Κι όμως οι γαλλικές εκλογές έφεραν ανατροπή!

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Μόλις λίγες ημέρες πριν τον 1^ο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, είχα διατυπώσει την άποψη, ότι το εισιτήριο για την προεδρία της Λεπέν θα προέρχονταν από την είσοδο του Μελανσόν στο δεύτερο γύρο.

Στην πραγματικότητα, η περίπτωση αυτή είχε ελάχιστες πιθανότητες να συμβεί, όπως και δεν συνέβη. Αν τελικά συνέβαινε, αυτό θα αποτελούσε πανωλεθρία για το σύνολο του άμεσα εξαρτώμενου από την τραπεζική μαφία πολιτικού συστήματος και όχι μόνο στη Γαλλία. Μια πανωλεθρία με την επικράτηση των δύο «ευρωσκεπτικιστικών» «άκρων», που θα οδηγούσε σε ταχύτατες εξελίξεις αποδόμησης του ίδιου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, όσο κι αν εν όψει εξουσίας το νερό στο κρασί θα έρεε άφθονο, καθώς και οι προσπάθειας εξεύρεσης μιας νέας ισορροπίας -σχετικά ευνοϊκής- για το ευρωπαϊκό "κεκτημένο".

Μολονότι δεν συνέβη, έφτασε πολύ κοντά για να συμβεί. Και το γεγονός αυτό, από μόνο του, αποτελεί μια μικρή έκπληξη, καθώς και μια ανατροπή, παρά τους αναστεναγμούς ανακούφισης, από τη Μέρκελ μέχρι τον Τσίπρα, και από τον Μητσοτάκη μέχρι τον Ντάισλμπλουμ και τον Γιουνγκέρ!

Μπορεί λοιπόν να επιχαίρουν από άκρου εις άκρον της ευρωενώσεως, ότι τελικά πρόεδρος της Γαλλίας θα εκλεγεί ο δικός τους άνθρωπος, ο υπάλληλος και μαριονέτα του Ρότσιλντ, (παντρεμένος...
με τη... «μαμά» του), Μακρόν, αφού έδωσαν κι ένα «μάθημα» στον άλλον δικό τους, τον Φιγιόν, ο οποίος πέρσι είχε υποπέσει στο «αμάρτημα» να υποστηρίξει το Brexit.

Μπορεί επίσης οι απανταχού «μενουμεευρωπαίηδες» με ισχυρή εκπροσώπηση του είδους στην Ελλάδα και αρκετοί ηλίθιοι -τάχα αριστεροί- να κηρύττουν πανστρατιά τώρα εναντίον της Λεπέν.

Το κλαδί όμως επάνω στο οποίο κάθονται όλοι αυτοί έχει πριονιστεί επικίνδυνα σε σημείο που είναι πλέον μοιραίο να σπάσει. Απλά είναι θέμα χρόνου. Εάν δεν έχει σπάσει ήδη, ξεκινώντας από την Ελλάδα, ή την Ιταλία, ή τώρα τη Γαλλία, οφείλεται όχι τόσο στην παντοδυναμία του συστήματος, όπως πολλοί πιστεύουν, αλλά στο φυσικό νόμο της αδράνειας, που διέπει επίσης τις κοινωνικές διεργασίες και εξελίξεις.

Στην πραγματικότητα, η μεγάλη μάχη τώρα αρχίζει με ενδιάμεσο μόνο σταθμό τον 2^ο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία. Και θα έχει ενδιαφέρον που και πως θα καταλήξει.

Δεν γνωρίζω κατά πόσο συνειδητά ο Μελανσόν επέλεξε να μη στηρίξει κανέναν υποψήφιο στο δεύτερο γύρο. Ίσως, τυχαία, ίσως από πολιτικό αισθητήριο και την ανάγκη του να μη ταυτιστεί με το κατεστημένο σύστημα και να μετατραπεί έτσι απλά ουραγός των πολιτικών εξελίξεων.

Όμως, η στάση του μέλει να αποδειχθεί στρατηγικής σημασίας γι’ αυτές τις εξελίξεις, αφού για πρώτη φορά ο Μελανσόν και η «αριστερά» που εκπροσωπεί, δεν βλέπει τον κίνδυνο αποκλειστικά στην ακροδεξιά της Λεπέν και δεν συντάσσεται σε κοινό μέτωπο με τις «φιλοευρωπαϊκές» δυνάμεις εναντίον της.

Στέλνει το μήνυμα, τόσο εντός, όσο και εκτός Γαλλίας, ότι ο κίνδυνος ενδεχομένως βρίσκεται αλλού στις ίδιες αυτές «φιλοευρωπαϊκές» δυνάμεις, που ορθώνουν «μέτωπα» αποκλεισμού σε ό,τι δεν τους είναι αρεστό.

Στέλνει το μήνυμα, ότι ακόμα και μια χαρακτηριζόμενη ως ακραία δύναμη, είναι δυνατό να εξυπηρετήσει καλύτερα τα λαϊκά συμφέροντα από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης.

Στέλνει το μήνυμα, ότι μπορεί να υπάρξει μια λαϊκή συμμαχία -έστω άτυπη και προσωρινή- για την υπεράσπιση των εθνικών και λαϊκών συμφερόντων, της ίδιας της Δημοκρατίας, όπου σε αυτή δεν θα έχει την πρωτοκαθεδρία η «αριστερά», αλλά ενδεχομένως η λαϊκή δεξιά, ή άλλες αναδυόμενες δυνάμεις, που επενδύουν στον πατριωτισμό και την εθνική ανεξαρτησία και αντιτίθενται στις δυνάμεις της εθνομηδενιστικής παγκοσμιοποίησης και της τραπεζικής μαφίας.

Στέλνει το μήνυμα, ότι η προάσπιση της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων, των λαϊκών συμφερόντων, δεν είναι υπόθεση μιας παρακμιακής, ή παρακμάζουσας αριστεράς, που κρατά για τον εαυτό της το ηθικό πλεονέκτημα, αλλά ολόκληρου του λαού.

Στέλνει το μήνυμα, ότι το θέμα δεν βρίσκεται στις «ταμπέλες» και τις ιδεολογικές προσεγγίσεις, αλλά στην εφαρμοσμένη πολιτική. Δηλαδή στις αποφάσεις που υλοποιούνται και τα αποτελέσματά τους, ανεξάρτητα με τι ιδεολογικοπολιτικό περιτύλιγμα καλύπτονται. Συνεπώς και οι πολιτικές συσπειρώσεις με βάση τις εφαρμοσμένες πολιτικές και τη σχέση κόστους οφέλους των επιλογών για τα λαϊκά συμφέροντα, οφείλουν να συγκροτούνται.

Στέλνει ουσιαστικά μήνυμα υπέρβασης του παραδοσιακού διαχωρισμού δεξιάς - αριστεράς, με το κέντρο να «σπεκουλάρει», αφού όπως σωστά αναφέρει σε αντίστοιχο σημερινό του άρθρο ο Απόστολος Αποστολόπουλος: «Ο Μελανσόν έστειλε καθαρά το μήνυμα ότι τα δυο άκρα χωρίς να συμμαχήσουν ούτε καν να συμβαδίσουν μπορεί να βρεθούν στιγμιαία στην ίδια γραμμή μάχης, στις κάλπες, ενώπιον του κοινού εχθρού. Είναι εντελώς άλλη ιστορία πότε θα πιάσει τόπο έτσι ώστε το μήνυμα να μετατραπεί σε Κίνημα και να αποτελέσει απειλή για το «στάτους κβο», την ανεξέλεγκτη κατοχή της Εξουσίας από τις κατεστημένες δυνάμεις. Ο Μελανσόν έκανε μια υπέρβαση που κανείς άλλος ηγέτης της αριστεράς δεν τόλμησε. Επειδή, επί πλέον, απόδειξε ότι διαθέτει το σθένος να αποδεχθεί ότι η αριστερά αυτή τη στιγμή δεν έχει την ικανότητα να αναλάβει την ηγεσία του λαϊκού Κινήματος». (η έντονη γραφή δική μου).

Δεν γνωρίζω τελικά, εάν ο Μελανσόν πολιτικά είναι, ή δεν είναι Τσίπρας, ή αν οι ίδιες οι εξελίξεις στη χώρα του τον αποτρέπουν και τον οδηγούν να μη γίνει.

Ωστόσο, ένα είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός. Η Γαλλία συμπαρασύροντας και άλλες χώρες της Ευρώπης, οδεύει ταχύτατα σε έναν χωρίς προηγούμενο διχασμό μεταξύ των χειμαζόμενων ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων με τη σταδιακή σχηματοποίηση και ισχυροποίηση πια των πολιτικών δυνάμεων που θέλουν να τις εκφράσουν και από την άλλη, σε ό,τι πιο ολιγαρχικό, συντηρητικό, πρόστυχο και εν τέλει φασιστικό εκφράζει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και στις σε απόλυτο εκμαυλισμό πολιτικές δυνάμεις που το εκφράζουν, αποδυναμούμενες ταχέως.

Τα πράγματα όσο κι αν φαίνονται θολά ακόμη, ξεκαθαρίζουν. Ίδωμεν και στα καθ’ ημάς!