Στη δίνη της κρίσης η ΕΕ στην επέτειο των 60 χρόνων

του Γιώργου Κ. Καββαδία*

Οι μύθοι που γράφτηκαν 60 χρόνια πριν στις συνθήκες της Ρώμης, περί ειρήνης, ευημερίας, ισότητας και αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ, θρυμματίστηκαν από την κυριαρχία του γερμανικού, κυρίως, ιμπεριαλισμού. Στην επέτειο των 60 χρόνων από την ίδρυσή της η ΕΕ βυθίζεται σε βαθιά κρίση που θα ενταθεί με τις αποφάσεις που επιχειρεί να επιβάλει η Γερμανία για την «ΕΕ των πολλών ταχυτήτων». Με στόχο τη δημιουργία ενός ισχυρού πυρήνα κρατών με κοινό νόμισμα και από εκεί και πέρα η ένταξη των υπολοίπων σε ομόκεντρους κύκλους κοινών αγορών-συμφωνιών.

Η «νέα γεωμετρία» της ΕΕ, δηλαδή ποιες χώρες και με ποιο καθεστώς θα συνεχίσουν να θεωρούνται μέλη της ΕΕ θα είναι στην ημερήσια διάταξη των Συνόδων Κορυφής του Μάρτη που πραγματοποιούνται υπό τη σκιά των εκλογών σε Ολλανδία και Γαλλία και αναμένεται να ενισχύσουν τις φυγόκεντρες τάσεις που ενισχύονται συνολικά στην Ευρώπη, μετά και την εκλογή Τραμπ και που αθροιστικά συνθέτουν ένα ιδιαίτερα ρευστό σκηνικό για το μέλλον της ΕΕ. Παράλληλα το Brexit αποτυπώνει την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Η απροκάλυπτη κατίσχυση της γερμανικής ηγεμονίας, σήμερα, κονιορτοποιεί όλες τις αερολογίες....
περί αλληλεγγύης, ισοτιμίας και όλα τα συναφή. Η ίδια η οργάνωση της «Ευρώπης των μονοπωλίων» δίνει τη δυνατότητα κυριαρχίας στο Δ’ Ράιχ και στη γερμανοποίηση της Ευρώπης. Η εκτίναξη του γερμανικού ΑΕΠ και η ισχυροποίηση του γερμανικού γίγαντα, πατάει πάνω σε υποδουλωμένες χώρες όπως η Ελλάδα και στους αρνητικούς δείκτες των υποσκελισμένων ανταγωνιστών, όπως η Βρετανία.

Αναμφίβολα οι φυγόκεντρες τάσεις ευδοκιμούν στο έδαφος των πολιτικών της λιτότητας που εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες στο εσωτερικό της ΕΕ και διαμορφώνουν στις εξαρτημένες χώρες, όπως η Ελλάδα, εικόνα νεοαποικιακού ελέγχου. Φτωχοποίηση, κατεδάφιση κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, κλειστά σύνορα σε μια Ευρώπη - φρούριο με ρατσισμό και πολέμους συνθέτουν το σκηνικό της βαρβαρότητας. Έτσι οι αδύνατοι κρίκοι μετατρέπονται σε «προτεκτοράτα» της ΕΕ, στο έλεος των πολυεθνικών διαμορφώνοντας ένα σύστημα σύγχρονης δουλείας που σαρώνονται δικαιώματα και ελευθερίες με την οικοδόμηση ενός απολυταρχικού κράτους.

Στο «κοινό σπίτι» των λαών της Ευρώπης, την ΕΕ των μνημονίων και της λιτότητας, οι επισήμως άνεργοι ξεπερνούν τα 26 εκατομμύρια και έχουν αυξηθεί κατά 10 εκατομμύρια. Την ίδια ώρα περισσότεροι από 120 εκατ. Ευρωπαίοι ζουν σε συνθήκες  παρατεταμένης φτώχειας. Η Ευρώπη όλο και περισσότερο βυθίζεται στη μαζική ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη ξενοφοβία, τη διεύρυνση των ανισοτήτων. Με πολιτικές που αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο ως μέσο, ως καύσιμη ύλη για την «ανάπτυξη».

Αυτή είναι μια ιμπεριαλιστική ΕΕ που έχει ως βάση το καπιταλιστικό μοντέλο οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Μια αντιδημοκρατική οργάνωση σε ένα διακρατικό συνασπισμό που λειτουργεί ως ένα ιμπεριαλιστικό υπερκράτος με αντίστοιχους θεσμούς διασφαλίζοντας την κυριαρχία των ισχυρών μέσα από μηχανισμούς επιτήρησης και τιμωρίας όσων δε συμμορφώνονται με τις κυρίαρχες πολιτικές λιτότητας, αποδόμησης του «κράτους πρόνοιας» και καταπάτησης βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Η Ελλάδα, οικονομικά εξαρτημένη, κατά κύριο λόγο, από τη Γερμανία και στρατιωτικά από τις ΗΠΑ βρίσκεται στη δίνη της κρίσης. Αντί για «εξίσωση προς τα πάνω μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δικαιωμάτων», η εξίσωση γίνεται συνεχώς προς τα κάτω, καθώς οι Γερμανικοί μισθοί γίνονται Ελληνικοί και οι Ελληνικοί γίνονται Βουλγάρικοι (ήδη 600.000 εργαζόμενοι στη χώρα μας «αμείβονται» με κάτω από 400 ευρώ το μήνα μεικτά), ενώ η ανεργία καλπάζει. Ο δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται μέσω ΤΑΙΠΕΔ και του κακόφημου Υπερταμείου, για 100 ολόκληρα χρόνια, για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι δανειστές, γιατί το δημόσιο χρέος της χώρας από 20% που ήταν το 1981, χρονιά ένταξης στην ΕΟΚ, έχει φτάσει τώρα στο 180%!

Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα στην «επόμενη μέρα» της ΕΕ δεν μπορεί να έχει καλύτερο μέλλον. Είτε με ευρώ, είτε με άλλο νόμισμα, είτε σε άλλη ταχύτητα ένα είναι βέβαιο. Η έξοδος της Ελλάδας από την ΕΕ και το ευρώ είναι αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη για την πρόοδο του τόπου. Η έξοδος από την ΕΕ μπορεί να έχει άλλη προοπτική όταν συνδέεται με τους πόθους και τους αγώνες του λαού μας για εθνική ανεξαρτησία, όταν έχει το περιεχόμενο του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την πολιτική της εξάρτησης.

*Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης», μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά και αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ»

από το «Βαθύ Κόκκινο»