Ιβάν Σαββίδης: Ρούβλια, μπίζνες και κουτόχορτο

του Αλέξανδρου Ζέρβα

Είναι αλήθεια ότι ο Ιβάν Σαββίδης διαθέτει όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να χτίσει το προφίλ «κο-ρυφαίου οικονομικού παράγοντα της χώρας». Ή μάλλον για να το θέσω καταλληλότερα, δείχνει να γνωρίζει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει για την πραγμάτωση ενός τέτοιου στόχου.

Πρώτον, η επενδυτική του εφόρμηση συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς, καθώς πολύ πρόσφατα εξαγόρασε τη Σουρωτή, ενώ φαίνεται πως έχει δρομολογηθεί η πώληση του πλειοψηφικού πακέτου του ΟΛΘ σε δικό του επενδυτικό σχήμα. Δεύτερον, επιδεικνύει ιδιαίτερη ζέση σε ό,τι αφορά την είσοδό του στο χώρο των ΜΜΕ: μετά την αποτυχία απόκτησης τηλεοπτικού καναλιού, φέρεται να διαπραγματεύεται την εξαγορά του ΔΟΛ. Τρίτον, δείχνει να έχει αποκτήσει επαρκέστατες πολιτικές «φιλίες», αν κρίνει κανείς από την πρόσφατη «φωτογραφική» για τον ίδιο διάταξη, η οποία μάλιστα προκάλεσε και έντονη αντιπαράθεση στη Βουλή μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τέταρτον, έχει φροντίσει να δρομολογήσει τη δημιουργία τον δικού του οπαδικού στρατού «δια παν ενδεχόμενο», καθώς είναι εδώ και τέσσερα χρόνια ιδιοκτήτης μιας ποδοσφαιρικής ομάδας με ειδικό βάρος (για τα ελληνικά δεδομένα), όπως ο ΠΑΟΚ.

Προσωπικά, ελάχιστα με ενδιαφέρει να αμφισβητήσω το «επενδυτικό προφίλ» του εκ Ρωσίας...
ορμώμενου επιχειρηματία, ούτε να ψέξω τον πρωθυπουργό ή οποιονδήποτε άλλον τον θεωρεί την επιτομή της «υγιούς επιχειρηματικότητας» στην Ελλάδα. Από την άλλη, δε γίνεται να μην «υπενθυμίσει» κανείς την τακτική που ακολούθησε ο ίδιος όταν ανέλαβε τη διοίκηση της ΣΕΚΑΠ τον Αύγουστο του 2013, προχωρώντας σε μαζικές απολύσεις αλλά και μεγάλες μειώσεις μισθών. Δεν είναι επίσης δυνατό να μην ανακαλέσει κανείς στη μνήμη του την αντιπαράθεση που είχε πριν από ένα περίπου χρόνο με βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όταν τους «νουθέτησε» σε έντονο ύφος να προχωρήσουν άμεσα τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να περιοριστεί το δικαίωμα στην απεργία. Μακάρι όμως να ήταν αυτό το κύριο πρόβλημα σε ό,τι αφορά τη συγκεκριμένη περίπτωση.

Κι αυτό γιατί η προσέγγιση του Ιβάν Σαββίδη φαίνεται να «κοπιάρει» τις χειρότερες πρακτικές που έχουμε συναντήσει στο απώτερο ή και το πρόσφατο παρελθόν. Δεν είναι τυχαίο πως δε διστάζει καθόλου να υποδαυλίσει το οπαδικό μίσος και να δημιουργήσει συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού με επίκεντρο την ποδοσφαιρική αντιπαράθεση, ξεθάβοντας ακόμη και την υποτιθέμενη κόντρα Βορρά-Νότου. Ελάχιστη σημασία έχει, σε τελική ανάλυση, κατά πόσο θα καταφέρει να ξεριζώσει (όπως ευαγγελίζεται) το σύστημα εξουσίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο που εμφανώς όσο και σκανδαλωδώς ευνοούσε τον Ολυμπιακό, αν είναι να το αντικαταστήσει με κάτι αναλόγως διεφθαρμένο. Ίσως πάλι βέβαια κάτι τέτοιο να έχει πολύ μεγάλη σημασία για τον ίδιο το Ρώσο επιχειρηματία, καθώς η κατάκτηση ενός πρωταθλήματος από τον ΠΑΟΚ μετά από 32 χρόνια θα έκανε πολλούς οπαδούς της ομάδας «αιώνια πιστούς» στο πρόσωπό του. Κι ένας οπαδικός στρατός, όπως θα μπορούσαν να τον διαβεβαιώσουν ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο Δημήτρης Μελισσανίδης ή ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, είναι πάντοτε χρήσιμος.

Είναι δεδομένο, πάντως, πως ο «πολυπράγμων» Ιβάν Σαββίδης έχει πιάσει καλά το νόημα σε ό,τι αφορά τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Ότι εκτός από ρούβλια, για να κάνεις μπίζνες, είναι σε αρκετές περιπτώσεις απαραίτητο και το κουτόχορτο.

από το «tvxs.gr»