Εν αρχή ην το χρέος!

του Δημήτρη Καζάκη

Κανείς δεν μπορεί να μιλά για διέξοδο, αν πρώτα δεν ξεκαθαρίσει τη θέση του απέναντι στο χρέος. Όποιος τα μασάει στο ζήτημα του χρέους, ή όποιος το μεταχειρίζεται ως ένα δευτερεύων ζήτημα, τότε επιδιώκει -ηθελημένα ή αθέλητα- να πάρει στο λαιμό του τον κόσμο και τη χώρα.

Στις 19 Μαρτίου ημέρα Κυριακή οργανώνεται στο Royal Olympic η πρώτη και μοναδική στο είδος της ημερίδα για την αντιμετώπιση του χρέους. Σ' αυτήν θα αναλυθεί ο χαρακτήρας του χρέους και θα εξηγηθεί ο τρόπος με τον οποίο η Ελλάδα οφείλει να μην το αναγνωρίσει και να το διαγράψει στο σύνολό του. Γιατί στο σύνολό του; Διότι πολύ απλά τα ελληνικά νοικοκυριά δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν ούτε καν το 1% του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους της χώρας. Μόνο με νέες φοροεπιδρομές και άγρια λιτότητα μπορεί να εξυπηρετηθεί έστω και ελάχιστο μέρος του χρέους.

Στην ημερίδα θα υπάρξουν -κι αυτό συμβαίνει πάλι για πρώτη φορά- τοποθετήσεις κι από άλλες δυνάμεις του λεγόμενου αντιμνημονιακού χώρου, που θα αναπτύξουν τη δική τους επιχειρηματολογία για την αντιμετώπιση του χρέους. Επιτέλους θα υπάρξει διάλογος.

Τι θα κάνουμε με το χρέος της χώρας;

Το δημόσιο χρέος δεν είναι ένα απλό δημοσιονομικό μέγεθος. Αντίθετα είναι το βασικό μέσο....
καθυπόταξης της χώρας και επιβολής ενός καθεστώτος που επίσημα στη διεθνή νομολογία χαρακτηρίζεται ως καθεστώς κατοχής. Πώς μπορούμε να πάμε σε ένα νέο εθνικό νόμισμα, σε μια νέα δραχμή, αν πρώτα και κύρια δεν ξεμπερδέψουμε με το χρέος;

Στο ερώτημα αυτό άλλοι, όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απαντάνε με απλά συνθήματα (διαγραφή του χρέους) χωρίς να κάνουν τον κόπο να απαντήσουν στο πώς. Προφανώς ονειρεύονται ότι μια νέα επίθεση στα χειμερινά ανάκτορα θα τους λύσει το πρόβλημα. Ή απλά δεν τους καίγεται καρφί γιατί ούτε που διανοούνται ότι οφείλουν να θέσουν άμεσα ζήτημα εξουσίας.

Άλλοι πάλι, όπως ο κ. Χιόνης -προσφάτως "δραχμιστής" κι αυτός- το ξεπερνά λέγοντας ότι θα αντιμετωπιστεί μέσα από διαπραγμάτευση με την ΕΚΤ. Τώρα τι σόι διαπραγμάτευση μπορείς κανείς όταν το κράτος σου δεν είναι καν κυρίαρχο υπό το καθεστώς των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, ανήκει στη σφαίρα της φαντασιοπληξίας.

Υπάρχει βέβαια και η άποψη που συμμερίζεται η ομάδα Λαπαβίτσα, ότι φεύγοντας από το ευρώ μπορείς να διαπραγματευθείς με τους δανειστές τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Το υπόλοιπο θα το πληρώσεις σε νέες δραχμές. Κατανοούμε λοιπόν το γιατί ο κ. Λαπαβίτσας προτιμά τους ακαδημαϊκούς μονολόγους, όπου μπορεί εκ του ασφαλούς να ισχυριστεί ότι θέλει προκειμένου να εκθέσει σε εύκολο διασυρμό όλες τις προτάσεις για διαγραφή χρέους και έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ.

Καταρχάς, οι καλοί μας φίλοι δεν μας εξηγούν πόσο από το υφιστάμενο δημόσιο χρέος μπορεί να συνεχίσει να εξυπηρετεί ο Έλληνας εργαζόμενος και η οικονομία. Πόσο; 10%; 30%; Μήπως 5% ή 1%; Γιατί δεν μας λένε; Γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν. Ούτε τους καίγεται καρφί. Αφετηρία της θέσης δεν είναι η αντικειμενική κατάσταση του εισοδήματος των νοικοκυριών και της οικονομίας, αλλά ο τρόμος μπροστά στην αναμέτρηση. Τρέμουν την αναμέτρηση με τους δανειστές και φαντασιώνονται ανυπόστατα σενάρια διαπραγμάτευσης, όπου η χώρα μας θα αναγνωρίσει το χρέος και θα συνεχίσει κατά ένα μέρος να το πληρώνει.

Δεν έχει καμιά σημασία αν μια τέτοια τοποθέτηση φαλκιδεύει χωρίς κανενός είδους προοπτική την έξοδο από το ευρώ. Δεν τους ενδιαφέρει καν το αν προτείνουν νέα άγρια λιτότητα υπό καθεστώς εξόδου από το ευρώ. Εκτός κι αν εννοούν ότι θα μπουν σε διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και όπου καθίσει η μπίλια. Ότι δηλαδή έκανε κι ο ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο εξάμηνο του 2015. Σωθήκαμε!

Όσοι από εμάς ασχολούμαστε με το άθλημα της εκπόνησης προτάσεων, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι σήμερα το μέσο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών στην Ελλάδα υστερεί κατά 20% από το αναγκαίο εισόδημα που οφείλει να διαθέτει προκειμένου να καλύψει τις βασικές καταναλωτικές δαπάνες. Και μια οικονομία δεν ανακάμπτει χωρίς να υπάρχει διαθέσιμο εισόδημα που, αφενός, να καλύπτει πλήρως τις βασικές καταναλωτικές δαπάνες και, αφετέρου, να δημιουργεί οριακή αποταμίευση. Δηλαδή να αφήνει και κάτι στην άκρη για τον μεσομακροπρόθεσμο οικονομικό προγραμματισμό του νοικοκυριού.

Τι προτείνουν λοιπόν οι καλοί μας φίλοι; Σε συνθήκες ανυπαρξίας εισοδήματος ακόμη και για βασικές καταναλωτικές δαπάνες, να καλέσουν τα νοικοκυριά να συνεχίσουν να εξυπηρετούν μέρος του χρέους. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει: είτε νέος δανεισμός, είτε νέες φοροεπιδρομές και λιτότητα.

Όσο για τη δραχμοποίηση του χρέους, τι να πει κανείς. Το χειρότερο αποτέλεσμα δεν θα είναι ο πληθωρισμός, αλλά η έκθεση της νέας δραχμής στις άγριες επιθέσεις των κερδοσκόπων στη διεθνή συναλλαγματική αγορά με μόνο σκοπό να εξαναγκάσουν τη νέα Τράπεζα της Ελλάδος να εξαντλήσει τα όποια συναλλαγματικά της διαθέσιμα στην υποστήριξη του εθνικού νομίσματος. Αυτό έκαναν για πάνω από μια δεκαετία στην Αργεντινή της Φερνάντεζ.

Έτσι η νέα ΤτΕ θα αναγκαστεί να αναζητήσει νέο συνάλλαγμα με δανεισμό από τις διεθνείς αγορές. Και μόλις το κάνει αυτό, η Ελλάδα θα ξαναμπεί στο φαύλο κύκλο της χρεοκοπίας. Όπως συμβαίνει σήμερα με την Αργεντινή, η οποία βγήκε στις αγορές για δανεισμό και έχασε ότι είχε πετύχει με τη διαγραφή του 70% του χρέους της.

Επομένως τι κάνουμε; Οφείλουμε ευθύς εξαρχής να μην αναγνωρίσουμε το δημόσιο χρέος. Στο σύνολό του. Να το καταγγείλουμε ως παράνομο, καταχρηστικό και απεχθές. Όχι με επιτροπές λογιστικού ελέγχου, αλλά ως προϊόν και πολιτικό μέσο επιβολής καθεστώτος κατοχής της Ελλάδας και κατάλυσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ελληνικού λαού με πρώτο το δικαίωμα της ελεύθερης αυτοδιάθεσης. Μόνο έτσι μπορεί να σβήσει το σύνολο του χρέους, χωρίς κανείς να μπορεί να το επαναφέρει. Ταυτόχρονα με την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την ΕΕ.