Πλήρης επικυριαρχία του οικονομικού επί του θεσμικού – Ήτοι, λόγος για την λαϊκή κυριαρχία

Του Δημήτρη Παναγιωτόπουλου

Με αφορμή τους λόγους που οδήγησαν τον μέχρι προχτές Πρόεδρο του ΣτΕ   κ. Ν. Σακελαρίου  σε παραίτηση έστω και «[…]λίγες μόνο  ημέρες από την υποχρεωτική αποχώρησή του […], βέβαια αυτό όφειλε να το έχει κάνει από πολύ νωρίτερα και με συνταγματικά έκδηλο τρόπο, τίθεται παρά ταύτα και σήμερα το πως νοείται και με ποιον τρόπο η συγκέντρωση της εξουσίας των πολιτών;. 

Αν το δημοκρατικό πολίτευμα εξασφαλίζει την κοινωνική και ατομική ευημερία των πολιτών; Και τελικώς ποιος άρχει; Ο λαός είναι κυρίαρχος; και  το Δημοκρατικό μας Πολίτευμα Λειτουργεί;

Με την παραίτησή του δηλαδή ο Πρόεδρος του ΣτΕ  δίνει σαφείς απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, όπου μεταξύ άλλων, τι είπε ;

«[…] Η σημερινή απόφασίς μου – έστω και αν απέχει λίγες μόνον ημέρες από την υποχρεωτική αποχώρησή μου από την υπηρεσία δεν παύει – όσο επιβεβλημένη και αν είναι – να αποτελεί μία πολύ επώδυνη απόφαση, […] η σκέψις μου στρέφεται στους απλούς πολίτες, που είναι τα θύματα των μνημονίων και της κλιμακούμενης επικυριαρχίας του οικονομικού παράγοντος επί του θεσμικού, οι αντοχές των οποίων συνεχώς δοκιμάζονται από τα αλλεπάλληλα οικονομικά μέτρα, που λαμβάνονται με την επίκληση του λεγομένου δημοσιονομικού συμφέροντος και που συνεπάγονται υπέρογκες γι αυτούς επιβαρύνσεις, λόγω του σωρευτικού τους χαρακτήρος.

Ήδη, από την εποχή του πρώτου μνημονίου, ορισμένοι συνάδελφοί μου μεταξύ των οποίων και εγώ, είχαμε, με τις μειοψηφίες μας επισημάνει, τη μή συμβατότητα των ρυθμίσεων του μνημονίου με το Σύνταγμα και είχαμε, εγκαίρως, προειδοποιήσει, χωρίς δυστυχώς να εισακουστούμε, για την επερχόμενη πλήρη επικυριαρχία του οικονομικού επί του θεσμικού, που επηρέασε, καίρια, το σύνολο σχεδόν της κρατικής δράσεως και σηματοδότησε την συνακόλουθη υποχώρηση του Κράτους Δικαίου και του Κοινωνικού Κράτους.

 […]  Εκφράζουμε, τέλος, τη βεβαιότητα ότι « έχουν γνώσιν οι φύλακες» και ότι οι δικαστικοί λειτουργοί του Συμβουλίου της Επικρατείας θα αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, ανταποκρινόμενοι στην ιστορική παράδοση του Σώματος.

[…] τελούντες πάντοτε εν πλήρη επιγνώσει του γεγονότος, ότι «Υπάρχουν ακόμη δικασταί εις τας Αθήνας». (Αθήνα, 16 Μαΐου 2018 Νικόλαος Καρόλου Σακελλαρίου 
Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας).

Ο λόγος του παραιτηθέντος Προέδρου του ΣτΕ, κατά τα ανωτέρω, όπως επισημάνθηκε  και στην τηλεοπτική εκπομπή του ART TV στις 16-5-2018, έχει πολλούς αποδέκτες και κυρίως την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, αλλά και τους εταίρους δανειστές, οι οποίοι αδιαφορώντας για την καταπάτηση του Συντάγματος των Ελλήνων, επέβαλαν  και επιβάλλουν  σκληρά μέτρα κατά του ελληνικού Λαού και της χώρας, με την ανοχή βεβαίως και την ενδοτική συμπεριφορά των ασκούντων, μετά το 2010 τουλάχιστον, την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία στην Ελλάδα. Κατ’ αντίθεση των οικείων διατάξεων του Συντάγματος και με την αλλοίωση, άλλως αδρανοποίηση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, η Ελλάδα τέθηκε υπό καθεστώς κατοχής και ο Λαός της κατέστη φόρου υποτελής σε ξένες δυνάμεις, δια των άκυρων διεθνών συμφωνιών, αφού με μόνη την κατ’ εξουσιοδότηση υπογραφή του Υπουργού των οικονομικών, οι συμφωνίες αυτές ως διεθνείς, που δεσμεύουν την Ελλάδα και το Λαό της, όπως ορίζει το Σύνταγμα ( Άρθρο 28. Παρ. 1 . 2 και 3), ουδέποτε ήλθαν  προς έγκριση και επικύρωση στη Βουλή των Ελλήνων. Τούτο δε όφειλε  να γίνει το ίδιο και για κάθε μεταγενέστερη τροποποίηση τους .

Η επικύρωση αυτή όμως ουδέποτε συνέβη και για το λόγο τούτο ο παραιτηθείς Πρόεδρος τονίζει: «[…] είχαμε, με τις μειοψηφίες μας επισημάνει, τη μή συμβατότητα των ρυθμίσεων του μνημονίου με το Σύνταγμα και είχαμε, εγκαίρως, προειδοποιήσει, χωρίς δυστυχώς να εισακουστούμε, για την επερχόμενη πλήρη επικυριαρχία του οικονομικού επί του θεσμικού, που επηρέασε, καίρια, το σύνολο σχεδόν της κρατικής δράσεως και σηματοδότησε την συνακόλουθη υποχώρηση του Κράτους Δικαίου και του Κοινωνικού Κράτους». Με άλλες λέξεις, ο τ. Πρόεδρος, μιλάει «[…] για την επερχόμενη πλήρη επικυριαρχία του οικονομικού επί του θεσμικού[…]», ήτοι την παραχώρηση αρμοδιότητας της νομοθετικής εξουσίας στην εκτελεστική η οποία υποτάχτηκε στον ξένο οικονομικό παράγοντα, ώστε  εκείνος να θεσμοθετεί και να θέτει βάρη και να εκποιεί την Δημόσια περιουσία του Ελληνικού Λαού ερήμην του  και σε βάρος του. Καθίσταται επομένως σαφές, ότι το Δημοκρατικό Πολίτευμα στην Ελλάδα έχει πλήρως αδρανοποιηθεί σε βάρος του Ελληνικού Λαού με καταστρατήγηση των οικείων άρθρων του Συντάγματος, που εξόφθαλμα αποτελούν σφετερισμό της λαϊκής εξουσίας. Επισημαίνεται ότι η εξουσία αυτή   εδράζεται στη θεμελιώδη αρχή του πολιτεύματος μας, τη λαϊκή Κυριαρχία  που αποτελεί νομιμοποιητική βάση του πολιτεύματος. Η λαϊκή κυριαρχία και μόνο αυτή, θέτει σε κίνηση  το κοινόν – δημόσιο συμφέρον, ως κοινό αγαθό, απαραίτητο για τη συλλογική  ευημερία. Το κοινόν αυτό εμπεριέχει το λόγο της κοινότητας, λόγος που αναδεικνύει τη συλλογικότητα μέσα στην οποία υφίσταται και η ατομικότητα, όπως αυτή καταγράφηκε στον ορίζοντα του ελληνικού πολιτισμού[1].

Στο πλαίσιο αυτής λοιπόν της μορφής αλλοιώσεως του πολιτεύματος, δια της καταστρατηγήσεως θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος, όπως είναι αυτές του  άρθρου  28 και περί της Λαϊκής Κυριαρχίας, ο παραιτηθείς Πρόεδρος του  ανωτάτου Διοικητικού Δικαστηρίου, κ Σακελαρίου  τονίζει  ότι:  «[…]η επικυριαρχία του οικονομικού επί του θεσμικού», […] επηρέασε, καίρια, το σύνολο σχεδόν της κρατικής δράσεως και σηματοδότησε την συνακόλουθη υποχώρηση του Κράτους Δικαίου και του Κοινωνικού Κράτους[…]». Ειρήσθω εν παρόδω,  ότι στο Δικαστήριο αυτό το ΣτΕ, κρίνονται κυρίως και  κατ’ εξοχήν συνταγματικής υφής ζητήματα και η σύμφωνα με τις διατάξεις του Συντάγματος έκδοση των Νόμων, Προεδρικών Διαταγμάτων, Υπουργικών Αποφάσεων και κανονιστικών Πράξεων, όπως και οι εκτελεστού χαρακτήρα πράξεις της Διοίκησης. Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ  ο παραιτηθείς  Πρόεδρος μας  λέει ότι καταλύθηκε το Σύνταγμα, αφού η χώρα και ο Λαός της τελούν  υπό το καθεστώς επικυριαρχίας αυτών που επιβάλουν νομικά την οικονομική πραγματικότητα στη χώρα μας και  στο Λαό, δηλαδή οι ξένοι  και όχι ο ίδιος ο Λαός!.

Σύμφωνα με το  άρθρο 1 παρ. 2, του Σ/75 όμως, θεμέλιο του πολιτεύματος είναι: «η λαϊκή κυριαρχία»,   ενώ  στο άρθρο 1,παρ. 3 ορίζεται ότι:  «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα».

Έτσι κατά τρόπο σαφή το Σύνταγμα προσδιορίζει πως την απόλυτη εξουσία έχει ο λαός, ο οποίος είναι κυρίαρχος. Η εξουσία δε αυτή, πηγάζει απ’ το λαό ασκείται όπως ορίζει το Σύνταγμα και μάλιστα μόνο εντός του γράμματος και του πνεύματος των διατάξεων αυτού.

Πέραν τούτων, τη βάση και τη μορφή του πολιτεύματος ως Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία  (άρθρο 1 του Σ.) καθορίζουν οι Θεμελιώδεις Αρχές και οι Θεμελιώδεις Θεσμοί του Δημοκρατικού Πολιτεύματος[2]. Σύμφωνα δε, με το    άρθρου 110 παρ.1 του Σ/75 οι διατάξεις αυτές, αλλά και όσες διατάξεις προσδίδουν  νόημα, περιεχόμενο και υπόσταση στη μορφή του πολιτεύματος, με στόχο να εκπληρωθεί ο σκοπός του, δεν αναθεωρούνται. Τέτοιες διατάξεις που δεν αναθεωρούνται  είναι  οι διατάξεις για την προστασία της αξίας του ανθρώπου (Σ. άρθρο 2 παρ.1) , για την ισότητα ενώπιον του νόμου (Άρθρο 4 παρ.1, 4 και 7),  για την προστασία της ελεύθερης ανάπτυξη προσωπικότητας και το απαραβίαστο προσωπικής ελευθερίας (Άρθρο 5 παρ.1 και 3), για την ελευθερία θρησκευτικής συνείδησης, (Άρθρο 13 παρ.1) και για τη διάκριση των  εξουσιών του άρθρου 26.

Κατ’ ακολουθία τούτων, θεμελιώδεις Αρχές και Πολιτικοί και Θεσμοί που αναδεικνύονται από τις διατάξεις του Συντάγματος είναι: α) η δημοκρατική αρχή, β) η αρχή της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας, γ) η κοινοβουλευτική αρχή, δ) η αρχή του πολυκομματισμού, ε) η αρχή της διάκρισης των λειτουργιών, στ) η κυβέρνηση (σύνθεση, οργάνωση, διορισμός, παύση, αρμοδιότητες), ζ) η δικαστική εξουσία (με λειτουργική και διοικητική ανεξαρτησία, οργανωτική δικαιοδοσία-εγγυήσεις), η) το πλέγμα των κανόνων του κοινωνικού κράτος δικαίου και της προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου που συναποτελούν την αρχή του κράτους δικαίου, του κοινωνικού κράτους, των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και θ)  τα κατ’ άρθρο 44 παρ.2 του Σ, Δημοψηφίσματα.

Όλες οι ανωτέρω αρχές επομένως και οι θεσμοί συναποτελούν το όλον της αρχής της Λαϊκής Κυριαρχίας, ως τη βασική και θεμελιώδη αρχή, που εγκαθιδρύεται με το Σ. του 1975, το σκληρό πυρήνα του πολιτεύματος. Η αρχή αυτή ως θεμελιώδης προσδιορίζει  και τη φυσιογνωμία του πολιτεύματος ως Δημοκρατικού.

Η  «λαϊκή κυριαρχία» ως βασική αρχή, όπως αυτή ορίζεται στην παρ. 2  του Άρθρου 1 του Συντάγματος, αποτελεί  κατ’ αρχήν το θεμέλιο του πολιτεύματος  της Ελλάδος το οποίο ορίζεται: « η Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία” (παρ. 1 του άρθρου 1 του Σ/75)  και  κατά δεύτερον συνιστά  τη νομιμοποιητική  βάση  ισχύος των όλων όσων το Σύνταγμα ορίζει ως ουσιαστικό και λειτουργικό περιεχόμενο  του Πολιτεύματος ( Σ .1, παρ. 3).

Κατ’ επέκταση τούτων, η λαϊκή κυριαρχία,  αποτελεί την πηγή και το θεμελιώδη τρόπο παραγωγής όλων των εξουσιών του δημοκρατικού πολιτεύματος, καθορίζει τον τρόπο άσκησης τους, σύμφωνα με τα οριζόμενα στις  οικείες διατάξεις του Συντάγματος, καθώς και τον σκοπό για τον οποίο υφίστανται  οι εξουσίες αυτές και  ο οποίος είναι υπέρ του λαού και του έθνους:

“όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα” (άρθρο 1 παρ. 3 του Σ).

Έτσι η κυριαρχία του Λαού, ως θεμελιώδης αρχή,  σύμφωνα με το Σύνταγμα, πέραν των άλλων υποδεικνύει και το υπέρτατο και απόλυτο δικαίωμα αυτοδιάθεσής του Λαού το οποίο τελεί  υπό την εγγύηση του Συντάγματος, νόμου υπέρτατης  ισχύος.

Στο πλαίσιο αυτής της διάκρισης των εξουσιών και προς διασφάλιση της έκτασης της εξουσίας που παραχωρεί ο λαός στα θεσμοθετημένα όργανά του και στις  εξουσίες που αντιστοιχούν σ’ αυτά, το Σύνταγμα στο άρθρο 26 παρ.1 προβλέπει  τη διάκριση των εξουσιών.

Η διάκριση αυτή συνίσταται  :

α) Στη νομοθετική εξουσία η οποία ασκείται από τη Βουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας,

β) Στην  εκτελεστική  εξουσία η οποία  ασκείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση, και

γ) Στη  δικαστική εξουσία η οποία  ασκείται από τα δικαστήρια, ενώ οι αποφάσεις τους εκδίδονται και εκτελούνται στο όνομα του Ελληνικού Λαού.

Η διάκριση αυτή κατ’ ουσία αποτελεί μέτρο προστασίας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δια της οποίας το πολίτευμα  λειτουργεί με βασικό του θεμέλιο τη λαϊκή κυριαρχία.

Μέχρι σήμερα λοιπόν, δεν έχει ψηφισθεί και επικυρωθεί από την Βουλή των Ελλήνων, κανένα Μνημόνιο το οποίο περιλαμβάνει και τις δανειακές συμβάσεις μεταξύ Ελλάδας και κρατών μελών της Ευρωζώνης, μεταξύ Ελλάδας και ΔΝΤ, στη βάση των οποίων το Euro group και το ΔΝΤ ενέκριναν τον διακανονισμό χρηματοδότησης με μέτρα σε βάρος του ελληνικού λαού. Επισημαίνεται ότι στο άρθρο 36 παρ. 2 του Συντάγματος ορίζεται ότι «οι συνθήκες για εμπόριο, φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις για τις οποίες, σύμφωνα με άλλες διατάξεις του Συντάγματος, τίποτα δεν μπορεί να οριστεί χωρίς νόμο ή οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά του Έλληνες, δεν ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις επικυρώνει», ενώ στο άρθρο 28 παρ. 1 ορίζεται ότι οι διεθνείς συμβάσεις αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού δικαίου από την επικύρωση τους με νόμο[3]. Κατά συνέπεια και αφού μέχρι σήμερα οι δανειακές συμβάσεις όπως και τα υπόλοιπα κείμενα δεν έχουν κυρωθεί με νόμο κατά τις οικείες διατάξεις του Συντάγματος έχουν καταστεί εξ υπαρχής άκυρες και ως εκ τούτου ανυπόστατες[4] και  δεν δεσμεύουν έναντι τρίτων ούτε την Ελλάδα, αλλά ούτε και Ελληνικό λαό, κάθε δε μέτρο εναντίον και σε βάρος του Λαού έγινε και συνεχίζει να γίνεται δια της υποβολής του  Συντάγματος σε ανενεργή κατάσταση και κατά παρέκκλιση των οικείων αυτού διατάξεων, και ενεργοποιείται το άρθρο 134 επέκεινα του ΠΚ  περί Εσχάτης Προδοσίας.

Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας  δηλαδή ως θεμελιώδης αρχή , είναι θεμέλιο του πολιτεύματος, αποτελεί  πηγή  και προσδιορίζει  όλες τις  Εξουσίες που υπάρχουν υπέρ αυτού  του Λαού και του έθνους, ενώ επιβεβαιώνει το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του Λαού, ενώ τις προστατεύει κατά μοναδικό και ξεχωριστό, τόσο κατά συνταγματικό όσο και  ποινικό τρόπο με πρόβλεψη ειδικών ποινικών διατάξεων, όπως είναι αυτές περί εσχάτης προδοσίας.

Σε περίπτωση σφετερισμού των εξουσιών που πηγάζουν από τη λαϊκή κυριαρχία, από οποιονδήποτε άμεσα ή έμμεσα, το Σύνταγμα νομιμοποιεί το λαό να αμυνθεί και κατά τούτο  νομιμοποιεί  το «δικαίωμα αντίστασης», το οποίο όμως ανακύπτει μόνον σε περίπτωση «κατάλυσης» ή αλοίωσης και όχι απλής παραβίασης του Συντάγματος . Η κατάλυση ή η αλλοίωση δε αυτή, μπορεί να εκδηλωθεί με την προσβολή της μορφής του ή μιας εκ των  οργανωτικών του βάσεων, όπως είναι και αυτή της υποβολής σε ανενεργή κατάσταση ή αδράνεια  αυτών!

Νομίζω ότι όλα τα ανωτέρω τα θέτει στην επιστολή του ο παραιτηθείς Πρόεδρος του ΣτΕ κ. Ν. Σακελαρίου, αλλού εμμέσως και αλλού σαφώς, καλώντας το Λαό σε εγρήγορση, ώστε να εκδηλώσει την θεμελιώδη υποχρέωση που έχει  «την αγάπη προς το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία», κατ’ άρθρο 120 του Συντάγματος, δηλαδή τον πατριωτισμό του. Επίσης, με την επισήμανση του, στην ακροτελεύτια φράση του : «Υπάρχουν ακόμη δικασταί εις τας Αθήνας»,  κατά παράφραση του θρύλου, που θέλει το  μυλωνά  να  απαντά στο Βασιλιά της Πρωσίας  Φρειδερίκο  το δεύτερο  ή Μέγα, με το περίφημο: «υπάρχουν ακόμα δικαστές στο Βερολίνο» [5], ώστε να ακούσει και το Βερολίνο σήμερα!!, δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να καλεί τους Δικαστές να  υπερασπιστούν τα κατά το Σύνταγμα δίκαια του ελληνικού Λαού και την λαϊκή κυριαρχία ως θεμελιώδη αρχή του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος.

[1]
[1] Βλ. Δημήτρης Παναγιωτόπουλος (2011), Αναθέσμιση τώρα Δημοκρατία της Κοινότητας, Εκδ. Ν. Τεχνολογιών: Αθήνα σελ.15-21.

[2]
[2] Βλ. Κ. Χρυσόγονος (2010), Η χαμένη τιμή της Ελληνικής Δημοκρατίας, ΝοΒ 6, σελ. 1358-1359
[3]
[3] Βλ. Γ. Κασιμάτης (2010), Οι συμφωνίες δανεισμού της Ελλάδας με την ΕΕ και το ΔΝΤ, ΔΣΑ. , σελ 20.Στο ίδιο, σελ 20.

[4]
[4]  Βλ Γεώργιος Κασιμάτης (2017) Η μη επικύρωση των Συμφωνιών κατά το Σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο. Όλες οι συμφωνίες δανεισμού είναι ανυπόστατες. http://www.kassimatisdimokratia.gr/index.php/gnwmodothseis/item/238-2017-01-23-23-10-59

[5]
[5] Ο Βασιλιάς ένοιωθε   ενόχληση   στα θερινά του ανάκτορα στο Πότσδαμ,   από το θόρυβο που έκαναν τα πανιά του παρακείμενου τοπικού ανεμόμυλου και απαιτούσε την απομάκρυνση του. Μετάφραση του Γεράσιμου Θεοδόση από το «Esgibt noch Richter in Berlin», βλ. http://www.avgi.gr/article/10811/7623911/-yparchoun-akoma-dikastes-sto-berolino- Όπως τονίζει ο κ Γεράσιμος Θεοδόσης το πιο σωστό, το πιο γερμανικό, απόφθεγμα είναι ότι ο μυλωνάς αντίτεινε στον βασιλιά: “Ναι, μεγαλειότατε, θα μπορούσες, εάν δεν υπήρχε το Εφετείο στο Βερολίνο”   από το «Ja, Majestät… wenn das Kammergericht inBerlin nicht wäre!».

Ο Δημήτρης Παναγιωτόπουλος είναι Καθηγητής Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω και ΣτΕ, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας και του Εθνικού Συμβουλίου του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: https://epamhellas.gr/