Φώτιση ή όραση;

Γράφει ο Στάθης

Να πάρουμε σήμερα λίγο τα πράγματα από την αρχή: O Φλάβιος Κωνσταντίνος (γνωστός ως Μέγας Κωνσταντίνος και Άγιος Κωνσταντίνος) υπήρξε παιδοκτόνος. Και συστηματίας δολοφόνος. Σύμφωνα με την ηθική της εποχής του (και της εποχής μας) ο Κωνσταντίνος ήταν ένας ελεεινός. 

Όμως, οξύνους πολιτικός και εξαιρετικός στρατιωτικός, ιδρύοντας την Κωνσταντινούπολη επανίδρυσε τη Ρώμη και για την Ιστορία κατέστη Μέγας (ένας απ’ τους ελάχιστους που αναγορεύθηκαν Μεγάλοι).

  Προσέτι ο Κωνσταντίνος κρατικοποίησε τον Χριστιανισμό και, παρ’ ότι αγροίκος περί τα γράμματα, ιδιαιτέρως τα ελληνικά, υπαγόρευσε στη νέα θρησκεία το βασικό της δόγμα (επιλέγοντας αυτό που ονομάσθηκε ορθοδοξία κι όλα τα άλλα αιρέσεις) με την Α’ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια. Έτσι, εκτός από Μέγας έγινε και Άγιος.

  Έκτοτε η Εκκλησία ασκεί εξουσία. Μάλιστα εδώ και 1.700 χρόνια μαθαίνει διαρκώς πώς να την ασκεί. Είτε υπό τη σκιά των Καισάρων στην Ανατολή, είτε υποκαθιστώντας επί μακρόν τους Καίσαρες στη Δύση, είτε εκπροσωπώντας τους Χριστιανούς ενώπιον των Οθωμανών πάλι στην Ανατολή, η Εκκλησία εδώ και αιώνες ασκεί εξουσία, μάλιστα μια εξουσία που εμβαπτίζεται στις μάζες και ακριβώς απ’ αυτήν τη συνθήκη αντλεί την ισχύ της.

  Αν λοιπόν δεν είναι κανείς ελαφρόμυαλος αντικληρικανός, είτε είναι άθεος είτε πιστός, καλόν είναι να παρατηρεί τη συμπεριφορά της Εκκλησίας (στην οποίαν ακόμα και ο Στάλιν κατέφυγε κατά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο) ή μάλλον τη συμπεριφορά των Εκκλησιών. Υπ’ αυτό το πρίσμα

  έχει σημασία να σημειώσει κανείς την απόφαση της (σχισματικής έως τώρα για όλες τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες) Εκκλησίας των Σκοπίων να επιστρέψει στην επιρροή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με τη Σερβική Εκκλησία, να περιβληθεί εκ νέου την ταυτότητά της ως Αρχιεπισκοπής Αχρίδας και να παραιτηθεί από την υπεξαίρεση του ονόματος της Μακεδονίας.

  Τι βλέπουν και τι προβλέπουν οι πολύπειροι ιερείς της γείτονος και όλο το Ορθόδοξο Ιερατείο;

  Και εις ό,τι αφορά την Ιστορία δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι η Εκκλησία της γείτονος επιστρέφει στην ταυτότητά της και την παλιά της δόξα, εκείνης του πρώτου Σλαβικού κράτους που εκχριστιανίσθηκε, της πρώτης Σλαβικής γλώσσας όπου μεταφράσθηκαν τα Ευαγγέλια, των πρώτων Σλάβων που μετέδωσαν τον νέο τρόπο ζωής στην ομοεθνία τους, έναν με δύο αιώνες πριν από τους Ρώσους (και τον απευθείας εκχριστιανισμό τους από τους Βυζαντινούς). Αλλά, αν αυτά

  αφορούν στο (περίοπτο για τους ίδιους) παρελθόν των πρώτων Σλάβων στη Βαλκανική (και κυρίως στον Ελλαδικό χώρο και τον Βυζαντινό πολιτισμό), τι είναι εκείνο στο μέλλον περί το οποίο (προ)τρέχει η Εκκλησία των γειτόνων μας; Είναι ένα ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί (ακόμα), γεννά όμως κάποιες σκέψεις που έχουν περισσότερη σχέση με τη λογική και την ειρήνη, απ’ όση έχουν οι τρέχουσες πρακτικές, πλησιέστερες στον πόλεμο, στον εθνικισμό και στη χειραγώγηση του ψευδεπίγραφου αλυτρωτισμού από τον ιμπεριαλισμό.

  Σλαβικό (μάλιστα πρωτοσλαβικό) έθνος, Σλαβική γλώσσα (μάλιστα πρωτοσλαβική γλώσσα μήτρα) και Όνομα με ιστορικό βάρος – η Εκκλησία των γειτόνων και οι άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες τα είδαν όλα αυτά – θα ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό: να τα έβλεπαν και όλοι οι υπόλοιποι. Πράγμα, για την ώρα, μάλλον αδύνατον, διότι κάτι τέτοιο θα αφόπλιζε τη Γερμανική, την Αμερικανική και την Τουρκική πολιτική στην περιοχή.

  Το συμπέρασμα όμως παραμένει: κάτι βλέπουν (όχι επειδή τους το δείχνει ο Θεός, αλλά επειδή έχουν μάθει να βλέπουν) οι ιερείς, που ακόμα δεν βλέπουμε ή κάνουμε πως δεν βλέπουμε εμείς…  

Πηγή: topontiki, μέσω http://teleytaiaexodos.blogspot.com/