Συνέπεια Και Αξιοπιστία

Του Αντώνη Παπαντωνίου.

Η συνέπεια αποτελεί προϋπόθεση της αξιοπιστίας γιατί είναι φυσικό ότι αν δεν είσαι συνεπής στη ζωή σου, είναι αδύνατον να διεκδικείς  να είσαι αξιόπιστος.
Αυτό ισχύει γενικά τόσο στην ιδιωτική ζωή των Ανθρώπων όσο και στην  Κοινωνική  αλλά πολύ περισσότερο στην Πολιτική τους  παρουσία στην Κοινωνία.

Πηγαίνοντας λοιπόν προς το 7^ο Συνέδριο του ΕΠΑΜ,  αναλογίζομαι ποια ήταν η πορεία μας όλα αυτά τα χρόνια που περάσανε από την Ίδρυσή μας τον Ιούλιο του 2011, όταν κάποιοι  Πολίτες , άγνωστοι μεταξύ μας, αποφασίσαμε να διεκδικήσουμε την Πατρίδα μας  και την Ζωή μας, που είχαν παραδοθεί κατά τον πιο επαίσχυντο τρόπο σε Ξένες Δυνάμεις  από την «Κυβέρνηση», που μόλις πριν λίγους μήνες είχε εκλεγεί με εξαπάτηση  ψηφοφόρων  (Άρθρο 162 Π.Κ.), και έχοντας σφετεριστεί την Εξουσία (Άρθρο 120παρ.3 Σ),  υπογράφοντας την  προδοτική «Σύμβαση  Δανειακής Διευκόλυνσης»  την  6/5/2010 με την οποία εκχωρούσε άνευ όρων και αμετάκλητα την Ασυλία λόγω άσκησης Εθνικής Κυριαρχίας σε Ξένες Δυνάμεις  και συγκεκριμένα στην Ε.Ε. και στο Δ.Ν.Τ. Επίσης αναλογίζομαι την φρίκη και αηδία που ένοιωσα όταν  τη στιγμή εκείνη που πραγματοποιήθηκε το  ύψιστο των Εγκλημάτων, το  ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ, που σήμανε την επιβολή στην Πατρίδα μου  καθεστώτος  ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ,  καταργώντας επί της ουσίας το Πολίτευμα της «Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας» όπως ορίζεται στο Άρθρο 1 του Συντάγματος,  είδα όλους  τους Βουλευτές που βρίσκονταν στην Βουλή των Ελλήνων, πλην τριών, να παραμένουν στις θέσεις τους  και να αποδέχονται να υπηρετούν από τη στιγμή εκείνη και μετά το Νέο Πολίτευμα που ήταν η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ! Και μάλιστα ακόμα και αυτοί που ήταν πιστωμένοι Ιστορικά με αγώνες υπέρ της Εθνικής Ανεξαρτησίας, δηλαδή  της Αριστεράς ανεξαρτήτως αποχρώσεων. Το  ΑΙΣΧΟΣ σε ολο του το  ΜΕΓΑΛΕΙΟ…

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η μεγάλη πορεία για την οργάνωσή μας με στόχο να απαλλάξουμε την Πατρίδα μας από τα δεσμά  και να πάρουμε πίσω την Πατρίδα μας αλλά και την Αξιοπρέπειά μας. Δύσκολος δρόμος, αλλά ο μοναδικός.  Αποφασίσαμε λοιπόν  ότι για να πετύχουμε τον στόχο μας θα έπρεπε να συμφωνήσουμε σε κάποια ελάχιστα  προαπαιτούμενα,  που είναι ευρύτερα γνωστά ως τα 5 Βασικά μας Προτάγματα.  Δύσκολος δρόμος που από την πρώτη στιγμή, η Δικτατορία μας έδειξε με τον αποκλεισμό μας από τα δημόσια μέσα πληροφόρησης, το αισχρό και εγκληματικό πρόσωπό της  και την απόφασή της να επιβάλλει με κάθε τρόπο το πιο βάναυσο, κατά την άποψή μου, καθεστώς που μέχρι σήμερα είχε επιβληθεί στην Ελλάδα. Τούτο, διότι συνέχισε να διατηρεί όλη την επίφαση του αστικού κοινοβουλευτισμού (π.χ. πραγματοποίηση  εκλογών, δήθεν ελευθερία του Τύπου, λειτουργία κοινοβουλίου -και μάλιστα και με συμμετοχή των «Αριστερών», ακόμα και του Κ.Κ.Ε.- κλπ)  και γενικά όλα εκείνα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας τυπικής δημοκρατίας, με συνέπεια να μην μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό από το λαό το μέγεθος της συνταγματικής εκτροπής που είχε συντελεστεί.Προσπαθήσαμε λοιπόν μέσα σε αυτό το κλίμα  αρχικά να υπάρξουμε και μετά να προχωρήσουμε μπροστά με ενημέρωση του Λαού «πόρτα-πόρτα».  Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.

Κάποιοι όμως  με την πάροδο του χρόνου άρχισαν να ανυπομονούν για το  πότε επιτέλους θα έρθει το αποτέλεσμα, νοώντας ως αποτέλεσμα όχι την ανατροπή του καθεστώτος (που μόνον η εφαρμογή ενός Νέου Συντάγματος προερχόμενο από Συνταγματική Εθνοσυνέλευση  θα μπορούσε να διασφαλίσει, όπως άλλωστε πρεσβεύαμε μέσω ενός από τα 5 Προτάγματα που είχαμε κάποτε από κοινού συμφωνήσει), αλλά η είσοδος στη Βουλή σαν μια καλύτερη, ενδεχομένως, Αντιπολίτευση! Παρουσιάστηκαν λοιπόν αρκετές φορές  στη λειτουργία μας  χαμηλότερης ή υψηλότερης έντασης  κρίσεις στο εσωτερικό μας που είχε ως συνέπεια και κάποιες απομακρύνσεις μελών μας, ώσπου τελικά φθάσαμε στο σημείο  να  απειληθεί  η ίδια η ύπαρξή μας από μια Ομάδα που είχε αναρριχηθεί  στην κορυφή  της Οργάνωσής μας, έχοντας σαν μοναδικό στόχο την είσοδό μας στη Βουλή («Ο πιο Επαναστατικός στόχος του ΕΠΑΜ είναι να μπεί στη Βουλή όπως έλεγε χαρακτηριστικά κορυφαίος εκπρόσωπος της  Ομάδας αυτής) και όχι να ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ  το καθεστώς η έστω να μπει στη Βουλή για να την χρησιμοποιήσει σαν  ΜΟΧΛΟ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!

Έτσι λοιπόν δεν δίσταζαν, εκμεταλλευόμενοι και την δύσκολη κατάσταση της υγείας του Προέδρου μας Δημήτρη Καζάκη,  να  υποσκάπτουν  το ηθικό των μελών και των Πυρήνων μας, λέγοντάς τους  ακόμα και το απίστευτο ότι «δεν χρειάζονται τοπικές οργανώσεις αλλά μόνον η Τηλεόραση», χωρίς βέβαια να εξηγούν για ποιο λόγο ν’ αρχίσουν ξαφνικά να μας προβάλλουν αυτοί που μας είχαν για χρόνια φιμωμένους! Το πρόσχημα όμως αυτό ήταν αναγκαίο για να μην δεχθούν  την αντίσταση των Μελών των Πυρήνων στα σχέδιά τους για «Συνεργασίες», όπως οι ίδιοι τις σχεδίαζαν  με υπόγειες και εντελώς αδιαφανείς διαδικασίες.Ας δούμε όμως ποιες  Συνεργασίες  είχαν  την απαίτηση να αποδεχθεί το ΕΠΑΜ και με ποια μέσα.

Κατ αρχήν η αυλαία άνοιξε  από τις Εκλογές του 2012 όταν ο Πρόεδρος αρνήθηκε την -ουσιαστικά- ενσωμάτωσή μας στο κόμμα του Π. Καμμένου (στην πραγματικότητα επρόκειτο για ξεπούλημα)! Οι προτάσεις που έλαβε τότε ο Δ. Καζάκης ήταν η σίγουρη εκλογή του ως επικεφαλής Επικρατείας στο ψηφοδέλτιο, τέσσερα ακόμη μέλη του ΕΠΑΜ στη βουλή, καθώς επίσης και τη χρηματοδότηση του προεκλογικού μας αγώνα! Ο Δ. Καζάκης απέρριψε τις προτάσεις αυτές με συνέπεια ο κ. Κυπριώτης να δείξει την κάποια… δυσαρέσκειά του για το γεγονός. Παρόμοιο σκηνικό επαναλήφθηκε στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, όταν του έγιναν ανάλογες προτάσεις που υποστηρίχθηκαν και από τις ανάλογες και πάλι συμβουλές  και που και πάλι, μετά τις εκλογές, εξελίχθηκαν σε… «μούτρα». Η τρίτη πράξη του έργου παίχθηκε όταν μετά την «ηρωική» αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας από τον ΣΥΡΙΖΑ (παρά την θρυλική δήλωση του κ. Λαφαζάνη που θα μείνει στην Ιστορία,  ότι  «Δεν ψηφίζει αλλά στηρίζει» την κυβέρνηση που ψήφισε την de jure  επιβολή της  ΚΑΤΟΧΗΣ  στην Πατρίδα μας  με τον νόμο του τρίτου Μνημονίου 4336/14-8-2015 ΦΕΚ 94Α), συρθήκαμε σε  μια διαδικασία για συνεργασία κοινής καθόδου στις  εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015 με την  Λαϊκή Ενότητα (ΛΑΕ) όπως ονομάστηκε μετά. Και που τελικά, με τις παλινωδίες και τις αναβολές από μέρους τους όσο αφορά την αποδοχή μας, σαν να είμαστε επαίτες, χάσαμε υπερπολύτιμο χρόνο προεκλογικής εκστρατείας -από τον έτσι κι αλλιώς ασφυκτικά περιορισμένο χρόνο. Πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα, σε συνδυασμό και  με την δυσφορία μελών μας αλλά και άλλων πολιτών για το ενδεχόμενο συνεργασίας μαζί τους, να μειωθεί έτι περαιτέρω το ποσοστό μας αφού τελικά «κατεβήκαμε» μόνοι μας την τελευταία στιγμή, μιας και οι «σύντροφοι» της ΛΑΕ απέρριψαν ευγενικά τη συνεργασία με το αιτιολογικό ότι γι αυτούς «είμαστε πολύ Πατριώτες»!

Η Ομάδα αυτή που είχε αναρριχηθεί  στην κορυφή  της Οργάνωσης (στην Πολιτική Γραμματεία, Π.Γ.), προχώρησε τις διαδικασίες επαφών που τις επέκτεινε και σε συζητήσεις για συνεργασίες με «προσωπικότητες», όπως π.χ. ακόμα και με τον κ. Χιόνη ή τον κ. Μητρόπουλο και διάφορους άλλους, χωρίς όμως να υπάρχει καμία εντολή από  το Ανώτατο Όργανο, το ΕΣΥΜ, χωρίς κανένα πλάνο για το ποια θα είναι τα αντικείμενα που θα συζητηθούν, μέσα σε πιο χρονικό διάστημα πρέπει να καταλήξουν. Υπήρξε μόνον μια αυθαίρετη λειτουργία της συντριπτικής πλειοψηφίας  της  Πολιτικής Γραμματείας  που είχε σχηματιστεί κυρίως κατά την «θρυλική» συνεδρίαση του ΕΣΥΜ της 22/5/2018, εκμεταλλευόμενη την καλή θέληση των συνέδρων και την δύσκολη θέση του  Προέδρου λόγω της κατάστασης της υγείας του. Όμως το κακό δεν σταμάτησε εκεί.  Ήρθε τελικά για σχολιασμό αλλά ουσιαστικά για έγκριση ένα κείμενο από μια συλλογικότητα(;) που είχε δημιουργηθεί  από πρόσωπα ή και φορείς «αντιμνημονιακών δυνάμεων» -όπως θέλουν πολλοί να αυτοαποκαλούνται στις μέρες μας- και που στη συνέχεια έδωσαν συνέντευξη τύπου παρουσιαζόμενοι με τον τίτλο «1-1-4»! Το κείμενο υπογραφόταν από την  κα Νάντια Βαλαβάνη που είχε αναλάβει χρέη γραμματέα αυτής της πρωτοβουλίας (την ίδια κυρία που ως υφυπουργός είχε αποκαλέσει τον ΕΝΦΙΑ «πατριωτικό καθήκον»), και που ζητούσε σχολιασμό και παρατηρήσεις εντός ελαχίστου χρονικού διαστήματος! Κι εκεί που όλοι σχεδόν ήταν έτοιμοι από την Π.Γ. να συνυπογράψουν, ήρθε ένας έντιμος άνθρωπος (ο Πρόεδρος του ΕΠΑΜ Δημήτρης Καζάκης) να χαλάσει το προξενιό ζητώντας να τεθούν κάποιες ελάχιστες και αυτονόητες προϋποθέσεις για τη συνεργασία και οι οποίες δεν περιλαμβάνονταν στο εν λόγω κείμενο. Όπως το θέμα της αποκατάστασης της δημοκρατικής νομιμότητας, το θέμα της εθνικής κυριαρχίας και του δικαιώματος μονομερών ενεργειών εκ μέρους της χώρας απέναντι στους δανειστές.

Μετά και από αυτήν την παρέμβαση, φυσικό ήταν να στραφούν όλα τα πυρά των σφετεριστών της εμπιστοσύνης -όχι μόνον του Προέδρου αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών- εναντίον κυρίως του Δ. Καζάκη με ιδιαίτερη αισχρότητα αλλά και εναντίον του Μετώπου συνολικά, με την προσφυγή στην Δικαιοσύνη εναντίον του, και με το επιχείρημα ότι το ΕΠΑΜ είναι  «τρομοκρατική οργάνωση»!!!

Φυσικά όλοι αυτοί αποτελούν πλέον παρελθόν για το ΕΠΑΜ  και πιστεύω ότι αυτό θα επικυρωθεί με συντριπτική πλειοψηφία από το 7^ο Συνέδριό μας  που θα πραγματοποιηθεί αρχές Δεκεμβρίου για να μας στείλει, πιστεύω, πολύ υψηλότερα στην συνείδηση του Λαού. Πρίν όμως κλείσω  την ιστορική αυτή αναδρομή θέλω  να διευκρινήσω  κάποιες θέσεις μου.

Δεν είμαι κατά των Συνεργασιών, αλλά κατά των Συνεργασιών εκείνων  που έχουν αποδείξει ότι όλα αυτά τα χρόνια συνεργάστηκαν με τον Εχθρό, είτε υπερθεματίζοντας στις απαιτήσεις του είτε υποστηρικτικά. Δεν μπορώ π.χ. να ξεχάσω αυτούς που παρέμεναν μέσα στο «Κυνοβούλιο», διαπίστωναν, κατήγγειλλαν, αλλά στο τέλος του μήνα εισέπρατταν, τουλάχιστον, την νόμιμη αμοιβή τους, όταν ο Λαός αυτοκτονούσε από απελπισία  και η Ελλάδα ξεπουλιόταν.

Δεν μπορώ να ξεχάσω και ούτε ποτέ θα ξεχάσω το ότι μου παρουσίασαν ως «πατριωτικό καθήκον» να δίνω το αίμα μου στον Δολοφόνο.Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι Υπουργοί παραμείνανε στη θέση τους επί περίπου 45 ημέρες ακόμα και ασκούσαν τα «καθήκοντά» τους όταν ο Ελληνικός Λαός  είχε δώσει μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας ένα συντριπτικό  ΟΧΙ  στο Δημοψήφισμα της 5/7/2015 και που η «κυβέρνηση» την οποία υπηρετούσαν, το είχε παραχαράξει  σε ΝΑΙ.

Δεν  μπορώ να ξεχάσω  ότι Πρόεδρος της Βουλής πρότεινε και ψήφισε για Πρόεδρο της

Δημοκρατίας  κάποιον που δημόσια είχε δηλώσει (το 2012, όταν ήταν μάλιστα Υπουργός Εσωτερικών κι όταν η Αθήνα καιγόταν) το απίστευτο  ΝΑΙ ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΑΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΣΩΣΟΥΜΕ  και συνέχισε λέγοντας  το επίσης απίστευτο ΑΥΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΠΙΒΟΛΗΣ!

Δεν μπορώ…..

Δεν μπορώ…..

Αγαπητοί Φίλοι μου και Συναγωνιστές  δεν ξεχνώ και πιστεύω ότι κανείς  μας δεν πρέπει να ξεχνά  ότι  είμαστε οι μόνοι που έχουμε κρατήσει την συνέπεια και αξιοπιστία  στην Πολιτική  Ιστορία του  Τόπου από την σύσταση του Νεότερου Ελληνικού Κράτους. Αυτή είναι η «Προίκα» μας.
Ας την διδάξουμε και ας την αφήσουμε παρακαταθήκη για τις επόμενες  Γενιές.

Ο Αντώνης Παπαντωνίου, Ναύαρχος(ε.α.)-Νομικός, είναι Μέλος του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: https://www.epamhellas.gr