Γράμμα από ένα συνειδητοποιημένο αριστερό. Ο Μίκης, το Μακεδονικό, η θέση της αριστεράς, εμείς που είμαστε;

Γράφει ο Γιαγκίδης Γιώργος

Αποτελώ συνειδητοποιημένος αριστερός. Πιστεύω ο αριστερός διακρίνεται από (2) στοιχεία: Πατριωτισμός και αγώνας υπέρ αυτού (1) και αγωνιστικότητα έως εσχάτων (2). Δηλαδή αυτό που μας παρουσίασε περήφανο το ΕΑΜ & ΕΛΑΣ σχετικά πρόσφατα στα χρόνια της ιστορικής απαρίθμησης.

“Ορκίζομαι ότι θα αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματος μου για την πλήρη απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας΄΄ Τμήμα όρκου ΕΑΜίτη.

Πάτημα σε αυτή την προσωπική επιλογή μου αποτέλεσε το αριστερό παρελθόν της οικογένειας μου, που δεν δίστασε να βάλει το κεφάλι της στον ντορβά πολλάκις και όχι στη θέση του αντιστασιακού συνταξιούχου με το στανιό, όπως άπειροι άσχετοι με την αντίσταση στον εχθρό και σφίξαν το χέρι του, κάθε λογής Μητσοτάκηδες.

Δεν τρέφω αυταπάτες, η αριστερά σήμερα ελεύθερη ζει μονάχα στις καρδιές μας.

Τα τελευταία χρόνια που ζούμε τελείται μια έντεχνη προσπάθεια αποκόλληση του αριστερού από τα 2 παραπάνω χαρακτηριστικά του που απαρίθμησα. Θέλετε για συμφέροντα του ΝΑΤΟ, των ΜΚΟ, του μοντέρνου κεφαλαίου με την νεοφιλελεύθερη μορφή, ύποπτων συμφωνιών κάτω από το τραπέζι, μα είναι πολλά περισσότερα, όχι όμως η ουσία εδώ. Το άσχημο είναι πως αυτές οι σαπρακιασμένες και άρρωστες ιδέες μεταλαμπαδεύονται ως μόδα στα μυαλά των νεολαίων, σαν και εμένα.

Δεν καταλαβαίνουν πως έτσι εξυπηρετούν μονάχα τα συμφέροντα του μοντέρνου φασισμού δίχως τανκς, του άκρατου σχιζοφρενικού κοινωνικά νεοφιλελευθερισμού.

Το βλέπεις με την στάση της αριστεράς σήμερα στο Μακεδονικό: Υπάρχει για αυτήν μόνο ελληνικός εθνικισμός και δεν κατανοούν πως η ονοματοδοσία είναι το δώρο του ΝΑΤΟ & Ε.Ε στα Σκόπια, για να αποτελέσει αυτό το κρατίδιο μια τεράστια βάση θανάτου του ΝΑΤΟ και ο κύριος αποσταθεροποιητής στα Βαλκάνια, ραμμένος πάνω στα ανοικτά τραύματα από το σκίσιμο της Γιουγκοσλαβίας, που δυστυχώς συντέλεσε και η Ελλάδα καθοριστικά.

Αυτού του είδους οι αριστεροί του νεοφιλελευθερισμού και του μοντέρνου κεφαλαιακού παγκοσμιοποιημένου συστήματος, λησμονάνε επίτηδες και λόγω έλλειψης αγωνιστικής και μη μόρφωσης, τα Σκόπια πρώτη φορά που επιχείρηθηκαν να συσταθούν ως ανεξάρτητο κράτος, ήταν με τη συνεργασία ΝΑΖΙ – VMRO (το μέχρι πρώτινος σκοπιανικό κυβερνών κόμμα με ναζιστικές θέσεις) – Μιχαϊλοφ! Εσείς στη μοντέρνα αριστερά όμως , το ονομάζεται εθνογένεση μέσα από τα αίματα της Γιουγκοσλαβίας, αυτής της φίλιας στην Ελλάδα χώρα, που με το διαμελισμό της γέννησε εχθρούς!

Δεν πρόκειται να σταματήσω να χτυπώ αλύπητα αυτού το είδους την αριστερά, όταν αυτή η αριστερά, μας κυβερνά.

Ξεχάσανε όταν ο ΕΛΑΣ διέλυσε μετά την επιστολή Λ. Στρίγκου το 1944 το τάγμα Σλαβόφωνων αυτονομιστών Γκότσε στη Μακεδονία.

Δεν γίνεται να βλέπω σύσσωμη την ελληνική αριστερά να επιτίθεται πορωμένα στη ζωντανή ιστορία της, το Μίκη Θεοδωράκη. Μάλιστα κύριοι, έκαμε πολλά λάθη, όλοι ξέρουμε τη σχέση του τη Ν.Δ, αλλά τι μένει τελικά από δαύτον; Η τέχνη της αποτύπωσης του δράματος του αγωνιστή και το σάλπισμα πλάι στην ιερή ανάγκη ελευθερίας, που δεν πεθαίνει ποτέ!

Δεν τολμώ να τον κρίνω, γιατί αυτός έκανε τον αγώνα του στους καιρούς του, εμείς όμως;

Το μεγάλο λάθος του Μίκη ήταν αυτή το φορά που δεν επιτέθηκε προς κάθε λογής φασίστα και νεοεθνικόφρονα, ήταν γυμνός, δεν τον προστάτεψε κανείς και μοιραία έδωσε πάτημα στους ακραίους.

Βέβαια η μονταζιέρα καλά λειτουργεί από τη μία πλευρά με το χαιρετισμό του παραολυμπιονίκη Σ. Παλτσανιτίδη, αλλά και η τρομοκρατία όταν σχεδόν επιτέθηκαν από την εξέδρα στη Γ. Μπιτάκου, που μίλησε καλύτερα από όλους και γνήσια πατριωτικά για την κατοχή της Ελλάδας.

Αυτά τα κοπρόσκυλα που τον υβρίζουν συνεχώς σήμερα, τι κάνουν; Περιμένουν να μας σώσει ο Μίκης στα 92 του έτη, που στην καλύτερη μπορεί μόνο έμπνευση να δώσει και να λειτουργήσει ως ζωντανό μουσείο ιστορίας και πατριωτισμού. Για τον καθένα μιλούν τα έργα του και των τιμητών του τα έργα είναι ανύπαρκτα έως και καταστροφικά.

Αριστερόστροφος για τους αγράμματους ή άφρονες κένσορες είναι αυτός που φέρεται ως αριστερός, όχι που είναι. Από αυτούς που ο λαϊκός καλλίτεχνηςΤζίμης Πανούσης θεωρούσε μέγιστη απειλή, γιατί δεν σε αλλοτριώνουν κατά πρόσωπο, όπως οι κλασσικοί φασίστες, αλλά ύπουλα με τον καιρό, συστηματικά και από πισώπλατα. Ούτε φασίστας λοιπόν, ούτε ανιφασίστας, αλλά με τη δημοκρατία, το μόνο που φοβάται ο φασισμός και δεν έχει σχέσεις αλληλοτροφοδότησης.

Τι και αν μίλησε τιμήτες του λοιπόν για ΄΄αριστερόστροφο φασισμό΄΄ έστω και ατυχώς;

Είναι ή δεν είναι ο φερόμενος αριστερός Τσίπρας και ο συρφετός του η χειρότερη μνημονιακή κυβέρνηση; Μας εμπαίζουν ή όχι μέσω της αριστερής στάμπας; Τόλμησε κανείς άλλος στα χρόνια μας ένα νέο ιδιώνυμο ή χημικά μέσα σε κλειστό χώρο, όπως πρόσφατα στο ειρηνοδικείο Αθηνών; Για αυτή τη μοντέρνα εθνομηδενιστική ΝΑΤΟική αριστερά μιλάμε και όχι την ένδοξη παλαιότερη, γεμάτη αγώνες, δόξα και δάκρυα, αυτή που ακόμα μας εμπνέει.

Τι και αν μίληση η Ερη Ρίτσου εναντίον του Μίκη; Ποια αξίωση έχει πέρα από την καπηλεία του πατέρα της; Όποιος την έχει ακούσει από κοντά καταλαβαίνει, όπως εγώ, ήταν σχεδόν απαξιωτική με το έργο του πατέρα της και μας είπε πως το ποίημα ποιημάτων ΄΄Πρωινό Αστρο΄΄ που γράφτηκε για εκείνη, δεν είναι ωραίο… Ξεχνάτε πως ήταν υποψήφια ευρωβουλευτής με το κόμμα προστάτη της βουλής το 2011 από τους Αγανακτισμένους και κυμματοθραύστη οποιασδήποτε λαϊκής αντίδρασης, δηλαδή το ΚΚΕ;

Ίσως θέλει να μας κάνει να ντραπούμε για τη Ρωμιοσύνη μας, σαν αυτή που μας έμαθε να τραγουδάμε ο πατέρας της.

Θα ήταν ή δεν θα ήταν δίπλα στο Μίκη ο Γιάννης Ρίτσος;

Συνειδητά λοιπόν η αριστερά του σήμερα περικλείεται σε αυτούς του καβαφικού στίχους (Τείχη, 1897) :

Όταν η αριστερά που η θέση της είναι στο παλλαϊκό κίνημα, το παρατά και το χαρίζει στους εκάστοτε χουντικούς, βασιλόφρονες ή χρυσαυγήτες, κατανοεί κανείς πόσο εσφαλμένη στάση έχει και επικίνδυνη για το λαό, γιατί η δύναμη του λαού είναι τα προτάγματα της, τα οποία πλέον υπάρχουν σχεδόν απόλυτα ξεθωριασμένα στην ελληνική πολιτική σκηνή, πέρα των καρδιών μας.

Γιατί αυτό κάνουν, όταν αναπαράγουν τα λόγια Κασιδιάρη για το Μίκη μας.

Ετσι κατέληξα σε ένα μέτωπο παλλαϊκής συμφωλίωσης και ένωσης, το Ε.ΠΑ.Μ, τη μόνη στέγη που σέβομαι, δίπλα σε απλούς ανθρώπους που μάχονται καθημερινά, με τα λάθη, την αφέλεια και τη ματαιοπονία τους πολλές φορές, μα σίγουρα με ακόρεστο πάθος για λευτεριά.

Στο μόνο μέρος που χωρίς να δηλώνει αριστερό, βλέπω αυτά που έμαθα να αγαπώ, μέσα από το Μίκη, το Ρίτσο, τον Αναγνωστάκη, τον Κλείτο Κύρου, τον Αρη, το Γέρο του Μοριά, το Μελά και το Γιωργάκη τον Ολύμπιο, μεταξύ άλλων αμέτρητων σπουδαίων.

Τον πατριωτισμό αυτών θέλουμε, όπως εκφράστηκε μέσα από τη Φιλική Εταιρεία ή το ΕΑΜ και όχι όπως εκφράζεται σήμερα σε μορφή μοντέρνου εθνικόφρονα, με τον κάθε Καρατζαφέρη, Φραγκούλη, Καραμπελιά, Γεωργιάδη, Βελόπουλο ή Σώρρα.

Το μέγιστο και μόνο θετικό από αυτό το συλλαλητήριο που δυστυχώς καπηλεύτηκε από νεοεθνικόφρονες και στηλιτεύτηκε από το απέναντι άκρο, είναι πως άναψε τη θρυαλλίδα της επαναστατικής διάθεσης ξανά μετά από δυο ολόκληρα χρόνια!

Αγνωστη μένει μόνο η συνέχεια του…