ΣΚΙΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΧΥΠΟΨΙΑΣ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Δύσκολες ασκήσεις εσωκομματικών ισορροπιών είχε να λύσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας κατά τη συγκρότηση της «σκιώδους κυβέρνησης» του κόμματός του. Αν και η Αριστερά δεν χρησιμοποιεί τον όρο αυτόν και προτιμά να μιλά για Επιτροπές Ελέγχου του κυβερνητικού έργου, η ουσία δεν αλλάζει - ούτε και οι φιλοδοξίες (ή η ματαιοδοξία) στελεχών που κάνουν αγώνα να χριστούν «σκιώδεις υπουργοί».

Αυτή η διαδικασία άλλωστε είναι πρωτόγνωρη για αριστερό κόμμα στην Ελλάδα εδώ και τουλάχιστον μισόν αιώνα και εξάπτει τις πολιτικές επιθυμίες πολλών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.

Το πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει όμως ο Αλέξης Τσίπρας δεν συνίστατο μόνο στο ότι η αντιγραφή μιας αστικής πρακτικής τέτοιου τύπου σίγουρα ενισχύει το προφίλ της «υπεύθυνης» αντιπολίτευσης, κάτι δηλαδή που οι αριστεροί ψηφοφόροι το θεωρούν βήμα προς την ενσωμάτωση στο σύστημα. Δεν έγκειται επίσης στην υποδαύλιση προσωπικών αντιθέσεων και πικριών, αλλά και πολιτικών ισορροπιών και αντιθέσεων μεταξύ των διαφόρων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτά είναι προβλήματα που εύκολα ή δύσκολα, με περισσότερες ή με λιγότερες προσωπικές...

απογοητεύσεις και πολιτικές προστριβές εσωκομματικών ομάδων λύνονται πάντοτε. Έτσι και στον ΣΥΡΙΖΑ αυτά τα ζητήματα διευθετήθηκαν και μάλιστα με ικανοποίηση εν γένει των διαφόρων παραγόντων, ομάδων, συνιστωσών. Το κύριο διακύβευμα αυτής της υπόθεσης είναι η εικόνα που δίνει η «σκιώδης κυβέρνηση» του ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική κοινωνία. Εδώ τα πράγματα είναι σαφώς πιο περίπλοκα. Τρία-τέσσερα άτομα εδώ -καμιά φορά και λιγότερα-αρκούν για να δώσουν τον τόνο, δικαίως ή αδίκως.

Αυτή την εποχή της κρίσης, η προσοχή όλων εστιάζεται στο πρόσωπο του «υπουργού» Οικονομικών, έστω και αν αυτός είναι «σκιώδης». Η επιλογή λοιπόν για τη θέση αυτή του Ευκλείδη Τσακαλώτου, συνδυαζόμενη μάλιστα με εκείνη του Γιώργου Σταθάκη για τη θέση του «σκιώδους υπουργού» Ανάπτυξης, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, είναι αυτή που δίνει το στίγμα αυτού του «κυβερνητικού» προπλάσματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Και οι δύο είναι φίλοι του Αλέξη Τσίπρα και ανήκουν στο στενό πολιτικό περιβάλλον του. Και οι δύο ανήκουν στη δεξιά πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ και είναι φανατικοί υποστηρικτές της ΕΕ. Κανένας τους δεν διακατέχεται από πάθος κατά του Μνημονίου. Δεν συγκαταλέγονται μεταξύ των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που ασκούν οποιαδήποτε επιρροή στον κόσμο και φυσικά δεν είναι σε θέση να κινητοποιήσουν μάζες στους δρόμους και στις πλατείες.

Ως εκ τούτου η τοποθέτηση αυτών των δύο στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στις δύο νευραλγικότερες θέσεις -το υπουργείο Οικονομικών έχει τα λεφτά και το υπουργείο Ανάπτυξης τα μοιράζει!- αποσκοπεί πρωτίστως στον καθησυχασμό του κατεστημένου και της οικονομικής και επιχειρηματικής ελίτ της χώρας. Οπωσδήποτε συναντά την επιδοκιμασία τους, χωρίς βεβαίως να ξεχνούν ούτε στιγμή ότι ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο ακόμη καθόλου δεν θέλουν να τον δουν να κυβερνά κατά κανένα τρόπο.

Ευνόητο όμως είναι ότι αφού το προβαλλόμενο εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ οικονομικό επιτελείο του προκαλεί ικανοποίηση στο κατεστημένο για τη σύνθεση του (γιατί τη δράση του δεν τη γνωρίζουμε ακόμη και ούτως ή άλλως θα ασκείται από τη θέση της αντιπολίτευσης και όχι της κυβέρνησης), λογικό είναι να προκαλεί εξ αντιδιαστολής σκιές πολιτικής καχυποψίας τόσο στα μεσαία και λαϊκά στρώματα όσο και στην αριστερή μερίδα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κατάσταση είναι ενδεχομένως σαφώς πιο λεπτή από όσο συνειδητοποιεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία υφίσταται πολλαπλές πιέσεις από πολλές κατευθύνσεις. Για να γίνουμε απολύτως σαφείς, οι 315.000 ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγιναν σε σαράντα μέρες... 1.650.000 επειδή πείστηκαν ότι έχει ικανά, μορφωμένα και μετριοπαθή στελέχη για να κυβερνήσουν με σύνεση και αίσθημα ευθύνης. Ο κόσμος περίμενε τη σωτηρία του από τον Τσίπρα μέσω της άσκησης μιας πολιτικής ριζικά διαφορετικής από αυτή που έφερε τη χώρα στα Τάρταρα του Μνημονίου.

ΑΠΟ ΣΥΡΙΖΑ Ο λαός περιμένει ρήξη, όχι συνέχεια

ΟΙ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ που έδωσαν στις εκλογές την ψήφο τους στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν ριζική αλλαγή, ανατροπή της πολιτικής του Μνημονίου και σε καμιά περίπτωση συνέχισή της με άλλα πρόσωπα και σε άλλες εκδοχές. Μόνο γι αυτό στήριζαν τις ελπίδες τους στον Αλέξη Τσίπρα. Μόνο αν ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει ανά πάσα στιγμή μέχρι τις επόμενες εκλογές την ίδια εικόνα ανυποχώρητης αντίθεσης προς το Μνημόνιο θα έχει ελπίδες να διευρύνει την επιρροή και την εκλογική απήχησή του. Αν αυτή η εικόνα θολώσει για οποιονδήποτε λόγο, ο ούτως ή άλλως ευκαιριακός μέχρι τώρα προσανατολισμός άνω του ενός εκατομμυρίου ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ θα απειληθεί με σαφή υποχώρηση ή και κατάρρευση εκτός πια αν ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλαχθεί σε κόμμα του συστήματος.

*Δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ την Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012