Ο δημοκρατικός γκαγκστερισμός

Στόματα ανοιχτά, κινούμενες γλώσσες που κατασκευάζουν άνοστα φωνήεντα και παραποιημένα σύμφωνα ψευτολογοτεχνικά.

Φθόγγοι τσεβδοί, προτάσεις παράλυτες, πράξεις παραδημοκρατικές με πονηράδα, τίτλοι εντυπωσιασμού, συγκροτήματα χρεωμένα και λερωμένα με την ξεθωριασμένη μελάνη τους, νοήματα έγχρωμα γυαλιστερά που επισημαίνεται μονοσήμαντα και καμαρώνει διπλά  το εφετζίδικο περιτύλιγμά τους ορφανά από κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο.

Στήλες και άρθρα του τύπου που ο παρατεταμένος από την ίωση πυρετός τα χλόμιασε και τα διατηρεί κιτρινισμένα. Μελέτες παραγγελλόμενες ενταγμένες στα πλαίσια της συμφεροντολογικής στόχευσης, πληρωμένες και στοιβαγμένες στον ασκεπή αχυρώνα της παραπλάνησης.

Πάνελ δημοσιογραφικά που στήνονται μόνο και μόνο για να κρύψουν  την ήσυχη όψη της άκακης και ταλαιπωρημένης αλήθειας, πίσω από δημοσκοπικά ραβδογράμματα.

Στα πλαίσια της δημοκρατικής ελεύθερης και αδέσμευτης δήθεν ενημέρωσης εγκλωβίζουν αόρατα με τον τρόπο τους την  ανυποψίαστη συνείδηση μιας αθώας και εξουθενωμένης μάζας. Επενδύουν στο κάθε θύμα και φορές ακόμα στον ανθρώπινο πόνο, δίχως κανένα ίχνος οίκτου και ντροπής, προκειμένου να νομιμοποιήσουν την επερχόμενη λεηλασία.

Κυβερνήσεις πέφτουν ή τις γκρεμίζουν και άλλες νέες στήνονται με ξύλινα πόδια. Αρκεί μία μοναχά ισχνή τεχνητή πλειοψηφία, για να καλύπτει τη δημοκρατικότητα των θεσμών.

Όλα βαίνουν καλώς, όλα νόμιμα και όλα καταπιέζουν τους πολίτες. Ρέουν όλα ανενόχλητα και απλώνονται ως πλημμυρισμένος Νείλος σε μια αδιάστατη αχανή και αόριστη ελευθερία. Απεναντίας η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων έχασε το γέλιο της, την ελπίδα, την ηρεμία της καθημερινότητας και το κυριότερο την αξιοπρέπειά της. Όλα μεταβάλλονται δημοκρατικά προς το χειρότερο και ο πλούτος ολοένα συσσωρεύεται δημοκρατικά και σε λιγότερους.

Προς αποφυγή πάσης παρανόησης  αναγνωρίζω ότι, υπάρχουν νόμοι, θεσμοί και δικαστήρια στη χώρα μας και παράλληλα κάποιες περαστικές ακτίνες πολιτισμού. Όλα αυτά και πολλά άλλα συνθέτουν τελικά μια  συνισταμένη που ο καθένας μας τη διαβάζει και την ερμηνεύει κατά το δοκούν, πλην όμως μας διαψεύδει ο δίκαιος κριτής της πραγματικότητας. Αναλύοντας αδυνατώ  να κατανοήσω και να ερμηνεύσω συμβάντα και λογικές, στοιχεία τα οποία τείνουν να παγιώσουν μία εσφαλμένη καθημερινότητα, αναφέροντας παρακάτω επιγραμματικά ορισμένα από αυτά.

• Ανάμεσά μας κυκλοφορούν κάθε είδους εκβιαστές, οι οποίοι κινούνται ελεύθερα και αντί για κώνειο χρησιμοποιούν βιτριόλι.
• Φτωχοί ανήμποροι αθώοι εργάτες και ενσυνείδητοι υπάλληλοι εκβιάζονται οικονομικά, να υπογράψουν ότι παρέλαβαν το δώρο των εορτών, αλλά ποιος τολμά να μιλήσει. Αξιόλογες γυναίκες όντας μαχητικές και αποδοτικές στην εργασία τους παρενοχλούνται σεξουαλικά από τα αφεντικά τους και αναγκάζονται να καταγγείλουν το γεγονός με αντίποινο την απόλυση, την ώρα που ο αρμόδιος εγγυητής της δημοκρατίας το κράτος δηλώνει σιωπηλά απών.
• Η απαράδεκτη κατάσταση του κάθε Έλληνα που έμεινε άνεργος, μας την πέρασαν ως μια απλή φυσιολογική και αναμενόμενη οικονομική παρενέργεια. Αντιθέτως  η πολιτεία μας και η Ευρώπη γενικότερα φαίνεται να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον στους πρόσφυγες, οι οποίοι έχουν βέβαια  και αυτοί το δίκαιό τους.
• Πολυεθνικές εταιρείες που κατορθώνουν τελικά και εισχωρούν στα κολλημένα γρανάζια της κρατικής μηχανής ρίχνοντας λάδι, για να περιστραφούν στην επιθυμητή φορά των συμφερόντων τους, αδιαφορώντας πλήρως για την επερχόμενη κοινωνική οπισθοδρόμηση του τόπου, αλλά και την  εγκληματική καταστροφή του περιβάλλοντος.
• Επανειλημμένες κρατικές επιχορηγήσεις τραπεζικών ομίλων, που νομιμοποιούνται κάτω από οριακά εκβιαστικά ψηφίσματα, που τελικά είναι ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες καταβροχθίζουν αμάσητο  το μάνα που παράγει ο ιδρώτας των κουρασμένων αχθοφόρων. Το δε κατασκευασμένο χρέος το φορτώνουν στις πλάτες του κάθε νόμιμου μισθωτού απλού εργαζόμενου και συνταξιούχου στερώντας τον βασικά αγαθά, ενώ παράλληλα συνθλίβουν τη μικρομεσαία και την οικογενειακή επιχείρηση.
• Στημένες ΜΚΟ, δίποδες ύαινες, κρυμμένες πίσω από την έννοια της προσφοράς έχουν πρώτο και τελευταίο μέλημά τους την κρατική επιχορήγηση.
• Φορείς και Ενώσεις αθλητικών σωματείων, δημοκρατικά σχηματισμένα επιλεγμένα καλούπια, προοιωνίζουν και προκατευθύνουν το αποτέλεσμα κάθε λογής αιχμάλωτου αγωνίσματος.
• Φόροι δυσβάσταχτοι με πρώτο παράλογο το φόρο του πετρελαίου θέρμανσης και όχι μόνο, θεωρώντας τον ότι είναι είδος πολυτέλειας στις ορεινές παγωμένες περιοχές αλλά και αλλού γενικότερα, αναγκάζουν τον κοσμάκη έμμεσα να ρισκάρει τη ζωή του αγκαλιάζοντας χωρίς να το αγαπά ένα προϊστορικό μαγκάλι. Πολιτική και πολιτικοί χρόνια τώρα δεν μερίμνησαν για το αυτονόητο, όταν χώρες που υπηρετούν τον άνθρωπο και τη σημασία του, θερμαίνουν ακόμα και τα πεζοδρόμια.
• Ο αδικαιολόγητος Μεσσογειακός μας εγωισμός δυστυχώς δεν μας επιτρέπει, ούτε το καθιερωμένο πρωτόκολλο να τηρήσουμε, όσον αφορά την παραλαβή και παράδοση της εξουσίας. Η τυπική και ευπρεπέστατη πρόσφατη τελετή ορκωμοσίας του νέου Αμερικανού προέδρου πέραν των όποιων αντιθέσεων και πέραν των περιττών εφέ, φαίνεται δεν αποτελεί παράδειγμα για μας.  Ίσως τα κύματα του χαοτικού Ατλαντικού εμποδίζουν  τη μεταφορά πολιτισμένων συμπεριφορών στο άγονο έδαφός μας, πρακτικές  που οφείλει να μιμηθεί ο δικός μας αλλοπρόσαλλος καπιταλισμός.
• Ξετσίπωτοι ανίδεοι πρώην αριστερίζοντες ψευτοϊδεολόγοι που μας έχουν θάψει οικονομικά, ξεμυτίζουν ξανά στις μέρες μας και εμφανίζονται ως μαγικοσωτήρες φορώντας καινούργια προβιά φερμένη από τα χλιδάτα Ευρωπαϊκά σαλόνια, πλαισιωμένοι πίσω από τα κενά ενός νέου ψευτοδημοκρατικού κομματικού σχηματισμού.

Σήμερα η ακολουθία των παρενεργειών εκτείνεται σε κάθε τομέα του καθημερινού μας βίου, τούτο δε υποδηλώνει τη σαθρότητα των θεμελίων, όπου πατάμε και τη λάθος φιλοσοφία με την οποία χτίζεται η παιδεία μας.

Όταν π. χ. το ίδιο το κράτος επιβάλει υπέρογκους φόρους ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ κλπ στους πολίτες του, τη στιγμή που οι τελευταίοι εξ αιτίας των λαθεμένων πολιτικών του έμειναν άνεργοι και παράλληλα προβαίνει σε κατασχέσεις, αυτό το φαινόμενο μου θυμίζει δημοκρατικό γκαγκστερισμό. Τούτες οι ανεξήγητες καταστάσεις αναρωτιέμαι πώς προέκυψαν σήμερα και ποιος φταίει γι’ αυτό.

Θα μπορούσε κάποιος αβασάνιστα, να απαντήσει σε όλα αυτά τα ερωτήματα επαναλαμβάνοντας για πολλοστή φορά τις γνωστές χιλιοειπωμένες και βαρετές πλέον εκφράσεις, ότι η δημοκρατία λειτουργεί απρόσκοπτα, οι αποφάσεις και τα ψηφίσματα γίνονται με δημοκρατικότατο τρόπο και ουδείς μπορεί να τα αμφισβητήσει, άρα όλα είναι νόμιμα και ηθικά. Ακούμε επανειλημμένα τελευταία κυρίως από τους πολιτικούς, ότι η δημοκρατία δεν κινδυνεύει και δεν έχει αδιέξοδα. Πάντα δίνει λύσεις και προσπερνά τα προβλήματα που προκύπτουν. Αναρωτιέμαι ειλικρινά, αυτό άραγε τελευταία γιατί το επαναλαμβάνουν;   Στη ζωή μου δεν έτυχε ούτε μια φορά, ν’ ακούσω έστω και από τρελό ακόμη, ότι περί ώραν μεσημβρίας δωδεκάτη, να επιβεβαιώνει κάποιος, ότι είναι μέρα και όχι νύχτα. Ο νοών νοήτω.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη θαρρώ πως η διαφύλαξη και η λειτουργία μιας ουσιαστικής δημοκρατίας, δεν πρέπει να επαφίεται μοναχά σε δυο τρεις π.χ. ανώτερους εκλεγμένους άρχοντες, όπως συμβαίνει σήμερα. Ο έλεγχος και ο σχεδιασμός της εμπροσθοπορείας σε κάθε τομέα πρέπει, να αποτελεί μεταξύ άλλων αντικείμενο και μέλημα των πολιτών, οι οποίοι καθημερινά θα συμμετέχουν με την παρουσία τους παντού και όχι μόνο στον εργασιακό στίβο. Δηλαδή η δημοκρατία να είναι συμμετοχική.

Πάντως ολοένα και περισσότερο διαπιστώνεται, ότι η δημοκρατία δείχνει να παλαμοδέρνει ανάμεσα στα πολλά αδιέξοδα. Ο λόγος του πλούτου υπερισχύει  έναντι των κανόνων δικαίου. Η κορυφαία των θεσμών δημοκρατία, ζαλισμένη και κουρασμένη ούσα, δεν είναι σε θέση να ανασηκώσει τα μάτια της και να κοιταχτεί στον καθρέφτη της κοινωνίας. Δυστυχώς όταν ζωντανεύουν και μιλούν οι αριθμοί, οι άνθρωποι πεθαίνουν.

Πανέμορφη μα άτυχη, ταλαιπωρημένη κόρη του ντουνιά.

***

Αστέριος Τσίρος

Πηγή: Αντικλείδι, μέσω http://teleytaiaexodos.blogspot.gr/