Με ένα Survivor ξεχνιέμαι...

της Χάρις Σιέμπου

Survivor σε εξωτικό νησί. Μαχητές και Διάσημοι επί πληρωμή, η παραγωγή θησαυρίζει και οι θεατές λαμβάνουν ό,τι τους αξίζει, διασκέδαση επιπέδου μπούρδας. Μιας μπούρδας που σφηνώνει στο μυαλό κάθε μέρα ότι η επιβίωση είναι παιχνίδι. Μιας λέξης που συνηθίζει ο θεατής (για ώρα ανάγκης χωρίς πια να είναι παιχνίδι).

Μήπως θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον στους φανατικούς θεατές του ύποπτου υποπροϊόντος διασκέδασης, εάν φανατίζονταν να μάθουν πού τους οδηγούν οι δικοί τους «διάσημοι» που ψήφισαν;

Ότι η δική τους επιβίωση αλλά και των παιδιών τους στην Ελλάδα του 2017 θα είναι πολύ αμφίβολη τα επόμενα χρόνια;

Ότι ζώντας σε ένα πολιτισμένο έθνος με δημοκρατικούς νόμους και κανόνες, πρέπει να αντιμετωπίσουν στο όνομα μιας δήθεν έκτακτης ανάγκης, μια ζωή, ως να μην υπήρχαν αυτά!.

Ότι τη χώρα τους μεθοδεύουν να κάνουν ένα «βράχο» χωρίς ιστορία, πολιτισμό, σεβασμό της αξίας...
του ανθρώπου, όπου η επιβίωση τους μόνο με σκληρούς και απάνθρωπους όρους θα αντιμετωπίζεται.

.

Πώς επιβιώνει ένας πολίτης στις πόλεις της ηλιόλουστης χώρας μας από τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, δηλαδή ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ, που αργά και βασανιστικά μας επιβάλλουν οι «διάσημοι»; Εξαίρεσα τα χωριά, διότι πρώτον δεν ζω εκεί και δεύτερον η ιστορία μας δίδαξε ότι άντε κανένα χορταράκι από το λιβάδι, άντε καμιά κοτούλα την βολεύουνε οι κάτοικοι των χωριών. Άλλωστε το είχε πει και ο Χένρυ Κίσσιγκερ «Θα επιβιώσουν όσοι ζουν στην ύπαιθρο» .

Μήπως θα ήταν πιο διδακτικό να γνωρίζουν το Survivor ανθρώπων προηγούμενων αιώνων, διότι ως συνήθως η ιστορία επαναλαμβάνεται!

Η πλειοψηφία των κατοίκων της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Αμερικής τον 18ο και 19ο αιώνα ζούσαν σε απόλυτο περιβάλλον εξαθλίωσης. Η Ελλάδα εξαιρείται διότι ήταν υπό τουρκικό ζυγό. Στην Αγγλία π.χ όπου ίσχυαν οι νόμοι των πτωχών (άρχισαν να ισχύουν από το 1536) επέβαλαν σε κάθε ενορία την υποχρέωση να ενισχύει τα πρόσωπα που κινδύνευαν να πεθάνουν από πείνα. Τα έξοδα αυτά τα πλήρωνε κάθε νοικοκυριό της ενορίας. Από τα παιδιά εκείνης της εποχής που γεννιόντουσαν μόνο το 7% ζούσε!

Άρα επιβίωση από το συσσίτιο της εκκλησίας (και να ρίχνετε το κατιτίς σας στα παγκάρια της γιατί μπορεί να στερέψουν)! Σήμερα εξελιχθήκαμε μπορεί την δουλειά αυτή να την κάνουν και οι ΜΚΟ. Για το κοινωνικό κράτος όπως το ξέρατε, ούτε λόγος, ξεχάστε το.

Με την έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης, υπήρξε η ανάγκη των κεφαλαιοκρατών να επενδύσουν σε μηχανές, της δε βιομηχανίας για χρήση καυσίμων.

Έτσι άνθισαν οι δουλειές στα ανθρακωρυχεία. Οι ανθρακωρύχοι πληρωνόντουσαν κατά το ένα τρίτο ημερησίως από ότι οι υδραυλικοί, ενώ οι υφάντες που χειρίζονταν τις μηχανές περί το 1750 πληρωνόντουσαν έξι σελήνια την βδομάδα, ενώ μία υφάντρια πέντε σελήνια και έξι πέννες, τα κορίτσια (ΝΑΙ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ) από ηλικία έξι έως 12 ετών κέρδιζαν ένα σελίνι μέχρι ένα σελίνι και έξι πέννες .Οι αμοιβές έμειναν σταθερές για 70 χρόνια!

Στην Ελλάδα μας ένα στα δύο περίπου παιδιά μέχρι τα 18 χρόνια τους πεινάνε και λιποθυμούν στα σχολειά τους.

Ο ισχυρισμός των εργοδοτών για τα άθλια μεροκάματα ήταν τότε ότι οι εργάτες τους δεν ήξεραν περισσότερα, διότι έρεπαν προς την οκνηρία, την οινοποσία, την ανευθυνότητα και την ασέβεια, ο μόνος τρόπος να διδαχθούν οι εργάτες την ευπρέπεια και την φιλοπονία έλεγε ένα εργοδότης το 1739 είναι «να τους αναγκάσουμε να δουλεύουν όλες τις ώρες τις οποίες δύνανται να εξοικονομήσουν από τον ύπνο και την ανάπαυση δια να προμηθεύονται τα απολύτως αναγκαία προς το ζην».

Σαν να μας μιλάει ο σύγχρονος «μπουκλάτος ευρωπαίος εργοδότης» που είπε ότι: «οι λαοί του Νότου έφαγαν τα λεφτά στα ποτά και τις γυναίκες»!

Η αστική τάξη, γιατροί, δικηγόροι, έμποροι, τα είχε καταφέρει τότε.

Σήμερα διαλύεται.

Μην τους αδικούμε όμως, άρχισαν μεγάλες απεργίες για καλύτερα μεροκάματα και μάλιστα οι πλέον αδικημένες, οι γυναίκες, αγωνίστηκαν για καλυτέρευση των μεροκάματων και των συνθηκών εργασίας

Η πρώτη γυναικεία απεργία έγινε στην αγγλική πόλη Ουόρτσεστερ το 1804 από τις εργάτριες που κατασκεύαζαν γάντια, το 1831 τις ακολουθούν οι Γαλλίδες καπελούδες. Στις ΗΠΑ, το 1828 η απεργία των υφαντριών του Ντόβερ είχε επιτυχία κατά 100% και μια εφημερίδα καλεί την κυβέρνηση να ενεργοποιήσει την πολιτοφυλακή να προλάβει την επιβολή γυναικοκρατίας! Αλλά και το 1836 μια μεγάλη διαδήλωση εργατριών στο Λόουελ της Μασσαχουσέτης κατατρομάζει τις αρχές, που νομίζουν ότι πρόκειται για λαϊκή επανάσταση!

Έχει κανείς αμφιβολία ότι και σήμερα οι γυναίκες και τα παιδιά έχουν μπει στο στόχαστρο των αρπακτικών που μας κυβερνούν και των πατρώνων τους;

Αντί το κράτος να επιδοτεί την γέννηση παιδιών, την θεωρεί τεκμήριο για φορολογία! Οι χήρες, γιατί να παίρνουν σύνταξη, να στρώσουν τον κ…. τους να δουλέψουν! (ψηφισμένος αντιπρόσωπος τους το είπε).

Το σαφές μήνυμα τους: εάν δεν δουλέψετε ως σκλάβοι (100-400 ευρώ το μήνα) θα πεθάνετε από την πείνα!

Άλλη λύση επιβίωσης τους προηγούμενους αιώνες ήταν…. το πτωχοκομείο

Σήμερα οργανωμένα πτωχοκομεία δεν έχουμε! Πρόοδος;

Και τελευταία λύση για τους εξαθλιωμένους ήταν…. να φύγουν να πάνε αλλού!

Σήμερα 400.000 νέοι μας έχουν φύγει και πήγαν αλλού!

Με ποια κοινωνικά κριτήρια γίνονται αυτά, της εποχής του Μεσαίωνα;

Τώρα θα μου πει κανείς, μετά τόσους αιώνες δεν έχει επέλθει καμιά πρόοδος στην ποιότητα της ζωής των ανθρώπων, αφού τα μέσα της παραγωγής εξελίχτηκαν, η τεχνολογία προόδευσε σε όφελος του ανθρώπου, οι ανθρωπιστικές ιδέες αποτυπώθηκαν στο κοινωνικό συμβόλαιο, τόσες και τόσες επαναστάσεις καταπιεσμένων λαών συνέβησαν για να καλυτερεύσουν την ζωή τους και εσύ μας μιλάς για τον 18ο και 19ο αιώνα;

Σαν να μην πέρασε μια μέρα !

Είναι εφιαλτικό, στο 70% του παγκόσμιου πληθυσμού αντιστοιχεί κάτι περισσότερο από το 3% του παγκόσμιου πλούτου! Σε καμιά εποχή της ανθρωπότητας η ανισοκατανομή των εισοδημάτων δεν ήταν τόσο μεγάλη, τόσο απερίγραπτα κραυγαλέα (άρθρο του Έθνους).

Μετά από αυτά, άντε και καλή θέαση του Survivor.

ΧΑΡΑΓΗ52