Γιατί θέλουν να εμφανίσουν την Ελλάδα σε τροχιά εικονικής ανάπτυξης;

Του Δημήτρη Καζάκη

Τα μάθατε; Η οικονομία της Ελλάδας μπήκε σε αναπτυξιακή τροχιά. Βεβαίως! Μας το διαβεβαιώνει η ίδια η κυβέρνηση δια στόματος του υπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης Δημήτρη Παπαδημητρίου. «Η οικονομία βρίσκεται εκτός κινδύνου και έχει εισέλθει σε τροχιά ανάκαμψης και αυτό δεν αφορά μόνον τον τουρισμό, τη βιομηχανία, τις εξαγωγές ή τις ξένες άμεσες επενδύσεις, φορά και κλάδους που μέχρι πρότινος υποφέρανε εξαιτίας της δημοσιονομικής και εισοδηματικής λιτότητας, όπως είναι οι κατασκευές, το εμπόριο ή άλλες υπηρεσίες. Κυρίως, όμως, αφορά την δημιουργία 260.000 καθαρών θέσεων απασχόλησης στο διάστημα αυτής της διακυβέρνησης και τη μείωση της ανεργίας σχεδόν κατά 5.5 ποσοστιαίες μονάδες».

Τάδε έφη ο κύριος υπουργός κατά την ομιλία του στο περιφερειακό αναπτυξιακό συνέδριο της Θεσσαλίας στις 10 του μηνός. Και δεν τον πήραν με τις ντομάτες. Εκείνες τις σάπιες που προορίζονται για τις χωματερές. Βλέπετε το ακροατήριο δεν ήταν απλός κόσμος της δουλειάς, αλλά παρατρεχάμενοι, ημέτεροι και λοιποί αυτού είδους.

Μας το διαβεβαιώνει επίσης και το ΔΝΤ, το οποίο αναθεώρησε προς τα πάνω την πρόβλεψή του για το δείκτη του ΑΕΠ στην Ελλάδα.

Μη γελάτε. Όχι, δεν είναι για γέλια. Ούτε θα πρέπει να ξεπερνάτε αυτές τις δηλώσεις αδιάφορα. Μα θα μου πείτε, λένε ψέματα. Ναι, είναι αλήθεια, ψεύδονται ως εκεί που δεν παίρνει. Γιατί; Το σκεφτήκατε;

Τι θέλουν να πετύχουν; Ποιόν θέλουν να ξεγελάσουν; Εσάς, εμάς, δηλαδή τους απλούς πολίτες που βιώνουν την αλήθεια καθημερινά; Ίσως κι αυτό, μιας και η ανθρώπινη βλακεία είναι ενδημική και ακαταμάχητη. Όλο και κάποιον θα βρουν για να πιστέψει αυτές τις ανοησίες.

Όμως το κύριο δεν είναι αυτό. Αν ήταν μόνο για να ξεγελάσουν τα γνωστά υποζύγια που τους πιστεύουν και ύστερα αυτοκτονούν δια της ψήφου, δεν θα χρειάζονταν τόσα πολλά.

Ούτε θα χρειαζόταν όλη αυτή η προσπάθεια χειραγώγησης των επίσημων στοιχείων με τις πλάτες της Eurostat και του ΔΝΤ. Δεν θα χρειαζόταν ο κ. Γεωργίου να στήσει την ΕΛΣΤΑΤ ως «ανεξάρτητη αρχή» υπό τον άμεσο έλεγχο των δανειστών, ώστε να παράγει καθ’ όλα διαβλητά στοιχεία και δείκτες. Σε επίπεδο κυρίως Εθνικών Λογαριασμών.

Ο στόχος όλης αυτής της απάτης είναι, αφενός, οι αγορές και, αφετέρου, η προετοιμασία του εδάφους για τις νέες πολιτικές πιο άγριων περικοπών και ξεπουλήματος που προετοιμάζονται για τη χώρα μας. Τόσο στα πλαίσια της περίφημης τρίτης αξιολόγησης, όσο και κατόπιν.

Ζούμε υπό ένα παγκόσμιο καθεστώς αγυρτείας και απάτης, πού ανάλογό του δεν έχει βιώσει η ανθρωπότητα. Πρόκειται για μια οικονομία πλασματικού, εικονικού κεφαλαίου, το οποίο αποσπά κέρδη όχι τόσο από την παραγωγή, αλλά πρωτίστως από τις αγορές χρήματος.

Για να πάρετε μια ιδέα για το μέγεθος αυτής της οικονομίας του πλασματικού, εικονικού κεφαλαίου παγκόσμια, όπου ο βασικός φορέας της είναι η παγκόσμια τράπεζα, αρκεί θεωρώ να σημειώσουμε τα εξής:

• Οι 30 μεγαλύτερες τράπεζες στον κόσμο ανήκουν σε 5 βασικές οικονομίες. Ανήκουν σε Κίνα, Ευρωζώνη, Ιαπωνία, Βρετανία, ΗΠΑ. Αυτές οι τράπεζες έχουν χαρακτηριστεί κι ως Global Systemic Banks (GSBs), ή Παγκόσμια Συστημικές Τράπεζες, διότι η διάσωσή τους είναι πιο σημαντική από το σύνολο των οικονομιών παγκόσμια.
• Τα τραπεζικά ενεργητικά και των 5 αυτών οικονομιών ανέρχονταν το 2015 σε άνω των 96 τρις δολαρίων. Από αυτά το 50% ανήκει στα ενεργητικά αυτών των 30 τραπεζικών κολοσσών, δηλαδή άνω των 48 τρις δολάρια το 2015.
• Το παγκόσμιο ΑΕΠ σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Παγκόσμιας Τράπεζας για το 2015 ανερχόταν σε 74,5 τρις δολάρια. Δηλαδή, τα τραπεζικά ενεργητικά μόνο των 5 πιο μεγάλων οικονομιών της παγκόσμιας οικονομίας, είναι σχεδόν 32% μεγαλύτερα από το παγκόσμιο ΑΕΠ. Ενώ τα ενεργητικά των 30 GSBs αντιστοιχούν στο 65% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Για να διασωθούν και να συνεχίσουν να αναπτύσσονται οι παγκόσμιοι τραπεζικοί κολοσσοί θα πρέπει ολόκληρη η παγκόσμια οικονομία να δουλεύει γι’ αυτούς. Θα πρέπει ο δανεισμός να καλπάζει, ιδιωτικός και δημόσιος. Το ίδιο και η κερδοσκοπία στις παγκόσμιες χρηματαγορές, ο τζίρος των οποίων ξεπερνά κατά 10 και πλέον φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ.

Όλα αυτά είναι πλασματικά, εικονικά. Πλασματικά και εικονικά ενεργητικά και τζίροι των χρηματαγορών. Πλασματικά και εικονικά γιατί δεν τα έχει ανάγκη η πραγματική οικονομία για να λειτουργήσει και να αναπτυχθεί. Ωστόσο, όσο πλασματικά, όσο εικονικά κι αν είναι, τόσο πιο αληθινά υπερκέρδη παράγουν. Τέτοια που κανένα διεθνές καρτέλ, ή τραστ, καμιά πολυεθνική ή υπερεθνική εταιρεία δεν έχει αποδώσει σ’ αυτούς που την ελέγχουν.

Σύμφωνα με έναν μετριοπαθή υπολογισμό τα κέρδη από την κερδοσκοπία στις χρηματαγορές συνιστούν άνω του 60% των συνολικών κερδών που αποδίδουν οι επενδύσεις όλων των ειδών. Να γιατί όλο και περισσότερα κεφάλαια διοχετεύονται στις χρηματαγορές. Ακόμη και οι πολυεθνικές προτιμούν να συγκεντρώνουν τεράστια ρευστά αποθεματικά κι αντί να τα κάνουν επενδύσεις επέκτασης της επιχειρηματικής δράσης τους, τα διοχετεύουν κι αυτές στις χρηματαγορές. Διαμέσου ποιου; Πρώτα και κύρια των GSBs.

Και πώς να μην το κάνουν όταν οι πολυεθνικές έχουν κατά μέσο όρο απόδοση κεφαλαίων της τάξης του 6% ετήσια, συχνά λιγότερο, ενώ οι χρηματαγορές έχουν τη δυνατότητα έως και διψήφιες αποδώσεις ετήσια. Ακόμη και μέσα στην παγκόσμια κρίση. Αρκεί τα κράτη, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά να εξαρτούν την ίδια την επιβίωσή τους από δάνεια, χρέη και κάθε μορφής χρεόγραφο της κεφαλαιαγοράς.

Κι επομένως αυτό που ενδιαφέρει όσους υπηρετούν αυτή την πλασματική, εικονική οικονομία δεν είναι η αποτύπωση των πραγματικών δεικτών της οικονομικής ζωής, αλλά η δυνατότητα χειραγώγησής τους. Οι βασικοί δείκτες κάθε οικονομίας έχουν μετατραπεί σε δείκτες της χρηματαγοράς. Κι όσο εύκολα χειραγωγούνται οι χρηματαγορές από τους μεγάλους παίκτες παγκόσμια, έτσι πρέπει να χειραγωγούνται και οι δείκτες της οικονομίας.

Δεν τους ενδιαφέρει αν στ’ αλήθεια μια οικονομία αναπτύσσεται, αλλά η δυναμική των πιο πλασματικών και εικονικών δεικτών της, όπως το ΑΕΠ, ο τιμάριθμος, ο δείκτης ανεργίας, οι οποίοι εύκολα μπορούν να χειραγωγηθούν ώστε να επιδράσουν – ανάλογα τις σκοπιμότητες της συγκυρίας – στη δημιουργία «κλίματος» ή προσδοκιών κερδοσκοπίας στους παίκτες των χρηματαγορών.

Να γιατί έχουν αλλάξει τον τρόπο υπολογισμού των βασικών μακροοικονομικών δεικτών και τους έχουν ενοποιήσει για όλες σχεδόν τις οικονομίες παγκόσμια. Έτσι ώστε να τους χρησιμοποιούν κατά το δοκούν προκειμένου να δώσουν τη δυνατότητα στις αγορές να κερδοσκοπούν με τα δάνεια, τα χρέη και τα μερίδια αγοράς κάθε οικονομίας.

Στη χώρα μας αυτό συμβαίνει στη νιοστή δύναμη. Η ΕΛΣΤΑΤ είναι πια τελείως αναξιόπιστη. Ειδικά στους δείκτες του ΑΕΠ και της ανεργίας. Προς το συμφέρον όχι των κυβερνήσεων, όπως γινόταν παλιά, αλλά πρωτίστως των δανειστών. Συναγωνίζεται επάξια σε αναξιοπιστία την Eurostat, η οποία παράγει δείκτες ανάλογα με τις κυρίαρχες πολιτικές σκοπιμότητες.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι η Eurostat έχει παρέμβει και συνεχίζει να παρεμβαίνει με τόσο εξόφθαλμο τρόπο υπέρ της δήθεν αξιοπιστία των στοιχείων που κυριολεκτικά κατασκεύασε ο κ. Γεωργίου στην ΕΛΣΤΑΤ. Και να θυμίσουμε ότι το πόσο χειραγωγήθηκαν τα στοιχεία από τον κ. Γεωργίου, το έχει αποδείξει επίσημα το Ελεγκτικό Συνέδριο στην Έκθεσή του για τα δημοσιονομικά της χώρας του 2009.

Τι επιδιώκουν λοιπόν οι δηλώσεις περί δήθεν ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας;

Αφενός στη δημιουργία πλασματικού κλίματος ευφορίας στις χρηματαγορές χρέους, ώστε να δοκιμάσουν κάποια στιγμή μέσα στο 2018 ή το 2019 να προσφύγει η κυβέρνηση για δανεισμό σ’ αυτές. Προς δόξα φυσικά των γνωστών κυκλωμάτων που κερδοσκοπούν με τη χρεοκοπία της χώρας.

Αφετέρου, στη ακόμη πιο δραστική εφαρμογή της ίδιας «πετυχημένης» και απόλυτα καταστροφικής πολιτικής των τελευταίων χρόνων.

Αφού πέτυχε η κυβέρνηση να φέρει την ανάπτυξη δημιουργώντας στο μέσο οικογενειακό εισόδημα ένα πρωτοφανές για τα ιστορικά χρονικά της Ελλάδας, αλλά και τουλάχιστον των χωρών του ΟΟΣΑ, έλλειμμα της τάξης άνω του 20%, τότε φαντάσου τι έχει να γίνει προκειμένου ο δείκτης του ΑΕΠ να φτάσει το +2,8% που προβλέπει το ΔΝΤ. Φανταστείτε τι λεηλασία έχει να υποστεί το εισόδημα και η περιουσιακή κατάσταση των νοικοκυριών.

Αν π.χ. εμφανίζουν εικονικά ότι το ΑΕΠ αυξάνεται, τότε ο φορολογούμενος πολίτης καλείται να πληρώσει περισσότερα για πετύχει η κυβέρνηση το ποσοστό πρωτογενούς πλεονάσματος που απαιτούν οι δανειστές. Όσο πιο εικονικό είναι το ΑΕΠ τόσο μεγαλύτερη η πραγματική επιβάρυνση από το πρωτογενές πλεόνασμα, που απαιτούν να ενθυλακώνουν οι δανειστές. Τόσο πιο σκληρές φορολογίες και τόσο πιο δραστικές περικοπές σε δαπάνες του κράτους. Τόσο πιο χαμηλά θα λειτουργεί ο περίφημος δημοσιονομικός «κόφτης». Τόσο μεγαλύτερο ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας του Έλληνα πολίτη.

Βλέπετε, η ανάπτυξη μιας οικονομίας ξεκινά όχι από τους ρυθμούς του ΑΕΠ, ούτε από την εικονική πτώση του δείκτη ανεργίας. Φαίνεται πρώτα και κύρια στη δαπάνη του νοικοκυριού. Δηλαδή στο πορτοφόλι της οικογένειας. Αν το νοικοκυριό, η μέση οικογένεια δεν τα βγάζει πέρα και η δαπάνη της συνεχίζει να συρρικνώνεται. Αν το μέσο νοικοκυριό δεν μπορεί να κάνει κομπόδεμα και γενικά βλέπει να πέφτει διαρκώς η αγοραστική του δύναμη, τότε βράστα κι άστα. Η οικονομία ακολουθεί αναγκαστικά την πτωτική πορεία του οικογενειακού προϋπολογισμού, ότι κι αν λένε οι δείκτες που επικαλούνται οι υπουργοί.

Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Γενικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ.

Πηγή: http://dimitriskazakis.blogspot.gr/