«Δύο χρόνια Σ(φ)ΥΡΙΖΑ»

της Κωνσταντίνας Κωνσταντίνου

Με αφορμή την επέτειο δύο χρόνων για το νυν κυβερνητικό σχήμα διαβάζουμε και α-κούμε πολλά όλοι σήμερα. Αυτά κυρίως αντιστοιχούν σε δύο κατηγορίες, εκείνη της ποιοτικής (ή και μη) κοροϊδίας και εκείνη της απαξίωσης, απλής ή θυμικής.

Προσωπικά θα επιλέξω να διατυπώσω κάποιες σκέψεις:

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό (όχι μόνο σήμερα αλλά κάθε φορά που με απασχολεί στην σκέψη μου το ισχύον κυβερνητικό οργανόγραμμα) είναι εκείνη η πραγματεία του Carlo M. Cipolla υπό τον τίτλο «Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας». [Εξαιρετικά διαφωτιστικό εκπόνημα, να προσθέσω εδώ. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.]

Ας δούμε συνοπτικά κάποιες βασικές ιδέες με βάση τους νόμους αυτούς, ώστε να γίνω κατανοητή:

«Πάντα όλοι υποτιμούμε τον αριθμό των ηλιθίων στην κοινωνία.»

«Η ηλιθιότητα κάποιου δεν σχετίζεται με οποιαδήποτε άλλα θετικά του χαρακτηριστικά και υφίσταται ανεξάρτητα από αυτά.»

«Ηλίθιος ονομάζεται το άτομο που οι πράξεις του προκαλούν ζημιές σε ένα άλλο άτομο ή σε μια...
ομάδα ατόμων χωρίς το ίδιο να αποκομίζει κέρδη, ενώ πιθανά να υφίσταται ακόμη και ζημιές.»

«Οι μη ηλίθιοι πάντα υποτιμούν την καταστροφική ισχύ των ηλιθίων. Συγκεκριμένα, οι πρώτοι έχουν την τάση να παραβλέπουν πως η συναναστροφή με τους δεύτερους αποδεικνύεται μοιραίο λάθος σε κάθε περίπτωση.»

«Ο ηλίθιος αποδεικνύεται πιο επικίνδυνος από τον κακοποιό.»

«Εκεί που οι πράξεις των περισσότερων ανθρώπων δεν χαρακτηρίζονται από συνέπεια, ο ηλίθιος χτυπά ξανά και ξανά, χωρίς σχέδιο και πλάνο.»

Θα μπορούσαν να αναλυθούν όλα με πολλά παραδείγματα και υλικό στο οποίο πέφτουμε πάνω κάθε μέρα εφόσον η έλλειψη κριτηρίων και έστω λίγης ντροπής προτρέπουν την κυβέρνηση να τα μοιράζει απλόχερα. Πάντως, δεν κρύβω πως χρυσό κανόνα (κι το παραδέχεται και ο ίδιος ο Cipolla αυτό) αποτελεί ο τρίτος νόμος, ο λεγόμενος χρυσός.

Για αυτό ας μην αναρωτιόμαστε και ας μην εθελοτυφλούμε για το «πως φτάσαμε την σημερινή ημέρα "εδώ"». Όταν διαφωνούν δύο, εκ των οποίων ο ένας είναι έξυπνος και ο άλλος ηλίθιος, φταίει πάντα ο έξυπνος που δίνει χώρο στον ηλίθιο να σπείρει το πρόβλημα.

Σκεφτόμουν πρόσφατα πως έχουμε φτάσει (και όχι μόνο στην Ελλάδα) σε μια διάκριση ψυχικού τύπου όσον αφορά την αντίληψη των καταστάσεων και εν γένει της ζωής:

Την αισιοδοξία

Και απαισιοδοξία,

με τις σκέψεις και πράξεις να είναι οι αντίστοιχες ανάλογα τι επιλέγει ο καθένας.

Τι εννοώ; Λέμε: ‘Α! Τα βλέπει όλα ρόδινα! «Μα να μην τον αποθαρρύνει τίποτα;» Ή «Δεν του κάνει τίποτα! Δεν έχει κανένα όραμα για την ζωή.» Και αυτό για έναν λόγο παραπάνω στα πλαίσια της αντιμετώπισης της κρίσης, με τους μεν να τα βλέπουν όλα τέλεια σε καταστάσεις αν όχι καταστροφικές, αν μη τι άλλο γελοίες και τους δε να θεωρούν ότι τίποτα (ΜΑ τίποτα) δεν πρόκειται να οδηγήσει προς οποιαδήποτε λύση. Και αυτή ακριβώς η κατηγοριοποίηση και επιλογή αποτελεί ταφόπλακα την οποία έχουμε μπήξει εδώ και χρόνια στο ελληνικό χώμα.

Γιατί σε κάθε περίπτωση γινόμαστε ακραίοι. Και κάθε τι ακραίο, όπως επιβεβαιώνεται από την τωρινή κυβέρνηση (αλλά και περαιτέρω φασιστικές ομαδοποιήσεις του παραλόγου), μόνο προς την ηλιθιότητα μπορεί να οδηγήσει.

Έτσι, με τις επιλογές μας γινόμαστε μέρος του προβλήματος.

Αν πρέπει να συγκρατηθεί κάτι από την πραγματεία του Cipolla σε συνδυασμό με την υφιστάμενη κατάσταση είναι πως:

«Ένας ηλίθιος διαφθείρει εκατό.»

Και ξεχάστε τους φόρους. Και ξεχάστε τα Υπουργεία, τις Υπηρεσίες και τα διπλωματικά ζητήματα. Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που έχει δημιουργηθεί μέσα μας και αυτό είναι μεγαλύτερη ήττα μας και η μεγαλύτερη νίκη για έναν ηλίθιο.

από το «RizopoulosPost» μέσω του «Ας Μιλήσουμε Επιτέλους»