«Κίτρινα Γιλέκα». Μία θεωρητική, πολιτική και στρατηγική ανάλυση

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί ένα ευρύ απόσπασμα της ανάλυσης του Ζακ Νικονόφ, Προέδρου του Γαλλικού κόμματος της αποπαγκοσμιοποίησησης (Parti de la démondialisation - Pardem) για το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, σε μετάφραση του Γιώργου Μάλφα.

Tου  Jacques Nikonoff, Προέδρου του γαλλικού κόμματος Pardem.

17 Νοεμβρίου 2018. Εκατοντάδες χιλιάδες συμμετέχοντες και πάνω από 2000 σημεία συγκέντρωσης.

Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση εδράζεται σε τέσσερις στυλοβάτες: α) τον ιδεολογικό πόλεμο που διεξάγουν τα μεγάλα ΜΜΕ προκειμένου να υπερασπίσουν τα  συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων, β) την απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου και της αγοράς εργασίας με την αποχαλίνωση των ελευθέρων συναλλαγών και την εσκεμμένη οργάνωση μιας μόνιμης μαζικής ανεργίας, γ) τη χρηματοοικονομική απελευθέρωση για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας των χρηματαγορών, και δ) τέλος, κερασάκι στην τούρτα, τη διακυβέρνηση μέσω διεθνών συνθηκών, κυρίως ευρωπαϊκών, η οποία εξοντώνει τη δημοκρατία μέσα στα κράτη, δηλαδή την ελεύθερη επιλογή των πολιτών.

Η επιτυχία των Κίτρινων Γιλέκων δεν ήταν δεδομένη εκ των προτέρων, αφού η «Μακρόνια» εξουσία, τα μεγάλα ΜΜΕ, η κυρίως αριστερά, οργανωτική, συνδικαλιστική και πολιτική, είχαν συνασπισθεί για να προσπαθήσουν ώστε να ναυαγήσει η πρωτοβουλία. Παράλληλα η δεξιά και η άκρα δεξιά επιχείρησαν χονδροειδώς να την καπελώσουν.

Παρά τις ενορχηστρωμένες προσπάθειες ελέγχου εκ μέρους της δεξιάς, της ακροδεξιάς και της ντε φάκτο συμμαχίας ανάμεσα στα μεγάλα ΜΜΕ και την Αριστερά για τον τορπιλισμό της κινητοποίησης, αυτή σημείωσε μεγάλη επιτυχία.

Η Αριστερά, οργανωτική, συνδικαλιστική και πολιτική, ταλαντεύθηκε ανάμεσα στη σιωπή και τη κατασυκοφάντηση των Κίτρινων Γιλέκων. Η κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα που εκφράζει το κίνημα των κίτρινων γιλέκων, παραμένει ακατανόητο για τις κύριες συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις, από τις οποίες οριστικά πλέον δεν μπορεί κανείς να περιμένει τίποτε εκτός από το χειρότερο.

Αποτυχία της απόπειρας ελέγχου εκ μέρους της δεξιάς και της ακροδεξιάς.

Με τον κ. Μακρόν επικεφαλής, το καθεστώς πολλαπλασίασε τις αναφορές στο μεσοπόλεμο, περίοδο ανόδου του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού. Αποσκοπώντας να δημιουργήσει κλίμα φόβου, να διασπάσει και να δυσφημίσει το κίνημα παριστάνοντάς το ως εξτρεμιστικό. Τα μεγάλα ΜΜΕ πήραν αμέσως την πάσα, ακολουθούμενα από την κυρίως Αριστερά, η οποία όλο και περισσότερο επιβεβαιώνεται ως υπερασπιστής του συστήματος. Ακούγοντάς τους θα νόμιζε κανείς ότι βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, ότι ο εκφασισμός της κοινωνίας κατακλύζει τα πάντα και εκφράζεται δήθεν από τα Κίτρινα Γιλέκα.

Το ιδανικό για τη δεξιά και την ακροδεξιά θα ήταν να βρεθεί η ηγεσία τους στρογγυλοκαθισμένη ανάμεσα στα Κίτρινα Γιλέκα, στα μπλόκα, όπου θα μπορούσαν να παίρνουν το λόγο και να καταχειροκροτούνται από χιλιάδες διαδηλωτών. Το όνειρό τους ήταν επίσης να διαποτίσουν το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων με τα συνθήματα της δεξιάς και της ακροδεξιάς, π.χ. ενάντια στο φορολογικό σφυροκόπημα, στους μετανάστες, στους ανέργους και τους επωφελούμενους από τα δημόσια βοηθήματα, ενάντια στους δημοσίους υπαλλήλους… Όσοι βρέθηκαν στα οδοφράγματα μπορούν να μαρτυρήσουν ότι σλόγκαν και πανΌ με τέτοιες εμετικές ιδέες, ήταν σπανιότατα.

Έτσι, στις 17 Νοεμβρίου, δεν ακούσαμε ούτε έναν εκπρόσωπο του RN (Rassemblement National, Λεπέν) η των LR (Ρεπουμπικανών, Les Républicains) να εκφράζονται ενώπιον των Κίτρινων Γιλέκων, αν και τα Μέσα παραμόνευαν για δηλώσεις διαφόρων πολιτικών προσώπων μεταμφιεσμένων σε Κίτρινα Γιλέκα. Ούτε μια προκήρυξη του RN ή του LR δεν μοιράστηκε, ούτε ένα ακροδεξιό σλόγκαν (ρατσιστικό, ξενοφοβικό κλπ) δεν ακούστηκε (πλην μερικών περιπτώσεων, και πολύ σπάνιων, οι οποίες προβλήθηκαν κατά κόρον από τα μεγάλα ΜΜΕ και την Αριστερά).

Την ώρα που νέες διαδηλώσεις καλούνται για τις 24 Νοέμβρη, εκ των οποίων μία στο Παρίσι και οι άλλες σε κάθε νομό, η οργανωμένη, συνδικαλιστική και πολιτική αριστερά αρνείται ακόμα να καλέσει τους οπαδούς της να συμμετάσχουν χωρίς σημαίες ούτε πανό. Είναι αλήθεια ότι τα Κίτρινα Γιλέκα έχουν μόνο μία σημαία, τη σημαία του Βαλμί και της Αντίστασης, την εθνική σημαία, η οποία είναι μισητή από την επικρατούσα ομάδα της ευρωπαϊστικής και οικουμενιστικής αριστεράς .

Η Αριστερά ταλαντεύτηκε ανάμεσα στη σιωπή και στη συκοφάντηση των κίτρινων γιλέκων.

Η σιωπή στόχευε στο να ελαχιστοποιηθεί η συμμετοχή στις πρωτοβουλίες της 17 Νοεμβρίου και να αποτύχουν. Πώς να εξηγήσεις αυτήν τη στάση; Όσο για τη συκοφάντηση, πήρε διάφορες μορφές, άλλες που μαρτυρούν αγραμματοσύνη και άλλες διαστροφή.

Σιωπή με δύο ερμηνείες.

Η αριστερά, στο σύνολο των συνιστωσών της, έχει αποκοπεί από την κοινωνία και ξεπεραστεί από τα γεγονότα. Οπότε χρησιμοποιεί έτοιμα στερεότυπα ως ερμηνείες, την παρηγορούν μέσα στην ηθική της αυθεντία: δεξιόστροφη πορεία, εκφασισμός της κοινωνίας, λαϊκισμός…

Η αριστερά ζούσε ως τα σήμερα με την πίστη ότι έχει το μονοπώλιο των κοινωνικών κινητοποιήσεων. Ως εκ τούτου κάθε κινητοποίηση που γεννιέται έξω από αυτήν, είναι αναγκαστικά αθέμιτη ή δεν μπορεί παρά να χρησιμοποιείται από τα γκρέμλιν της άκρας δεξιάς που κινούν τα νήματα από το παρασκήνιο. Από αυτήν την άποψη, η κοινή ανακοίνωση των κομμάτων της Αριστεράς στις 15 Νοεμβρίου είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική και θλιβερή.

Μαζί(!), Δημοκρατική και κοινωνική Αριστερά, Γενιά s, Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, Νέα Συνθήκες, Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, Κόμμα της Αριστεράς, Δημοκρατία (République) και Σοσιαλισμός, αποσιώπησαν την 17^η Νοεμβρίου. Καμία αλληλεγγύη δεν εκφράστηκε από αυτά τα αριστερά κόμματα προς τους ανέργους, τους υποαπασχολούμενους νέους, μικροαγρότες και αυτοαπασχολούμενους, τους αμειβομένους με τον κατώτατο μισθό, οι οποίοι εξεγείρονται. Καμμιά συμπαράσταση, ας τα βγάλουν πέρα όπως μπορούν! Ευτυχώς χιλιάδες εκλογείς, ακόμα και μέλη αυτών των κομμάτων της αριστεράς, αψήφισαν τις συστάσεις των ηγεσιών τους να μείνουν με το όπλο παραπόδα και συμμετείχαν στις εκδηλώσεις της 17 Νοεμβρίου.

Από συνδικαλιστικής πλευράς, η ιστοσελίδα των Αλληλέγγυων ήταν απελπιστικά κενή πριν τη 17 Νοεμβρίου, όπως και εκείνο της Ενιαίας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (FSU). Όσο για τη Attac (Ένωση για τη φορολόγηση των χρηματικών συναλλαγών), ξεθωριασμένο έμβλημα της κινηματικής Αριστεράς, δεν είπε λέξη για την κινητοποίηση στο ανακοινωθέν που μετέδιδε στις 13 Νοεμβρίου… Παρόλα αυτά, ένας μεγάλος αριθμός συνδικαλιστικών, ακτιβιστών και της Attac, προσπάθησαν να σώσουν την τιμή των οργανώσεών τους και φόρεσαν το κίτρινι γιλέκο.

Η σιωπή αυτών των οργανώσεων για την κινητοποίηση των Κίτρινων Γιλέκων δεν αποτελούσε σημάδι μιας απλής ευνοϊκής ουδετερότητας, ή μιας αφηρημάδας εκ μέρους τους. Διότι αυτές οι οργανώσεις, στη σιωπή τους, πρόσθεσαν τη συκοφάντηση με προφανέστατο σκοπό να σπάσουν την κινητοποίηση των Κίτρινων Γιλέκων.

Μια πολύμορφη συκοφάντηση.

Τη βαρύτερη συκοφάντηση αποτέλεσε η εξίσωση των κίτρινων γιλέκων με το φασισμό και την άκρα δεξιά.

Οι εκδηλώσεις αυτής της ποταπότητας είναι αμέτρητες :

Η Humanité των 16, 17 και 18 Νοεμβρίου, επισημαίνει ότι τέλη Οκτωβρίου οι πέντε συνομοσπονδίες (CGT, CFDT, FO, CFE-CGC, CFTC) και οι Αλληλέγγυοι αρνήθηκαν ομόφωνα να συμπορευτούν με τα Κίτρινα Γιλέκα στις 17 Νοεμβρίου. Λόγος: η υιοθέτηση αυτής της «θεμιτής» οργής από «πολλά κόμματα της άκρας δεξιάς». Η CGT, στο ανακοινωθέν που εξέδωσε στις 30 Οκτωβρίου, έγραφε ότι «πολλοί αγωνιστές προειδοποιούν ότι αυτή είναι μια ακροδεξιά εκδήλωση». Ο Philippe Martinez (ΓΓ της CGT) στις 16 Νοεμβρίου δηλώνει: «αδύνατον για την  CGT να παρελάσει δίπλα από τον RN (Εθνικό Συναγερμό, Λεπέν». Ο Laurent Berger, αφεντικό της CFDT, εξειδικευμένος σε κάθε είδους προδοσία, δε μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό του να έρθει δεύτερος σε μένος κατά των Κίτρινων Γιλέκων. Πλειοδότησε λοιπόν χαρακτηρίζοντας το κίνημα «ολοκληρωτικό». Έκανε μια ιδιαίτερα διαστρεμμένη πρόταση στην κυβέρνηση, «να ενωθούν τα συνδικάτα, οι εργοδοτικές οργανώσεις, οι κοινωνικοί φορείς  για να συγκροτήσουν ένα κοινωνικό σύμφωνο»!

Ένας δεύτερος τρόπος συκοφάντησης του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων ήταν να το κατηγορούν ότι απορρίπτει τη φορολόγηση.

Ο Fabrice Angéi, γραμματέας της CGT, για να περιοριστούμε μόνο σ’ αυτόν, δήλωνε ότι «η απάντηση στις δυσχέρειες της αγοραστικής δύναμης δε μπορεί να είναι το φορολογικό, φτάνει-πιά»!

Η δίκαιη διεκδίκηση ακύρωσης της αύξησης τιμών στα καύσιμα ερμηνεύτηκε από την Αριστερά, πέρα από τον κρινόμενο ως αντιοικολογικό χαρακτήρα αυτής της διεκδίκησης, ως ανησυχητική προέλαση της φοροδοτικής άρνησης. Άρα αυτό θα αποτελούσε μια επιπλέον απόδειξη του δεξιού ή ακροδεξιού χαρακτήρα αυτής της κινητοποίησης. Όμως, αυτό που φαίνεται να ξεχνά η Αριστερά, το ότι συμφωνώ στη φορολόγηση δε σημαίνει ότι αποδέχομαι και ό,τι να ’ναι…

Η χώρα μας συνθλίβεται από το σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι πολίτες δεν καταλαβαίνουν γιατί από τη μια μεριά θα πρέπει να πληρώνουν διαρκώς περισσότερους φόρους και τέλη, και από την άλλη να βλέπουν ανήμποροι την υποβάθμιση ή τη διάλυση των υπηρεσιών που το κράτος υποχρεούται να τους παρέχει σε ανταπόδοση της συνεισφοράς τους.

Ένα άλλο είδος συκοφάντησης των Κίτρινων Γιλέκων, είναι να τους προσάπτουν ότι περιορίζουν τις διεκδικήσεις τους στις τιμές των καυσίμων, ότι αγνοούν τις επιταγές του αγώνα ενάντια στην κλιματική υπερθέρμανση, ότι δεν υπάρχει ειρμός στις ετερόκλιτες διεκδικήσεις τους.

Όμως όποιος ήθελε να ενημερωθεί τίμια πάνω στις διεκδικήσεις των Κίτρινων Γιλέκων, μπορούσε να διαπιστώσει εύκολα ότι μέσα σε αυτές τις διεκδικήσεις δεν βρίσκεται μόνο η τιμή των καυσίμων. Αυτές πάνε πολύ μακρύτερα καθώς προέρχονται από τόπους, όπου η ανεργία είναι πολύ υψηλή. Είναι αγροτικές περιοχές, μικρές και μεσαίες πόλεις συχνά απομακρυσμένες από τις μητροπόλεις, ή προάστια αυτών των τελευταίων: Η «περιφερειακή Γαλλία». Εκεί ζουν οι μικρές μεσαίες τάξεις, οι εργάτες, οι μικρομισθωτοί, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι συνταξιούχοι. Αυτή η πλειοψηφία του πληθυσμού υφίσταται εδώ κα 20 με 30 χρόνια μια οικονομική επανασύσταση, της οποίας πληρώνει τα έξοδα, εγκαταλειμμένη από την αριστερά και τη δεξιά, κάθε φορά που βρίσκονται στην εξουσία.

Στην πραγματικότητα, η ποικιλία ατομικών και συλλογικών αιτιών της κινητοποίησης, μεταφράζει όλα τα δεινά της γαλλικής κοινωνίας: φορολογική αδικία, οργή κατά της κυβέρνησης Μακρόν ιδιαίτερα, κυριαρχία των χρηματαγορών, απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας, αίσθημα εγκατάλειψης, ανεργία, αγοραστική δύναμη…

Οι επικριτές του κινήματος, με πρώτη και καλύτερη την αριστερά, θέλησαν να επιβάλουν την εικόνα μιας ετερόκλιτης σύναξης για να το μειώσουν. Αυτό απέτυχε. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μαζική υποστήριξη των Γάλλων στα Κίτρινα Γιλέκα που κυμαίνεται ανάμεσα σε 60 και 70%.

Να προσθέσουμε την προαναφερθείσα κοινή δήλωση της 15ης Νοεμβρίου από τα κόμματα της αριστεράς, η οποία έκανε την εξής έκκληση: «όλοι μαζί, να δράσουμε μαζί με τις δυνάμεις της αριστεράς, των οικολόγων, των συνδικάτων, των πριβαλλοντικών φορέων, με τους χρήστες των μέσων μεταφοράς». Μα γιατί να δράσουμε αποκλειστικά με την αριστερά; Είναι υποχρεωτικό για να απεργήσεις ή να διαδηλώσεις να είσαι αριστερός; Από πότε και γιατί; Η απόσυρση πάντως της ανατίμησης των καυσίμων, η οποία και είναι το κύριο αίτημα των Κίτρινων Γιλέκων, αποσιωπήθηκε. Το μήνυμα αυτού του καλέσματος δεν ήταν η αλληλεγγύη. Αντανακλούσε τη σκοπιμότητα σφετερισμού αυτής της κινητοποίησης (όπως έκαναν και τα LR και RN), η οποία θα υλοποιούνταν υπο την αποκλειστική καθοδήγηση των οργανώσεων της αριστεράς.

Η Humanité της 16, 17 και 18 Νοεμβρίου επιβεβαίωνε επίσης: «Τα συνδικάτα αρνούνται να υποστηρίξουν την 17 Νοεμβρίου». Καμία συνδικαλιστική διοίκηση δεν κάλεσε σε διαδήλωση.

Θα πίστευε κανείς ότι η ανάλυση των γεγονότων της 17 Νοεμβρίου, η οποία σμπαράλιασε τα (κακά) επιχειρήματα της αριστεράς για την τορπίλιση του γεγονότος, θα έχει ήδη γίνει. Κάθε άλλο! Απόδειξη, για να μην αναφέρουμε παρά μόνο ένα παράδειγμα, το γλυκανάλατο ανακοινωθέν της 19 Νοεμβρίου που δημοσιεύτηκε από ένα συνασπισμό αριστερών οργανώσεων της περιφέρειας Haute-Garonne. Ο τίτλος είναι: «Ένας άνεμος οργής φυσάει στην περιφέρειά μας, αλλά και σε όλη τη χώρα».

Οι υπογράφοντες είναι οι CGT31, FSU31, Αλληλέγγυοι 31, PCF (ΚΚ), PG, FI, Μαζί, Κίνημα ειρήνης, DAL31, GDS31, MJCF31, Copernic31. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτε για τα Κίτρινα Γιλέκα, τα οποία ούτε καν κατονομάζονται, ενώ αγνοείται παντελώς η βασική διεκδίκηση απόσυρσης των ανατιμήσεων στα καύσιμα. Καμιά ενθάρρυνση δεν σπαταλήθηκε για τη συνέχιση του κινήματος, για το κάλεσμα στις διαδηλώσεις της 24 Νοεμβρίου κυρίως στο Παρίσι, ούτε προτάθηκε καμία βοήθεια ή αλληλεγγύη. Αυτές οι οργανώσεις, περιμένουν σαν τα καλά παιδιά να απογοητευθούν τα Κίτρινα Γιλέκα και να εγκαταλείψουν τη σκηνή. Τίποτε δεν έχουν να ελπίζουν από την αριστερά.

Οι συνδικαλιστικές και πολιτικές δυνάμεις, δεν κατορθώνουν ακόμη να συλλάβουν την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.

Τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα, αριστεράς και δεξιάς, έχοντας συμμετάσχει στην εξουσία αυτά τα τελευταία τριάντα χρόνια και έχοντας χάσει πλέον κάθε κύρος, είναι υπεύθυνα για την κατάσταση που καταγγέλλουν τα Κίτρινα Γιλέκα. Το ίδιο ισχύει και για τα συνδικάτα που έχουν βαδίσει από αποτυχία σε αποτυχία, το είδαμε αυτό πρόσφατα με τις αποτυχημένες κινητοποιήσεις ενάντια στον εργασιακό νόμο και τη μεταρρύθμιση της SNCF. Αφετέρου, η κινητοποίηση υπήρξε ιδιαίτερα δυνατή στις περιφέρειες, που είναι σημαδεμένες από την ανεργία, την αποβιομηχάνιση, τη εγκατάλειψη.

Οι Γάλλοι δεν εντάσσονται πλέον πολιτικά και οικονομικά. Με το κλείσιμο των εργοστασίων, την κρίση της υπαίθρου και των προαστίων, η πρόσβαση στην εργασία έχει γίνει περίπλοκη. Προσθέστε την ιατρική ερήμωση, τις δημόσιες υπηρεσίες και τα καταστήματα που εγκαταλείπουν τις μικρές πόλεις. Όλα αυτά τα δεινά αποκρυσταλλώθηκαν γύρω από το κεντρικό ζήτημα της αγοραστικής δύναμης. Το κίνημα των κίτρινων γιλέκων είναι μία συνέπεια αλυσιδωτή όλων αυτών των στοιχείων. Η κινητοποίηση των κίτρινων γιλέκων υπήρξε ταυτόχρονα μαζική κα κατανεμημένη σε όλη την επικράτεια.

Η Γαλλία της περιφέρειας αγνοείται και περιφρονείται από τη Γαλλία των μητροπόλεων, όπου είναι συγκεντρωμένες οι ελίτ. Σκεφθείτε ότι το καύσιμο των αεροπορικών συγκοινωνιών, μέσο εύκολης μετακίνησης της παγκοσμιοποιημένης ελίτ, πολύ επιβαρυντικότερο για το περιβάλλον, φορολογείται λιγότερο από το ντίζελ του φτωχού της περιφέρειας, Αυτός πρέπει να επιβαρυνθεί με την «προστασία του περιβάλλοντος» φυσικά, όχι ο γιάπης που περιδιαβαίνει καθημερινά τον πλανήτη για ψύλλου πήδημα!

Αν και η τιμή των καυσίμων, δηλαδή η εξάρτηση από το αυτοκίνητο, αποτέλεσε ένα από τα βασικά κίνητρα του κινήματος, η έντασή του ανάγεται σε μια πολιτικότερη λογική. Η ανάλυση των διεκδικήσεων και των συνθημάτων δείχνουν μια αντι-Μακρόν χροιά, που φαίνεται να αντιστοιχεί στην εκλογική αποχή, η οποία, όσο κι αν το κρύβουν, είναι το «πρώτο κόμμα» αυτή τη στιγμή. Αυτό το γεγονός δυσχεραίνει κάθε κομματική ηγεμονία του κινήματος.

Επανερχόμενοι στο θέμα των καυσίμων και της παράλληλης υποβάθμισης της ζωής στην περιφέρεια. Η  Elisabeth Borne, υπουργός μεταφορών, επιβεβαίωσε και η ίδια, το Δεκέμβριο του 2017, ότι στη Γαλλία ένας στους τέσσερις αρνείται εργασία λόγω της δυσκολίας να μεταβαίνει στο χώρο της εργασία εξαιτίας της απόστασης. Σύμφωνα με το site regionsjob.com, το οποίο έχει κάνει τη δική του έρευνα, το 81% των Γάλλων που αναζητούν εργασία θα μπορούσαν να αποθαρρυνθούν να αποδεχθούν προσφορά που βρίσκεται μακριά από τον τόπο κατοικίας τους, λόγω των ανατιμήσεων των καυσίμων…

Σε μια δημοσκόπηση της Odoxa που έγινε μεταξύ 16 και 16 Νοεμβρίου, και δημοσιεύτηκε στη Le Figaro 17 και 18 Νοεμβρίου, το 74% των ερωτηθέντων απάντησε ότι θεωρεί το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων δικαιολογημένο, ενώ το 33% δήλωνε ότι θα συμμετάσχει στις διαδηλώσεις και το 37% ότι το θεωρεί πολύ πιθανό, δηλ. άλλο ένα 70%.

Μια πρωτοφανής συμμαχία βρίσκεται σε φάση διαμόρφωσης, ανάμεσα σε ένα μέρος των λαϊκών τάξεων και των μεσαίων που έχουν περιέλθει σε κατάσταση αβέβαιη. Η Γαλλία της περιφέρειας σηκώνει το κεφάλι.

Πώς μπορεί το κίνημα να οδηγηθεί στη νίκη.

Πρώτη προϋπόθεση για τη διάρκεια και τη νίκη είναι η διαφύλαξη της ανεξαρτησίας του κινήματος, από πολιτική, συνδικαλιστική και μιντιακή κηδεμόνευση. Συσπείρωση με στόχο να πέσει η Βαστίλλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να οικοδομηθεί μια Eυρώπη των λαών, Συντακτική Συνέλευση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

Για να αποτραπεί μια τέτοια απειλή (σ.σ.: καπελώματος), χρειάζονται ορισμένα απλά μέτρα: Στις κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων δεν πρέπει να παρεισφρήσουν πολιτικές δυνάμεις με σύμβολα, κονκάρδες, αυτοκόλλητα, διαφημιστικά μπλουζάκια, φειγ-βολαν, πανό, πλακάτ, συνεντεύξεις. Φυσικά οποιοσδήποτε συμμετέχει, αλλά ατομικά, όπως όλοι.

Προσοχή από το μιντιακό καπέλωμα. Εκπρόσωποι μόνο εκ περιτροπής, έτσι ώστε να αποφευχθεί η κατασκευή «ηγετών» που πριμοδοτούνται από τα ΜΜΕ.

Μακριά από κόμματα και συνδικάτα, ή και ενάντια σε αυτά, αν χρειαστεί.

Συσπείρωση του λαού της Γαλλίας και σύγκληση των Γενικών Τάξεων

Το Φτάνει-πια είναι γενικό και επεκτείνεται.  Μια μελέτη, που δημοσιεύτηκε στις 20 Νοεμβρίου του 2018 από το Γαλλικό Παρατηρητήριο Οικονομικών Συγκυριών βάσει στοιχείων της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσία (ΙΝSΕΕ), δίνει τις εξηγήσεις πολύ κατανοητές, ακόμα και για βουλευτή του Μακρόν. Η μελέτη μετρά την επίπτωση των κοινωνικών και δημοσιονομικών  «μεταρρυθμίσεων» των δύο τελευταίων πενταετιών: Το διαθέσιμο εισόδημα έπεσε κατά μέσο όρο για κάθε οικογένεια κατά 440 ευρώ ετησίως μεταξύ 2008-2016!

Η αρχή της πενταετίας Μακρόν είναι χειρότερη από εκείνης του Hollande και του Sarkozy: άρση του φόρου αλληλεγγύης επι της περιουσίας, της προοδευτικής αύξησης των φόρων στα μεγάλα εισοδήματα, διπλασιασμός της μείωσης κοινωνικών εισφορών για το 2019 κατά 40 εκ ευρώ, κανένα μέτρο εμπόδισης της μαζικής φοροαπάτης των μεγάλων ομίλων και περιουσιών…

«Είμαστε όλοι Κίτρινα Γιλέκα» πρέπει να είναι το σύνθημα όλων μας!

Όλοι να φορέσουμε κίτρινα γιλέκα, εργαζόμενοι, δάσκαλοι, μαθητές, σπουδαστές, εργάτες, γιατροί, νοσηλευτές, και βεβαίως σε όλα τα παρμπρίζ.

Ακόμα και δήμαρχοι μικρών κοινοτήτων, κακοποιούμενοι και αυτοί από μια αλαζονική εξουσία, θα μπορούσαν να προσφέουν λογιστική και άλλη βοήθεια στο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων.

Η Γαλλία, την επομένη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κατόρθωσε να ανακάμψει θεαματικά με το πρόγραμμα του Εθνικού Συμβουλίου Αντίστασης. Αυτό είναι που κατέστησε δυνατή την πλήρη απασχόληση. Να ποια προοπτική θα ’πρεπε να καθοδηγήσει τα Κίτρινα Γιλέκα.

Ένα τέτοιο πρόγραμμα αντίστασης χρειάζεται να αντιτάξουμε σήμερα  στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ώστε η Γαλλία να ξαναβρεί τον εαυτό της

- Ακύρωση της ανατίμησης των καυσίμων με τη μείωση του ποσοστού ΦΠΑ που τους επιβάλλεται

- Γενική αύξηση των μισθών στα 1600 ευρώ, με ισότητα ανδρών-γυναικών.

- Aύξηση συντάξεων, αποζημιώσεων ανεργίας, επίδομα αυτονομίας για νέους άνεργους, όπως στη Ιταλία κλπ και κανένας αυτοαπασχολούμενος η μικροαγρότης να μη κερδίζει λιγότερα από το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.

- Αμεση μείωση του ΦΠΑ σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης (780 ευρώ).

Αυτά τα άμεσα μέτρα πρέπει να μπορούν να χρηματοδοτηθούν:

Με διαρθρωτικά μέτρα αποπαγκοσμιοποίησης, με ανάκτηση της ελευθερίας της χώρας μέσω της αντικατάστασης των ελευθέρων συναλλαγών δια της ελεύθερης συνεργασίας μεταξύ των κρατών σε αμοιβαία επωφελείς βάσεις, με το ξήλωμα των χρηματιστηριακών αγορών, με τη χειραφέτηση της Γαλλίας από την Ευρωπαϊκή ‘Ένωση.

·         Προστασία της εγχώριας παραγωγής.

·         Απαγόρευση αυθαίρετης μετεγκατάστασης βιομηχανιών.

·         Φορολόγηση των πετρελαϊκών εταιριών και των μεγάλων επιχειρήσεων θαλασσίων, χερσαίων και εναερίων μεταφορών και των διαχειριστών υποδομών.

·         Φορολόγηση της κηροζήνης, ώστε οι εξαιρετικά ρυπογόνες αερομεταφορές να μην ανταγωνίζονται το σιδηρόδρομο. Άρση της ελάφρυνσης στη φορολόγηση των καυσίμων για τις οδικές μεταφορές ώστε να προωθηθεί η ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου.

·         Να σταματήσει το κλείσιμο μικρών σιδηροδρομικών γραμμών (9.000 χιλιόμετρα απειλούνται). Μαζική επένδυση σε ποιοτικές μαζικές μεταφορές, προσβάσιμες σε όλους.

·         Επανέναρξη της κατασκευής κατοικιών και ανανέωσης σπιτιών που βρίσκονται σε κακή κατάσταση (Μσσαλία).

·         Να σταματήσει το κλείσιμο δημοσίων υπηρεσιών και να προσληφθούν δημόσιοι υπάλληλοι.

·         Να σταματήσει η κατάργηση Νομών και Κοινοτήτων.

·         Να σταματήσει η εκμετάλλευση των ΜΜΕ από χρηματοοικονομικούς και βιομηχανικούς ομίλους.

·         Απαλλαγή από τις προϋπολογιστικές και νομισματικές δεσμεύσεις που επιβάλλονται από την Ε.Ε.

·         Διοργάνωση δημοψηφίσματος για την παραμονή ή όχι της Γαλλίας στη Ε.Ε.

Να πέσει η Βαστίλλη της Ε.Ε. και του ευρώ για να απελευθερωθεί η Γαλλία  και να οικοδομηθεί μια Ευρώπη των λαών.

Όλοι θέλουμε την ειρήνη με τους γείτονές μας, είμαστε υπερ των εμπορικών, πολιτιστικών, τουριστικών ανταλλαγών, αμοιβαία επωφελών. Αλλά μια τέτοια Ευρώπη απαγορεύεται από την ΕΕ και το ευρώ που στερούν την ελευθερία μας. Για παράδειγμα, η ανατίμηση των καυσίμων είναι συνέπεια απευθείας εντολών της ΕΕ, ενώ η απαίτηση και μείωση της φορολογίας στα καύσιμα είναι μια πράξη που καταδικάζεται από την ΕΕ. Δε είμαστε λοιπόν κύριοι στον τόπο μας.

Το ευρώ λειτουργεί ως όπλο μαζικής καταστροφής απασχόλησης και μισθών.

Το ευρώ, ενιαίο νόμισμα, δε μπορεί να προσαρμοστεί στις ποικίλες ανάγκες των διαφόρων κρατών της ΕΕ. Η απαγόρευση κάθε νομισματικής πολιτικής που να προσιδιάζει σε κάθε χώρα, αποκλείει τον αγώνα κατά της ανεργίας, δράσεις για την ανάπτυξη και υποχρεώνει εκ των πραγμάτων όλες τις χώρες να υποστηρίζουν το ευρώ προς αποκλειστικό όφελος της Γερμανίας και σε βάρος δικό τους.

Το ευρώ δεν είχε μόνο νομισματική αποστολή, αποτέλεσε πρόσχημα για να ελεγχθούν τα κράτη, να εξαναγκαστούν να μπουν σε μια φεντεραλιστική λογική. Ήταν το κύριο συστατικό μιας δικτατορίας των χρηματαγορών και εγκαθίδρυσης μιας νεοφιλελεύθερης τάξης.

Η έξοδος από το ευρώ είναι απαραίτητος όρος για άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής, αν και αυτό δεν αρκεί.

Η ΕΚΤ είναι καταστατικά ανεξάρτητη από κάθε πολιτική εξουσία και κάθε δημοκρατική πίεση. Αντίθετα, εξαρτάται από τις χρηματοοικονομικές δυνάμεις. Διευθύνεται αποκλειστικά από πράκτορες των χρηματαγορών, που είναι διαποτισμένες με νεοφιλελευθερισμό.

Ο προστατευτισμός, ο οποίος δαιμονοποιείται από δεξιά και αριστερά, είναι απλώς η μόνη δυνατότητα διατήρησης αυτονομίας των κοινωνικών κανόνων, μισθολογικών, ασφαλιστικών, φορολογικών, περιβαλλοντικών, της κάθε χώρας.

Ο προστατευτισμός είναι στην πράξη συνώνυμο της επιστροφής της πολιτικής και της δημοκρατίας.

Κατά τον κ. Μακρόν, οι πολίτες που απορρίπτουν την ιδέα της «ευρωπαϊκής κυριαρχίας» η οποία σβήνει τα έθνη, είναι εν δυνάμει ξενόφοβοι και φασίστες.

Να θυμίσουμε, μαζί με τον Mathieu Bock-Côté (Le Figaro, 17-18 Νοεμβρίου 2018), ότι τα έθνη δεν είναι τεχνητές κατασκευές «βλακωδώς μεταβατικές, ήδη απηρχαωμένες, τις οποίες θα μπορούσε κανείς να αποσυναρμολογήσει κατά βούληση. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πιστεύει στον κόσμο που κατοικεί. Η ιστορία δεν θα γεννήσει ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο έναν κόσμο ομογενοποημένο. Οι λαοί έχουν το δικαίωμα να απαιτούν από την ηγεσία τους  να υπερασπιστεί τα συμφέροντά τους».

Μποϊκοτάζ των ευρωεκλογών.

Είναι ανάγκη να απονομιμοποιηθεί η Ε.Ε με μια μαζική αποχή της τάξης του 70%.

Το καθήκον κάθε πολίτη σε μια δημοκρατία, όπου το αποτέλεσμα μπορεί να επηρεάσει τους θεσμούς και τη ζωή του, είναι να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα της ψήφου, το οποίο αποτελεί κατάκτηση αγώνων. Δεν έχει καμία σχέση με εκλογή στο ευρωπαϊκό «κοινοβούλιο». Το οποίο δεν έχει άλλωστε απολύτως καμιά από τις αρμοδιότητες ενός συνηθισμένου κοινοβουλίου. Καμιά νομοθετική αρμοδιότητα.

Οι εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο δεν είναι παρά  μια εκλογική φάρσα.

Συμπέρασμα

Δεν έχουμε πλέον δημοκρατία. Στη εξουσία βρίσκονται οι χρηματαγορές και οι βιομηχανικοί όμιλοι, ΟΧΙ ο ΛΑΟΣ. Οι «νέοι φεουδάρχες» είναι στην εξουσία και θα χρειαστεί μια νέα λαϊκή επανάσταση, που θα καθορίσει νέους θεσμούς και πραγματική δημοκρατία.

            

Μετάφραση: Γιώργος Μάλφας