Μπορούμε να αποκτήσουμε την ανεξαρτησία μας από ευρωζώνη και ΕΕ;*

του Δημήτρη Καζάκη

Το κουβεντολόι για την μετάβαση σε εθνικό νόμισμα έχει φουντώσει. Λέμε κουβεντολόι γιατί δεν πρόκειται για σοβαρό και τεκμηριωμένο διάλογο. Κανείς δεν θέλει έναν τέτοιο διάλογο. Διότι άλλοι μιλάνε για δραχμή και εννοούν διπλό ή παράλληλο νόμισμα, πρόταση Βαρουφάκη, η οποία στην ουσία της δεν είναι παρά η πρόταση Σόιμπλε. Μάλιστα την πρόταση του Σόιμπλε περί διπλού νομίσματος υπό καθεστώς κατοχής και καθεστώς εξαίρεσης εντός της ΕΕ με αντάλλαγμα το κούρεμα μέρους του χρέους έχουν υιοθετήσει ανοιχτά οι κ. Κατσανέβας και Μιχαλολιάκος με την ελπίδα προφανώς να τους επιλέξουν οι Γερμανοί στη θέση των Τσίπρα-Καμμένου σήμερα.

Άλλοι μιλάνε για την επαναφορά της παλιάς δραχμής υπό καθεστώς υποτιμήσεων για να ξεφτιλιστεί έτι περαιτέρω η εργασία στην Ελλάδα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης (πρόταση Λαμπαβίτσα). Μάλιστα ο κ. Λαμπαβίτσας φαντασιώνεται ένα ειδικό καθεστώς εξαιρέσεων της Ελλάδας εντός της ΕΕ -περίπου όπως το οριοθετεί και στην πρότασή του ο Σόιμπλε- έτσι ώστε να νομιμοποιηθεί de facto το καθεστώς κατοχής και οι δανειστές να είναι ελεύθεροι να εκβιάζουν χωρίς η χώρα μας να μπορεί να επικαλεστεί εθνικό, διεθνές ή έστω ευρωπαϊκό δίκαιο.

Άλλοι πάλι προτείνουν να πάμε σε μια νέα δραχμή για να ξεχρεώσουμε μέρος του δημόσιου....
χρέους και να εθνικοποιήσουμε τις τερατώδεις ζημιές των συστημικών τραπεζών (πρόταση Λαφαζάνη). Φυσικά κανείς από τους συντάκτες της εν λόγω πρότασης δεν μας διαφωτίζει σχετικά με τις αντοχές σήμερα του ελληνικού νοικοκυριού, ώστε να μάθουμε επιτέλους πόσους φόρους και πόση λιτότητα αντέχει προκειμένου να εξυπηρετηθεί έστω και 10% του σημερινού δημοσίου χρέους. Ούτε φυσικά κανείς τους μας εξηγεί γιατί θα πρέπει να περάσουν στο δημόσιο οι χρεωκοπημένες και τοκογλυφικές τράπεζες. Τι τις χρειάζεται ο ελληνικός λαός και η ελληνική οικονομία;

Να γιατί κανείς τους δεν θέλει διάλογο και μάλιστα ανοιχτό και δημόσιο. Προτιμούν τον μονόλογο. Και μάλιστα εκνευρίζονται όταν τους ασκούμε κριτική. Οι λόγοι είναι πολλοί. Οι περισσότεροι απ' αυτούς που καταθέτουν προτάσεις δραχμής, στην ουσία προλειαίνουν το έδαφος για την επιβολή της πρότασης Σόιμπλε.

Άλλοι πάλι καταθέτουν προτάσεις με σκοπό απλά την εκλογική απήχηση. Θέλουν απλά να έχουν κάτι να πουν προκειμένου να συγκεντρώσουν ψήφους δυσαρέσκειας σε μια εποχή που όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης στρέφεται ενάντια στο ευρώ.

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν ο ανοιχτός και δημόσιος πολιτικός διάλογος είναι άκρως επικίνδυνος για τέτοιες προτάσεις. Διότι πολύ απλά δίνει την ευκαιρία στον απλό και αδαή κόσμο να ξεκαθαρίσει την ουσία της πρότασης, που τις περισσότερες φορές δεν είναι αυτό που δείχνει με την πρώτη ματιά.

Η υπόθεση αυτή είναι παλιά. Από την απαρχή της σημερινής χρεοκοπίας. Πριν καν την επιβολή του πρώτου μνημονίου. Κανείς από τους σημερινούς φερέλπιδες φορείς των προτάσεων περί δραχμής δεν δέχθηκε μια ανοιχτή και δημόσια αναμέτρηση επιχειρημάτων και προτάσεων. Αν το είχαν δεχθεί, πώς κατόπιν θα συμμετείχαν στην οργανωμένη εκστρατεία εξαπάτησης του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου ο Τσίπρας και η αριστερά του να αποτελέσουν τον άσσο στο μανίκι των δανειστών και των θεσμών κατοχής της πατρίδας μας προκειμένου να θανατώσουν την ελπίδα στη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων και να τους οδηγήσουν μαζικά στην αποχή και την παραίτηση;

Σήμερα οι ίδιοι που συμμετείχαν σ' αυτή την επιχείρηση εξαπάτησης, μας λένε ότι ανένηψαν και επιτέλους μετά από 7 ολόκληρα χρόνια έχουν την πρόταση για να πάμε σε εθνικό νόμισμα. Kαι μάλιστα έχουν την καλύτερη. Ο κ. Λαμπαβίτσας επί παραδείγματι -ενώ αναμασά γνωστές και αποτυχημένες μονεταριστικές συνταγές για το νόμισμα, σχεδόν τις ίδιες που μας οδήγησαν από την παλιά δραχμή στο ευρώ- μας καταπλήττει με τον ισχυρισμό ότι επιτέλους έχει την τέλεια κοστολογημένη πρόταση. Φυσικά και είναι τέλεια. Όλες οι προτάσεις είναι τέλειες, αρκεί να φροντίζουν να μην σκοντάφτουν σε εμπεριστατωμένες κριτικές και να μην εκτίθενται σε ανοιχτό δημόσιο διάλογο με αναμέτρηση επιχειρημάτων.

Φροντίζει άλλωστε το SKAI των Αλαφούζου-Βαρδινογιάννη και τα άλλα μέσα διαπλοκής με την εξουσία εντός και εκτός Ελλάδας.

Καθώς ο μέσος Έλληνας αλλάζει απόψεις ριζικά για την ΕΕ και το ευρώ, θα πρέπει να κρατηθεί στην απόλυτη σύγχυση σχετικά με το εθνικό νόμισμα προκειμένου να του στήσουν καρτέρι. Όταν το θερμόμετρο χτυπήσει κόκκινο και η μεγάλη πλειοψηφία του λαού θα έχει σιχαθεί την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκε στο ευρώ, τότε θα χτυπήσουν οι συμμορίες της δραχμής. Οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που τον οδήγησαν στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 για να ξεπουλήσουν κατόπιν την ετυμηγορία του ελληνικού λαού στο όνομα της ενότητας του κόμματος και της αριστερής κυβέρνησης, θα τον πάνε τώρα σ' ένα δεύτερο δημοψήφισμα. Όταν κρίνουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο ότι δεν γίνεται αλλιώς.

Θα στήσουν ένα δημοψήφισμα όπου θα επικρατήσει συντριπτικά το ΟΧΙ στο ευρώ και την επόμενη ακριβώς ημέρα θα πάνε τη χώρα σε διπλό, παράλληλο, εναλλακτικό ή όπως αλλιώς θα το πούνε νόμισμα, το οποίο δεν έχουν κανένα πρόβλημα να βαφτίσουν δραχμή. Άλλωστε δραχμή ονόμαζαν και το κατοχικό νόμισμα που εξέδιδαν οι κατακτητές επί ναζιστικής κατοχής δίπλα στο γερμανικό στρατιωτικό μάρκο, την κατοχική ιταλική λιρέτα και το βουλγαρικό λέβα. Το βασικό είναι να διατηρηθεί η σχέση εξάρτησης και υποτέλειας μέσα από την εξυπηρέτηση του χρέους υπό ειδικό καθεστώς εντός της ΕΕ, όπου το μόνο δίκαιο το οποίο θα ισχύει θα είναι το προϊόν των διαπραγματεύσεων μιας ρημαγμένης χώρας με τους ισχυρούς δανειστές της στο όνομα της αναζήτησης μιας συναινετικής λύσης για το χρέος.

Ας προσέξουμε πολύ καλά για να μην πέσουμε ξανά σε παγίδα. Το εθνικό νόμισμα δεν αποτελεί μαγική λύση δια πάσα νόσο. Αντίθετα συνιστά την αναγκαία, αλλά όχι την ικανή συνθήκη για να ξεφύγει η χώρα από την ολοκληρωτική κατάρρευση. Και φυσικά δεν μιλάμε απλά για δραχμή, αλλά για ένα νέο εθνικό νόμισμα. Δηλαδή ένα νόμισμα που εκδίδεται αποκλειστικά από το επίσημο κράτος, δεν συνδέεται με κανενός είδους χρέη, συνιστά το μοναδικό συναλλακτικό μέσο εντός της εγχώριας οικονομίας και λειτουργεί αποκλειστικά με βάση τις προτεραιότητες και τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι δραχμή παράλληλα με ευρώ ισοδυναμεί με διπλή καταστροφή. Σημαίνουν ότι εθνικό νόμισμα και χρέος ισοδυναμεί με πρόσθετους φόρους στο διηνεκές και περιοριστικές πολιτικές εναντίον των πολιτών. Σημαίνουν ότι εθνικό νόμισμα χωρίς την καταγγελία και ολοκληρωτική διαγραφή του χρέους, δίχως την έξοδο από το ευρώ, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση, δίχως την ακύρωση του συνόλου των πράξεων, νόμων, δεσμεύσεων και γενικά του καθεστώτος κατοχής και χωρίς να ασκηθεί ποινική δίωξη για σφετερισμό εξουσίας και εσχάτη προδοσία εναντίον όλων αυτών που υπέγραψαν την καταδίκη της πατρίδας και του λαού ώστε να ακυρωθούν όλες οι υπογραφές τους, τότε το μόνο που υποδηλώνει η διεκδίκηση της δραχμής δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη συνέχιση της ίδιας σημερινής κατάστασης υπό διαφορετική μορφή.

*Δημοσιεύτηκε στην kontranews, 12/2/2017