Που θα πάει αυτό το πράγμα;

Γράφει ο Μιχάλης Αριδάς

Είναι αναμφίβολο ότι η κόλαση που ζούμε, έχει αποτέλεσμα πάνω στον καθένα μας. Οικονομικό, συναισθηματικό, κοινωνικό, ότι μπορείτε να φανταστείτε. Δεν γίνεται μια κοινωνία να αργοπεθαίνει και τα άτομα που την απαρτίζουν να είναι στο απυρόβλητο.

Η φτώχεια και η δυστυχία βασιλεύουν, η ανασφάλεια και η αγωνία κυριαρχεί στη σκέψη μας, οι αρρώστιες και ο θάνατος θερίζουν.

Από πολλούς έχει χαθεί το χαμόγελο, η παρέα, ας μη μιλήσουμε για τη διασκέδαση. Αυτό είναι αποτέλεσμα της καθημερινής πίεσης που δέχονται. Πίεσης για το αν αύριο θα μπορούν να παρέχουν ένα πιάτο φαΐ στα παιδιά τους ή αν θα έχουν μια στέγη να μείνουν.

Όλα τα παραπάνω, κάνουν πολύ κόσμο να μην σκέφτεται λογικά και ψύχραιμα. Επόμενο είναι, όταν ζεις μέσα στην κατάθλιψη, να χάνονται η λογική και η ψυχραιμία.

Έτσι λοιπόν, αυξάνουν δραματικά τα ποσοστά των Ελλήνων με ψυχολογικά προβλήματα.

Δεν με έπιασε στα καλά καθούμενα η όρεξη να μας μαυρίσω την ψυχή. Δύο περιστατικά αυτοκτονιών μέσα σε μια μέρα είχαμε, εδώ στον τόπο που ζω, στη Σπάρτη. Αμέσως πέρασαν από το μυαλό μου διάφορα άλλα παλιότερα περιστατικά. Όπως αυτό στην Πάτρα, όπου ένας άνεργος πατέρας 4 παιδιών, έπαθε καρδιακό επεισόδιο και άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο, τη στιγμή που παρέλαβε το κατασχετήριο του σπιτιού του από μία τράπεζα. Όπως αυτό στην Αθήνα, όπου μητέρα και γιός πήδηξαν από το μπαλκόνι, μόλις μειώθηκε δραματικά η σύνταξη. Όπως τα άλματα στο κενό από τις γέφυρες Ρίου και Χαλκίδας. Ατελείωτη η σειρά τέτοιων γεγονότων, τα τελευταία χρόνια.

Πόσα και πόσα περιστατικά γίνονται καθημερινά, για τα οποία δεν θα μάθουμε τίποτα ποτέ;

Δεν είναι μόνο όσοι επιλέγουν να τερματίσουν τη ζωή τους, κάτω από το βάρος της σαπίλας που ζούμε. Είναι τα αμέτρητα βαριά ιατρικά περιστατικά, όπως καρδιακά επεισόδια, εγκεφαλικά, καρκίνοι και πάει λέγοντας, απόροια του καθημερινού άγχους και της στενοχώριας. Είναι τα πάρα πολλά περιστατικά που μπήκαν για ένα κάταγμα ή μια ίωση στο νοσοκομείο και δεν βγήκαν ποτέ ζωντανοί, από μια ενδονοσοκομειακή λοίμωξη. Μήπως τα καταγράφει και μας ενημερώνει κάποιος για αυτά; Εγώ πάντως, δεν τα έχω δει ή ακούσει στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα.

Λυπάμαι πολύ που αυτό συμβαίνει, αλλά ας το πούμε ξεκάθαρα, μας θερίζουν. Μας εξοντώνουν  βιολογικά, έναν έναν. Δεν μας στήνουν στον τοίχο του αποσπάσματος, αλλά μας σκοτώνουν καθημερινά και μας στέλνουν στα ελλιπή νοσοκομεία, να πεθάνουμε “ειρηνικά”.

Πόσους ακόμα θα χάσουμε; Μόνο στους άλλους θα συμβαίνουν αυτά; Χτυπάω ξύλο με όλη μου τη δύναμη, αλλά σε μια τέτοια χώρα, όπου η μόνη προτεραιότητα είναι η αποπληρωμή των ψεύτικων και παράνομων χρεών της, τι μπορεί να περιμένει ο καθένας;

Σε μια τέτοια χώρα, τίποτα. Τόσο απλό.

Είναι όμως, αυτή η μοίρα μας; Να περιμένουμε πότε θα πεθάνουμε, μέσα στη μιζέρια και τη δυστυχία; Όχι βέβαια. Μόνο αν εμείς το επιτρέπουμε, θα γίνεται αυτό. Αν επιλέξουμε τη ζωή αντί τον θάνατο, αν βάλουμε σαν προτεραιότητα την οικογένειά μας και όχι το δημόσιο χρέος και τους ξένους, τότε είναι πολύ πιο εύκολο από όσο νομίζουμε, να σταματήσει αυτό που υπάρχει τώρα και να ξαναέλθει η δουλειά, το χαμόγελο, η αξιοπρέπεια, η χαρά στον Έλληνα.

Ο Μιχάλης Αριδάς είναι Οργανωτικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: http://teleytaiaexodos.blogspot.com/