Τελικά είναι ή όχι το όνομα δευτερεύον ζήτημα;

Του Γιώργου Μάλφα
Πρώτα μια σύντομη ιστορική αναφορά στη «Μακεδονία»:
Κατ αρχήν ιστορικά δεν αναφέρεται πουθενά μακεδονική εθνότητα. Η οθωμανική απογραφή του 1904-5 δίνει τα εξής στοιχεία για τη σύνθεση του πληθυσμού της οθωμανικής διοικητικής περιφέρειας, που δεν ονομαζόταν Μακεδονία (η ονομασία οφείλεται σε ευρωπαίους περιηγητές της εποχής),  εκτεινόταν μέχρι το Κόσοβο και διαιρούνταν σε βιλαέτια:

Μουσουλμάνοι: 1.729.007
Έλληνες: 647.932
Βουλγαρίζοντες (δηλ. βουλγαρόφωνοι): 527.757
Σέρβοι: 167.601
Ιουδαίοι: 48.770
Βλάχοι: 30.116

(Πουθενά «Μακεδόνες»)

Ο αγώνας για τον έλεγχο της Μακεδονίας ξεκινάει (έναν αίώνα μετά το Ρήγα) στα τέλη του 19ου αιώνα, μετά τη δημιουργία του ρωσικής έμπνευσης γιγάντιου βουλγαρικού κράτους  με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878). Παρατηρούμε στον επόμενο χάρτη ότι σε αυτήν περιλαμβάνονται και τα βιλαέτια της Θεσσαλονίκης και του Μοναστηρίου.



Βέβαια η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου αναθεωρήθηκε στο Βερολίνο (Συνθήκη του Βερολίνου) την ίδια χρονιά, με την επιστροφή της Μακεδονίας (με το μπλε περίγραμμα) στους Οθωμανούς (βλ. τον επόμενο χάρτη),



οπότε τη σκυτάλη των εθνικών επιδιώξεων της Βουλγαρίας στη Μακεδονία πήρε η  βουλγαρική οργάνωση ΕΜΕΟ (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση, βουλγαρικά ΒΜΡΟ), η οποία είχε ιδρυθεί 1893 με διακηρυγμένο σκοπό την απελευθέρωση αρχικά της Μακεδονίας από τους Οθωμανούς, αλλά με απώτερο στόχο το σταδιακό έλεγχο και τελικά την προσάρτηση της Μακεδονίας με ενδιάμεσο σταθμό την ανεξαρτησία της (Αριστερή πτέρυγα Σαντάνσκι).
Άρχισε τότε η επιχείρηση εκβουλγαρισμού του πληθυσμού της Μακεδονίας, με συνέπεια τον αιματηρό Μακεδονικό αγώνα μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων (1904-8).
Τα απωθημένα του βουλγαρικού εθνικισμού από την ακύρωση της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, επιχείρησαν κατοπινά να πάρουν ρεβάνς σε τρεις φάσεις.

α) Στο Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο (1913)
β) Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
γ) Στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:

Στον Α΄Βαλκανικό Πόλεμο (1912) απελευθερώθηκαν τα εδάφη της Μακεδονίας (και της Θράκης) από τους συμμάχους (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία). Το δυτικό τμήμα των βουλγαρόφωνων πληθυσμών στο πρώην βιλαέτι του Μοναστηρίου («Вардарска Македония» κατά τους Βουλγάρους) απελευθερώθηκε από τη Σερβία και δόθηκε σε αυτήν με τη Συνθήκη του Λονδίνου, 1913 (βλ. χάρτη, με κίτρινο τα εδαφικά κέρδη της Ελλάδας, δηλ. Ήπειρος, Δυτική Μακεδονία μέχρι Χαλκιδική).



Η Βουλγαρία, εξαιρετικά δυσαρεστημένη από αυτήν την εξέλιξη και αλαζονική λόγω της υποτιθέμενης στρατιωτικής της υπεροπλίας, επιτίθεται στους πρώην συμμάχους της, Ελλάδα και Σερβία, για να πετύχει την ντε φάκτο αναθεώρηση της Συνθήκης του Λονδίνου (Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος).
Ηττάται, όμως,  και η Βαρντάρσκα οριστικά πλέον ανήκει στη Σερβία, ενώ  η Ελλαδα προωθείται μεχρι τη Καβάλα, (βλέπε επόμενο χάρτη, Συνθήκη Βουκουρεστίου 1913).



Επανέρχεται στον Α΄ Παγκόσμιο με τη συμμαχία των Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανία κλπ), με την ελπίδα να αποκαταστήσει τις επιδιώξεις της με πιθανή νίκη επί της Entente, στην οποία έχουν προσχωρήσει η Σερβία και η Ελλάδα. Βρίσκεται όμως πάλι από την πλευρά την ηττημένων, οπότε χάνει και τη Δυτική Θράκη (Συνθήκη των Σεβρών, 1920, βλ. επόμενο χάρτη).



Επανέρχεται στον Β΄Παγκόσμιο πάλι στο πλευρό της Γερμανίας και μετά την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου, καταλαμβάνει τη Βαρντάρσκα και την Ανατολική Μακεδονία (συν το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής Θράκης), όπου διαπράττει από τα χειρότερα εγκλήματα κατά του ελληνικού πληθυσμού επιχειρώντας βίαιο εκβουλγαρισμό (διαβάστε για τη σφαγή στο Δοξάτο Δράμας).
Δείτε στον επόμενο χάρτη τα κατεχόμενα από τη Βουλγαρία εδάφη κατά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.



Και πάλι στο στρατόπεδο των ηττημένων. (Στον επόμενο χάρτη η Βουλγαρία σήμερα).



Η Γιουγκοσλαβία, στην οποία ανήκει οριστικά πλέον η Βαρντάρσκα, αναζητεί τώρα τρόπους να οριοθετήσει και να αποξενώσει αυτόν το βουλγαρόφωνο πληθυσμό, τον οποίο η Βουλγαρία διεκδικεί με επιμονή:

Μετονομάζει την περιοχή σε (ομόσπονδη) Δημοκρατία της Μακεδονίας (1943) και προσπαθεί εφεξής να διαφοροποιήσει τη γλώσσα της από τη βουλγαρική, εισάγοντας τροποποιημένο κυριλλικό αλφάβητο με σερβικά στοιχεία και προωθώντας τη χρήση είτε σερβικού λεξιλογίου ή συνωνύμων της βουλγαρικής που δεν συνηθίζονται στη Βουλγαρία (η γραμματική παραμένει ίδια), ενώ την μετονομάζει σε μακεδονική, δηλαδή σα να λέγαμε ότι οι Καναδοί μιλάνε καναδικά, οι Αυστραλοί αυστραλιανά και οι Νεοζηλανδοί νεοζηλανδικά, αλλά προς θεού όχι αγγλικά (!), και βεβαίως εργαλειοποιεί το όνομα σε βάρος της Ελλάδας.

Ορίστε εν πάσει περιπτώσει ένα δείγμα «μακεδονικής γλώσσας», (και όποιος ξέρει βουλγαρικά μπορεί εδώ να γελάσει με την ψυχή του)!

Никола Јонков Вапцаров* (7 декември 1909 – 23 јули 1942) — бугарски писател и комунист од македонско потекло, роден во Банско, Пиринска Македонија (денес Бугарија). Вапцаров бил член на Сојузот на бугарските писатели, а посмртно бил добитник на почесната Меѓународна награда за мир, во 1952 година.
Вапцаров бил најсилен поетски талент меѓу Македонците кои твореле на други јазици, освен на македонскиот. Неговата единствена стихозбирка со наслов „Моторни песни“ содржи 20 песни, напишани на бугарски јазик. Нему му припаѓа едно од видните места во бугарската литература, и ако тој самиот и во животот и преку својата поезија недвосмислено изјавувал дека е Македонец, и покрај тоа што создавал на бугарски јазик. Неговата поезија е изразито патриотска, социјална, револуционерна и хуманистичка.

* Βούλγαρος ποιητής

Ορθογραφικές διαφοροποιήσεις
σερβικό j αντί βουλγαρικό й
σερβικό jа, jу αντί βουλγαρικό я, ю
σερβικό од αντί βουλγαρικό от
ѓ αντί жд και ќ αντί ч (μοναδικές «μακεδονικές» ορθογραφικές αποκλειστικότητες!)
σερβικό џ αντί βουλγαρικό дж
σερβικό ље αντί βουλγαρικό лие
σερβικό ње αντί βουλγαρικό ние
σερβικό σύμφωνο+р, π.χ. ср αντί βουλγαρικό сър κττ

Γραμματική (ελάχιστες διαφοροποιήσεις) πχ
во αντί βουλγαρικό в, във
со αντί βουλγαρικό с, със
ουδέτερη αντωνυμία тоа αντί βουλγαρικού това!
επιθηματικό άρθρο αρσενικών –от αντί βουλγαρικού –ът
επιθηματικό άρθρο θηλυκών σε ст, π.χ.
областа αντί  βουλγαρικού областта
κτλ.

Λεξιλόγιο
σερβικό Бугарија,  бугарски αντί България, български!
должина αντί βουλγαρικό дължина
површина αντί βουλγαρικό повърхнина
почесни αντί βουλγαρικό почетен
недвосмислено αντί βουλγαρικό недвусмислено
хуманистички αντί βουλγαρικό хуманистичен
και λοιπές παρόμοιες «χαώδεις διαφορές»! (με απλά λόγια κουτοπονηριές).

Σα να λέμε δηλαδή ότι αφού στην Κρήτη το τι λέγεται είντα, το τίποτε λέγεται πράμα, το ξέρω λέγεται κατε(χ)ω και ο κουμπάρος λέγεται σύντεκνος οι Κρητικοί μιλούν κρητικά, όχι ελληνικά!)

Από εδώ και στο εξής, γενιές Σκοπιανών διαπαιδαγωγούνται με το μύθο ότι αυτοί αποτελούν τη συνέχεια των αρχαίων Μακεδόνων, ότι η Μακεδονία («του Αιγαίου») «κατέχεται» από την Ελλάδα, την οποία από παιδιά μαθαίνουν να μισούν θανάσιμα. (Αν διαβάσετε τα σχόλιά τους σε βίντεο περι Μακεδονίας στο youtube, θα φρίξετε…).
Με το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, τα Σκόπια κηρύσσουν ανεξαρτησία ως Δημοκρατία της Μακεδονίας και η Βουλγαρία, πιστή στις διαχρονικές της επιδώξεις, είναι η πρώτη χώρα που την αναγνωρίζει!
Η συνέχεια είναι γνωστή.
(Τώρα τελευταία, βέβαια, φαίνεται να το ξανασκέφτεται γιατί αντιλαμβάνεται ότι οι Αμερικανοί νέοι κάτοχοι του οικοπέδου македонjа όχι μόνο δεν δίνουν δεκάρα για τις βουλγαρικές ευαισθησίες, αντίθετα μάλιστα έχουν βάλει στο μάτι και τα «μακεδονικά» εδάφη της Βουλγαρίας (Πιρίν), για την περίπτωση που οι Βούλγαροι τολμήσουν να στραφούν προς τη Ρωσία, όπως διαφαίνεται τελευταία με την επίσκεψη Πούτιν στη Σόφια).

Έρχομαι τώρα στο προκείμενο:
Παρακολουθώντας την εκπομπή «Στο Μικρόφωνο» της 14 Ιανουαρίου 2019, άκουσα ότι το ζήτημα της ονομασίας είναι «δευτερεύον» και ότι «η συμφωνία δεν θα ήταν αποδεκτή ακόμα και αν δεν περιείχε τον όρο Μακεδονία». (Και σε άλλες τοποθετήσεις του ό Καζάκης έχει πει ότι δεν αναγνωρίζουμε κανένα από τα κράτη που προέκυψαν από το βίαιο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας κατόπιν ένοπλης εμπλοκής ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, άρα ούτε και τα Σκόπια με οποιαδήποτε ονομασία).
Επιτρέψτε μου, χωρίς το πρόβλημα του ονόματος θα ήταν άνευ αντικειμένου οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και συμφωνία περι Μακεδονίας και Μακεδόνων με τους Σκοπιανούς και τα αφεντικά τους, και αυτό το υβρίδιο θα μπορούσε να ενταχθεί όπου ήθελε, είτε αυτοβούλως είτε με ξένη εντολή χωρίς να μας ρωτήσει, συνεπώς αυτή η υπόθεση δεν έχει νόημα.
Πάλι στο ζήτημα του ονόματος.
Ειλικρινά, αν αυτοί οι «Μακεδόνες» ήταν ανεξάρτητη οντότητα, δεν θα είχα, προσωπικά, πρόβλημα να επιχειρήσω συνεννόηση μαζί τους (άλλωστε κατά κάποιον τρόπο δικαιούνται, νομίζω, αυτήν την ονομασία με την τοπική έννοια (όχι βεβαίως εθνική, όπως θέλουν), αφού επι  αιώνες ζούσαν στα εδάφη της ιστορικής Μακεδονίας  μέχρι πρόσφατα, πριν ξεριζωθούν εξαιτίας των πολέμων του 20ού αιώνα στα Βαλκάνια).
Σήμερα, όμως, με την κηδεμόνευση αυτού του «κράτους» από το ευρωατλαντικό και ευρωπαϊκό μαφιόζικο σύστημα παγκοσμιοποίησης, η παράδοση του ονόματος σε χρήση ανεξέλεγκτων μηχανισμών είναι οπωσδήποτε εγκληματική. Και σε αυτήν την τοποθέτηση συμφωνώ απολύτως με τον Δημήτρη Καζάκη.

Άρθρο του Δημήτρη Καζάκη στο προσωπικό του μπλόγκ (26/1/18) με τίτλο «Γιατί τέτοια επιμονή στο όνομα», το οποίο έχω εκτυπώσει και μοιράσει σε δεκάδες φίλους και γνωστούς μου, οι οποίοι είχαν ερωτηματικά ως προς τη θέση του ΕΠΑΜ στο συγκεκριμένο ζήτημα. Λέει ο Δ. Καζάκης:

«…Το ερώτημα λοιπόν,  μετά από όλα αυτά,  που τίθεται προς όλους, όσοι υποβαθμίζουν την υπόθεση του ονόματος είναι το εξής απλό: Γιατί επιμένουν στην υιοθέτηση του ονόματος της Μακεδονίας, έστω και με κάποια σύνθετη μορφή; Τι τους κοστίζει να υιοθετήσουν ένα άλλο όνομα, σαν το «Βαρδαρία», που συνιστά το ιστορικό όνομα της περιοχής, προ «κομμουνισμού» αλα Τίτο; Γιατί επιμένουν, ιδίως από τη στιγμή που έχουν δρομολογηθεί διαδικασίες μετεξέλιξης των Σκοπίων σε πολυπολιτισμικό κράτος».

Και συνεχίζει:

«Τα επιχειρήματα που προβάλλονται είναι επιπέδου καφενείου. Όσοι μάλιστα ειρωνεύονται την «ονοματολογία» καλά θα κάνουν να μας απαντήσουν γιατί άλλα κράτη επιμένουν σε αυτήν, εδώ και δεκαετίες».
Και μεταξύ άλλων αναφέρεται στο παράδειγμα της Κίνας η οποία αρνείται να αναγνωρίσει το κράτος της Ταϊβάν ως «Δημοκρατία της Κίνας» (επίσημη ονομασία της Ταϊβάν), αν και εδώ βεβαίως πρόκειται για σαφώς διαφορετική περίπτωση, με γεωστρατηγικά -και δευτερευόντως ιδεολογικά, όχι πάντως εθνικά– χαρακτηριστικά.
Παρακάτω αναλύει τη στρατηγική σημασία της Μακεδονίας για τα συμφέροντα ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και την εμπλοκή τους στη περιοχή, ήδη πολύ πριν τους βαλκανικούς πολέμους. Τελικά τη λύση έδωσαν οι βαλκανικοί πόλεμοι 1912-13, μετά τους οποίους η περιοχή μοιράστηκε μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας και Σερβίας με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, 1913.

Και συνεχίζει ο Δ. Καζάκης:

«Να γιατί η «ονοματολογία» δεν είναι κάτι δευτερεύον. Πρώτα και κύρια για το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους βασικούς υπεύθυνους της νέας «βαλκανοποίησης» των Βαλκανίων. Ιδίως μετά το 1990. Αν ήταν δευτερεύον ζήτημα γι’αυτές τις δυνάμεις, πόσο λέτε θα άντεχε η ηγεσία των Σκοπίων στις πιέσεις για λύση χωρίς αναφορά στο όνομα της Μακεδονίας;

Το γεγονός ότι επιμένουν τα Σκόπια, οφείλεται κυρίως στο ότι το ζήτημα του ονόματος θεωρείται πρώτιστο για τα επιτελεία του σύγχρονου ιμπεριαλισμού. Κι επομένως αυτός που αδιαφορεί, ή υποτιμά ως δευτερεύον το ζήτημα του ονόματος, ουσιαστικά συνθηκολογεί και υποτάσσεται στις επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού…
Η άρνηση να υπάρξει κράτος με το όνομα Μακεδονία, με σύνθετη ή μη μορφή, συνδέεται οργανικά με την εναντίωση στις επιδιώξεις και στον επεκτατισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ».
Και εν συνεχεία ολοκληρώνει, πολύ σωστά, ότι
«Όχι στο «Μακεδονία» χωρίς όχι στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν έχει κανένα νόημα. Δεν είναι παρά μια απάτη»
Απολύτως καθαρά όλα αυτά για οποιονδήποτε διαθέτει στοιχειώδες πολιτικό νου.
Με αυτήν ακριβώς τη λογική, άλλωστε, το ΕΠΑΜ συμμετείχε πέρυσι στη Συγκέντρωση στο Σύνταγμα, με το πανό σε πλάτος οδοστρώματος: «Δεν αναγνωρίζουμε στα βόρεια σύνορά μας κράτος με το όνομα Μακεδονία»
|
Συμπέρασμα. Η θέση μας για το όνομα της Μακεδονίας πρέπει να είναι σταθερή και αταλάντευτη, χωρίς παλινωδίες, δεδομένου ότι η κατασκευασμένη στα επιτελεία των ΗΠΑ και της Γερμανίας περι Μακεδονίας σκοπιανή εκδοχή, αρνούμενη οποιοδήποτε ιστορικό δικαίωμα της Ελλάδας στη διαχρονική Μακεδονία, αφού οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες κατ’ αυτήν την άποψη (και εδώ σαφώς μας ενδιαφέρει «σε τι ομάδα έπαιζε ο Μέγας Αλέξανδρος…», αφού αυτό αποτελεί το θεμέλιο της σκοπιανής θεωρίας), αποτελεί ευθεία αμφισβήτηση του σημερινού γεωπολιτικού καθεστώτος της χώρας μας.

Και ασφαλώς θεωρώ υγιή την αντίδραση του λαού που συμμετείχε στα συλλαλητήρια, ακόμα και αν κλήθηκε σε αυτά από γιαλαντζί πατριώτες ή δεν έχει ακόμη αντιληφθεί την υποδούλωση ολόκληρης της Ελλάδας, αφού τα ΜΜΕ έχουν φροντίσει να τον κρατούν στο απόλυτο σκοτάδι.
(Ιδού η Ρόδος για μας, λοιπόν).
Θαυμάστε τώρα το χάρτη της αρχαίας Ελλάδας στο γερμανικό ιστορικό βίντεο του ZDF, που θα βρείτε στο youtube με τον τίτλο:

Große Völker- die Griechen

H Mακεδονία απουσιάζει!



Στη Βρετανία πάλι πριν μερικά χρόνια, ένας φουκαράς σε τηλεοπτικό παιχνίδι ερωτήσεων έχασε κάποιο μεγάλο έπαθλο σε λίρες, επειδή στην τελευταία ερώτηση περι της εθνικότητας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, απάντησε αυτομάτως «Έλληνας»! Μπιιιπ, λάθος! Ορθή απάντηση (κατά τους απατεώνες χορηγούς) «Μακεδόνας».
Να θυμίσω ακόμη ότι πριν από πολλά χρόνια, μετά το ’90 πάντως, γερμανικό δικαστήριο, κατόπιν προσφυγής σκοπιανών, απαγόρευσε σε πολιτιστικό σύλλογο Ναουσαίων της Γερμανίας να χρησιμοποιεί τον προσδιορισμό «μακεδονικός», με το σκεπτικό ότι αυτό το επίθετο ανήκει στο κράτος της «Μακεδονίας»!
Αντιλαμβάνεστε τώρα τι χοντρό παιχνίδι στήθηκε σε βάρος της χώρας μας από μια διεθνή συμμορία.
Γι αυτό, εδώ δεν χωράνε μασημένα λόγια.

Συνιστώ για διάβασμα:

1) Σαράντος Καργάκος, Η ελληνικότητα της Μακεδονίας
2) Stephen G. Miller (καθηγητής του Χάρβαρντ), Επιστολή στο Archaeology Magazine για την αλήθεια γύρω από τη Μακεδονία (την βρίσκετε στο Ίντερνετ).

Ο Γιώργος Μάλφας είναι Μέλος του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: https://www.epamhellas.gr