Ίμια 29 Ιανουαρίου 2016 -Ας πούμε τα πράγματα με τ όνομά τους

«Σύνεση» και «ρεαλισμός»: Δυο λέξεις πολύτιμες που τείνουν να γίνουν ταυτόσημες με την ατολμία, τα φοβικά σύνδρομα, τον ανεπίτρεπτο ενδοτισμό… Ακόμη και με επιλογές που αγγίζουν τα όρια της εθνικής μειοδοσίας, τις έχουν ταυτίσει ανεκδιήγητοι πολιτικοί στη θλιβερή διαδρομή τους…

του Κ. Κυριακόπουλου

Κάποια στιγμή ωστόσο αυτό το παραμύθι θα πρέπει να τελειώσει, και όλοι όσοι στοιχίζονται πίσω από κούφιες λέξεις για να μοστράρουν ως δήθεν εμφορούμενοι από κάποιες πέτσινες δήθεν αρετές, θα πρέπει να λογοδοτήσουν, όχι μονάχα στην ιστορία, αλλά ενδεχομένως ακόμη και στο φυσικό τους δικαστή.

Η 15^η Ιουλίου, αφέθηκε να καταγραφεί ως ημέρα μνήμης για ένα δήθεν αποτυχημένο πραξικόπημα στη γείτονα, το οποίο περιέργως πως, στερείται εμπνευστών, στερείται πρωταγωνιστών, στερείται φυσικών και επώνυμων αποδεδειγμένων χορογράφων, και τα μόνα τα οποία του περισσεύουν είναι ένας εθνικοπαράφρονας πρόεδρος που απευθύνει κατηγορίες κατά πάντων, μια ανεξέλεγκτη γεωπολιτική προκλητικότητα που παραδέρνει σε έναν πρωτοφανή παροξυσμό, και η μισή Τουρκική κοινωνία να έχει τεθεί υπό ανελέητο διωγμό, από την υπόλοιπη μισή η οποία πλαισιώνει τις προεδρικές συμμορίες, που δρουν ασύδοτες σε ολόκληρη την επικράτεια.

Η 15^η Ιουλίου ωστόσο, θα έπρεπε να είχε οριοθετηθεί ως η ημέρα σταθμός κατά την οποία η Ελληνική εξωτερική πολιτική, θα έπρεπε να είχε αποτολμήσει την ολική της επαναφορά με...
τρόπο συστηματικό και  σχεδιασμένο, στο βηματισμό της αποφασιστικής ανάκτησης της εθνικής αξιοπρέπειας, και της καθολικής αντιστροφής των όρων τόσο στην εθνοκεντρική διαχείριση των εσωτερικών της υποθέσεων, όσο και στις γεωπολιτικές  προκλήσεις που ακουμπούν το ζωτικό εθνικό της χώρο.

Και όμως… Σε αντίθεση με αυτό το διπλό στόχο που είναι ταυτισμένος απόλυτα με την υπόθεση της εθνικής επιβίωσης και την αυτονόητη υπεράσπιση αδιαπραγμάτευτων εθνικών προτεραιοτήτων, το πολιτικό προσωπικό της χώρας παραμένει εγκλωβισμένο στην ατολμία, στις συμπληγάδες μιας διαρκούς ταπεινωτικής διαπραγμάτευσης με την κοινωνία καθηλωμένη σ ένα καθεστώς ανεπίτρεπτων εκβιασμών και ανελέητων απειλών από τους υποτιθέμενους συμμάχους της, και στα γνωστά διαχρονικά φοβικά σύνδρομα αναφορικά με τη διαχείριση ακόμη και του πυρήνα των εθνικών μας θεμάτων.

Η τουρκική προκλητικότητα που αναβαθμίζεται δραματικά, και το αποκορύφωμά της με τη γνωστή επιχείρηση στην περιοχή των Ιμίων, αλλά και η αμετανόητη κλιμάκωσή της με οπλισμένα μαχητικά που παραβίασαν τον εθνικό εναέριο χώρο την αμέσως επόμενη μέρα, επαναφέρουν με τρόπο καταλυτικό μια σειρά από ζητήματα καθοριστικής σημασίας.

Οι γνωστές γενικόλογες θριαμβολογίες, αναφορικά με τη στάση των ενόπλων μας δυνάμεων στην καρδιά των γεγονότων, είναι καιρός να πάψουν να χρησιμοποιούνται ως φερετζές συγκάλυψης των διαχρονικών πολιτικών ευθυνών. Και φυσικά η επιχειρησιακή ετοιμότητα των ενόπλων δυνάμεων, αξίζει βεβαίως τα αυτοτελή μας συγχαρητήρια τα οποία βεβαίως και δεν επιδέχονται εκπτώσεων. Αυτά ωστόσο δεν μπορούν και δεν πρέπει να διαχέονται με τρόπο που να υποβαθμίζουν ή πολύ περισσότερο να παραμερίζουν τις κορυφαίες ανεπάρκειες οι οποίες είναι πρωτίστως πολιτικές, και σχετίζονται ευθέως με την ίδια τη βούληση του πολιτικού προσωπικού που λαμβάνει τις κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις, τις κρίσιμες στιγμές που τα γεγονότα είναι σε πλήρη εξέλιξη.

Ας επανέλθουμε λοιπόν στα ίδια τα γεγονότα, στους ίδιους τους χειρισμούς, που αποτελούν άλλωστε και την πλέον αυθεντική πηγή για την εξαγωγή χρήσιμων και αντικειμενικών πολιτικών συμπερασμάτων.

Η τουρκική προκλητική παραβίαση που συντελέστηκε στην περιοχή των Ιμίων, είχε ταυτότητα, συγκεκριμένο περιεχόμενο και στόχο, και αυτά περιγράφτηκαν με τρόπο ξεκάθαρο από τους Τούρκους επιτελείς. «Ήταν επίσκεψη ρουτίνας στην ευρύτερη περιοχή και από τα πληρώματα ζητήθηκε να επισκεφτούμε την περιοχή των νησίδων Καρντάκ» δήλωσε ο υπουργός Άμυνας  της Τουρκίας Φικρί Ισίκ.

Ερώτημα πρώτο: στα πλαίσια λοιπόν μιας «επίσκεψης ρουτίνας» όπως χαρακτήρισε ο Τούρκος υπουργός αυτή την ενέργεια, η Τουρκία πραγματοποίησε ή αναγκάστηκε να ματαιώσει την προγραμματισμένη της επιδίωξη;;; Η επιλογή της ήταν να εμπλακεί σε επεισόδιο ή να πραγματοποιήσει αυτή την ολιγόλεπτη παρουσία στην περιοχή;;;

Και για να το ξεκαθαρίσουμε εδώ. Καθόλου δεν υποβαθμίζεται η σημασία της παρουσίας της Ελληνικής ναυτικής δύναμης στο πεδίο των γεγονότων. Αυτό που τονίζεται είναι πως από την Τουρκία ήταν αναμενόμενη αυτή η παρουσία, όπως αναμενόμενη ενδεχομένως ήταν η ανυπαρξία εντολής για ανάληψη παραπέρα δράσης. Και αυτό είναι μια πλευρά που καταδεικνύει την ταυτότητα της πολιτικής βούλησης του πολιτικού προσωπικού και φυσικά διόλου δεν αμφισβητεί την αδιαπραγμάτευτη ευσυνειδησία και επιχειρησιακή ετοιμότητα των ένστολων.

«Ως Τουρκία έχουμε μια συγκεκριμένη προσέγγιση. Το Αιγαίο να γίνει θάλασσα ειρήνης, λίμνη ειρήνης. Όλα τα προβλήματα πρέπει να λύνονται με διάλογο και ειρηνικούς τρόπους. Η στάση μας συνεχίζει να είναι η ίδια στο θέμα αυτό. Δεν θα υπάρξει η παραμικρή αλλαγή στη στάση αυτή, αλλά όλοι πρέπει να γνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να δεχθεί κανένα τετελεσμένο γεγονός στην περιοχή». Συνέχισε ο Τούρκος υπουργός.

Ερώτημα δεύτερο: Όταν απέναντι σε μια Τουρκία, η οποία πλειοδοτεί σε πρωτοφανή αναθεωρητική ρητορική και πρακτική, η χώρα μας συνεχίζει να αποδέχεται σιωπηρά την προδοτική υπογραφή του Σημίτη στη συμφωνία της Μαδρίτης -η οποία ειρήσθω εν παρόδω πυροδοτεί τα προβλεπόμενα από τη συνθήκη της Λωζάνης- και δεν αναλαμβάνει συγκεκριμένη πρωτοβουλία για την καθολική καταγγελία της, ποιος εμφανίζεται να κερδίζει πρακτικά τη μάχη των εντυπώσεων;;; Η «συνετή και σε πελάγη ρεαλισμού πλέουσα» Ελλάδα ή η προκλητική Τουρκία στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης;;;

Και αν είναι η Ελλάδα αυτή που προσπορίζεται τα διπλωματικά ωφελήματα από αυτού του είδους την αμφιλεγόμενη διαχείριση, τότε που είναι η εκμαίευση διεθνών δηλώσεων στήριξης της χώρας απέναντι σε αυτή την επικίνδυνη προκλητικότητα;;;

Έγινε σχεδόν κανόνας από τις 15 του Ιουλίου του 2016 και μετά, κάθε πειρατική πρωτοβουλία της Άγκυρας στο θέατρο του Αιγαίου, να αποδίδεται στις ανάγκες του Ερντογάν για «εσωτερική κατανάλωση» στην Τουρκική κοινωνία.

Ερώτημα τρίτο: Αν η υλοποίηση των τουρκικών σχεδιασμών με την ταυτότητα που τους αποδίδεται από τα τουρκικά επιτελεία, γίνεται μονάχα για "εσωτερική κατανάλωση" και δεν αποτελεί βήμα για τη δημιουργία καινούριων τετελεσμένων, τότε η περιστασιακή - απαντητική αντίδραση της Ελλάδας , που δεν εντάσσεται στα πλαίσια ενός συνολικότερου στρατηγικού σχεδιασμού και η οποία στολίζεται μεν με μεγαλόστομες κομπορημοσύνες, αλλά δεν συνοδεύεται από το αυτονόητο που είναι η ΑΜΕΣΗ και ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ της προδοτικής συμφωνίας της Μαδρίτης, δεν είναι για εσωτερική κατανάλωση αλλά συνιστά σχεδιασμένη στρατηγική πρωτοβουλία;;;;

Είναι λοιπόν φανερό, ότι στα πλαίσια αυτής της ερμαφρόδιτης αντιμετώπισης, το πολιτικό προσωπικό ενώ επιχειρεί να ενσωματώσει και βεβαίως να καρπωθεί, με τρόπο όχι πάντοτε δόκιμο, τον απόηχο της επιχειρησιακής ετοιμότητας των ενόπλων μας δυνάμεων, την ίδια στιγμή εξαντλεί τη ρητορική του σε αμφιλεγόμενες δηλώσεις - πυροτεχνήματα με αποδέκτη πρωτίστως τα ΜΜΕ.

• Για σύνεση, ρεαλισμό και ψυχραιμία κάνει λόγο ο πολλά βαρύς Καμμένος, εμφανιζόμενος στο σανίδι με διάφορες ενδυματολογικες παραλλαγές…
• Σύνεση, ρεαλισμό και ψυχραιμία ευαγγελίζεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στα κατά καιρούς διαγγέλματά του…
• Σύνεση, ρεαλισμό και ψυχραιμία συνιστά ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαμογελώντας ακαθόριστα κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη Θεσσαλονίκη…

Ερώτημα τέταρτο: Γιατί κανείς από δαύτους δεν επιχειρεί να δώσει περιεχόμενο σ αυτούς τους όρους;;; Από ποιο σημείο και πέρα η ανοχή παύει να είναι σύνεση και ρεαλισμός και ψυχραιμία και εξαλλάσσεται σε κάτι περισσότερο επώδυνο και με πανάκριβο εθνικό κόστος;;; Από πότε η σιωπηρή αποδοχή μιας επιζήμιας για τα εθνικά συμφέροντα και στην ουσία της παράνομη συμφωνία, συνιστά συνετή και ψύχραιμη στάση στην εξωτερική πολιτική;;;

Και ο καθ’ όλα τραγικός Λοβέρδος;;; Αυτός ο πολύτιμος συνεργάτης του πρωτεργάτη της Μαδρίτης είδε πως: «Η απόφαση των οργάνων την ελληνικής πολιτείας έχουν οδηγήσει την Τουρκία σε προκλητικές δηλώσεις και σήμερα σε εμπρηστικές ενέργειες».

Κατά τον κύριο Λοβέρδο δηλαδή, οι Τούρκοι εν πολλοίς μπορεί και να νομιμοποιούνται να τσαμπουκαλεύονται, αφού τα Ελληνικά δικαστήρια δεν έκαναν το χατήρι του Ερντογάν να επισφραγίσουν με την απόφασή τους, μια ακόμη φοβική και ενδοτική στάση του πολιτικού προσωπικού. Πρωτάκουστα πράγματα…

Εν κατακλείδι και εκ των πραγμάτων, δυστυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να τονίσουμε γι’ ακόμη μία φορά τα αυτονόητα.

Αυτονόητο πρώτο: Η αποτελεσματική προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, δεν είναι μια υπόθεση επετειακή αλλά μια διαρκής πρώτιστη υποχρέωση, βασισμένη σε σχεδιασμό και με αποσαφηνισμένα ζητούμενα, ασκούμενη με τρόπο τέτοιο ώστε να μην αναγκάζεται να απαντά, αλλά να αποθαρρύνει προκαταβολικά κάθε επίδοξο από κάθε είδους επετειακές προκλήσεις.

Αυτονόητο δεύτερο: Η συνεπής και αποφασιστική προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, δε συντελείται μπροστά στις κάμερες με αποδέκτη το εσωτερικό ακροατήριο που παραμένει παρκαρισμένο στη θέση του ψηφοφόρου, αλλά εκεί που γράφονται οι σελίδες της γεωπολιτικής και με ακροατή τον κάθε επίδοξο που επιχειρεί να αμφισβητήσει την Ελληνική υπογραφή στην ούγια του βιβλίου της ιστορίας.

Αυτονόητο τρίτο: Η ασυμβίβαστη προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, δε συντελείται σ ένα περιβάλλον γκρίζο από συμφωνίες ντροπής, αλλά στο καταγάλανο περιβάλλον των αδιαπραγμάτευτων κεκτημένων. Και το έκτρωμα της Μαδρίτης, είναι το αποφασιστικό εμπόδιο το οποίο θα έπρεπε ήδη να έχει αποκαθηλωθεί, και οι πρωταίτιοι της υπογραφής του θα έπρεπε ήδη να είχαν οδηγηθεί στο φυσικό δικαστή τους.

Αυτονόητο τέταρτο: Η αποτελεσματική προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, δεν συνάδει με πολιτικό προσωπικό που προσκυνά και αποδέχεται τη συντριβή της αποτρεπτικής ισχύος των ενόπλων δυνάμεων της χώρας στις συμπληγάδες των κατοχικών μνημονίων με εκτελεστές τους Σόιμπλε, Τόμσεν, Βελκουλέσκου και λοιπούς. Δεν συνάδει καν με την αποδοχή κατοχικού καθεστώτος στη χώρα. Και φυσικά δεν συνάδει με την ανοχή της παρουσίας του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο σε ρόλο τροχονόμου της τουρκικής προκλητικότητας.

Αντί λοιπόν η περισσή πολιτική υποκρισία να παρελαύνει στο φακό καμαρώνοντας για όλα όσα υποτίθεται εμπόδισε με την «αποφασιστικότητα» και τη «συνετή» στάση της να επαναληφθούν στα Ίμια, μήπως είναι προτιμότερο ν αναρωτηθούμε όλοι για το απλούστερο και το πασιφανές;;;

Η Ελλάδα σήμερα ασκεί εθνική κυριαρχία στα Ίμια;;; Και αν όχι… Τις πταίει;;;

Πότε κρίθηκε;;; Γιατί δεν κρίθηκε ο βασικός υπαίτιος αυτής της τραγικής εξέλιξης;;;

Πόσο συνένοχοι είναι όσοι δεν τον παρέπεμψαν σε κρίση;;;

Και τελικά πόσο τελεσφόρες είναι οι όποιες «απαντήσεις» σε επίπεδο επικοινωνιακό, αν η εθνική κυριαρχία δεν ανακτάται σε ένα τμήμα της Ελληνικής επικράτειας;;;

Και επειδή θα εμφανιστούν και πάλι οι κουτοπόνηροι του διαδικτύου και θα αναρωτηθούν με το γνωστό ύφος: "Μα τι να κάνουμε;;; Πόλεμο θέλετε να κάνουμε;;;"... Απαντώ:

Ο πόλεμος αποφεύγεται, μόνο αν πειστεί ο αντίπαλος ότι θα πληρώσει πανάκριβο τίμημα για τον τσαμπουκά του. Η διαρκής υποχωρητικότητα... Η υποτιθέμενη "σύνεση"... Και ο υποκρτικός "ρεαλισμός"... Όχι μονάχα δεν αποτρέπουν τον πόλεμο, αλλά ανοίγουν διάπλατα τις ορέξεις, και αυτό που φέρνουν αργά ή γρήγορα, είναι ΚΑΙ πόλεμο... ΚΑΙ εθνικές τραγωδίες...

από το "ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"