Και τώρα τί; Μια από τα ίδια;

Του Δημήτρη Καζάκη

Ποιο είναι το αποτέλεσμα του συλλαλητηρίου της Αθήνας; Περίπου το ίδιο μ’ εκείνο του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης. Μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ για πολλούς από εκείνους που πρωταγωνίστησαν όλα αυτά τα χρόνια υπέρ της γενοκτονίας του ελληνικού λαού. Μαζί βέβαια με εκείνους που τρέφουν την φιλοδοξία και σχεδιάζουν να γίνουν νέοι Λεβέντηδες για το καθεστώς κατοχής της πατρίδας.

Κάτω από την εξέδρα βρίσκονταν οι εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, που είχαν άλλους λόγους και κίνητρα για να κατέβουν στο συλλαλητήριο από εκείνα πολλών από τους διοργανωτές. 

Η μόνη θεμελιώδης διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά στο συλλαλητήριο της Αθήνας αναδείχθηκε έμπρακτα η ριζική διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε αυθεντικούς πατριώτες και σε σεσημασμένα φασιστοειδή, γνωστά από παλιά που θέλησαν και στην Αθήνα να κρατήσουν τον έλεγχο της διοργάνωσης.

Το τι ήθελαν οι απλοί πολίτες που κατέκλυσαν το Σύνταγμα σε μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών φάνηκε ολοκάθαρα όταν άρχισε η κ. Μπιτάκου να μιλά για κατοχή, για ανατροπή της κυβέρνησης και του καθεστώτος, για την απαρχή ενός αληθινού κινήματος, ενός νέου ανένδοτου, με σκοπό την απελευθέρωση της πατρίδας. 

Ο κόσμος κυριολεκτικά απογειώθηκε, ενώ οι υπόλοιποι διοργανωτές έφριξαν. Οι τηλεοράσεις αμέσως έριξαν μαύρο και ειλικρινά δεν ξέρω πώς γλύτωσε η κ. Μπιτάκου από τα νύχια των σεσημασμένων φασιστοειδών που χίμηξαν επάνω της για να της αρπάξουν το μικρόφωνο. Το γεγονός ότι δεν της έκοψαν τον ήχο, οφείλεται προφανώς σε κινητοποίηση του απλού κόσμου, ο οποίος απείλησε με συμπλοκή τους φασίστες της διοργάνωσης, οι οποίοι χίμηξαν να ελέγξουν την κονσόλα του ήχου.

Βλέπετε οι συγκεκριμένοι διοργανωτές είχαν κάνει τις συνεννοήσεις τους στο παρασκήνιο. Η διαδήλωση έπρεπε να είναι αποκλειστικά εκτονωτική και να μείνει αυστηρά στο «η Μακεδονία είναι ελληνική» – ότι κι αν σημαίνει κάτι τέτοιο – με συνθήματα εθνικοφροσύνης, χωρίς πολιτική ταυτότητα, χωρίς αντίκρισμα και κυρίως χωρίς πατριωτικό περιεχόμενο. Δεν έπρεπε με τίποτε να ακουστούν συνθήματα για τα μνημόνια, το ξεπούλημα της Ελλάδας, το καθεστώς δουλείας και κατοχής της πατρίδας, κοκ. Και προπαντός δεν έπρεπε με τίποτε να τεθεί ο πολιτικός στόχος της ανατροπής. Αυτό είχαν συνεννοηθεί τόσο απευθείας με την κυβέρνηση, όσο και με τον συρφετό των πολιτικών της δοσιλογικής δεξιάς και της φασιστικής ακροδεξιάς, που ήθελαν τη διαδήλωση ως ανώδυνη πασαρέλα των δικών τους.

Σαν το θέαμα που παρουσίασαν στη Θεσσαλονίκη με αποκορύφωμα τον Φραγκούλη και τον Άνθιμο συνοδεία φουσκωτών και γνωστών προσωπικοτήτων του υποκόσμου. Και φυσικά κλακαδόρους να ρεκλαμάρουν τον εκλεκτό του Ιβάν Σαββίδη με συνθήματα «είναι τρελός ο στρατηγός» κι άλλα τέτοια.

Και το πέτυχαν, παρά το γεγονός ότι ακούστηκαν και απαγορευμένα συνθήματα, που ξεσήκωσαν τον κόσμο. Παρά το γεγονός ότι η κ. Μπιτάκου επιχείρησε εξαρχής να ξεσηκώσει τον κόσμο στη μόνη δυνατή πατριωτική δημοκρατική βάση. Και το έκανε κυριολεκτικά αδιαφορώντας για τις απειλές που δεχόταν ανοιχτά από τους γνωστούς σεσημασμένους διοργανωτές, οι οποίοι ήθελαν το συλλαλητήριο ως πασαρέλα επίορκων, δοσίλογων και κοινών απατεώνων τύπου Πατούλη.

Ο Μίκης Θεοδωράκης με τη σειρά του αποδείχθηκε λίγος, πάρα πολύ λίγος. Τον είχαν ανάγκη τα γνωστά σεσημασμένα φασιστοειδή της διοργάνωσης. Βλέπετε είχαν κυριολεκτικά ξεβρακωθεί στη Θεσσαλονίκη μετά το κάζο των Φραγκούλη, Άνθιμου και CIA. Ήθελαν στην Αθήνα να κρυφτούν πίσω από την αίγλη του ονόματος και της ιστορίας του Μίκη. Προσωπικά τα συγκεκριμένα υποκείμενα και οι διαπλοκές τους με το φασιστικό παρακράτος εντός και εκτός Ελλάδας, μας είναι γνωστοί από την εποχή της Σπίθας. Τους μάθαμε από την καλή και την ανάποδη κι από τότε αρνούμαστε να βρεθούμε ακόμη και στο ίδιο τραπέζι.

Κι ο Μίκης τι έκανε; Αντί να προβεί σε μια αληθινά πατριωτική ομιλία, από αυτές που ξέρει να εκφωνεί ο μεγάλος αυτός αγωνιστής-σύμβολο του λαού μας, για να συνεπαίρνει την καρδιά και το νου του απλού κόσμου. Αντί να τραγουδήσει με τον τρόπο που μόνο αυτός ξέρει το «πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες…» και να καλέσει τόσο τους διοργανωτές, όσο και το πλήθος να εκγατασταθεί μόνιμα στο Σύνταγμα μέχρι να πέσει το δοσιλογικό καθεστώς. Αντί να υπερβεί τις παγίδες και τους ιδεολογικούς διαχωρισμούς που τεχνηέντως είχαν επιβληθεί τόσο από τους διοργανωτές, όσο και από την επίσημη προπαγάνδα των ΜΜΕ, αναλώθηκε σε μια επιδερμική προσέγγιση του όλου θέματος.

Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Προχώρησε σε άστοχες και ανούσιες καταγγελίες του «αριστερισμού» και του «αριστερόστροφου φασισμού». Καταδίκασε τον «εθνομηδενισμό», που όπως είπε μας κυβερνά, αλλά «ξέχασε» να καταχερίσει άγρια και ανελέητα την ξενόδουλη και φασιστική εθνικοφροσύνη της οποίας υπήρξε θύμα η χώρα, ο λαός μας και ο ίδιος και η οποία τον είχε περιστοιχίσει και αλάλαζε από χαρά, καθώς έβλεπε τον μεγάλο Μίκη να της δίνει – έστω και μ’ αυτόν τον έμμεσο τρόπο – συγχωροχάρτι.

Μόνο που όπως γνωρίζει άριστα πρώτα και κύρια ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης, δεν υπάρχει «αριστερόστροφος» ή «δεξιόστροφος» φασισμός, υπάρχει μόνο φασισμός που πότε κρύβεται πίσω από έναν τυφλό και ανέξοδο αντικαπιταλισμό και πότε πίσω από μια απόλυτα ξενόδουλη εθνικοφροσύνη. Κι ο φασισμός στις μέρες μας, δηλαδή η «πολεμική οργάνωση της αστικής τάξεως» – όπως τον όριζε ορθά ο συνταγματολόγος Αλέξανδρος Σβώλος στα 1930 – έχει βαλθεί για μια ακόμη φορά να διχάσει με όρους εμφυλίου το λαό έως τα κατάβαθα του ψυχισμού του. Προς όφελος της πιο άνομης, διεφθαρμένης και απολυταρχικής εξουσίας δοσίλογων που γνώρισε ο τόπος στην πολυκύμαντη ιστορία του.

Πώς αλλιώς θα προχωρήσει ο ακρωτηριασμός της εθνικής επικράτειας της χώρας; Και οφείλω να ομολογήσω ότι οι σεσημασμένοι εκ των διοργανωτών κάνανε καλή δουλειά. Πουθενά μια θετική πρόταση. Πουθενά κάτι που να ενώνει τόσο αυτούς που πήγαν, όσο κι αυτούς που δεν πήγαν στο συλλαλητήριο σ’ έναν ενιαίο πατριωτικό και δημοκρατικό πολιτικό στόχο. Δεν θέλανε με τίποτα έναν ενωμένο λαό ενάντια στον αριστερό και δεξιό δοσιλογισμό.

Θέλανε έναν βαθιά διχασμένο λαό. Σ’ αυτούς που πήγαν στο συλλαλητήριο και σ’ αυτούς που δεν πήγαν. Πατριώτες – ακόμη και οι φασίστες, οι νεοναζοί, οι δοσίλογοι υπουργοί και βουλευτές της μνημονιακής κατοχής, που κρύφτηκαν πίσω από ένα άχρωμο και άοσμο πολιτικά συλλαλητήριο. Αντιπατριώτες, όσοι σιχάθηκαν να συναγελάζονται με δωσίλογους και φασίστες υπό την ομπρέλα μιας δήθεν ενότητας που χωρά τους πάντες. Ακόμη και τους δημίους της πατρίδας.

Έτσι η ποιοτική διαφορά της ομιλίας του κ. Κασιμάτη, δεν ήταν αρκετή για να αλλάξει ή έστω να διαφοροποιήσει τα δεδομένα. Είναι αλήθεια ότι η ομιλία του κ. Κασιμάτη ήταν μια ηλιαχτίδα μέσα στο έρεβος που είχε επιβληθεί από τους υπόλοιπους επίσημους ομιλητές της εξέδρας. Με εξαίρεση φυσικά το «άνοιγμα» της κ. Μπιτάκου. Απ’ ότι φαίνεται τα φασιστοειδή της διοργάνωσης δέχθηκαν την ομιλία του κ. Κασιμάτη ως άλλοθι προκειμένου να μην δείξουν τα χρώματα και τις επιδιώξεις τους τόσο καθαρά όσο το έκαναν στη Θεσσαλονίκη.

Βέβαια, ήταν σε συνεννόηση με το αλαφουζέικο και μόλις ο κ. Κασιμάτης άρχισε να μιλά για το καθεστώς των μνημονίων και για εσχάτη προδοσία, έπεσε και σ’ αυτόν μαύρο. Η τηλεοπτική εικόνα μετάδοσης γύρισε στο στούντιο για να ακούσουμε σχολιασμούς ηλιθίων επί μισθώσει.

Το μόνο καλό του συλλαλητηρίου είναι το γεγονός ότι ο κόσμος απέδειξε ότι δεν κοιμάται. Ούτε έχει παραιτηθεί, όπως έλεγαν οι πλείστοι. Είναι ακόμη παρών και μέσα από το αλάνθαστο ένστικτό του ξέρει ότι δεν έχει νόημα η κινητοποίηση για το μερικό, για το κλαδικό. Ξέρει, ακόμη κι αν δεν μπορεί να το εξηγήσει, ότι το ζήτημα είναι κυρίαρχα και αποφασιστικά εθνικό, πατριωτικό, η σωτηρία και η απελευθέρωση της πατρίδας. Να γιατί κινητοποιήθηκε αδιαφορώντας για τα σχέδια της πλειοψηφίας των διοργανωτών.

Όμως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί με τον ίδιο τρόπο. Αν όσοι έχουν αγνά και αληθινά πατριωτικά κίνητρα επιτρέψουν να συστεγάζονται με φασιστοειδή, δωσίλογους και σεσημασμένους απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου στο όνομα της «ενότητας» των αμνοεριφίων με τους λύκους, τότε είναι σίγουρη η κατάληξη. Όχι απλά εκτόνωση, για να υλοποιήσει η κυβέρνηση τις εντολές που έχει λάβει από τις Βρυξέλλες, αλλά μια ακόμη ήττα που θα πείσει τα πλατύτερα στρώματα του κόσμου ότι τίποτε δεν γίνεται.

Όποιος θέλει να κλιμακωθούν τα συλλαλητήρια και να έχουν ένα σίγουρο αποτέλεσμα όχι μόνο στο σκοπιανό, αλλά συνολικά στο εθνικό ζήτημα της χώρας, τότε υπάρχει μόνο ένας τρόπος.

– Να δημιουργηθούν οργανωτικές επιτροπές συλλαλητηρίων σ’ όλες τις πόλεις της χώρας με σκοπό την κινητοποίηση των πολιτών μέχρι την τελική νίκη, την ανατροπή της κυβέρνησης και του μνημονιακού καθεστώτος.

– Οι οργανωτικές επιτροπές οφείλουν να αποτινάξουν το μονοπωλιακό καθεστώς ελέγχου ύποπτων και διαπλεκομένων. Τη δουλειά έχει η «παμακεδονική» και η όποια «παμακεδονική» να έχει το μονοπώλιο των συλλαλητηρίων για ένα τέτοιας σημασίας εθνικό ζήτημα; Οι οργανωτικές επιτροπές πρέπει να κάνουν ανοιχτό κάλεσμα συμμετοχής σε όλους όσοι συμμερίζονται και μπορούν να συνδράμουν στη διοργάνωση των συλλαλητηρίων. Κάθε πολιτική δύναμη, κάθε προσωπικότητα, κάθε πολίτης οφείλει να είναι αποδεχτός στις δημόσιες και ανοιχτές συνεδριάσεις της οργανωτικής με απολύτως ισότιμη συμμετοχή και ψήφο.

– Οι διοργανωτές οφείλουν να κηρύξουν παλλαϊκό ανένδοτο αγώνα με σκοπό την επιβολή του εθνικού στόχου με τον χαρακτήρα και τις διαστάσεις που έθιξε η κ. Μπιτάκου, αλλά κι ο κ. Κασιμάτης. Στη βάση αυτή οφείλουν να καλέσουν όλα τα κόμματα – με εξαίρεση του δολοφόνους νεοναζί της ΧΑ – να τοποθετηθούν ανοιχτά και ξάστερα από το βήμα των συλλαλητηρίων. Κι ας πάρει ο καθένας τις ευθύνες του.

Και φυσικά τα συλλαλητήρια θα πρέπει να συνεχιστούν μέχρι τελικής νίκης. Διαφορετικά θα ζήσουμε μια από τα ίδια. Τα ίδια και τα ίδια, που ζούμε από την εποχή των πλατειών. Κι αυτή τη φορά ίσως κατορθώσουν οι γνωστοί σεσημασμένοι και επιτήδειοι να δημιουργήσουν ένα νεοφασιστικό ακροδεξιό μόρφωμα τύπου Λεπέν, για να εκπορνεύσει τον πατριωτισμό των Ελλήνων και να τον οδηγήσει εκεί που καμιά δολοφονική και ξενόδουλη εθνικοφροσύνη δεν κατόρθωσε στο παρελθόν με όλες τις χούντες, τους εμφυλίους, τα ξερονήσια και τα κολαστήρια που χάρις σε δαύτη έζησε ο λαός μας.

Άλλωστε αυτός είναι ο σχεδιασμός εξαρχής. Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που τον πατριωτισμό του λαού δεν καπηλεύεται μαζικά ένα νεοφασιστικό ακροδεξιό μόρφωμα. Θέλουν επειγόντως ένα τέτοιο μόρφωμα τύπου Λεπέν για να πετύχει, εκεί που απέτυχαν οι νεοναζί χούλιγκαν της ΧΑ. Να γιατί θέλουν Φραγκούληδες, Άνθιμους, Πατούληδες κι όλο αυτόν τον συρφετό να κυριαρχεί εν μέσω ακομμάτιστων, άχρωμων και άοσμων πολιτικά συλλαλητηρίων με σκοπό την πασαρέλα δοσίλογων και κοινού υποκόσμου.

Ας μην πέσουμε στην παγίδα. Ας μην τους κάνουμε τη χάρη.

Ας τους δείξουμε ότι ο πατριωτισμός των Ελλήνων δεν υπήρξε ποτέ πρόσφορο έδαφος για πατριδοκάπηλους και κάθε λογής φασιστοειδή. Ας πάρουν στα χέρια τους οι αγνοί πατριώτες, οι δημοκράτες τα συλλαλητήρια για να τα ανοίξουν σ’ όλους με σκοπό να τα οδηγήσουν έως την τελική νίκη του λαού μας. Και τότε θα δείτε μαζικότητα, αποφασιστικότητα και πατριωτικό σθένος. Και τότε θα δείτε τι σημαίνει αληθινά λαϊκή ενότητα. Η ίδια μ’ εκείνη που οδηγούσε ανέκαθεν στη νίκη τους μεγάλους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες του γένους μας.

Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Πρόεδρος του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: https://epamhellas.gr/, http://dimitriskazakis.blogspot.gr/