Με την ευαισθησία οδοστρωτήρα ο ΕΟΠΥΥ ισοπεδώνει τις παροχές ειδικής αγωγής

Ανακοίνωση του Τομέα Υγείας του Ε.ΠΑ.Μ.

Με την ευαισθησία… οδοστρωτήρα προχωρά ο ΕΟΠΥΥ τις προαποφασισμένες αλλαγές στο σύστημα παροχών υπηρεσιών ειδικής αγωγής (λογοθεραπείες, εργοθεραπείες, φυσικοθεραπείες, ψυχοθεραπείες) σε παιδιά με αναπτυξιακές διαταραχές.

Ακάθεκτος στην επιβολή του συστήματος (μη) πληρωμής των ειδικών θεραπευτών με κουπόνια (voucher), παρά την αντίθεση σύσσωμων των αντίστοιχων επιστημονικών και επαγγελματικών συλλόγων. Η άρνηση των θεραπευτών να προσφέρουν υπηρεσίες χωρίς να γνωρίζουν ούτε πότε, ούτε και πόσο θα πληρωθούν, ενώ παράλληλα διατηρούν στο ακέραιο όλες τις οικονομικές επιβαρύνσεις που έχουν κυριολεκτικά τσακίσει τους ελεύθερους επαγγελματίες, είναι απόλυτα λογική και δικαιολογημένη. Αυτό όμως ουδόλως πτοεί τους ιθύνοντες νόες του Υπ. Υγείας, καθώς το συγκεκριμένο μέτρο αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση, που επιβάλλεται ρητά από το «μεσοπρόθεσμο» που ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2018 (Ν. 4529, άρθρο 27 – ΦΕΚ Α’ 105/14-6-2018).

Με στόχο τη συμμόρφωση προς τις απαιτήσεις της λεγόμενης «δημοσιονομικής προσαρμογής», γίνονται γενναίες περικοπές στα κονδύλια για τις παροχές υπηρεσιών ειδικής αγωγής. Μείωση 40% καταγγέλλει το Συντονιστικό Θεραπευτών Ειδικής Αγωγής, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία επιδημιολογική μελέτη, χωρίς καμία καταγραφή των πραγματικών αναγκών, χωρίς καμία επιστημονική τεκμηρίωση.

Ο ανώτατος αριθμός θεραπειών ανά μήνα μειώνεται από 15 που προβλέπονταν με το προηγούμενο σύστημα για όλες τις διαγνώσεις, στις 12 κατ’ ανώτατο, ενώ στις περισσότερες διαγνωστικές κατηγορίες δεν ξεπερνά τις 4. Επιπλέον, οι γονείς θα πρέπει να μπαίνουν στη διαδικασία ανανέωσης του πιστοποιητικού, αναλόγως τη διάγνωση, ανά 6μηνο ή ακόμα και ανά 4μηνο.

Η παντελής έλλειψη επιστημονικών κριτηρίων στην κατανομή των παροχών ανά διαγνωστική κατηγορία στον νεο ΕΚΠΥ (Ενιαίο Κανονισμό Παροχών Υγείας) είναι παραπάνω από εμφανής σε όποιον έστω και ελάχιστα γνωρίζει το θέμα. Σε πολλές περιπτώσεις δε, αγγίζει τα όρια του παραλογισμού. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει επιστημονικά κανένας λόγος η Μέτρια Νοητική Υστέρηση να δικαιούται 8 λογοθεραπείες μηνιαίως, ενώ η Ελαφρά Νοητική Υστέρηση μόνο 4, ή στη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής (ΔΕΠΥ) το πιστοποιητικό να έχει 6μηνη διάρκεια και στη Διαταραχή Γλωσσικής Έκφρασης 4μηνη. Και ενώ είναι θετικό ότι (επιτέλους!) εντάχθηκε η Ειδική Μαθησιακή Διαταραχή (δυσλεξία) στις διαγνώσεις που δικαιούνται λογοθεραπείες, ο νέος ΕΚΠΥ ορίζει ότι ναι, δικαιούται, αλλά μόνο «σε έδαφος οργανικής νόσου»! Δηλαδή, η δυσλεξία δικαιούται λογοθεραπείες, αρκεί… να μην είναι δυσλεξία, αφού η διάγνωσή της απαιτεί τον αποκλεισμό οργανικής αιτιολόγησης των συμπτωμάτων!

Φαίνεται όμως ότι οι απευθείας περικοπές δεν αρκούν για να «πετύχουμε τους στόχους», και γι’ αυτό ο ΕΟΠΥΥ οδηγεί όλο και περισσότερους γονείς να εγκαταλείπουν το σύστημα δημόσιας ασφάλισης. Όλο και περισσότερες οικογένειες παιδιών με ειδικές ανάγκες δεν αντέχουν την αβεβαιότητα, τις πολύμηνες καθυστερήσεις στην επιστροφή των χρημάτων που δικαιούνται και την ταλαιπωρία που υφίστανται όταν γίνονται «μπαλάκι» ανάμεσα στους ελεγκτές του ΕΟΠΥΥ και τις Ιατροπαιδαγωγικές Υπηρεσίες, αφού πλέον η έκδοση ενός απλού πιστοποιητικού έχει γίνει ολόκληρη περιπέτεια. Με ασαφείς οδηγίες που αλλάζουν συνεχώς, με την εισαγωγή (θεωρητικά) του περίφημου «ηλεκτρονικού πιστοποιητικού», χωρίς ούτε οι υπηρεσίες να είναι έτοιμες, αλλά ούτε και η ίδια η ηλεκτρονική πλατφόρμα, και με τις διάφορες «προσωρινές» λύσεις που επινοεί ο ΕΟΠΥΥ, έχουν φτάσει οι ήδη υποστελεχωμένες υπηρεσίες να λειτουργούν κατά το μεγαλύτερο μέρος του ωραρίου τους μόνο για να εκδίδουν πιστοποιητικά και να… ξαναεκδίδουν τα ήδη εκδοθέντα που είναι σε ισχύ, προκειμένου αυτά να συνάδουν με τις νέες ρυθμίσεις!

Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για προχειρότητα, για ανικανότητα, για «λάθη και παραλείψεις» (κατά την προσφιλή ορολογία των πολιτικών μας) αν δεν επρόκειτο για μια συστηματική και μεθοδική υποβάθμιση ολόκληρου του δημόσιου συστήματος υγείας. Αν δεν είχαμε την εμπειρία της 8χρονης μνημονιακής κατοχής και των τραγικών συνεπειών της στην υγεία και στις συνθήκες διαβίωσης των πολιτών, συνέπειες που πλέον πληρούν τα κριτήρια ορισμού της γενοκτονίας, αν δεν βλέπαμε τον λαό μας να μαραίνεται μέρα με τη μέρα και τις πιο ευάλωτες ομάδες του να καταδικάζονται σε σύγχρονους «καιάδες» για την εξυπηρέτηση άνομων συμφερόντων, τότε θα μιλούσαμε απλώς για δυσκολίες μιας μεταβατικής περιόδου σ΄ ένα νέο σύστημα. Τώρα όμως το ξέρουμε, ο ελληνικός λαός το ξέρει πλέον ότι μέσα στην ευρωκατοχή δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει ζωή!  Η απελευθέρωση από τα δεσμά που μας έχουν επιβάλει είναι πλέον ζήτημα φυσικής επιβίωσης!

Αθήνα 8 Φεβρουαρίου 2019
Ο Τομέας Υγείας του Ε.ΠΑ.Μ.