Αλλαγή σελίδας ή να αλλάξουμε βιβλίο;

Του Γιώργου Αναλυτή

Βρισκόμαστε ήδη στην άνοιξη και μια ανάσα από τη γιορτή της Λαμπρής, το κλίμα όμως και η ψυχολογία που επικρατεί στην κοινωνία, κάθε άλλο παρά εορταστικά  είναι. Από τη μια η οικονομική κρίση που σκεπάζει σαν καυτή λάβα  τους περισσότερους Έλληνες , από την άλλη  η στάση της κυβέρνησης να υπακούει και να εκτελεί εντολές και υποδείξεις της Ε.Ε. με στόχο τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος και του ΕΥΡΩ , έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα πρωτοφανούς  αστάθειας και απαισιοδοξίας.

Ο καθένας πλέον σκέφτεται πως θα σώσει το ‘’τομάρι ‘’ του και μόνο.   Οι έχοντες βγάζουν τα χρήματά τους έξω , οι έχοντες λιγότερα τα βάζουν κάτω από το μαξιλάρι και οι μη έχοντες ανοίγουν ακόμα μια τρύπα στο ζωνάρι τους.

Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης υπέπεσε στα ίδια λάθη που είχε διαπράξει και αυτό της κυβέρνησης Σαμαρά. Διασπορά φόβου, κίνδυνος χρεοκοπίας , ‘’ξεβράκωμα’’ της χώρας στις Βρυξέλλες για λάθος οικονομικά στοιχεία και ευσεβείς πόθοι για μείωση του χρέους.  Τα ίδια λάθη, οι ίδιες τακτικές που οδηγούν  σε μια κατάσταση, η οποία πάει να εξελιχθεί  σε ‘’βεντέτα’’ των εκάστοτε ‘’τσάρων’’ της οικονομίας , εις βάρος τελικά της ίδιας της χώρας.

Με στρατηγικές φορολογικής αφαίμαξης δεν λύνονται τα χρόνια προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας. Τα τεκμήρια , η αύξηση φόρων και οι πλειστηριασμοί δεν φέρνουν το τέλος των μνημονίων και τη δίκαιη κατανομή πόρων στην κοινωνία.  Τα εισπρακτικά μέτρα έχουν πάψει προ πολλού να αποδίδουν διότι απλά η αγορά έχει στραγγίξει από χρήμα.

Από όλες τις πλευρές εξυμνείται η ανάπτυξη και εξορκίζεται η ύφεση ευλόγως.

Μιλούν λοιπόν για ανάπτυξη.  Ποια ανάπτυξη;  Με ποιο όραμα;  Σε ποιους τομείς; Με ποιο σχέδιο; Πάνω σε ποιο μοντέλο;  Πως θα έρθει η ανάπτυξη όταν δεν υπάρχουν  κατ΄ αρχάς οι πόροι;  Και δεν εννοώ μόνο τους οικονομικούς πόρους αλλά και τους ουσιαστικούς, τους ανθρώπινους πόρους.   Πως μιλάμε για γρήγορη ανάπτυξη όταν δεν επαναπροσδιορίζουμε τους ρόλους όλων μας;  Τους ρόλους της κυβέρνησης, του τραπεζικού συστήματος, των εργοδοτών και κυρίως το ρόλο των εργαζομένων ;  Πως μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη σε μια χώρα που η ρευστότητα και το είδος της όποιας επένδυσης αποφασίζεται από άλλους και όχι από την Ελληνική κυβέρνηση;

Ας ξεκαθαρίσουμε όμως τι ΔΕΝ είναι ανάπτυξη,

Δεν είναι ανάπτυξη η κατασπατάληση δανειακών πόρων από δημόσιους φορείς  (ΕΣΠΑ ή επιδόματα) και από ιδιωτικούς φορείς (δάνεια από τράπεζες).  Δεν είναι ανάπτυξη η ύπαρξη αναρίθμητων μικρομάγαζων προς ικανοποίηση – συνήθων μέσω πιστωτικών καρτών- της ακόρεστης καταναλωτικής μανίας των Νεοελλήνων.  Δεν είναι ανάπτυξη οι αθρόοι διορισμοί σε υπηρεσίες και οργανισμούς του δημοσίου τομέα, που έχουν μετατραπεί σε ‘’πρυτανεία’’  σιτίσεως ημετέρων , δημιουργώντας  στρατιά ομήρων ψηφοφόρων.  Δεν είναι ανάπτυξη η ενοικίαση δωματίων ( rooms to let  –  airbnb ),  ούτε τα καφέ, τα καζίνο και τα νυχτερινά κέντρα (κατά τ΄ άλλα ‘’πολιτιστικά’’ ). Στην Ελλάδα επένδυση θεωρείται η «αξιοποίηση» του Ελληνικού, (η δημιουργία δηλαδή ενός μικρού Λας Βέγκας στην καρδιά της Αθήνας ), με τη φιλοδοξία να συγκεντρώσει τους εγχώριους και ξένους τζογαδόρους , φυσικά και τα φουσκωμένα πορτοφόλια τους.

Όλα αυτά μας τα παρουσιάζουν ως ανάπτυξη.

Ανάπτυξη όμως, είναι η παραγωγή πλούτου, η οποία  όχι μόνο ανεβάζει σχεδόν αυτόματα το μέσο επίπεδο ζωής, αλλά και επιτρέπει στην κοινωνία να δείξει μεγαλύτερη πρόνοια σε όσους είναι ανίκανοι να εργαστούν.  Και αυτό μπορείς να το κάνεις μόνο όταν έχεις εθνικό νόμισμα και ανεξάρτητη χώρα με άσκηση Νομισματικής και Δημοσιονομικής πολιτικής.

Η άσκηση της Οικονομικής Πολιτικής, σε μια ανεξάρτητη χώρα , έχει ως βασικά εργαλεία τη Νομισματική Πολιτική (έλεγχος κυκλοφορίας χρήματος, επιτόκιο) και τη Δημοσιονομική Πολιτική (Φόροι, Δημόσιες Δαπάνες, Δημόσιος Δανεισμός). Τα 2 αυτά μακροοικονομικά εργαλεία είναι, θα μπορούσαμε να πούμε, οργανικά δεμένα, αφού η ύπαρξη του ενός προϋποθέτει και συνεπικουρεί τη λειτουργία του άλλου. Σε περιόδους χαμηλής ζήτησης, ύφεσης ή στασιμότητας της οικονομίας, η κράτος χρηματοδοτεί τις δημόσιες επενδύσεις ΌΧΙ από την αύξηση των φόρων, αλλά από την αύξηση της ποσότητας χρήματος που κυκλοφορεί στην οικονομία μέσω έκδοσης νέου χρήματος (εσωτερικός δανεισμός), με απώτερο στόχο να αναζωογονηθεί και να αναταθεί η εγχώρια οικονομία.  Χρηματοδοτεί δηλαδή τα όποια ελλείμματα και παράλληλα μειώνονται τα επιτόκια δανεισμού, γεγονός που δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για επενδύσεις και περεταίρω ανάπτυξη.

Με την εισαγωγή στο Ευρώ όμως, ως εθνικό κράτος απωλέσαμε τη δυνατότητα της Νομισματικής Πολιτικής, αφού η ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί καθορίζεται από την ΕΚΤ και τα κράτη – μέλη δεν έχουν τη δυνατότητα να «χρηματοδοτήσουν» τα όποια ελλείμματά τους, παρά μόνο με το εναπομείναν «εργαλείο» αυτό της Δημοσιονομικής Πολιτικής, δηλαδή με την αύξηση των Φόρων, τη μείωση των Δημοσίων Δαπανών  και τον εξωτερικό δανεισμό. Αποκορύφωμα τέτοιων πολιτικών, οι οποίες οδήγησαν στη παρούσα κατάσταση, ήταν η δεκαετία του ευρώ που η Ελλάδα δανείστηκε περίπου 490δις ευρώ από τις «φιλεύσπλαχνες» αγορές, για να αποπληρώσει κυρίως τα εξωτερικά της ελλείμματα – χρέη (υποχρεώσεις σε τόκους, τοκοχρεολύσια), αφού επί των κυβερνήσεων Σημίτη και την είσοδό μας στην ΟΝΕ, το εσωτερικό χρέος της χώρας  μετατράπηκε σε εξωτερικό.

Η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος, ελεγχόμενο από μια Κρατική Ελληνική Τράπεζα (κι όχι από την ΙΔΙΩΤΙΚΗ Τράπεζα της Ελλάδος), σημαίνει παράλληλα θωράκιση και (χρησιμοποιώντας έναν αδόκιμα οικονομικό όρο) «εξωστρέφεια» στην ελληνική οικονομία, παρά εσωστρέφεια, όπως ισχυρίζονται οι αδαείς ‘’οικονομολόγοι’’   ή τα παπαγαλάκια , θέτοντας έτσι ψευτοδιλήμματα και αυταπάτες στον απλό κόσμο. Ένα ευέλικτο  εθνικό νόμισμα, με φορολογική πολιτική που να δίνει κίνητρα σε μικρές επιχειρήσεις, όπου η Ελλάδα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα (γεωργία, αλιεία, τουρισμός,  κλπ) κι ιδιαίτερα σε μικρές επιχειρήσεις, με ένα δίκαιο πρόγραμμα επιχορηγήσεων, θα είχαμε σε πρώτο επίπεδο τη δυνατότητα να ανατάξουμε την οικονομία μας και εν συνεχεία με ένα πλαίσιο ισχυρών αντικινήτρων για εισαγωγές (δασμοί κλπ) να εξάγουμε με απόλυτη επιτυχία! Δε θα πρέπει να φοβίζει η λέξη δασμός!  Άλλωστε, στην αρχαία Ελλάδα όταν ο Σόλωνας πραγματοποίησε τη «Σεισάχθεια», πρώτο του μέλημα ήταν η ανάταξη της εγχώριας οικονομίας βάζοντας μεγάλους δασμούς στις εισαγωγές (ως αντικίνητρο), με παράλληλη υποτίμηση του Αθηναϊκού νομίσματος. Παράλληλα μπορεί να ανασυγκροτήσει την βιομηχανική παραγωγή (Ναυπηγεία- Υαλουργία – Χαλυβουργία και άλλα ), αλλά και την αγροτική παραγωγή.

ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ και ΧΡΕΟΣ

Υποχρέωση μιας τίμιας και γενναίας ελληνικής κυβέρνησης «του αύριο» και του λαού είναι, πέρα από την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος, αλλά και η μονομερής διαγραφή του παράνομου χρέους. Η διαγραφή του χρέους είναι απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να περάσουμε σε εθνικό νόμισμα,( αλλά και το αντίστροφο).

Σε περίπτωση δηλαδή που διαγραφεί το ελληνικό χρέος, αλλά παραμείνουμε στο ευρώ, η ελληνική οικονομία, μη ελέγχοντας τη κυκλοφορία χρήματος, προσδιορίζοντας η ίδια τις νομισματικές τις ανάγκες κι έχοντας ως γενικό δερβέναγα την ΕΚΤ, να τυπώνει όσο θέλει και να το διοχετεύει κυρίως στις τράπεζες, όπως κάνει μέχρι σήμερα, αλλά και συνάμα μια Ε.Ε. που να κατευθύνει την παραγωγική δραστηριότητα σε κάθε κράτος μέλος κατά το δοκούν, πάλι θα διολισθήσουμε στο φαύλο κύκλο δανεισμού, όπως έγινε τις 2 προηγούμενες δεκαετίες και θα βρεθούμε σε παρόμοια κατάσταση σε λίγα χρόνια πάλι.

Επομένως, για να προβούμε σε υιοθέτηση εγχώριου νομίσματος, θα πρέπει να προβούμε σε: ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Κάποιοι θα πουν ότι όλα αυτά είναι πολύ καλά , αλλά δύσκολο να γίνουν.  Όχι δεν είναι.  Μπορούμε να κάνουμε την υπέρβαση μας με μεγάλες αλλαγές που απαιτούνται για να οδηγήσουμε τη χώρα σε μια νέα εποχή. Για να γίνει αυτό δεν φτάνει να γυρίσουμε πίσω τις σελίδες του βιβλίου για να διορθώσουμε τα λάθη μας. Δεν χρειάζεται να αλλάξουμε σελίδα αλλά να αλλάξουμε βιβλίο , ξεκινώντας από την αρχή.

Φτάνει να το πιστέψουμε και να το θέλουμε.

‘’Ότι δεν συνέβη ποτέ είναι ότι δεν ποθήσαμε ποτέ’’

                                                   Καζαντζάκης.

Πηγές: Καζάκης Δημήτρης

Ο Γιώργος Αναλυτής είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: https://epamhellas.gr/