ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ ΠΥΡΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ: ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΠΟΛΕΜΟΣ, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 Aγαπητοί φίλοι,

Θέλω να ευχαριστήσω τους οργανωτές για την πρόσκλησή τους να συμμετάσχω σε αυτό το τόσο ενδιαφέρον και συναρπαστικό συνέδριο για τον Μαρξισμό, εδώ στο Πεκίνο, που συμπίπτει με τα 200 χρόνια από τη γέννηση ενός από τους φιλοσόφους που επηρέασαν όσο πολύ λίγοι ολόκληρο τον κόσμο μας, του Καρλ Μαρξ, του μεγαλύτερου ίσως μέχρι τώρα «απομυθοποιτητή» του ανθρώπινου κοινωνικού μας Είναι, αλλά και του φιλοσόφου που οι ιδέες του συνετέλεσαν αποφασιστικά σε αυτό που είναι η σημερινή Κίνα.

Αλλά θέλω επίσης να τους ευχαριστήσω  γιατί μου έδωσαν, ακόμα μια φορά, με την πρόσκλησή τους, τη δυνατότητα να επισκεφθώ αυτή τη χώρα, κοιτίδα ενός από τους αρχαιότερους και σημαντικότερους πολιτισμούς, όπως άλλωστε και η χώρα από την οποία ο ίδιος προέρχομαι.

Το να κατάγεσαι από μια τέτοια χώρα δεν πρέπει να θεωρείται ως κάποιας μορφής προνόμιο και για τους σημερινούς Ελληνες τουλάχιστο αυτό είναι δυστυχώς μάλλον βέβαιο. Πρέπει να θεωρείται μια προτροπή να καταλαβαίνει κανείς ότι δεν είμαστε ιδιοκτήτες, αλλά φορείς της Ζωής και του Πολιτισμού. Πρέπει να παραδώσουμε έναν κόσμο ει δυνατόν καλύτερο από αυτόν που παραλάβαμε, ή τουλάχιστον όχι χειρότερο. Και δεν υπάρχει ευγενέστερη φιλοδοξία από το να προσπαθεί κανείς να συμβάλλει σε μια τέτοια επιδίωξη.

Μιλώντας σήμερα για τη διεθνή κατάσταση θέλω να σας θυμίσω ότι η Κασσάνδρα δεν ήταν καθόλου αγαπητή, όχι όμως γιατί είχε άδικο σε αυτά πούλεγε, αλλά γιατί είχε δίκιο.

Γι’ αυτό θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω λίγο με το «φωτεινό μέλλον της ανθρωπότητας» που έχετε στο τίτλο της αποψινής συνεδρίασης.

Αντιλαμβάνομαι την αισιοδοξία κάποιου που ζει στην Κίνα το εκπληκτικό θαύμα της φανταστικής οικονομικής ανόδου της, πόσο θέλει να συνεχιστεί αυτή η άνοδος, χωρίς να παρεμβληθούν τυχόν εμπόδια σε αυτή.

Εντούτοις, αυτό που διακρίνουμε συνολικά για την ανθρωπότητα ως μια σοβαρή πιθανότητα σήμερα, δυστυχώς, δεν είναι τόσο ένα φωτεινό, όσο ένα σκοτεινό, ίσως και καθόλου μέλλον. Δεν είναι ασφαλώς αναπόφευκτο να πάμε εκεί, αλλά δεν είναι και αδύνατο.

 Βαριά σύννεφα πάνω από τον κόσμο μας

Ο Μαρξ έλεγε ότι πέρασε ο καιρός που οι φιλόσοφοι ερμήνευαν τον κόσμο. ‘Ηρθε ο καιρός να τον αλλάξουμε. Αλλά για να τον αλλάξουμε πρέπει να τον αναλύσουμε και να τον καταλάβουμε.

Ενας Θεός ξέρει πόσες φορές φτάσαμε και πόσο κοντά φτάσαμε στον πυρηνικό πόλεμο τον περασμένο χρόνο. Και είμαστε ασφαλώς πολύ κοντά στο να τερματίσουμε μόνοι μας την ζωή στον πλανήτη. Εξακολουθούμε άλλωστε να βρισκόμαστε στο περιβάλλον της τρίτης τόσο βαθειάς δομικής κρίσης στην ιστορία του Καπιταλισμού, που άρχισε το 2008 και χωρίς να έχουμε αντιμετωπίσει κανένα από τα προβλήματα που έθεσε αυτή η κρίση.

Η οικονομική άνοδος της Κίνας, η στρατιωτική επανάκαμψη της Ρωσίας, η άνοδος του Παγκόσμιου Νότου, οι διάφορες αντιστάσεις που εκδηλώνονται εδώ και εκεί είναι ασφαλώς εξαιρετικά παρήγορες και ελπιδοφόρες. Δεν αλλάζουν ωστόσο την κυρίαρχη  εικόνα του κόσμου μας, και η εικόνα είναι αυτή μιας επιταχυνόμενης πορείας του παγκόσμιου καπιταλισμού προς τον Πόλεμο και τον Ολοκληρωτισμό, που ξέρουμε από την Ιστορία ότι είναι αναπόφευκτη, όσο δεν συναντά ικανές αντιστάσεις και μέσα και έξω από τα «φρούριά» του.

Το είδαμε στην Κορέα όλο τον περασμένο χρόνο και η απειλή ασφαλώς δεν είναι προς την Κορέα, αλλά προς την ίδια την Κίνα που απευθύνεται.

Το είδαμε στη Μέση Ανατολή, με έναν Ιμπεριαλισμό που έχει ξεφύγει από τον Ιμπεριαλισμό της Κατάκτησης και μεταβάλλεται σε Ιμπεριαλισμό της Καταστροφής και σε στρατηγική του Χάους, έχοντας γκρεμίσει τις μισές χώρες της περιοχής. ‘Όπως η απειλή στην Κορέα απευθύνεται εμμέσως πλην σαφώς προς την Κίνα, αλλά και τη Ρωσία ακόμα, έτσι και η απειλή κατά του Ιράν σήμερα, είναι, εμμέσως πλην σαφώς, μια απειλή προς τη Ρωσία και την Κίνα. Αυτές θέλουν να περικυκλώσουν, να εκβιάσουν, να διασπάσουν την μεταξύ τους συμμαχία, να προκαλέσουν και αλλαγή καθεστώτος αν μπορέσουν, να τις υποτάξουν και να τις διαλύσουν.

Γι’ αυτό ακριβώς το Χρήμα απαιτεί επίσης τόσο επίμονα, μέσω των Αμερικανών, να ενταχθείτε εσείς οι Κινέζοι στην χρηματοπιστωτική παγκοσμιοποίηση. Για να μπορέσει να ασκεί και στην Κίνα τις πιέσεις και τους εκβιασμούς που μπορεί να ασκεί στη Ρωσία, εξαιτίας των εξωφρενικών παραχωρήσεων που έκανε η ηγεσία αυτής της χώρας στους Δυτικούς την περίοδο 1989-96 και που είχαν σαν αποτέλεσμα να γνωρίσει την πιθανώς χειρότερη οικονομική, κοινωνική, δημογραφική και γεωπολιτική καταστροφή, σε όλη την παγκόσμια ιστορία της βιομηχανικής εποχής. Αλλά και να καταστήσει δυνατές τις καταστροφές και τις απειλές που είδαμε σε όλο τον κόσμο και, ιδίως, στη Μέση Ανατολή, μετά την κατάρρευση – αυτοκτονία της Σοβιετικής Ενωσης.

Το βλέπουμε επίσης στην ίδια τη Δύση με την άνοδο του Ολοκληρωτισμού του Χρήματος και τον νέο Ψυχρό Πόλεμο που εξαπέλυσε κατά της Ρωσίας.

 Ο καπιταλισμός παράγει πόλεμο

Αυτό το σύστημα, ο Παγκόσμιος Καπιταλισμός και τα κέντρα του στη Δύση, δεν πρόκειται ασφαλώς να καθίσει ήσυχα και ειρηνικά, να παρακολουθεί την Κίνα να μεταβάλλεται στην πρώτη οικονομική δύναμη του πλανήτη και να τον εκτοπίζει από την κυρίαρχη θέση που έχει σήμερα, όπως δεν παρακολουθεί ήσυχα και την επανάκαμψη της Ρωσίας.

Δεν θα είμαστε Μαρξιστές, αν πιστεύαμε κάτι τέτοιο. Αλλά δεν χρειάζεται καν να είμαστε Μαρξιστές για να το αντιληφθούμε. Αρκεί να διαβάζουμε τις ειδήσεις στις εφημερίδες, να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας και να θυμόμαστε, έστω και λίγο, την Ιστορία.

Θα χρησιμοποιήσει ασφαλώς όλα τα μέσα που διαθέτει για να ανακόψει αυτή την πορεία, περιλαμβανομένου του πολέμου, της απειλής του πολέμου, ακόμα και του πυρηνικού πολέμου. Αυτό είναι το νόημα όσων συμβαίνουν στην Κορέα, στη Μέση Ανατολή, στον Καύκασο και την Ουκρανία, με τον νέο Ψυχρό Πόλεμο που έχει αρχίσει. Πίσω από τα επιμέρους μέτωπα, ο στόχος διαγράφεται με σαφήνεια και δεν είναι άλλος από τη Μόσχα και από το Πεκίνο.

Το ξέρουμε άλλωστε από την ιστορία ότι δεν μπορεί παρά να γίνει έτσι. Ο ίδιος ο παγκόσμιος, δυτικός όμως καπιταλισμός είναι μακροχρόνια ασυμβίβαστος με την ύπαρξη όχι μόνο σοσιαλιστικών, αλλά ακόμα και οποιωνδήποτε στοιχειωδώς ανεξάρτητων οντοτήτων.

 Σοσιαλισμός σε μια και μόνη χώρα

Η Σοβιετική‘Ενωση δοκίμασε, μεταξύ 1924 και 1941 να οικοδομήσει τον δικό της «σοσιαλισμό σε μια και μόνη χώρα», για να δει τον Ναζισμό να της επιτίθεται τον Ιούνιο του 1941. Αξίζει να διαβάσει κανείς τις σελίδες που αφιερώνει σε αυτή την επίθεση ο ίδιος ο στρατάρχης Ζούκωφ στα Απομνημονεύματά του, για να διαπιστώσει το σοκ της σοβιετικής ηγεσίας όταν πληροφορήθηκε ότι η Γερμανία επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ.

Ο Ναζισμός όμως δεν πρέπει να θεωρηθεί ως μία γερμανική ιδιομορφία, μια εξτρεμιστική εκδήλωση του γερμανικού εθνικισμού, ούτε ο πόλεμος κατά της Ρωσίας που εξαπέλυσε, ένα «λάθος» του Χίτλερ. Ο Ναζισμός, όπως και ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος που τον προκάλεσε, είναι νόμιμα τέκνα του Δυτικού Καπιταλισμού και δεν υπήρξε παρά η «πρωτοπορία», η πιο αποφασιστική και η πιο ριζοσπαστική πτέρυγα του Δυτικού Καπιταλισμού, που από την αρχή το πρόγραμμά του ήταν η επίθεση κατά των Εργατών στην Ευρώπη και η επέκταση στην Ανατολή, το γερμανικό Drang Nach Osten. Γι’ αυτό ο Χίτλερ έγινε ανεκτός από μεγάλο μέρος των γερμανικών, αλλά και των δυτικών ιθυνουσών τάξεων. Γι’ αυτό και οι ΗΠΑ προσέφεραν ουσιαστική βοήθεια στην ΕΣΣΔ μόνο όταν έγινε σαφές ότι θα νικήσει τους Γερμανούς, μετά δηλαδή τη μάχη του Στάλινγκραντ, γι’ αυτό έκαναν απόβαση στην Ευρώπη μόνο όταν ήταν απαραίτητη για να μην περάσει ολόκληρη στον έλεγχο του Κόκκινου Στρατού και γι’ αυτό έπαιξαν μέχρι το 1945 με την ιδέα ακόμα και μιας αλλαγής συμμαχιών και ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου εναντίον της ΕΣΣΔ.

Τηρουμένων ασφαλώς πολλών αναλογιών και σε μια πολύ διαφορετική κατάσταση, οι Νεοσυντηρητικοί αντιπροσωπεύουν σήμερα για τον Παγκόσμιο, Δυτικό Καπιταλισμό, ότι αντιπροσώπευσε στη εποχή του ο Γερμανικός Εθνικο-Σοσιαλισμός: την αποφασιστική, ριζοσπαστική, πολεμοχαρή πτέρυγα, την «πρωτοπορία» του κυρίαρχου διεθνούς συστήματος.

Μας ανακοίνωσαν εξάλλου τις επιδιώξεις τους, εμείς δεν θέλουμε να τις πιστέψουμε, προτιμάμε συχνά να προσαρμόζουμε τις αναλύσεις μας στις επιθυμίες μας. Για χρεωκοπία του Ανθρωπισμού μίλησε ο Γινόν από το 1980. Τον Πόλεμο θεωρεί ως φυσική κατάσταση του Ανθρώπου ο Χάντινγκτον. Για «νέο Αμερικανικό Αιώνα» αγωνίζονται οι Νεοσυντηρητικοί από τη δεκαετία του 1990, αν και θάταν ακριβέστερο να τον πουν «του Χρήματος».

 Μια παγκόσμια Αντεπανάσταση

Η διεθνώς κυρίαρχη τάση παραμένει μια γιγαντιαία παγκόσμια Αντεπανάσταση, η προσπάθεια δηλαδή των δυτικών αρχουσών τάξεων να πάρουν πίσω ότι αναγκάστηκαν να δώσουν στους ανθρώπους, στις λαϊκές τάξεις και στα φτωχά έθνη του Πλανήτη τους τελευταίους αιώνες.

Αρχισε με τον Νεοφιλευθερισμό, αλλά εκδηλώθηκε με πρωτοφανή δύναμη στην ΕΣΣΔ, κατεδαφίζοντας ότι είχε απομείνει από τα επιτεύγματα της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Συνεχίστηκε στις πρώην αποικίες με την κατεδάφιση των καθεστώτων και συχνά των χωρών που κέρδισαν την ανεξαρτησία τους μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ιδίως αυτών που δημιούργησε ο αντιαποικιακός, αντιιμπεριαλιστικός εθνικισμός των Αράβων.

Φτάνει τώρα στο ίδιο το κέντρο του συστήματος, όπου ο Καπιταλισμός της εποχής μας μετατρέπεται σε Ολοκληρωτισμό, το Κεφάλαιο σε Παγκόσμια Αυτοκρατορία, από την άποψη τόσο της οικονομικής, όσο και της πολιτικής του λειτουργίας και όπου αναδύεται η σκιά μιας αόρατης, αλλά περισσότερο από υπαρκτής Υπερδύναμης, της Αυτοκρατορίας του Χρήματος, με το χρηματιστικό κεφάλαιο να συγκροτείται πλέον όχι μόνο ως οικονομική, αλλά και ως πολιτική κατηγορία.

Είναι η Αυτοκρατορία του Χρήματος που τείνει, αν το μπορέσει, να υποσκελίσει ακόμα και την αμερικάνικη Αυτοκρατορία, όπως έκανε στο παρελθόν η τελευταία με τη Βρετανική, έστω κι αν η Αυτοκρατορία του Χρήματος ακόμα χρειάζεται την Αμερικανική  για τις ένοπλες δυνάμεις της, μη έχοντας δικές της.

 Ολοκληρωτισμός στη Δύση: Από το Μάαστριχτ στην καταστροφή της Ελλάδας

Αυτός είναι ο βαθύτερος μετασχηματισμός που επιχειρεί στην Ευρώπη η θεμελιώδους σημασίας συνθήκη του Μάαστριχτ.

Αυτή η συνθήκη συνιστά τομή με το δυτικό πολίτευμα, που προέκυψε από τη Γαλλική Επανάσταση, ενσαρκώνοντας τις ιδέες της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Το Μάαστριχτ εγκαθιδρύει στη θέση της Λαϊκής Κυριαρχίας το Βασίλειο του Χρήματος, την «Αυτοκρατορία», όπως την ονόμασε ο πρώην πρόεδρος της ΕΕ Μπαρόζο, κάτι που δεν ομολογείται ρητά στο κείμενο της Συνθήκης, αλλά επιβάλλεται μέσω ενός συνδυασμού των διατάξεών της, όπως η πάγια αντιπληθωριστική εντολή στην ΕΚΤ (διατήρηση της αξίας του Χρήματος), η ανεξαρτησία της από εκλεγμένα όργανα του λαού (δηλαδή η εξάρτηση από τα κέντρα του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου), η ρήτρα «μη διάσωσης» (No bail out, που απαγορεύει στην Ενωση να συνδράμει μέλη της που τους επιτίθενται οι Αγορές) κ.α.

Η λαϊκή κυριαρχία που εξαφανίζεται από το εθνικό δημοκρατικό επίπεδο δεν επανεμφανίζεται σε κανένα δημοκρατικό ομοσπονδιακό όργανο, αλλά μεταβιβάζεται εμμέσως πλην σαφώς στους ανέλεγκτους εκπροσώπους του Κεφαλαίου που συγκροτούν τα λεγόμενα ευρωπαϊκά όργανα και είναι και θεσμικά υποχρεωμένοι να έχουν ως κύρια προτεραιότητά τους την εξυπηρέτηση του Κεφαλαίου.

Και ήταν η χώρα μου, η Ελλάδα, όπου αυτές οι ρυθμίσεις κλήθηκαν να γίνουν από θεωρία πράξη, μέσω ενός πρωτοφανούς πειράματος όχι νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, αλλά καταστροφής ενός έθνους. Είμαι στη διάθεση των συνέδρων που τυχόν θα ήθελαν να μάθουν περισσότερα για το ελληνικό ζήτημα να τους δώσω περισσότερα στοιχεία.

 Μια ανθρωπότητα χωρίς φωνή

Το εξαιρετικά δυσάρεστο και επικίνδυνο είναι ότι όλα αυτά που περιγράψαμε δεν συναντούν αντίστοιχη πολιτική αντίσταση διεθνώς, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Αρκεί να θυμηθούμε μόνο τις τεράστιες διαδηλώσεις που συγκλόνισαν όλο τον κόσμο για τους πολέμους στο Βιετνάμ, την Αλγερία το Ιράκ. Ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ απείλησε τον περασμένο Αύγουστο στη συνέλευση του ΟΗΕ με εξαφάνιση την Βόρειο Κορέα και μια τέτοια πρωτοφανής απειλή δεν προκάλεσε αξιοσημείωτες πολιτικές αντιδράσεις διεθνώς.

Με εξαίρεση την περίοδο που ακολούθησε την ήττα του Ναπολέοντα και η οποία ήταν αυτή που γέννησε τελικά τον Μαρξ και τον Μαρξισμό, η δική μας εποχή, αυτή που ξεκίνησε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, είναι μοναδική στην ιστορία των νεώτερων χρόνων, της ανόδου του Παγκόσμιου Καπιταλισμού, που να χαρακτηρίστηκε από τόσο μεγάλη υποχώρηση της ανθρώπινης Συνείδησης.

Είναι αλήθεια ότι η Ρωσία παρενεβλήθη στην αλυσίδα των πολέμων που ξεκίνησαν στη Μέση Ανατολή, επεμβαίνοντας στη Συρία. Αλλά βέβαια, όπως απέδειξε η σοβιετική κατάρρευση, η στρατιωτική ισχύς είναι μεν αναγκαία, δεν είναι όμως αρκετή. Μπορείς να καταρρεύσεις μια χαρά, ακόμα κι αν είσαι πάνοπλος, ή και οικονομικά παντοδύναμος. ‘Ένα μόνο είδος ισχύος δεν επαρκεί για να αμυνθεί κάποιος. Χρειάζεται συνδυασμός της στρατιωτικής, της οικονομικής, της πολιτικής αλλά και της στρατηγικής ισχύος, αυτής που οι Αμερικανοί αποτελούν έξυπνη (smart) ισχύ.

Οσο για μας, στη Δύση, οι μεν διανοούμενοι τρέχουμε από συνέδριο σε συνέδριο μιλώντας χωρίς να πράττουμε, οι πολιτικοί για το μόνο που φαίνεται να ενδιαφέρονται είναι να εκλεγούν βουλευτές ή ευρωβουλευτές.

Ο αντίπαλος είναι ριζοσπάστης, η εποχή ριζοσπαστική, εμείς είμαστε συντηρητικοί.

 Υπάρχει ελπίδα;

Αντιλαμβάνομαι ότι η εικόνα που σας παρουσιάζω είναι πολύ ανησυχητική και μπορεί να δημιουργήσει απαισιοδοξία. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι η ανθρώπινη ιστορία διαφέρει από τις άλλες μορφές οργανικής ζωής και τις ανόργανες φυσικές διαδικασίες γιατί έχουμε συνείδηση και θέληση. Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε την Ιστορία μας, όσο βέβαια οι καταστροφές δεν έχουν γίνει ανεπίστρεπτες.

Ο τρώσας και ιάσεται, έλεγαν οι Αρχαίοι Ελληνες. Είναι ακριβώς ο τόσο ακραίος χαρακτήρας της πολιτικής που έχει επικρατήσει, που οδηγεί αναπόφευκτα σημαντικές δυνάμεις του κόσμου μας να αρχίσουν να αντιλαμβάνονται την ανάγκη κοινής διεθνούς δράσης εναντίον των πρωτοφανών απειλών για την επιβίωση του Πολιτισμού μας, αλλά και της ίδιας της ζωής στον πλανήτη, αλλά και να αρχίσουν να καταλαβαίνουν τη ζωτική και επείγουσα ανάγκη μιας τελείως διαφορετικής οργάνωσης και των κοινωνικών και των διεθνών σχέσεων και της σχέσης μας με τη Φύση και τον Πολιτισμό μας.

Πριν από 25 χρόνια, για εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο, η σοβιετική κατάρρευση φάνηκε να επιβεβαιώνει ότι ο σοσιαλισμός, μια κοινωνία δηλαδή που να κυβερνάται από τον εαυτό της και όχι από την οικονομία, δεν είναι δυνατή, ίσως δεν είναι και επιθυμητή. Η διανοητική και ψυχολογική σκιά αυτής της κατάρρευσης παραμένει πάντα αισθητή σε όλη την ανθρωπότητα.

Και συνιστά ασφαλώς μεγάλη ειρωνεία ότι είναι ακριβώς τώρα, που η ιδέα του Σοσιαλισμού μοιάζει τόσο απομακρυσμένη, ανέφικτη, ουτοπική, για τόσο πολλούς ανθρώπους, είναι λοιπόν ακριβώς τώρα που ένα ανώτερο σύστημα κοινωνικών και διεθνών σχέσεων, σχέσεων με τη Φύση και τον Πολιτισμό, μοιάζει περισσότερο αναγκαίο από ποτέ άλλοτε, περισσότερο κι από όσο ήταν όταν ο Μαρξ έγραφε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, ή όταν οι Ρώσοι ή, εσείς οι Κινέζοι, έκαναν την Επανάστασή τους.

Είτε το ονομάσει κανείς Σοσιαλισμό, είτε όχι, χωρίς ένα τέτοιο σύστημα δύσκολα μπορεί να φανταστεί την ανθρωπότητα να επιβιώνει του αιώνα που διανύουμε.

Είναι εξαιρετικά παρήγορο ότι στο ίδιο του κέντρο του συστήματος, οι νέοι Αμερικανοί, κάτω των 25 ετών, δηλώνουν σε ένα ποσοστό 45% ότι θα ψήφιζαν έναν Σοσιαλιστή Πρόεδρο και πάνω από 20% έναν Κομμουνιστή κι αυτό σε μια χώρα που ανακήρυξε στη διάρκεια του 20ού αιώνα περίπου ως έγκλημα τον Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό.

Προφανώς η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς δεν έχει διαβάσει ποτέ μια σοσιαλιστική εφημερίδα ή ένα βιβλίο. Ο καπιταλισμός τους έκανε σοσιαλιστές! Ζώντας στην καρδιά της Αυτοκρατορίας του Χρήματος, μην έχοντας άλλες χώρες να θαυμάζουν, απέκτησαν βαθειά αίσθηση του πόσο επικίνδυνος και άσχημος είναι ο κόσμος που ήρθαν.

Υπάρχει μια τεράστια παγκόσμια ζήτηση άλλης πολιτικής, μια ζήτηση που εμφανίστηκε και με την ελληνική υπόθεση το 2015, έστω κι αν κατέληξε άδοξα με τη συνθηκολόγησή μας. Αλλά ο ατμός χρειάζεται και έμβολο για να γίνει ενέργεια, χρειάζεται τα υποκείμενα που θα εκφράσουν τις ανάγκες της εποχής μας.

Η πολιτική ισχύς του δυτικού Καπιταλισμού καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. ‘Όχι βέβαια εξαιτίας των Ρώσων  hackers, αλλά εξαιτίας αυτών που ο ίδιος ο δυτικός καπιταλισμός κάνει. Προς το παρόν όμως, δεν έχει εμφανιστεί το εναλλακτικό όραμα.

Οποιος μπορέσει και τολμήσει να το αρθρώσει και να το εκφράσει, να ανταποκριθεί στις όλο και πιο πιεστικές ανάγκες της ανθρωπότητας, των λαών και στις πέντε ηπείρους, να δώσει φωνή στον Ανθρωπο, που την έχει τώρα χάσει, να προτείνει κάτι ουσιαστικό για το μέλλον του, θα δει να εκτοξεύεται στα ύψη η πολιτική του ισχύς και ακτινοβολία και τις ιδέες του να γίνονται τεράστια υλική δύναμη, υιοθετούμενες από εκατομμύρια ανθρώπων.

‘Όπως έγινε πάντα με τις ιδέες στην ανθρώπινη Ιστορία, που ξεκίνησαν από μικρές μειοψηφίες για να γίνουν τελικά κτήμα της ανθρωπότητας.

Ο καλύτερος τρόπος νομίζω για να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ συνίσταται ασφαλώς στο να αφιερώσουμε άμεσα, σύντομα, φέτος, όσες δυνάμεις έχουμε, στη δημιουργία ενός μεγάλου παγκόσμιου αντιπολεμικού κινήματος εναντίον των επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή, την Αφρική, την πρώην ΕΣΣΔ, την Κορέα, εναντίον των πυρηνικών όπλων και της απειλής χρήσης τους, για την κατάργηση όλων των Κυρώσεων.

Σας ευχαριστώ

 (*) Το κείμενο αυτό είναι η ομιλία του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου στο 2ο Παγκόσμιο Συνέδριο για τον Μαρξισμό που έγινε στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, στις 5 και 6 Μαίου 2018, με τη συμμετοχή περίπου 700 Κινέζων πανεπιστημιακών και ειδικών και περίπου 100 διανοουμένων από τις πέντε ηπείρους, μεταξύ των οποίων, οι Τζιουζέπε Βάκκα, Ντέιβιντ Χάρβευ, Μάικλ Χάντσον, Σαμίρ Αμίν, Μάσιμο ντ’ Αλέμα και πολλοί άλλοι.

Πηγή: konstantakopoulos, μέσω http://teleytaiaexodos.blogspot.com/