Ο θίασος..

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Όταν η αριστερά δεν στέκεται στο πλάϊ του λαού,
     ..όταν δεν ακούει την ανάσα του και την φωνή του,
     ..όταν δεν προασπίζεται το δίκιο και την μικρή του περιουσία,
     ..τότε μοιραία ο λαός θα ψάξει να βρεί στήριγμα και αποκούμπι αλλού.   
     Ας μη τρομοκρατούν λοιπόν και κατατάσσουν τον λαό οι ινστρούχτορες της αριστεράς στον φασισμό απλώς και μόνο γιατί ο λαός
διαμαρτύρεται και δεν συμφωνεί με την απερίγραπτη εφαρμοσμένη ιδεολογία της πλέμπας που κυβερνά,
    ..διότι είναι ο φασισμός της δικής τους ιδεοληψίας (αν πρόκειται απλώς και μόνο για ιδεοληψία και όχι για καθαρό προσωπικό και κομματικό συμφέρον) που τον σπρώχνει μακριά απ' τον λεγόμενο "φυσικό του σύμμαχο" την αριστερά, σε ξένες αγκαλιές.

     Τώρα, αν αυτό το πράγμα που κυβερνάει, καθώς και τα προπαγανδιστικά του παράκεντρα πρόκειται όντως για Αριστερά είναι για συζήτηση.
     Με την στενή έννοια του όρου "αριστερά", όχι δεν είναι. Είναι καθαρός νεοφιλελευθερισμός.
     Όμως για τα ελληνικά δεδομένα αυτό είναι η Αριστερά.
     Εφ' όσον είναι η πρώτη φορά που η αριστερά στην ελλάδα καλείται από θέση ευθύνης να εφαρμόσει τα όμορφα λόγια τής μακρόχρονης περιόδου της εκτός εξουσίας και στις παρυφές του πολιτικού μας συστήματος,
     ..και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε, με το δίκιο του μπορεί κανείς να συμπεράνει πως ναι, αυτό είναι η Αριστερά στην Ελλάδα.
     Ο λαός είχε μάθει να πιστεύει πως Αριστερά σημαίνει ήθος, συνέπεια, ανιδιοτέλεια, ρήξη με τα συμφέροντα όπου γης. Ακριβώς δηλαδή τα αντίθετα από όσα βλέπει σήμερα να γίνονται απ' την αριστερή του κυβέρνηση.

     Κι αφού λοιπόν, μπορεί να πεί κάποιος, έβλεπε ο λαός όλες αυτές τις ποιότητες στην Αριστερά γιατί δεν την καλούσε νωρίτερα στην εξουσία, πριν την τραγωδία και την καταστροφή;
     Εδώ δεν υπάρχει σαφής απάντηση.
     Ίσως όμως διαισθητικά (και εκ του αποτελέσματος με το δίκιο του) κάτι τον απωθούσε σε όλο εκείνο το θολό συνονθύλευμα ιδεών και απόψεων  (όχι ότι έφταιγαν οι ιδέες και οι απόψεις, απλώς ήταν θολά τα μυαλά και θολότερες οι επιδιώξεις),
     ..που ακόμη κι αν ήταν θολές κι αόριστες εν τούτοις ο κόσμος έβλεπε να έρχονται σε αντίθεση με τους προσωπικούς στόχους και την πολιτεία των προσώπων που τις έκφραζαν.
     Όταν όμως έφτασε ο κόμπος της προδοσίας στο χτένι, ο λαός ανέσυρε την Αριστερά απ' το 4% και είπε να την εμπιστευτεί.
     Με τί κόστος όμως; Με την απομυθοποίηση της Αριστεράς και με το χάσιμο της ψυχής του, αφού πιά κάθε ελπίδα και κάθε εμπιστοσύνη του προς οποιοδήποτε πολιτικό χώρο εξαφανίστηκε.

     Και η υπόλοιπη Αριστερά; θα πεί κάποιος. Η εξωκυβερνητική;
     Αν μιλάμε για την εκτός κυβέρνησης και εκτός κοινοβουλίου Αριστερά που έντιμα δεν συμβιβάστηκε με την κυβερνητική πορεία προς τα δεξιά και αποχώρησε σχετικά έγκαιρα,
     ..δεν φαίνεται ικανή να σταθεί στο πλάϊ του λαού, αφού αγνοεί το κύριο πρόταγμά του που είναι η συνένωση όλων των έντιμων (τουλάχιστον ως τώρα) δημοκρατικών αντιμνημονιακών αντινεοφιλελεύθερων δυνάμεων και τάσεων σε έναν κοινό αγώνα εναντίον της νέας Κατοχής. Οι αυτόνομες πορείες και οι αυτόνομες προσωπικές επιδιώξεις δείχνουν να έχουν σε αυτήν την Αριστερά προβάδισμα, πράγμα που βεβαίως δεν συμβαδίζει με την καθαρή αριστερή ιδεολογία.
     Όσο για την υπόλοιπη εντός κοινοβουλίου Αριστερά, αυτή προφανώς δεν θέλει, δεν ενδιαφέρεται για την εμπιστοσύνη της μεγάλης λαϊκής μάζας.  Αρκείται στις κρατικές επιχορηγήσεις των κοινοβουλευτικών κομμάτων, 
     ..και (αυτο)ικανοποιείται με την διάσωση και την θεωρητική δικαίωση -που όμως δεν έρχεται- των παλαιοκομματικών ολοκληρωτικών ιδεών (και ιδεοληψιών) και πρακτικών που κατάφεραν να καταστρέψουν τον "εφαρμοσμένο σοσιαλισμό",
      ..και να προσφέρουν την παγκόσμια κοινότητα βορά στα νύχια της Παγκοσμιοποίησης και του Νεοφιλελευθερισμού.

     Η απομυθοποίηση της Αριστεράς στην χώρα μας σε όλο της το μεγαλείο.
     Είναι κρίμα όμως.
     Κρίμα για όσους πραγματικά αγνούς (και εκ του αποτελέσματος αδικοχαμένους) τόσες δεκαετίες έδωσαν ό,τι είχαν, και την ζωή τους ακόμη, για την προάσπιση της ιδεολογίας τους.
     Και είναι ακόμα πιό κρίμα για τον λαό να σπρώχνεται εκών άκων προς τα δεξιά κι ακόμα δεξιότερα,
     ..από τους έλληνες "αριστερούς".


     Κάπου όμως θα πρέπει να υπάρχει ελπίδα. 
     Θα ψάξουμε να την βρούμε!..

Πηγή: Ουδέν Σχόλιον