Ας μιλήσουμε επιτέλους με ανοιχτά χαρτιά…

Του Δημήτρη Καζάκη

Τελευταία έχουν βγει όλοι και μιλάνε για συνεργασίες. Όλοι, ή σχεδόν όλοι εμφανίζονται ότι ήταν ή είναι υπέρ των συνεργασιών. Εκτός βέβαια του κ. Βαρουφάκη, ο οποίος έχει αναλάβει να μας οδηγήσει στο διπλό κατοχικό νόμισμα – “παράλληλο σύστημα συναλλαγών” το λέει ο ίδιος για να θολώσει τα νερά – προκειμένου και τυπικά να μην διαφέρουμε σε τίποτε από την Ζιμπάμπουε.
Άλλωστε γι’ αυτό δέχθηκε να γίνει υπουργός οικονομικών. Ο στόχος του ήταν να οδηγήσει στη «λύση» των φίλων του (Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, Γκλεν Κιμ, κοκ) και των αρπακτικών που αντιπροσωπεύουν. Στη «λύση» του διπλού νομίσματος. Άλλωστε, η Ελλάδα για τον Ευρωπαίο Βαρουφάκη βρίσκεται περίπου στο ίδιο πολιτικό μήκος και πλάτος με την Ζιμπάμπουε.
Είναι απολύτως λογικό λοιπόν να μην θέλει συνεργασίες. Πώς θα κάνει τις βρομοδουλειές του για τα αρπακτικά που εκπροσωπεί, αν δεν λειτουργεί στα πλαίσια ενός απόλυτα μοναρχικού κόμματος;

Ποιοι θέλουν τη συνεργασία;

Όλοι οι άλλοι όμως του λεγόμενου «αντιμνημονιακού» χώρου εμφανίζονται με κροκοδείλια δάκρυα για την συνεργασία. Μέχρι και η κ. Κωνσταντοπούλου, η οποία στις 4 του μηνός εμφανίστηκε στα Παραπολιτικά να ισχυρίζεται ότι από το 2017 πάσχιζε για τις συνεργασίες, αλλά δυστυχώς δεν βρήκε πουθενά ανταπόκριση! Δεν γνωρίζω από τι πάσχει η κ. Κωνσταντοπούλου, αλλά το σίγουρο είναι ένα: δεν πάσχει από αλήθεια. Δεν νομίζω ότι γνωρίζει καν το νόημα της λέξης.

Από την άλλη, εμφανίστηκε στον κ. Αυτιά το σαββατοκύριακο και είπε το εξής αμίμητο: Μιας και δεν θέλω να βρεθώ στη δυσάρεστη θέση να απολογούμαι γιατί εμπιστεύθηκα κάποιον σαν τον Τσίπρα, σας δηλώνω ότι δεν πρόκειται να συνεργαστώ με κανέναν! Μόνο όταν πάσχεις από το γνωστό σύνδρομο του αυτοκρατορικού μεγαλείου, μπορείς να ισχυρίζεσαι τέτοιες ανοησίες.

Η κ. Κωνσταντοπούλου προέδρευε της Βουλής όταν ανατράπηκε πραξικοπηματικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015. Το πραξικόπημα αυτό – όπως γνωρίζει άριστα η ίδια ως νομικός – ισοδυναμεί με το πραξικόπημα του Κωνσταντίνου Κόλλια, οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός της χούντας από τον Απρίλιο έως τον Δεκέμβριο του 1967, πλαστογραφώντας τα βασιλικά διατάγματα που δήθεν νομιμοποιούσαν το πραξικόπημα. Μόνο τα άρματα μάχης του Παττακού έλειπαν.

Τι έκανε η ίδια για να το αποτρέψει ως Νο 3 θεσμικός παράγων του πολιτεύματος; Τι έκανε για να το καταγγείλει ως όφειλε; Τι έκανε όταν το βράδυ της Δευτέρας 6/7/2015 οι δυνάμεις καταστολής τσάκιζαν με ξύλο και χημικά τις δεκάδες χιλιάδες λαού που συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα για να διαδηλώσουν εναντίον του πραξικοπήματος; Πού βρισκόταν όταν οι πραιτοριανοί του καθεστώτος ποδοπατούσαν άνδρες, γυναίκες και παιδιά; Γιατί δεν βρέθηκε μπροστά στις ορδές των ροπαλοφόρων για να τους σταματήσει με την θεσμική της ιδιότητα;

Μήπως δεν ήξερε, ή δεν καταλάβαινε το πρωτοφανές του πραξικοπήματος; Γνωρίζει η ίδια άλλη ιστορική περίοδο στη χώρα μας, ή στην Ευρώπη όπου καταπατήθηκε με τόσο βάναυσο τρόπο η λαϊκή ετυμηγορία; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν το αντιλήφθηκε, γιατί δεν είναι μια οποιαδήποτε, αλλά μια διακεκριμένη νομικός.

Τότε τι την εμπόδισε να πράξει το καθήκον της ως νομικός, ως πρόεδρος της Βουλής και ως πολίτης; Η προσωπική της ατζέντα, τίποτε άλλο. Το γεγονός δηλαδή ότι οι προσωπικές της βλέψεις έβαζαν πάνω από την λαϊκή ετυμηγορία, την συνταγματική νομιμότητα, το δημοκρατικό πολίτευμα και την πατρίδα, έθεταν το κόμμα και την κυβέρνηση που υπηρετούσε.

Τι εγγυήσεις παρέχει η κ. Κωνσταντοπούλου ότι δεν θα κάνει τα ίδια όταν βρεθεί σε ανώτατη θεσμική θέση;

Σήμερα, σχίζει τα ιμάτιά της για το πραξικόπημα Τσίπρα και τις πράξεις Εσχάτης Προδοσίας που έχει διαπράξει αυτός και η κυβέρνησή του. Διακηρύττει μάλιστα ότι θα τον καθίσει στο σκαμνί! Δεν αρνούμαστε την ειλικρίνεια των προθέσεών της, αλλά μας διακατέχει το εξής απλό ερώτημα: Αν στ’ αλήθεια θέλει να κινήσει διαδικασία Εσχάτης Προδοσίας εναντίον του Τσίπρα και των δικών του, τότε γιατί δεν ανταποκρίθηκε στην πρόταση που της έγινε από εμένα προσωπικά και το Ε.ΠΑ.Μ. τον Φεβρουάριο του 2018, να ηγηθεί της μήνυσης-έγκλισης που καταθέσαμε τότε; Γιατί έστω δεν καταθέτει μια δική της, ως Πλεύση Ελευθερίας, αν θεωρεί ότι το δικό της αυτοκρατορικό pedigree δεν μπορεί να λερωθεί από την δική μας πληβειακή καταγωγή;

Με τα λόγια, λέει ο σοφός λαός μας, χτίζω ανώγια και κατώγια. Ειδικά στην πολιτική όπου τα λόγια και τα συνθήματα χωρίς πράξεις δεν κοστίζουν απολύτως τίποτε. Προορίζονται απλά προς βρώσιν και πόσιν όσων ηλιθίων πιστεύουν όσα ακούνε. Αρκεί να τα ακούνε χωρίς αντίλογο και από τα γνωστά μέσα της αληθοφανούς παραπληροφόρησης.

Γιατί δεν θέλει η κ. Κωνσταντοπούλου τη συνεργασία;

Η κ. Κωνσταντοπούλου δεν απάντησε ποτέ και σε καμιά πρόταση συνεργασίας. Δεν δέχθηκε ούτε καν συνάντηση για να διαπιστώσουμε ότι, τέλος πάντων, δεν μπορούμε να τα βρούμε. Μας αγνοεί επιδεικτικά. Όπως περίπου έκανε ο Αύγουστος Καίσαρας όταν οι συντεχνίες της πληβειακής Ρώμης απαιτούσαν ακρόαση για τα αιτήματά τους. «Δεν είναι ευγενικής καταγωγής…», συνήθιζε να απαντά ο Αυτοκράτωρ στους πραίτορες που μετέφεραν το αίτημα της πλέμπας. Στο τέλος απηύδησε και κατάργησε με νόμο και δια της σπάθης τις συντεχνίες της Ρώμης. Εκτός από τις ελάχιστες που ο ίδιος έλεγχε.

Για μένα προσωπικά, είναι πολύ πιο εύκολο να συναντηθώ με τον Δαλάι Λάμα του Θιβέτ, παρά με την κ. Κωνσταντοπούλου. Βλέπετε δεν ανήκα ποτέ στο ΣΥΡΙΖΑ. Και το χειρότερο; Δεν ξεγελάστηκα ποτέ από τις τσιριμόνιες και την πρόζα του Τσίπρα, αλλά και της ηγετικής του ομάδας. Δεν έχω σκελετούς στο ντουλάπι μου κι ούτε έχω να απολογηθώ για τίποτε τόσο κατάφωρα βάναυσο για τη χώρα μου, όσο ήταν το «καταψηφίζω, αλλά στηρίζω» την κυβέρνηση Τσίπρα, όταν διέπραττε πραξικοπήματα ανάλογα με εκείνα της χούντας του Παπαδόπουλου.

Και το κυριότερο, εγώ μαζί με συναγωνιστές μου και δεκάδες χιλιάδες κόσμου από όλες τις πολιτικές παρατάξεις, βρεθήκαμε στην πλατεία Συντάγματος, όχι μόνο το βράδυ της Κυριακής, όταν ο Τσίπρας μετέτρεπε το ΟΧΙ του λαού σε ΝΑΙ, αλλά και την επόμενη ημέρα, όπου είδα την μικρή μου κόρη μέσα στα αίματα. Όπου είδα να ποδοπατούνται μητέρες με παιδιά στο καροτσάκι από τους πραιτοριανούς της «αριστερής» κυβέρνησης, οι οποίοι επιδείκνυαν τέτοιο ζήλο, όσο δεν είχαν επιδείξει ποτέ πριν γιατί ήξεραν ότι τσακίζουν την αληθινή δύναμη της αριστεράς, δηλαδή τον ίδιο τον λαό.

Δεν σκέφτηκα ποτέ μου να κρυφτώ στα διαβούλια του παρασκηνίου και στα κλειστά γραφεία του κόμματος ή της κυβέρνησης, για να παζαρέψω την τιμή και την υπόληψή μου. Όπως έκανε όχι μόνο η κ. Κωνσταντοπούλου, αλλά και όλοι οι άλλοι που μας το παίζουν αφ’ υψηλού έως σήμερα ακραιφνείς εκφραστές της επαναστατικής ή ριζοσπαστικής αριστεράς και εγγυητές της καθαρότητάς της!

Κι όποιος ξέρει να διαβάζει το σημεία των καιρών και δεν εθελοτυφλεί για την πάρτη του, ή για να δικαιολογήσει εκ των υστέρων τις ιδεοληψίες και τις επιλογές του, εκείνο το διήμερο της 5ης και 6ης Ιουνίου 2015 πέθανε οριστικά και αμετάκλητα η αριστερά της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα. Από τότε ζούμε απλά τον επιθανάτιο ρόγχο της, με την αριστερά να έχει μετατραπεί σε βρισιά για την μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Διόλου άδικα.

Πότε ο κ. Αλαβάνος θέλησε με ειλικρίνεια την συνεργασία;

Μόνο που η κ. Κωνσταντοπούλου δεν είναι η μόνη. Δεν είναι η μόνη που αρνείται τη συνεργασία εναντίον του καθεστώτος κατοχής. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο κ. Αλαβάνος, ο οποίος έχει το θράσος να δηλώνει ότι οι πρωτοβουλίες του για «συνεργασίες» απέτυχαν γιατί πρυτάνευσαν τα προσωπικά και οι εγωισμοί. Αλήθεια, ο κ. Αλαβάνος ξέχασε ότι τον Σεπτέμβριο του 2015 δεν συνεργάστηκε με την ΛΑΕ, δηλαδή με τους ομοϊδεάτες του, γιατί ζήτησε συγκεκριμένη θέση στο ψηφοδέλτιο, την οποία του την αρνήθηκαν;

Αν λοιπόν το πρόβλημα που δεν ευδοκίμησαν οι πρωτοβουλίες του ήταν τα προσωπικά και οι εγωισμοί, τότε γιατί ο κ. Αλαβάνος δεν ομολογεί ανοιχτά ότι ο πρώτος που ευθύνεται είναι ο ίδιος; Για να μην θυμηθούμε την περιβόητη Πρωτοβουλία 1-1-4, η οποία αρνήθηκε να συζητήσει τα ζητήματα που θέσαμε με επιστολή μας ώστε να υπάρξει αληθινή συνεργασία ανοιχτή σε όλους.
Τον κ. Αλαβάνο τον είχαμε καλέσει εκείνη την εποχή των πρωτοβουλιών του, αρχές του 2018, για να συζητήσουμε τον συντονισμό των ενεργειών μας. Ο κ. Αλαβάνος, που τώρα πενθεί με κροκοδείλια δάκρυα το ατελέσφορο των πρωτοβουλιών του, μας είχε πει ότι δεν του άρεσαν οι θέσεις που είχαμε υιοθετήσει για το λεγόμενο «Μακεδονικό», γιατί τον ίδιο δεν τον ενοχλεί να ονομάσουν τα Σκόπια, Μακεδονία.

Όταν του αντιπρότεινα να βγούμε μαζί και δημόσια για να αναμετρηθούν επιχειρήματα και να δούμε τι αρέσει και τι δεν αρέσει στον κόσμο, η απάντηση του κ. Αλαβάνου ήταν ότι «δεν πάει έτσι»! Και δευτέρωσε με το αμίμητο: είναι αδύνατη η συνεργασία με το ΕΠΑΜ, γιατί κάποιοι δικοί του μας θεωρούν ως εθνικιστές και ρατσιστές!

Ο κ. Αλαβάνος, με τις πρωτοβουλίες του, επεδίωξε εξαρχής μια αναβίωση του ΣΥΡΙΖΑ σε προγραμματική βάση χειρότερη από εκείνη του Τσίπρα της Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβριο του 2014. Κι όποιους καλούσε να συμμετέχουν στην Πρωτοβουλία των ημετέρων του ΣΥΡΙΖΑ, που ανέλαβε ο κ. Αλαβάνος, θα έπρεπε αφενός να δώσουν τα κατάλληλα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων ως πολιτικός σχηματισμός, ή το πολύ-πολύ να αρνηθούν την πολιτική τους ταυτότητα και να έρθουν «κατά μόνας», δηλαδή ως «προσωπικότητες».

Όσο για τα περί ισοτιμίας, αυτοτέλειας κάθε διακριτικής δύναμης, ισονομίας και ισοπολιτείας μέσα στη συνεργασία, ξεχάστε το. Δείξτε πότε ίσχυσε έστω στα λόγια κάτι τέτοιο στην αριστερά της μεταπολίτευσης κι εγώ πολύ ευχαρίστως το παίρνω πίσω. Η έννοια της δημοκρατίας είναι τόσο ξένη έννοια με τις πεποιθήσεις και τη λειτουργία όλων των δεκάδων μικρών και μεγάλων σχημάτων της μεταπολιτευτικής αριστεράς, όσο με την ιδεολογία και την πρακτική της χούντας.

Το Ε.ΠΑ.Μ. κι εγώ προσωπικά, δεν ανήκαμε πουθενά. Καμιά πρωτοβουλία δήθεν συνεργασίας δεν μας συμπεριέλαβε. Μπορούσαν να συμμαχήσουν με την οποιαδήποτε κραγμένη «προσωπικότητα» της δεξιάς, αλλά όχι με το Ε.ΠΑ.Μ. του Καζάκη. Και είναι λογικό. Πώς να αποτολμήσουν μια τέτοια συνεργασία, όταν ο δημόσιος λόγος τους και κυρίως οι αναλύσεις και οι θέσεις τους, δεν φτάνουν ούτε στο ελάχιστο το δημόσιο λόγο, τις αναλύσεις και τις θέσεις τόσο του γράφοντος, όσο και του Ε.ΠΑ.Μ.;

Ποιος στ’ αλήθεια αντέχει στη δημόσια σύγκριση;
Προκειμένου λοιπόν να μετρηθούν μπροστά στον κόσμο και να αποκαλυφθεί πόσο «λίγοι» είναι, πόσο ανίδεοι, πόσο αισχρές μετριότητες, πόσο αντιδραστικοί και μαύροι είναι στην ουσία των δήθεν αριστερών απόψεών τους, πόσο σιχαίνονται τη δημοκρατία ακόμη και με την μορφή του δημόσιου πολιτικού διαλόγου, πόσο υποτάσσουν τα πάντα στις δικές τους μικρές, ιδιοτελείς και ύποπτες σκοπιμότητες, προτιμούν να ξεμπερδεύουν με τους «μη αρεστούς» σαν το Ε.ΠΑ.Μ. εύκολα και απλά.

Με ρετσινιές και ρετσέτες.
Όπως ακριβώς δίδαξαν οι μετρ του είδους, δηλαδή ειδικοί της μαύρης προπαγάνδας του φασισμού.
Παρ’ όλα αυτά ο κ. Αλαβάνος, αλλά και η κ. Βαλαβάνη του γνωστού «πατριωτικού καθήκοντος», εξακολουθούν να προσποιούνται ότι επιθυμούν τη συνεργασία. Με όλους, εκτός από δυνάμεις που δεν ξεπουλήθηκαν στον Τσίπρα για ένα άθλιο κυβερνητικό θώκο. Εκτός από δυνάμεις σαν το Ε.ΠΑ.Μ. που θέτει ως κορυφαίο καθήκον του την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της πατρίδας. Εκτός δηλαδή από όλους εκείνους που είναι ικανοί να χαλάσουν την μανέστρα ενός νέου ΣΥΡΙΖΑ, μιας και εμείς εννοούμε αυτά που λέμε και δεν πρόκειται να ενδώσουμε σε δούναι-λαβείν του παρασκηνίου.

Δεν μας ξάφνιασε λοιπόν το γεγονός ότι όλοι αυτοί που από την πρώτη στιγμή, από την εποχή του πρώτου μνημονίου, έκαναν τα αδύνατα δυνατά να μην υπάρξει καμιά αληθινή συνεργασία των αντιμνημονιακών δυνάμεων, συνεχίζουν στον ίδιο δρόμο. Για όλους αυτούς, η έννοια «συνεργασία» είναι παντελώς άγνωστη. Αυτό που θέλουν είναι στην καλύτερη περίπτωση υποταγή, γη και ύδωρ όλων στο σκήπτρο τους.

Κι όταν δεν το πετυχαίνουν, δεν το έχουν σε τίποτε να γυρνοβολάνε σε κάθε «πετυχημένο» Βαρουφάκη προκειμένου να αποκτήσουν πολιτική υπόσταση. Όπως το επιχείρησε ο κ. Αλαβάνος και η κ. Βαλαβάνη, οι οποίοι έτρεξαν αμέσως τις ευρωεκλογές να προσπέσουν στα πόδια του «ροκ σταρ» των αγορών, γνωστού κατά κόσμο Γιάνη Βαρουφάκη. Χωρίς βεβαίως να τους καίγεται καρφί για τις θέσεις του και τα ταξικά συμφέροντα που αυτός αντιπροσωπεύει. Όπως ακριβώς έπραξαν υπηρετώντας παλιότερα τον Τσίπρα.

Κι επειδή «έφαγαν πόρτα» από την αυτού υψηλότητα, βγαίνουν κατόπιν και εμφανίζονται υπέρ της «συνεργασίας».
Πώς αλλιώς μπορούν να δηλώσουν υποψήφιοι στα νέα δούναι-λαβείν που διαδραματίζονται στο παρασκήνιο, προκειμένου να αναπληρωθούν στη νέα κοινοβουλευτική περίοδο οι ψηφοπαγίδες του Ποταμιού, του Καμμένου, του Λεβέντη; Και κυρίως πώς αλλιώς θα τους θυμηθούν τα γνωστά φιλαλήθη μέσα ώστε να τους βγάλουν από την πολιτική ναφθαλίνη, προκειμένου να υπηρετήσουν τρέχουσες σκοπιμότητες;

Από κοντά και η αριστερά της ΛΑΕ.
Ειλικρινά, δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε διαφορετική αντιμετώπιση και από τη νέα ηγεσία της ΛΑΕ, η οποία απάντησε ημιεπίσημα – όπως συνηθίζει εδώ και χρόνια – χαρακτηρίζοντας το Ε.ΠΑ.Μ. εθνικιστικό και ρατσιστικό, αποκλείοντας κάθε συνεργασία μαζί του.
Η ΛΑΕ δεν έχει κανένα πρόβλημα να συνεργαστεί με δυνάμεις και πρόσωπα που έχουν καθαρά εθνικιστικό πρόσημο σε πολλές από τις πολιτικές τους θέσεις, για όποιον τουλάχιστον γνωρίζει το αληθινό περιεχόμενο του όρου. Αρκεί να λειτουργούν ως «συνιστώσες» και να πειθαρχούν στην απέραντη εγχειριδιακή ηλιθιότητα των ιδεοληψιών όσων νομίζουν και αυτοπροσδιορίζονται ως μάγιστροι του μαρξισμού-λενινισμού-πριαπισμού. Αν και το τελευταίο μάλλον με βιάγκρα καθότι από τα νιάτα τους έπασχαν από ανοργασμική αρτηριοσκλήρυνση.

Δεν είχαν κανένα πρόβλημα να προσπέσουν στα πόδια της κ. Κωνσταντοπούλου να τους δεχθεί, έστω κι αν η Πλεύση Ελευθερίας έχει υιοθετήσει σε επίπεδο συνθημάτων πολλές από τις βασικές θέσεις του Ε.ΠΑ.Μ. Αν πειστεί ότι μπορεί να εξασφαλίσει την είσοδό της στη Βουλή, η καινούργια ηγεσία της ΛΑΕ είναι ικανή μέχρι και τον Μιχαλολιάκο να βαφτίσει λενινιστή.

Τι είναι εθνικισμός;
Για όσους γνωρίζουν το επιστημονικό περιεχόμενο του εθνικισμού, ειδικά όπως τον οριοθετούσε ο Μαρξ και οι πιο γνήσιοι συνεχιστές του, αλλά και την ταξική διαφορά του από τον πατριωτισμό, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο εθνικιστής δεν είναι εξορισμού εχθρός, ούτε υποχείριο του φασισμού και της μαύρης αντίδρασης. Ειδικά σε μια περίοδο όπου πρυτανεύει ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας.
Ο εθνικισμός είναι η εθνική ιδεολογία της αστικής τάξης, όταν αυτή κατακτά τα πρωτεία της εξουσίας.

Ο εθνικισμός, σε αντίθεση με τον πατριωτισμό, αποσπά την ιδέα του έθνους από τον υλική δύναμη του έθνους, δηλαδή το λαό, την κατάσταση και τα δικαιώματά του. Ο εθνικισμός αντικαθιστά την εθνική ενότητα του λαού σε μια ενιαία, ανεξάρτητη και αδιαίρετη πατρίδα, η οποία πραγματώνεται μέσα από την δική του πρωτογενή κυριαρχία, με την ιδέα της εθνικής ενότητας που πραγματώνει και αντιπροσωπεύει το καθεστώς εξουσίας. Αντιμετωπίζει το έθνος ως μια μεταφυσική έως μυστικιστική συνέχεια πανάρχαιας καταγωγής και γένους, μακριά από τον τρόπο που συγκροτείται πολιτικά, ταξικά και εθνικά ο λαός, αλλά και η κυριαρχία στην πατρίδα του.

Όποιος συγχέει τον εθνικισμό της αστικής τάξης με τον πατριωτισμό του λαού, για να καταγγείλει ή να απορρίψει το δεύτερο, είτε το ξέρει, είτε δεν το ξέρει, δουλεύει για το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο δεν αναγνωρίζει κανενός είδους πατρίδα. Ξέρει μόνο από παγκοσμιοποιημένες αγορές που μετατρέπουν τους μεν κατόχους του κεφαλαίου σε ασύδοτους νομάδες του πλούτου ανά την υφήλιο, και τους λαούς σε λαθρομετανάστες ακόμη και μέσα στον ίδιο τον τόπο τους.

Κι αυτή ακριβώς η ασύδοτη δράση του μεγάλου κεφαλαίου ανά την υφήλιο, πέρα και πάνω από λαούς και πατρίδες, γέννησε τον φασισμό, το ναζισμό και την πιο απόλυτη βαρβαρότητα των γενοκτονιών και των πολέμων ως δυνάμεις αναμόρφωσης της παγκόσμιας νέας τάξης. Δεν ήταν ο εθνικισμός, αλλά ο ιμπεριαλισμός, που γέννησε τον φασισμό. Έστω κι αν οι φασιστικές ορδές πριν ξαμοληθούν για να επιβάλουν τη νέα παγκόσμια τάξη, φτιασιδώθηκαν με τη μουτσούνα του σοβινιστικού εθνικισμού.

Να γιατί κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και ειδικά σε χώρες που βρίσκονται υπό καθεστώς αποικιακής υποτέλειας, ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, προστασίας και κατοχής, αναφύεται συχνά κι ένα ιδιαίτερο είδος εθνικισμού, ο λεγόμενος αντιιμπεριαλιστικός εθνικισμός, ο οποίος κάτω από προϋποθέσεις μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει ως σύμμαχος του λαϊκού πατριωτισμού.

Να γιατί ο Λένιν, ακόμη και εν μέσω του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου, δεν ανήκε σ’ εκείνους που θεωρούσαν ότι «η υπεράσπιση της πατρίδας» συνιστά εξορισμού ένα αντιδραστικό σύνθημα. Κι αυτό γιατί «…αν αύριο το Μαρόκο κήρυττε τον πόλεμο στη Γαλλία, η Ινδία στην Αγγλία, η Περσία ή η Κίνα στη Ρωσία και ούτω καθεξής, αυτοί θα ήταν “δίκαιοι”, “αμυντικοί” πόλεμοι, ανεξάρτητα από το ποιος επιτέθηκε πρώτος. Και κάθε Σοσιαλιστής οφείλει να συντρέξει στη νίκη των καταπιεσμένων, εξαρτημένων, άνισων κρατών ενάντια στις καταπιεστικές, δουλοκτητικές, αρπακτικές “μεγάλες» δυνάμεις”».

Τι άλλο σημαίνει αυτό που λέει ο Λένιν εκτός από στράτευση των Σοσιαλιστών διεθνιστών της εποχής του, με τους πατριώτες και τους εθνικιστές κάθε αλύτρωτου λαού στον αγώνα του εναντίον των ιμπεριαλιστών αποικιοκρατών και κατακτητών; Τι άλλο εκτός από την ανάγκη να συμπράξουν με τον εθνικό απελευθερωτικό πόλεμο των λαών, ακόμη και κάτω από την ηγεσία του Σουλτάνου του Μαρόκου εναντίον της Γαλλίας;

Τι διαφορετικό έκαναν οι κομμουνιστές όταν δραπέτευαν από τις φυλακές για να πολεμήσουν στο Αλβανικό εναντίον του φασίστα εισβολέα; Τι διαφορετικό έκαναν οι κομμουνιστές όταν καθυστερούσαν την ίδρυση του ΕΑΜ προκειμένου να δεχθεί ο βασιλιάς να τεθεί επικεφαλής του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα; Τι διαφορετικό έκαναν όταν άνοιξαν τις πόρτες της ΕΠΟΝ στην ΕΟΝ του Μεταξά;

Αν δεν το είχαν κάνει με τόσο άδολο και συνεπή τρόπο, θα είχαμε Μίκη Θεοδωράκη να μελοποιεί τόσο έξοχα τους αγώνες και τις θυσίες του λαού μας για μια ολόκληρη ιστορική εποχή;
Ποια είναι αυτά τα σούργελα της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς σήμερα, που θεωρούν τον θλιβερό εαυτό τους πιο επαναστάτη από τον Λένιν και τους ιδρυτές του ΕΑΜ; Ποιοι είναι εκείνοι που βυθισμένοι μέσα στην ανυπαρξία τους, διανθισμένη από τη θλίψη και τη μιζέρια των ιδεοληψιών τους, αρνούνται την ενότητα και τη συνεργασία πάνω στο θεμελιώδες πατριωτικό καθήκον;

Κι επειδή, δυστυχώς, πολλούς τους έχω ζήσει και τους έχω πολεμήσει από την εποχή που ήθελαν να μετατρέψουν το ΚΚΕ σε πολυσυλλεκτικό κόμμα της αριστεράς, ώστε άνθρωποι ακόμη και του δικού τους αναστήματος να φαντάζουν μεγάλοι και αξιόλογοι, ένα πράγμα ξέρω. Θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μην υπάρξει ένα αυθεντικό και προσανατολισμένο στο σήμερα λαϊκό μέτωπο με όλες τις αυθεντικά πατριωτικές και δημοκρατικές δυνάμεις, όπου δεν θα αποκλείονται – όπως και στην περίοδο του ΕΑΜ – ακόμη κι οι εθνικιστές που έχουν σαφή αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό και στόχευση.

Να γιατί σήμερα που το Ε.ΠΑ.Μ. και το Α.Κ.Κ.ΕΛ. πήραν την πρωτοβουλία της συνεργασίας όλων των δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων, όχι μόνο εμφανίζονται να την αγνοούν ή την αρνούνται με άθλιες προφάσεις, που δείχνουν για μια ακόμη φορά το ποιόν τους, αλλά έχουν βαλθεί να τη δυναμιτίσουν. Είναι το μόνο που τους έχει απομείνει για να εξαργυρώσουν, στο τραπέζι της συναλλαγής με την άρχουσα τάξη, την δική τους άθλια πολιτική ύπαρξη

Για να πω την αλήθεια, δεν περίμενα κάτι καλύτερο. Είναι τόσο βαθιά η διαπλοκή τους σε επίπεδο τουλάχιστον ιδεών με το καθεστώς κατοχής, που είναι σχεδόν αδύνατο να αντιληφθούν το καθήκον κάθε συνειδητού δημοκράτη, πατριώτη, κάθε αγωνιστή. Ήρθε επιτέλους η ώρα να ξεκαθαρίσει η ήρα από στάρι. Με την μια, ή με την άλλη τροπή. Μια για πάντα.

Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Πρόεδρος του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: https://www.epamhellas.gr