξαν τα σύνορα, ποιοι εκμεταλλεύτηκαν σε συνθήκες τριτοκοσμικής ανάπτυξης την εργατική δύναμη, ή σε συνθήκες πρώιμης αποικιοκρατίας κύματα μεταναστών στην Ελλάδα; Δεν βλέπατε ποιοι δούλευαν δίχως «χαρτιά» στους αγρούς για ένα κομμάτι βρώμικο ψωμί, στα Ολυμπιακά Έργα, σαν υπηρετικό προσωπικό στα σπίτια, στις οικοδομές κλπ.; Δεν πήρατε χαμπάρι τις μπίζνες με της ελληνοποιήσεις και τα ελληνικά διαβατήρια;

Υποκριτές και λαθρόβιοι, που ξυπνήσατε ξαφνικά και θέλετε να εξαφανίσετε με ένα σφουγγάρι την πολιτική ανορθογραφία του μεταπρατικού ελληνικού καθεστώτος… της αρπαχτής! Θέλετε τώρα να σβήσετε τους μετανάστες, αντί να περιθωριοποιήσετε εκείνους που προκάλεσαν την μεταναστευτική κρίση (όχι από αμέλεια, αλλά με χυδαία σκοπιμότητα/τυχοδιωκτισμό) στη χώρα και να ζητήσετε από την ΕΕ να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν (τι υπέγραφε η πολιτική ηγεσία της χώρας στο Δουβλίνο – «Συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ – δεν καταλάβαινε;).

Το μεταναστευτικό δεν λύνεται πλέον εύκολα. Θέλει νέες Ευρωπαϊκές ρυθμίσεις, πόρους από την ΕΕ και τον ΟΗΕ και βέβαια λιγότερες «ανθρωπιστικές επιχειρήσεις» στον κόσμο. Απαιτεί επίσης σύγχρονη μεταναστευτική πολιτική από την Ελλάδα, αυστηρή αντιρατσιστική νομοθεσία και αντιρατσιστικές καμπάνιες, παράλληλα με κίνητρα καταγραφής όλων των αδήλωτων μεταναστών στην χώρα μας και διευκόλυνσή τους για επιστροφή στη χώρα τους. Και αυτό απαιτεί πόρους, πού οφείλουν να καταβάλουν όσοι έχουν υιοθετήσει την στρατηγική των «ανθρωπιστικών πολέμων». Η Ελλάδα έχει εδώ και καιρό κηρυχθεί ζώνη «ανθρωπιστικής καταστροφής».

Γιατί δεν έχει αντλήσει σημαντικούς πόρους προς αυτή τη κατεύθυνση; Διότι απλούστατα δεν έχει επιδείξει απολύτως καμία ολοκληρωμένη στρατηγική στο ζήτημα (αναλώθηκε σε φράχτες και στρατόπεδα συγκέντρωσης) και αντί να ασκήσει εξωτερική πολιτική και στην βάση αυτής της κρίσης, παραπονιέται υποκριτικά – όταν δεν ζητιανεύει – επιτρέποντας σε διάφορους πολιτικούς παράγοντες που ποτέ δεν τα πήγαιναν καλά με τους δημοκρατικούς θεσμούς, να εκμεταλλεύονται το ζήτημα, διογκώνοντας μάλιστα τις συνέπειές του.

Η μεταναστευτική κρίση στην Ελλάδα είναι αναπόσπαστο τμήμα της πολιτικοοικονομικής κρίσης στον τόπο μας. Αυτή είναι η αλήθεια και όλα τα υπόλοιπα είναι καμώματα εσωτερικών power politics, που παραπέμπουν σε αντιδημοκρατικές μορφές δράσης, επιβαρύνοντας με επιπλέον βαρβαρότητα τον τρέχοντα πολιτισμό της χώρας. Ποτέ και πουθενά, εκτός από την περίπτωση ναζισμού και φασισμού, μεταναστευτικές κρίσεις σαν την ελληνική δεν αντιμετωπίστηκαν αποκλειστικά με αστυνομικές μεθόδους και power politics. Αυτά είναι ζητήματα κατ’ εξοχήν soft politics και συνδυασμού εσωτερικής και εξωτερικής στρατηγικής. Πράγματα σχεδόν άγνωστα στην χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Αναρωτηθείτε ποιοι ωφελούνται πολιτικά από την κρίση μετανάστευσης στην Ελλάδα και θα καταλάβετε πώς αυτή συνδέεται με το νέο γύψο που ξεκίνησε με την συνταγή ΔΝΤ για να καταλήξει σε στρατοκρατική μορφή, ώστε να γίνει αποτελεσματικότερη η θεραπεία δήθεν αποκατάστασης της δημοκρατίας.

Ναι, η γελοιότητα δεν έχει τέλος! Οι ακρωτηριαστές της δημοκρατίας και οι νοθευτές του δημοκρατικού πολιτεύματος εμφανίζονται να πιστεύουν ότι πρέπει να υποχωρήσουμε ως προς το δημοκρατικό φαινόμενο προσωρινώς, ώστε, αφού αντιμετωπιστεί η φαυλοκρατία και συγυριστούν τα δημοσιονομικά, να βγει από τον σύγχρονο γύψο της η κοινωνία και να απολαύσει δυτικού τύπου δημοκρατία. Είναι σαν να ακούς τον Γ. Παπαδόπουλο και τους διαφωτιστές της χούντας των συνταγματαρχών, παρακολουθώντας στις μέρες μας την αφήγηση πολιτικών από όλο το φάσμα της δεξιάς, της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, καθώς και μεγάλου μέρους των ΜΜΕ. Και μετά μου λέτε, μην διακρίνεις μεταξύ δεξιάς και αριστεράς και πως τέτοιες έννοιες έχουν εκλείψει στον σημερινό κόσμο! Δυστυχώς, φίλοι, αναβιώνουν ως τραγική φάρσα για κάποιους λαούς που ποτέ δεν χώνεψαν δημοκρατικές σχέσεις εξουσίας, καθώς έμαθαν να ζουν με ανασφάλεια, υποκρισία, τραυματικά φοβικά σύνδρομα και ΑΝΤΙΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ.

Το τελευταίο είναι και το πιο κρίσιμο για τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Ο τρέχων πολιτισμός στην χώρα μας είναι κατ’ εξοχήν αντιδημιουργικός. Η δημοκρατία είναι πρόκληση για δημιουργικούς ανθρώπους σε όλες τις περιοχές της ανθρώπινης δράσης. Η αφήγηση του «γύψου» αποτελεί ψευδαίσθηση δημιουργικότητας και στην πραγματικότητα διαστροφή της καινοτομίας με προοδευτικούς – κοινωνικούς και τεχνολογικούς όρους.

Η μεταπολίτευση του 1974 παραπλάνησε τα δημιουργικά στοιχεία του ελληνικού λαού, προσφέροντας με μεγάλο οικονομικό κόστος επί πολλά χρόνια, μία ψευδαίσθηση δημοκρατικότητας (δημοκρατικοφάνεια) εντός της οποίας αυγάτισαν απατεώνες, οικογένειες, παρεούλες διαπλεκομένων και κατεργάρηδες κάθε είδους. Μια νεοπλουτίστικη, λιγούρικη πολιτικοεπιχειρηματική τάξη ανέλαβε τα ηνία από τους καταρρεύσαντες, μετά την εθνική ήττα και την αποκάλυψη της γύμνιας τους, συνταγματάρχες, για να οδηγήσουν σε μια, όπως όλα δείχνουν, πολύ μεγαλύτερη εθνική ήττα αυτήν την περίοδο. Το τραγικό είναι ότι αντί να αντιληφθούν οι περισσότεροι πως η σημερινή πολιτικοοικονομική κρίση είναι πρόβλημα της στρεβλής δημοκρατικής οργάνωσης της πολιτείας, πιστεύουν ότι μας «πείραξε» η υπερβολική δημοκρατία ή ο «σοσιαλισμός» του μαφιόζικου καθεστώτος κυριαρχίας στην χώρα!!

Κοιτάξτε, τουλάχιστον ας μην κοροϊδευόμαστε. Γενικά οι χούντες έχουν μεγάλη πέραση στον ελληνικό λαό, διότι, όπως είπαμε, η πολιτική κοινωνικοποίησή του μάλλον τις εσωτερικεύει ως διορθωτικούς και σωτήριους παράγοντες ενός αναγκαίου «κακού» που ονομάζεται δημοκρατία. Μάλιστα, οι χούντες συνδέονται με καθεστώτα υποτέλειας, τα οποία επίσης νομιμοποιούνται από σημαντικό μέρος του ελληνικού λαού, ως μηχανισμοί αποκατάστασης της ισότητας και της δικαιοσύνης! Εντός αυτής της κουλτούρας δεν μπορούν ασφαλώς να ευδοκιμήσουν και να αναπαραχθούν δημοκρατικά αγαθά και δημιουργικότητα. Δυστυχώς στο βάθος της ελληνικής κρίσης υποκρύπτεται ένας νοσηρός αντιδημοκρατικός πολιτισμός, τον οποίο αν δεν φέρουμε στο προσκήνιο και δεν αντιμετωπίσουμε μέσω της παιδείας και της καθημερινής δομικής πολιτικής κριτικής, θα παραμείνουμε διακονιάρηδες της ιστορίας και όχι συνειδητοί δημιουργοί της.