Η δίκη στη Θεσσαλονίκη στις 30 Μάρτη, «βαρόμετρο» για τους πλειστηριασμούς σ’ όλη τη χώρα

Του Γιώργου Φωτεινού

Μια σκηνή «απείρου κάλλους» έξω από το δικαστικό μέγαρο Θεσσαλονίκης: Τρεις τεράστιοι σε μέγεθος άνδρες των ΜΑΤ αρπάζουν ξαφνικά από το δρόμο -προσοχή: από το δρόμο, από το οδόστρωμα και ανάμεσα από τα διερχόμενα αυτοκίνητα- έναν λεπτούλη νεαρό, του κάνουν κεφαλοκλείδωμα μπροστά στα έντρομα μάτια του αδερφού του, και σχεδόν με κλωτσιές τον τρέχουν στα σκαλιά του μεγάρου!

Δεν είχε προηγηθεί τίποτε απολύτως. Τα δύο παιδιά απομακρύνονταν αμέριμνα από το δικαστικό μέγαρο όπως και πολύς άλλος κόσμος που είχε συμμετάσχει στη διαμαρτυρία κατά των πλειστηριασμών. Βρισκόμαστε στο 2014, ήταν μόλις η δεύτερη συγκέντρωση κατά των πλειστηριασμών που είχε γίνει στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης με πλήθος πολιτών να εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για τη μάστιγα αυτή που ταλάνιζε και ταλανίζει την ελληνική κοινωνία. Η ώρα ήταν πέντε και κάτι το απόγευμα, ο καιρός ήταν καλός αν και Δεκέμβρης μήνας, ο πολύς κόσμος είχε ήδη απομακρυνθεί αφού οι διαδικασίες των πλειστηριασμών είχαν τελειώσει, καμιά 20αριά άτομα είμασταν ακόμη στις εξωτερικές σκάλες του κτιρίου συζητώντας, απ’ την άλλη μεριά του οδοστρώματος κάποιοι φίλοι μας καλούσαν ανυπόμονα να πάμε στο απέναντι μπουγατσατζίδικο, στον πασίγνωστο «Σερραίο» για καφέ, τα δυο παιδιά απομακρύνονταν κι αυτά αμέριμνα, και ξαφνικά εκτυλίσσεται μπρος στα μάτια μας αυτή η σκηνή: Τρία «γομάρια» σε μέγεθος να αρπάζουν ξάφνου και ταχύτατα τον νεαρό από το δρόμο εν είδει μαφιόζικης απαγωγής, να τον «τρέχουν» σκυφτό απ’ το κεφαλοκλείδωμα στα σκαλιά του μεγάρου και να τα ανεβαίνουν δύο-δύο. Σε δέκατα δευτερολέπτου τον είχαν «εξαφανίσει» στο εσωτερικό του κτιρίου!

Λίγα δευτερόλεπτα μετά και πριν προλάβουμε να συνέλθουμε και να κατανοήσουμε τι ακριβώς συνέβη, βλέπουμε να ανεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά ο άλλος νεαρός, που ακόμη δεν γνωρίζαμε ότι ήταν αδερφός του. Με έκδηλη την αγωνία του για το σοκαριστικό γεγονός που βίωσε στα καλά του καθουμένου, έτρεξε στην είσοδο του κτιρίου να ρωτήσει το πώς και το γιατί. Φυσικά συνελήφθη κι αυτός επί τόπου και «εξαφανίστηκε» την ίδια στιγμή στο εσωτερικό!

Μετά από ένα τέτοιο γεγονός δεν μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις σαν να μην τρέχει τίποτα. Πρέπει να μάθεις να σου πουν τι έγινε, για ποιο λόγο όλη αυτή η ξαφνική και χυδαία βαρβαρότητα απέναντι σε δυο παιδιά χωρίς να έχει προηγηθεί απολύτως καμία πρόκληση; Οι μόνοι αστυνομικοί που ήταν γύρω μας ήταν της διμοιρίας των ΜΑΤ που απομακρύνονταν κι αυτοί -όπως εν τη αφελεία μας νομίζαμε. Ρωτούσαμε αλλά απάντηση δεν παίρναμε από κανέναν τους. Ρωτήσαμε τον επικεφαλής αλλά εκείνη τη στιγμή έπαιρνε εντολές από τα κεντρικά με το CB και δεν μας απάντησε. Κάποιοι από τους απέναντι σταμάτησαν να μας φωνάζουν να πάμε για καφέ, και σοκαρισμένοι κι εκείνοι, διέσχισαν το δρόμο και πλησίασαν για να μάθουν τι συνέβη στα καλά καθούμενα.

Πάνω στη σύγχυση δεν προσέξαμε ότι οι άνδρες των ΜΑΤ δεν απομακρύνονταν όπως αρχικά νομίζαμε, αλλά σχημάτιζαν σιωπηρά έναν κλοιό γύρω από τους συναγωνιστές και τους πολίτες που ήταν στα σκαλιά. Με τις ασπίδες τους να ακουμπάν στο έδαφος και σε στάση χαλαρή ακόμη, μπορούσε οποιοσδήποτε ήθελε να περάσει άνετα και χωρίς να τον εμποδίσουν από ανάμεσά τους – αλλά μόνο για να εισέλθει προς τα σκαλιά, όπως και πράγματι αυτό έκαναν όσοι μας πλησίασαν για να μάθουν τι συνέβη. Μπορούσες να εισέλθεις άνετα από ανάμεσά τους – δεν μπορούσες όμως να «εξέλθεις»! Τύφλα να ’χουν τα μπλόκα που έκαναν οι Γερμανοί στην κατοχή! Ήρθε ο άλλος που δεν πρόσεξε τη σκηνή της βίας που με κινηματογραφική ταχύτητα εκτυλίχθηκε προηγουμένως, για να ρωτήσει αγανακτισμένος «τι θα γίνει, θα έρθετε επιτέλους για καφέ; Τέλος πάντως κάντε ό,τι θέλετε, εγώ πηγαίνω»… Αμ δε! Με το που πήγε να απομακρυνθεί πάλι προς τον «Σερραίο», τον έφραξαν το δρόμο οι ασπίδες! «Συγγνώμη ρε παιδιά» άρχισε να τους λέει «μόλις πριν δύο δευτερόλεπτα ήρθα να τους φωνάξω για καφέ και δεν με εμποδίσατε, θέλω να ξαναπάω πίσω γιατί έχω ήδη παραγγείλει». Οι Ματατζήδες όμως δεν έχουν αίσθηση του χιούμορ, οι εντολές είναι εντολές! Οι ασπίδες σηκώθηκαν από το έδαφος και στήθηκαν σε θέση ετοιμότητας.

Ο κλοιός πλέον μέσα σε ελάχιστα λεπτά της ώρας είχε γίνει ασφυκτικός γύρω μας και μόνο αν γινόσουν κουνούπι θα μπορούσες ίσως να τη «σκαπουλάρεις» από ανάμεσά τους. Δεν είχες όμως καμιά ελπίδα ούτε και γι αυτό γιατί Δεκέμβρη μήνα κουνούπια δεν υπάρχουν. Ρωτήσαμε να μας απαντήσουν αν έχουμε συλληφθεί, και εάν ναι, με ποια κατηγορία; Πετάξαμε μήπως καμιά γόπα στα σκαλιά; Είχαμε λάσπες στα παπούτσια μας και λερώσαμε τα σκαλοπάτια; Μας απάντησε ο επικεφαλής ότι δεν συντρέχει σύλληψη, απλώς θα προσαχθούμε για εξακρίβωση στοιχείων. Εντάξει, καθησυχαστήκαμε! Προφανώς κάποιοι ανάμεσά μας είχαν φάτσα εγκληματική ή σουλούπι τρομοκράτη – κοίταξα άγρια τον φίλο μου τον Απόστολο, πόσες φορές του έχω πει να πάψει να είναι μελαμψός, να που τώρα δικαιώνομαι!

Δεν μπορώ να πω πάντως, από αβρότητες και ευγένεια σκίζουν. Δεν μας φόρτωσαν σε κλούβες αλλά ούτε και μας υποχρέωσαν να πάμε με τα πόδια μέχρι το Τμήμα Ασφαλείας όπως οι παλιοί κατάδικοι που τους πήγαιναν κοπαδιαστά και με αλυσίδες μέσα απ’ τους δρόμους, αντίθετα έστειλαν περιπολικά -αλλά και Ι.Χ. αυτοκίνητα, γιατί πού να βρεθούν τόσα περιπολικά σε καιρό ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας- και νοιώσαμε κάπως σαν μεγιστάνες ολιγάρχες, με την προσωπική μας ασφάλεια, με τους οδηγούς μας να μας ανοίγουν την πόρτα για ν’ ανέβουμε και να κατέβουμε κλπ. Στο τμήμα της Δωδεκανήσου όπου μας πήγαν, μας τα χάλασαν λίγο στη φιλοξενία γιατί δεν είχαν την ευγένεια να μας κεράσουν ούτε έναν καφέ κι έπρεπε να τον αγοράσουμε μόνοι μας, αλλά και πάλι τους δικαιολογώ. Πώς να κάνουν τόσα κεράσματα σε καιρούς περικοπών, δεν είμασταν ούτε ένας ούτε δύο, 17 είμασταν οι προσαχθέντες -ζωή να ’χουμε- κι όταν 17 άτομα είναι κλεισμένα σ’ ένα χώρο 2 Χ 3 για 7, 8 και 10 ώρες, κάνει χρυσές δουλειές ο παραδίπλα καφετζής. Οι παραγγελίες που δέχθηκε, είναι απάντηση για όσους υποστηρίζουν ότι τα μέτρα καταστολής δεν βοηθούν στην ανάκαμψη της αγοράς.

Δυστυχώς έχει κλείσει εδώ και χρόνια η Δ/νση Ασφαλείας της οδού Βαλαωρίτου όπου όποιος έχει φιλοξενηθεί εκεί, στα υπόγεια της, ξέρει ότι θα είχαμε την άνεση να έχει ο καθένας μας το ατομικό του κελί με όλες τις ανέσεις -δηλ. μια βρώμικη κουβέρτα πεταμένη στο τσιμεντένιο δάπεδο. Εδώ όλο κι όλο υπήρχε μόνο ένα κελί κατειλημμένο από έναν φουκαρά αλλοδαπό, οπότε περάσαμε όλες τις ώρες της αναμονής κλεισμένοι όλοι μας σ’ ένα γραφείο απ’ αυτά τα μίζερα των αστυνομικών τμημάτων· είχαμε όμως τουλάχιστον και θέα, τους γκρίζους τοίχους των γύρω οικοδομών. Το μόνο που σου απομένει, περιμένοντας τόσες ώρες προκειμένου τα λαγωνικά της ασφάλειας να ανακαλύψουν τα «εγκληματικά στοιχεία» που κρύβονταν ανάμεσά μας, είναι το χιούμορ. Μ’ αυτό το χιούμορ που μας συντρόφευε τότε γράφω και το παρόν άρθρο, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνω ότι η επικείμενη δίκη στις 30 του μηνός Μαρτίου, θ’ αποτελέσει το βαρόμετρο και για όσες δίκες ακολουθήσουν στη συνέχεια με κατηγορούμενους τους πολίτες που αντιδρούν στους πλειστηριασμούς.

Τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά απ’ όσο αρχικά μπορεί να δείχνουν, όχι μόνο για τους 8 τελικά συλληφθέντες απ’ τους 17 αρχικά που προσαχθήκαμε, αλλά και για τη συνέχεια του κινήματος κατά των πλειστηριασμών. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο ή όχι το ότι την ίδια ημέρα, 30 Μαρτίου 2018, δικάζονται και οι τρεις που συνελήφθησαν στις 14/3/18 στην Αθήνα επειδή εναντιώθηκαν στους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς. Το γεγονός είναι ότι πρόκειται για τις πρώτες δίκες πανελλαδικά που γίνονται ενάντια στους πλειστηριασμούς, και αν υπάρξουν καταδικαστικές αποφάσεις, ενδέχεται να χρησιμοποιηθούν ως δικαστικό προηγούμενο για τις κατοπινές δίκες.

Το οξύμωρο είναι ότι κανένας από τους 17 προσαχθέντες και τελικά τους 8 συλληφθέντες για τους οποίους σχηματίστηκαν κατηγορίες, δεν είχε μετάσχει ούτε σε «εξυβριστικά και συκοφαντικά συνθήματα» ούτε και εκστόμισε «απειλές σε βάρος της σωματικής ακεραιότητας των διενεργούντων και συμμετεχόντων στους ως άνω δημόσιους πλειστηριασμούς» όπως αναφέρει το κατηγορητήριο. Κάποιοι απ’ αυτούς είχαν αναλωθεί σε δημόσιο διάλογο με τους συμβολαιογράφους της έδρας, κάνοντας έκκληση στο χρέος που φέρουν ως δημόσιοι λειτουργοί να στέκουν αμερόληπτοι υπερασπιστές του Δικαίου – του Δικαίου όχι μόνο ως ένα σύνολο νόμων αλλά και με την έννοια της μη εκμετάλλευσης των αδυνάτων από τους δυνατούς. Οι συμβολαιογράφοι απαντούσαν ότι οι ίδιοι δεν φέρουν καμιά ευθύνη διότι ακολουθούν τις νόμιμες διαδικασίες, για να λάβουν την απάντηση ότι οι «νόμιμες διαδικασίες» για τις οποίες μιλούν, αντίκεινται στο Σύνταγμα γιατί βασίζονται είτε σε νόμους αντισυνταγματικούς, είτε αποτελούν καταχρηστική άσκηση δικαιώματος (με επίκληση του άρθρου 25 παρ. 3 του Συντάγματος). Διάλογος λοιπόν γινόταν μέσα στις αίθουσες, και για να υπάρξει διάλογος, σημαίνει ότι συμμετείχαν και οι δύο πλευρές σ’ αυτόν.

Για ποιο λόγο οι συγκεντρωμένοι πολίτες αναλώνονταν σε διαλόγους (και εν πολλοίς ατέρμονους) με τους συμβολαιογράφους; Διότι ειδικά εκείνο το πρώτο διάστημα που άρχισαν οι αντιδράσεις κατά των πλειστηριασμών στη Θεσσαλονίκη (μην ξεχνούμε ότι μιλούμε για το 2014), είχαμε ακόμη την αυταπάτη ότι αρκεί να αγγίξουμε τις όποιες ευαίσθητες χορδές τους για να σταθούν κι αυτοί αρωγοί στον αγώνα του ελληνικού λαού να διασώσει την περιουσία του απ’ τα αρπακτικά. Κούνια που μας κούναγε! Το ότι το μόνο που τους νοιάζει τους λίγους αυτούς συμβολαιογράφους που διενεργούν πλειστηριασμούς, είναι μονάχα η τσέπη τους και το κέρδος που θα αποκομίσουν, αργήσαμε ίσως να το καταλάβουμε αλλά εντέλει το εμπεδώσαμε!… Οι περισσότεροι δε από τους προσαχθέντες το μόνο που έκαναν ήταν να παρακολουθούν τη διαδικασία και τους διαλόγους εκατέρωθεν. Φυσικό κι επόμενο είναι άλλωστε να μην έχουν όλοι τους καμία σχέση με τις κατηγορίες που τους προσάπτουν αφού οι συλλήψεις δεν έγιναν επ’ αυτοφώρω μέσα στις αίθουσες, ούτε καν επειδή «στάμπαραν» κάποιους «υβριστές» και τους συνέλαβαν με την πρώτη δοθείσα ευκαιρία. Οι συλλήψεις έγιναν σε ένα τυχαίο αριθμό ατόμων που συνέβη να έχουν καθυστερήσει την αποχώρησή τους επειδή συζητούσαν το… αν και πού θα πάνε για καφέ! Και μάλιστα έγινε με τον τρόπο που εφάρμοζαν οι Γερμανοί κατά τη ναζιστική κατοχή: δια του εγκλωβισμού (μπλόκου) τυχαίου αριθμού ανθρώπων αποδίδοντάς τους συλλογική ευθύνη!

Βασική μάρτυρας κατηγορίας ήταν η πρ. πρόεδρος του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, Ι. Μπιλίση – Χρουσαλά, η οποία, δυστυχώς, δεν είναι πλέον εν ζωή, πράγμα λυπηρό για όλους και ιδίως για το οικείο περιβάλλον της. Λυπηρό κυρίως για τον τραγικό τρόπο του θανάτου της, δηλ. την αυτοκτονία της σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις, στην οποία εξωθήθηκε (όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν τα δημοσιεύματα) κάτω από το βάρος της κατηγορίας για υπεξαίρεση 500.000€ από χρήματα που προέρχονταν από πλειστηριασμούς και δεν κατατέθηκαν -σύμφωνα με το κατηγορητήριο- στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων όπως επιβάλλει ο νόμος. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε τυχαία όταν φορολογούμενοι απευθύνθηκαν στη ΦΑΕ για να λάβουν ενημερότητα και άκουσαν έκπληκτοι ότι έχουν ακόμη εκκρεμότητες με το Δημόσιο, παρά το γεγονός του εκπλειστηριασμού των ακινήτων τους που διενεργήθηκε από την εν λόγω συμβολαιογράφο.

Το 2014 όμως δεν υπήρχε ακόμη ούτε υποψία για τις κατηγορίες αυτές που την βάρυναν 3 σχεδόν χρόνια αργότερα. Την περίοδο εκείνη απολάμβανε τον αέρα της εξουσίας που της παρείχε ο νόμος και η ιδιότητά της, αναλαμβάνοντας τακτικότατα πλειστηριασμούς -κάτι που συνέχισε μέχρι πρόσφατα- σε μια από τις τρεις αίθουσες του Ειρηνοδικείου Θεσσαλονίκης. Κατά τις προσαγωγές εκείνες στην Ασφάλεια τον Δεκέμβριο 2014, η πρ. πρόεδρος ήταν πίσω από το διαχωριστικό τζάμι στα γραφεία της ασφάλειας και υποδείκνυε στους αστυνομικούς τα πρόσωπα τα οποία είχε εντοπίσει στην αίθουσά της. Δεν είχε σημασία αν τα πρόσωπα αυτά δεν έκαναν τίποτα το μεμπτό, αν το μόνο που έκαναν ήταν η διαλογική συζήτηση μ’ αυτήν και τους άλλους συμβολαιογράφους ή αν απλώς καθόντουσαν στις θέσεις τους παρακολουθώντας. Το σημαντικό ήταν το ότι συγκράτησε τις φυσιογνωμίες τους! Απόδειξη περί τούτου είναι το ότι απαλλάχθηκαν και αφέθηκαν ελεύθεροι, προς τα μεσάνυχτα της 3ης του Δεκέμβρη 2014, όσοι έτυχε να μην είναι στην αίθουσα που διενεργούσε αυτή πλειστηριασμούς, αλλά σε μια από τις τρεις άλλες αίθουσες του Ειρηνοδικείου. Παρά το ότι όλοι οι προσαχθέντες ακριβώς τα ίδια κάναμε σε κάθε αίθουσα, δηλ. είτε συμμετείχαμε στους διαλόγους είτε παρακολουθούσαμε τα όσα διαμείβονταν, εντούτοις κατηγορούμενοι βρέθηκαν μόνο όσοι από εμάς συνέβη να βρίσκονται στη δική της αίθουσα και να έχει συγκρατήσει τις φυσιογνωμίες τους! Ούτω πως φτάσαμε σήμερα να βρίσκονται 8 άτομα κατηγορούμενα και να περιμένουν τη δίκη τους στις 30 του Μάρτη, έχοντας «φορτωθεί» το μισό ποινικό κώδικα σε βάρος τους (διατάξεις των άρθρων 1, 14, 16, 17, 18 εδ. β΄, 26&1, 45, 51, 53, 61, 63, 79 και 396 Π.Κ.)!

Ανάμεσά τους και τα δύο νεαρά αδέρφια που ανέφερα στην αρχή, που αναίτια χτυπήθηκαν τόσο βάρβαρα από τους άνδρες των Ματ και που το μόνο το οποίο μπορεί κανείς να τους «προσάψει», είναι το ότι έκαναν το χρέος τους ως πολίτες. Την υποχρέωση δηλ. που ένιωθαν να υπερασπιστούν την ιδιωτική περιουσία των συμπολιτών τους, η οποία γίνεται «φύλλο και φτερό» από ένα ανάλγητο κράτος και από την κλεπτοκρατία των τραπεζιτών, που παρά το ότι ενισχύθηκαν επανειλημμένα οι επιχειρήσεις τους με τις ανακεφαλαιοποιήσεις από τους μισθούς και τις συντάξεις όλων μας, απαιτούν την αρπαγή και της περιουσίας μας! Το ίδιο ηθικό χρέος ένιωθαν και οι άλλοι 6 των κατηγορουμένων και γι αυτό βρέθηκαν εκεί, όπως και οι υπόλοιποι 9 των αρχικά προσαχθέντων, όπως βέβαια και οι υπόλοιποι 150 – 200 πολίτες που την ημέρα εκείνη βρισκόντουσαν στο Ειρηνοδικείο για να διαμαρτυρηθούν, αλλά είχαν την τύχη να μην βρεθούν στη δαγκάνα του μπλόκου που στήθηκε από την αστυνομία, ώρα πολύ μετά αφότου είχαν τελειώσει οι διαδικασίες. Το σύστημα (κρατική καταστολή, τραπεζίτες και οι συνεργάτες τους) είχε αποφασίσει να «χτυπήσει» ακαριαία προσδοκώντας να πατάξει δια της τρομοκράτησης και εν τη γενέσει της μια τέτοια δραστηριότητα πριν προλάβει να πάρει έκταση στη Θεσσαλονίκη. Η ιστορία απέδειξε ότι δεν το κατάφερε.

Όλοι αυτοί οι 150 – 200 πολίτες που ήταν τη μέρα εκείνη στο Ειρηνοδικείο, έχουν χρέος να συμπαρασταθούν στους συμπολίτες τους που δικάζονται την Παρασκευή το πρωί 30 Μάρτη. Όπως και όλοι όσοι στη συνέχεια ενίσχυσαν το κίνημα κατά των πλειστηριασμών που μαζικοποιήθηκε ακόμη περισσότερο. Όπως και κάθε πολίτης που νιώθει το χρέος του απέναντι στον εαυτό του, στο λαό και τον τόπο. Οι πολίτες αυτοί που δικάζονται και κινδυνεύουν με καταδίκες, είναι οι δικοί μας άνθρωποι,  είναι όλοι συναγωνιστές μας, είναι εκείνοι που έκαναν το ξεκίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς στη Θεσσαλονίκη και δέχονται το βάρος της εκδίκησης του κράτους και των τραπεζιτών για το «θράσος» τους. Είναι εκείνοι που έθεσαν το θεμέλιο και ακούστηκε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη το σύνθημα «Κανένα σπίτι στα χέρια Κράτους – Τραπεζίτη», για να γίνει στη συνέχεια το σύνθημα αυτό λάβαρο και ζέση στην ψυχή του κάθε συμπολίτη μας, είτε συμμετείχε ενεργά είτε όχι στις μαζικές διαδικασίες.

Χρέος όλων μας να είμαστε εκεί, στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης -όπως και των Αθηνών για τους τρεις που δικάζονται την ίδια μέρα, στις 30 Μάρτη το πρωί– για ν’ απαιτήσουμε την απαλλαγή τους από τις χαλκευμένες και ανυπόστατες κατηγορίες. Και να τους δείξουμε ότι δεν είναι μόνοι τους στη δοκιμασία που περνάνε.

Ο Γιώργος Φωτεινός είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: https://epamhellas.gr/