Τι άλλο μας περιμένει και τι μπορούμε να κάνουμε;

Ερωτήσεις και απαντήσεις στον Δημήτρη Καζάκη:

Ερώτηση: Η χώρα ήδη οδεύει στην εφαρμογή του 4ου μνημονίου το οποίο βέβαια συνεπάγεται σκληρή δημοσιονομική λιτότητα, "ακρωτηριασμό" των εργασιακών σχέσεων, περαιτέρω φτωχοποίηση μισθωτών και συνταξιούχων και πολλά άλλα. Πού θα οδηγήσει τελικά τη χώρα μας αυτή η συνεχόμενη ύφεση συναρτήσει του δανεισμού είτε τελικά κλείσει η αξιολόγηση της 15ης Ιουνίου είτε όχι;

Απάντηση: Η ύφεση στην οποία έχει καταδικαστεί η Ελλάδα έχει σαν βασικό στόχο την υποτίμηση του συνόλου των περιουσιακών της στοιχείων και την μαζική τους εκποίηση. Δεν υπάρχει ούτε ίχνος ενδιαφέροντος από τους δανειστές και εταίρους μας για το αν θα ανακάμψει η χώρα. Μας μεταχειρίζονται όπως τις κατεστραμμένες μετααποικιακές χώρες της Αφρικής, που έχουν καταδικαστεί εσαεί στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική αποσύνθεση. Είμαστε εν ολίγοις η Αφρικανική ενδοχώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τι προοπτικές μπορεί να έχει μια τέτοια χώρα;

Πρέπει να διαλέξουμε.

Ερώτηση: α] ΄Έχετε επανειλημμένως υποστηρίξει ότι στο σημείο που έχει φτάσει η Ελλάδα η μοναδική λύση είναι η έξοδος της χώρας από την Ε.Ε. η διαγραφή του χρέους και η ανάπτυξη ανταγωνιστικότητας. Επικαλείστε το άρθρο 50 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με το οποίο η κάθε χώρα μπορεί να αποχωρήσει σύμφωνα με εσωτερικούς συνταγματικούς κανόνες; Παράλληλα, το άρθρο 49 της Συνθήκης της Βιέννης προβλέπει ότι κάθε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να αποχωρήσει εάν διαπιστώσει δόλια συμπεριφορά από άλλο κράτος-μέλος όπως και το άρθρο 61 της ίδιας Συνθήκης το οποίο επικαλείται αδυναμία εκτελέσεως των υποχρεώσεών της σε περίπτωση αποχώρησης της.

β] Από την άλλη πλευρά οι πολέμιοι αυτής της άποψης ισχυρίζονται πως η μονομερής αποχώρηση της χώρας μας θα οδηγούσε σε ασύντακτη χρεωκοπία και σε φτώχεια πλήρους εξαθλίωσης -όπως στη Βενεζουέλα - δεδομένου ότι εδώ και χρόνια η Ελλάδα δεν παράγει και δεν εξάγει επαρκώς ούτε βιομηχανικά ούτε καν γεωργικά προϊόντα. Πως θα επιβιώσει;

Απάντηση: Υπάρχουν δυο οπτικές στο ζήτημα. Η μια έχει να κάνει με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών, αλλά και του θεμελιώδους δικαιώματος της εθνικής τους αυτοδιάθεσης, του δικαιώματος δηλαδή οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές που ασκούνται σ’ αυτόν τον τόπο να υπηρετούν τα άμεσα ζωτικά συμφέροντα του ελληνικού λαού. Να θυμίσω ότι το δικαίωμα αυτό συνιστά ίσως τον πιο αναγκαστικό κανόνα του γενικού Διεθνούς Δικαίου. Αναγκαστικός κανόνας του γενικού Διεθνούς Δικαίου είναι εκείνος που είναι δεκτός και αναγνωρισμένος υπό της διεθνούς κοινότητος των κρατών στο σύνολό τους ως κανόνας, εκ του οποίου ουδεμία παρέκκλιση επιτρέπεται και ο οποίος δεν δύναται να τροποποιηθεί ειμή δια νέου, του ίδιου χαρακτήρα κανόνα του γενικού Διεθνούς Δικαίου.

Και στην Ελλάδα τι έγινε; Της επέβαλλαν – οι δανειστές εταίροι εξ Ευρώπης με τη συνδρομή του ΔΝΤ – την κατάλυση αρχικά της εθνικής της κυριαρχίας, ενώ σήμερα έχει ουσιαστικά καταλυθεί και το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης του ελληνικού λαού. Με άλλα λόγια η κυριότητα του τόπου δεν ανήκει πια στον ελληνικό λαό, αλλά στους δανειστές και στον συνταγματικά εξωθεσμικό μηχανισμό, που έχουν οικοδομήσει διαμέσου των μνημονίων.

Έχει συμβεί πουθενά αλλού κάτι παρόμοιο; Όσο και να ψάξει κανείς δεν θα βρει κανένα ανάλογο παράδειγμα. Είναι η πρώτη φορά, τουλάχιστον στη νεότερη Ευρωπαϊκή ιστορία, όπου κυρίαρχο κράτος-έθνος καταλύεται προς το συμφέρον ξένων δυνάμεων και κέντρων. Δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ.

Κι ενώ ο ελληνικός λαός, το ελληνικό έθνος χάνει τα ιστορικά του δικαιώματα στα πατρώα του εδάφη, στις εστίες των προγόνων του, στο λίκνο της ιστορία του, υπάρχει και η άποψη που θεωρεί όλα αυτά αναγκαία διότι δεν γίνεται αλλιώς. Μας λένε ότι ο μόνος τρόπος για να ανακτήσουμε την κυριαρχία μας είναι με το να υποταχθούμε. Άμα κάνουμε ότι μας λένε και μάλιστα κατά γράμμα, τότε αργά ή γρήγορα θα ανακτήσουμε τα δικαιώματά μας – πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι. Πότε συνέβη κάτι τέτοιο, για να συμβεί και σήμερα; Πότε ένας λαός, ένα έθνος ολόκληρο παρέδωσε και μάλιστα αμαχητί τα ιστορικά του δικαιώματα και τελικά τα ξαναπέκτησε;

Κι αν αυτό το δόγμα είναι σωστό, τότε γιατί γενιές και γενιές Ελλήνων πολέμησαν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του γένους, του έθνους, του λαού; Δεν θα ήταν καλύτερα να υποταχτούν στους ισχυρούς με την ελπίδα κάποτε να τους χαρίσουν αυτά που δικαιούνται; Ειλικρινά, υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή στους αγώνες για ελευθερία και ανεξαρτησία όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά όλων των λαών της ανθρωπότητας, από αυτή τη θεωρία;

Πρέπει λοιπόν να πάρουμε μια απόφαση. Τι θέλουμε να είμαστε. Λεύτεροι στη χώρα μας, να διαφεντεύουμε εμείς την πατρίδα μας; Ή δουλικά και ραγιάδες, παρείσακτοι και μετανάστες στην ίδια μας την πατρίδα;

Οι τράπεζες είναι η επιτομή του κακού.

Ερώτηση: Ποια είναι η παρούσα κατάσταση του τραπεζικού συστήματος στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη; Ποιοι οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν;

Απάντηση: Οι τράπεζες σήμερα συνιστούν την επιτομή όλου του κακού. Μετά από τρεις περίπου δεκαετίες ξέφρενης δανειακής επέκτασης στις απελευθερωμένες αγορές του κεφαλαίου, δημιουργήθηκαν τραπεζικά τέρατα με οικονομική επιφάνεια πολύ μεγαλύτερη από όλα τα κράτη του πλανήτη. Τα τραπεζικά τέρατα ενυποθήκευσαν γύρω στις 20 φορές το συνολικό προϊόν που παράγει κατ’ έτος ο πλανήτης σε αγαθά και υπηρεσίες. Οι 40 μεγαλύτερες παγκόσμια τράπεζες διαθέτουν ενεργητικά που ισοδυναμούν με το ΑΕΠ σχεδόν της μεγάλης πλειοψηφίας των κρατών του πλανήτη. Μέσω αυτών των ενεργητικών εξαγοράζουν, αγοράζουν και πωλούν κυβερνήσεις κι ολόκληρες χώρες. Αρκεί οι χώρες αυτές να είναι προς πώληση από την ιθύνουσα τάξη τους.

Οι τράπεζες στην ΕΕ είναι στην κορυφή αυτής της τερατογέννεσης. Διαθέτουν ενεργητικά πάνω από 4 φορές του ΑΕΠ συνολικά της ευρωζώνης. Αυτό σημαίνει ότι για να μπορέσουν να επιβιώσουν οι τράπεζες της ευρωζώνης θα πρέπει να βυθίζονται διαρκώς και περισσότερο στα χρέη τα νοικοκυριά, οι επιχειρήσεις και τα κράτη. Μ’ αυτό ακριβώς έχει οδηγήσει στην σημερινή παγκόσμια ύφεση.

Το ίδιο ισχύει και στην Ελλάδα. Ποιο λοιπόν είναι το ζητούμενο; Να ξεχρεώσουμε τις τράπεζες; Να τις βοηθήσουμε να κρατήσουν τα τερατώδη ενεργητικά αυτά με διασώσεις εκ των έσω με κουρέματα καταθέσεων (bail in) ή δια του κρατικού προϋπολογισμού (bail out); Και πού θα μας βγάλει κάτι τέτοιο; Μόνο σε μεγαλύτερα χρέη για τον πολίτη και την πραγματική οικονομία, αλλά και σε πιο ανάλγητες τράπεζες, πιο τοκογλυφικές και σαράφικες ακόμη κι απ’ ότι ήταν.

Επομένως έχουμε να επιλέξουμε: Ή διάσωση των σημερινών σαράφικων τραπεζών σε βάρος των νοικοκυριών και της πραγματικής οικονομίας; Ή διάσωση των νοικοκυριών και της πραγματικής οικονομίας σε βάρος των τοκογλυφικών πρακτικών των τραπεζών και της παρασιτικής τους υπερδιόγκωσης; Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.

Τι σόι ξένες επενδύσεις μπορεί να περιμένει η χώρα;

Ερώτηση: Τα τραπεζικά ιδρύματα βρίσκονται σε συνεχείς επαφές και διαβουλεύσεις με open funds για την πώληση ελληνικών ακινήτων αλλά και τη διαχείριση των κόκκινων δανείων που έχουν μετατραπεί σε μάστιγα. Εν τέλει η περιουσία των Ελλήνων -ιδιωτική αλλά και δημόσια [όπως αεροδρόμια, λιμάνια κ.α.] περνά σε ξένια χέρια χωρίς καμία δικλείδα ασφαλείας;

Απάντηση: Αυτός ήταν ο σκοπός εξαρχής. Η περιουσία των Ελλήνων, δημόσια και ιδιωτική, το οικόπεδο – όπως συνηθίζω να λέω – που αποκαλείται Ελλάδα κι εμείς αντιλαμβανόμαστε ως πατρίδα, έχουν βάλει στο μάτι οι δανειστές εταίροι μας. Και μας μεταχειρίζονται όπως κάθε άλλη τριτοκοσμική χώρα της Αφρικής, που βρέθηκε είτε ως αποικία, είτε κατόπιν ως απελεύθερη στην ανάγκη τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίφημη επένδυση της Fraport, η οποία δανείστηκε το ποσό εξαγοράς των 14 αεροδρομίων της χώρας με εγγύηση του ελληνικού κράτους. Έτσι ώστε σε περίπτωση στραβής να πληρώσει ο Έλληνας φορολογούμενος τις τράπεζες.

Δεύτερο, στη σύμβαση προβλέπεται προστασία της εν λόγω επένδυσης από τον μετεμφυλιακό αποικιοκρατικό νόμο του 1953 για την προστασία των ξένων κεφαλαίων, που οι κυβερνήσεις μετά τη Χούντα είχαν θέσει σε αχρηστία λόγω ακριβώς των αποικιοκρατικών όρων που προβλέπει υπέρ των ξένων επενδυτών.

Τρίτο, εισάγεται για πρώτη φορά η τριμερής εξωδικαστική διαιτησία με τον επενδυτή. Με βάση αυτήν σε περίπτωση αντιδικίας με το ελληνικό κράτος, τότε δεν επιλαμβάνονται τα ελληνικά δικαστήρια, αλλά μια εξωθεσμική διαιτησία, που συγκροτείται αυθαίρετα από το κράτος, τον επενδυτή και κάποιον τρίτο ουδέτερο παράγοντα, όπως π.χ. η Παγκόσμια Τράπεζα, που διαθέτει τέτοιο μηχανισμό.

Η εξωθεσμική διαιτησία είναι ο μοχλός που χρησιμοποιήθηκε στην Αφρική, την Ασία και την Λατινική Αμερική, προκειμένου να κατοχυρωθούν τα αποικιοκρατικά προνόμια ξένων επενδυτών στις υποδομές και το φυσικό πλούτο της χώρας. Είναι ένα είδος διομολογήσεων, από το οποίο έχει λυτρωθεί η Ελλάδα από τον 19ο αιώνα. Και τώρα χάρις τους εταίρους της επανέρχεται σ’ αυτό το άθλιο καθεστώς.

Αν σ’ αυτά προσθέσουμε και το γεγονός ότι η Fraport δεν έχει καμιά υποχρέωση να υποστηρίζει την πολεμική αποστολή που έχουν πολλά από αυτά τα 14 αεροδρόμια. Δεν έχει καμιά υποχρέωση να ακολουθεί το αμυντικό δόγμα της Ελλάδας. Εκτός της περίπτωσης πολέμου όπου προβλέπεται η επίταξη των αεροδρομίων με αποζημίωση της Fraport. Αν βέβαια συμμορφωθεί η εν λόγω εταιρεία. Διαφορετικά ο μόνος δρόμος είναι η προσφυγή στην τριμερή εξωθεσμική και εξωδικαστική διαιτησία.

Με τέτοιες επενδύσεις, μπορούμε να έχουμε χώρα; Ούτε χώρο δεν θα μπορούμε να έχουμε.

Ο Βαρουφάκης και τα συμφέροντα Σόιμπλε και ΗΠΑ

Ερώτηση: Κατά τη δική σας εκτίμηση ποιος ο ρόλος του Γιάννη Βαρουφάκη, του Σόιμπλε και των Ηνωμένων Πολιτειών σε σχέση με την κατάσταση που ΄χει διαμορφωθεί στη χώρα μας αλλά και συνολικότερα στην Ευρώπη;

Απάντηση: Ο κ. Σόιμπλε εκφράζει από πολύ παλιά – από την εποχή του Μάαστριχτ – την πιο ξεκάθαρη άποψη για την μετατροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σ’ ένα υπερκράτος με ενιαία διακυβέρνηση, εκτός από ενιαίο νόμισμα, στα πλαίσια μια χαλαρής ομοσπονδίας, όπως λειτουργεί σήμερα η Γερμανία. Τα κράτη μέλη οφείλουν να χάσουν υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης τον σκληρό πυρήνα της εθνικής τους κυριαρχίας. Με τις πολιτικές που εκπορεύονται από τα όργανα της ΕΕ να αποκτούν υπερσυνταγματική ισχύ έναντι όλων των κρατών μελών. Πρωτίστως στον τομέα της δημοσιονομικής και αμυντικής πολιτικής. Αυτό το «όραμα» ακολουθεί με συνέπεια ακόμη και στην περίπτωση της Ελλάδας.

Ο κ. Βαρουφάκης ήταν ο ιδεώδης στον ρόλο που ανέλαβε να παίξει με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέχρι τότε ήταν ο μόνος αντιμνημονιακός «αναλυτής», ο οποίος δεν πίστευε στη δυνατότητα της Ελλάδας να ορθοποδήσει μόνη της. Δηλαδή χωρίς τα δεκανίκια της ΕΕ. Κι αυτό το έλεγε και το ξανάλεγε. Κι έτσι ήρθε για να ονομαστεί δικαίως ως ο κύριος 70%, όταν στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Τσίπρα το 2015 δήλωσε άξαφνα ότι το 70% του μνημονίου μας κάνει και μόλις το 30% πρέπει να διαπραγματευθούμε.

Υπήρξε ο κύριος αρχιτέκτονας της δήλωσης του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου 2015 με βάση την οποία για πρώτη φορά στα χρονικά των μνημονίων οι «ελληνικές αρχές» αποδέχθηκαν επίσημα να μην υιοθετούν, ούτε καν να προωθούν, την παραμικρή απόφαση αν πρώτα δεν πάρουν την έγκριση του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ των φίλων του.

Ήταν ο πρώτος απ’ όλους που μετονόμασε την τρόικα σε «θεσμούς» ώστε ένας άτυπος και παράνομος – σύμφωνα ακόμη και με το ευρωκοινοβούλιο – μηχανισμός επιβολής πολιτικών σε βάρος της χώρας μας να μετατραπεί σε θεσμοθετημένη μορφή άσκησης εξουσίας πάνω στην κατεχόμενη Ελλάδα. Και ήταν αυτός που εμφανίστηκε ως λαγός για την αποδοχή της πρότασης Σόιμπλε του Ιουλίου 2015, η οποία προέβλεπε διπλό ή παράλληλο νόμισμα εσωτερικών συναλλαγών υπό ειδικό καθεστώς εντός της ΕΕ. Για να μάθει και η δική μας γενιά τι σημαίνει στην πράξη αυτό που οι παππούδες μας ονόμαζαν λεφτά της κατοχής.

Όσο για τις ΗΠΑ θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι – για τα δικά τους συμφέροντα – βρίσκονται σε διαμάχη με τους Γερμανούς και τις Βρυξέλλες, όχι για τον έλεγχο της Ελλάδας, αλλά για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης. Στα πλαίσια αυτά η κυρίαρχη μερίδα της Αμερικανικής πολιτικής πιέζει το ΔΝΤ να φύγει παντελώς από το πρόγραμμα της Ελλάδας.

Έχει κατατεθεί και σχέδιο νόμου στο Κογκρέσο, που ζητά με την ψήφισή του την απόσυρση του ΔΝΤ από οποιαδήποτε εμπλοκή στο πρόγραμμα, τωρινό, ή μελλοντικό, της Ελλάδας. Ο λόγος είναι για να μην χρησιμοποιείται το ΔΝΤ ως φύλλο συκής για τα συμφέροντα των Ευρωπαϊκών ελίτ και του ευρώ. Η διαμάχη αυτή μάλλον θα ενταθεί στο μέλλον, κάτι που μπορεί να διευκολύνει μια άλλη πατριωτική δημοκρατική κυβέρνηση – σαν αυτή που διεκδικεί το Ε.ΠΑ.Μ. – να αξιοποιήσει προκειμένου να λυτρωθεί η χώρα από τα χρέη και να ανακτήσει την κυριαρχία της προς όφελος των Ελλήνων πολιτών.