Ο νέος Γάλλος πρόεδρος είναι των… Γερμανών!

του Γιώργου Δελαστίκ

Οι Γερμανοί είναι τελικά οι μεγάλοι κερδισμένοι των… γαλλικών (!) προεδρικών εκλογών. Δικός τους άνθρωπος είναι -για να μην πούμε τυφλό όργανό τους- ο νέος Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron. Δικός τους και όργανο του τραπεζικού συστήματος. Το εκπληκτικό όμως δεν έγκειται στο τι είδους άνθρωποι επέλεξε η γαλλική αστική τάξη για να κυβερνήσει τη χώρα, αλλά στο ότι ο γαλλικός λαός υπάκουσε ευχαρίστως στις επιθυμίες των Γάλλων αστών. Δεν πάει να μην έχει κανένα κόμμα να τον στηρίζει ο Macron, ο γαλλικός λαός τον ψήφισε και τώρα εμφανίζεται ως λαοπρόβλητος!

Τόσο οι σοσιαλιστές όσο και οι δεξιοί πολιτευτές της Γαλλίας θα τρέξουν να του φτιάξουν κόμμα, στο βαθμό που αυτό θα σημαίνει την υπουργοποίησή τους! Κι όπως και να το κάνουμε, σε έναν πρόεδρο χωρίς κόμμα να τον στηρίζει, οι πιθανότητες υπουργοποίησης του κάθε «καταφερτζή» πολιτικού είναι πολύ μεγαλύτερες από την περίπτωση της προΰπαρξης μιας συμπαγούς πολιτικής ομάδας, με ηγετικά στελέχη που εμφορούνται από τις ίδιες ιδέες και συναπαρτίζουν έναν ηγετικό πυρήνα. Αυτό που...
φυσικά νοιάζει τους Γάλλους δεν είναι ποιοι θα αποτελέσουν τα στελέχη της κυβέρνησης του Macron, αλλά η πολιτική που αυτός θα ακολουθήσει. Κα σε αυτή την περίπτωση πρέπει να περιμένει κανείς τα χειρότερα – κυριολεκτικά τα χειρότερα. Ο Macron, ως παιδί του τραπεζικού συστήματος αλλά και των Γερμανών, απεργάζεται τα πιο σκοτεινά σχέδια. Όσο για την πολιτική ισχύ της σημερινής Γερμανίας, παγώνει κάποιος όταν σκέπτεται το θέμα. Όλες οι δημοσκοπήσεις εμφάνιζαν την Marine Lepen πρώτη στον πρώτο γύρο, με φυσικά βέβαιη την ήττα της στον δεύτερο και καθοριστικό γύρο είτε αντίπαλός της ήταν ο Fillon είτε ο Macron.

Το γεγονός όμως ότι η Lepen δεν κατάφερε ούτε στον πρώτο γύρο να βγει πρώτη, σηματοδοτεί μια βαριά ήττα. Βαριά ήττα όχι απλά και μόνο για την Lepen, πράγμα άλλωστε που θα ήταν επιθυμητό από το οποιονδήποτε, αλλά για τον καθένα που εκφράζει μια αντιγερμανική πολιτική στη γαλλική πολιτική σκηνή. Δεν μπορεί να αποτελέσει παρηγοριά το ποσοστό που συγκέντρωσε ο αριστερός υποψήφιος Jean-Luc Mélenchon, παρόλο που το ποσοστό αυτό υπερέβη κάθε προσδοκία της γαλλικής Αριστεράς. Ο Mélenchon λειτούργησε ως ένας από τους φορείς στους οποίους διοχετεύθηκαν οι ψήφοι των σοσιαλιστών, οι οποίοι δεν έπρεπε να πάνε σε καμία περίπτωση στον αριστερό σοσιαλιστή υποψήφιο Hamon, προκειμένου να μην επιβληθεί αυτός ως ηγέτης των σοσιαλιστών. Στη συγκεκριμένη συγκυρία έπρεπε να διαλυθεί το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα προκειμένου να ανασυσταθεί ως εξάρτημα της γαλλικής Δεξιάς, έστω και αν οι ψήφοι του πήγαιναν στη γαλλική Αριστερά. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα – και το σοσιαλιστικό κόμμα του François Holland ήταν στα πρόθυρα της διάλυσης έτσι κι αλλιώς, μετά την παταγωδώς αποτυχημένη προεδρία αυτού του άθλιου σοσιαλιστή ηγέτη.

Τώρα τι γίνεται; Μια πρωτιά της Marine Lepen στον πρώτο γύρο υπήρχε περίπτωση να τρόμαζε τους Γερμανούς, αν και οι Γερμανοί δύσκολα συγκινούνται από εξελίξεις και δη εκλογικά αποτελέσματα σε άλλες χώρες, και κάποιοι μπορεί να ισχυρίζονται ότι συναρτώνται με την ίδια τη Γερμανία και την πολιτική που ασκεί. Δεν μπορούμε όμως να αποκλείσουμε, αν το ποσοστό της Lepen ήταν υψηλό στον πρώτο γύρο, την πιθανότητα να φοβούνταν τόσο οι Γερμανοί ώστε να χαλάρωναν τη λιτότητα που ασκούν σε όλη την Ευρώπη. Αυτό όμως δεν έγινε και ανήκει πλέον στη σφαίρα της φαντασίας. Πράγμα που σημαίνει ότι ούτε εκείνο το κομμάτι της γαλλικής αστικής τάξης που καταστρέφεται λόγω της γερμανικής πολιτικής είναι σε θέση να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις, πόσω μάλλον τα μεσαία στρώματα και εκείνα τα κομμάτια της εργατικής τάξης που υφίστανται την ίδια μοίρα. Το αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών εκλογών θα σφραγίσει σίγουρα τις πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία. Είναι βέβαιο το πλήγμα που θα δεχθούν η Δεξιά του Silvio Berlusconi, η Δεξιά της Λίγκας του Βορρά του Salvini και οι «αγανακτισμένοι» του Beppe Grillo. Αλλά έτσι κι αλλιώς η Ιταλία αποτελεί την τρίτη οικονομική δύναμη της ευρωζώνης και όχι την δεύτερη που είναι η Γαλλία. Μόνο η Αγγλία κατάφερε να απαλλαγεί από τα δεσμά της ΕΕ, αλλά κι αυτή δεν δείχνει ικανή να βρει μιμητές. Όσο για την Αμερική του Donald Trump, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως οι ΗΠΑ θα ακολουθήσουν τη γραμμή του προέδρου τους, ο οποίος δείχνει να συναντάει ισχυρότατες αντιστάσεις και είναι άκρως αμφίβολο αν θα κατορθώσει τελικά να επιβάλει τη γραμμή του. Οι υπαναχωρήσεις του Trump στα θέματα της NAFTA, του τείχους προς το Μεξικό κλπ δεν υποδηλώνουν κάποια αποφασιστικότητα εκ μέρους του Trump.

Το σύστημα, όχι μόνο στην περίπτωση της ασήμαντης Ελλάδας, αλλά και της κατά πολύ σημαντικότερης Γαλλίας, έκανε μια επίδειξη ισχύος. Οι Γάλλοι αποδείχθηκαν ως λαός εντελώς ανίκανος να ηγηθεί του αντιγερμανικού αγώνα στην Ευρώπη. Αυτό μπορεί να είναι σύμφωνο με την ιστορία της Γαλλίας και όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά αν ούτε οι Γάλλοι ούτε οι Ιταλοί μπορούν να ηγηθούν του αντιγερμανικού αγώνα στην Ευρώπη, τότε ποιος μπορεί; Μόνο οι Άγγλοι; Κι αυτοί εκτός Λονδίνου, όπου το «ναι» στο πρόσφατο αγγλικό δημοψήφισμα πήρε τα δύο τρίτα των ψήφων…

από το «Πριν»