Ο Τράμπ και το «σύστημα»

του Γιάννη Σιδέρη*

Ρε παιδιά, τι έγινε; Έχασε το Κλινταραίικο; Μα καλά, κι αυτοί οι Αμερικάνοι ούτε το σύμβολο της ποπ κουλτούρας τους δεν σέβονται, τη Μαντόνα; Θα μου πείτε τώρα, το να σου τάξει πίπα η Μαντόνα τώρα στα γεροντάματά της, δεν είναι και το καλύτερο κίνητρο για να πας να ρίξεις την ψήφο σου στην γρια μπάμπο τη Χίλαρυ! Χάθηκαν τα νέα αστέρια να τάξουν κάτι τέτοιο; Θα σου ‘λεγα τότε ουρές έξω από τα στούντιο στο Χόλυγουντ και πρόεδρος η Χίλαρυ! Αλλά που τέτοια σκέψη για πρωτοτυπία από το πολιτικό κατεστημένο. Όση πρωτοτυπία επέδειξαν στην επιλογή του υποψηφίου με την Χίλαρυ, άλλο τόσο και με αυτήν που θα ήταν το κίνητρο για τους ψηφοφόρους, τουλάχιστον τους άντρες.

Το γέλιο είναι, πως δεν κλαίει μόνο η Μαντόνα και οι σιτεμένοι πια θαυμαστές της, για αυτό που χάσανε. Μαζί τους κλαίει κι αυτό που τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε συνηθίσει να ακούμε να λένε «αριστερά» σε Ευρώπη αλλά και Αμερική.

Πρώτος και καλύτερος κλαίει ο Ολάντ, αυτός ο ηγέτης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που βέβαια η δημοτικότητά του πια δεν πιάνει σε ποσοστό ούτε τα δάχτυλα μιας μούτζας.

Αμ κι οι δικοί μας εδώ, οι ΣΥΡΙΖΟΠΑΣΟΚΟΙ; Εδώ να δεις κλάμα! Από Μαξίμου, ούτε κουβέντα. Κάτι....
ρε παιδί μου να πούνε. Μούγκα στη στρούγκα! Περιμένανε βλέπετε τη Χίλαρυ να πει κάτι στους Γερμανούς για το χρέος, μήπως και τους πετάξει κανά κόκκαλο ο Σόιμπλε να μας το δείξουν πανηγυρίζοντας, αλλά την πατήσανε μια κι ο βαψομαλλιάς, μάλλον το θέμα του ελληνικού χρέους το έχει σε προτεραιότητα ίσως λίγο παραπάνω από την διάσωση της φώκιας μονάχους-μονάχους. Κλάμα ο Τσίπρας, κλάμα ο Δραγασάκης, κλάμα και η Φώφη με τον Θεοδωράκη που προσπαθούν να πείσουν τους Ευρωπαίους ότι αυτοί είναι οι αυθεντικοί εκπρόσωποι της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα!

Κλάμα βέβαια ρίχνουν αβέρτα και οι απανταχού της Γης δημοσκόποι. Ρε τίποτα δεν τους πάει καλά τα τελευταία χρόνια. Τίποτα! Μα κι αυτοί οι λαοί να κάνουν του κεφαλιού τους! Τόσο κόπο, τόση προσπάθεια να δημιουργήσουν κλίμα κι οι αχάριστοι οι ψηφοφόροι πάνε και ψηφίζουν άλλα αντί άλλων!

Αμ τα ΜΜΕ; Αυτά κι αν κλαίνε με μαύρο δάκρυ! Μα είναι δυνατόν οι Αμερικάνοι να ψηφίζουν Τραμπ παρά τις σαφείς οδηγίες τους για ψήφο στην Χίλαρυ; Τέτοιου είδους ανατροπές είναι ικανές να ρίξουν τα ΜΜΕ στα μάτια εκείνων που ακόμη τα εμπιστεύονται. Τέτοιου είδους ανατροπές από τους λαούς, ενάντια σε αυτό που φωνάζουν με κάθε τρόπο τηλεπερσόνες και «έγκριτοι» αναλυτές του γυαλιού, τους κάνουν να τρέμουν, μια και καταλαβαίνουν πως οι λαοί πια δεν είναι και τόσο χειραγωγήσιμοι. Το μεγαλύτερο όπλο του «συστήματος» αρχίζει να τρέμει πια. Δικαίως λοιπόν κλαίει για την φθίνουσα δύναμή τους.

Υπάρχουν όμως κι αυτοί που πανηγυρίζουν. Νικήθηκε το «σύστημα» λένε. Χάρηκα κι εγώ, ο αδαής περί Αμερικάνικων εκλογών. Μπράβο στον λαό που επέλεξε τον Τραμπ που, με τη σειρά του, θα προτάξει τα στήθη του απέναντι στο «σύστημα». Η παγκοσμιοποίηση πλέον αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας! Χαρές και πανηγύρια λοιπόν. Μπήκα κι εγώ στο διαδίκτυο να δω ποιος είναι ο νέος πρόεδρος της Αμερικής. Μην είναι ο προστάτης των φτωχών και πονεμένων; Μην είναι ο άνθρωπος που θα ανατρέψει το «σύστημα»; Διαβάζω λοιπόν:

Ο Ντόναλντ Τζον Τραμπ (Donald John Trump, Νέα Υόρκη, 14 Ιουνίου 1946) είναι Αμερικανός επιχειρηματίας, κτηματομεσίτης, τηλεοπτική προσωπικότητα, πρώην στρατιωτικός (λοχαγός), συγγραφέας και εκλεγμένος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Είναι πρόεδρος του The Trump Organization και ιδρυτής της αλυσίδας ξενοδοχείων-καζίνο Trump Entertainment Resorts.^[1] Παρουσίασε επίσης το τηλεπαιχνίδι-ριάλιτι του NBC The Apprentice^[2] από το 2004 μέχρι το 2015. Επίσης έχει εισαχθεί στο WWE Hall of Fame το 2013, στην πτέρυγα των επιχειρηματιών

Ώπα! Μα αυτός θα αντιταχθεί στο «σύστημα», σκέφτομαι απλοϊκά είναι η αλήθεια. Πείτε μου όμως, αν έχω άδικο. Απ’ ότι διαβάζω στο βιογραφικό του, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ!!! Δισεκατομμυριούχος, ιδιοκτήτης καζίνο-ξενοδοχείων και τηλεοπτικό πρόσωπο; Αυτός θα χτυπήσει το «σύστημα»; Μα άνθρωποι σαν τον Τραμπ δεν αποτελούν το «σύστημα»;

Και καλά οι ανά τω Δυτικώ κόσμω πολιτικοί να κλαίνε γιατί το «σύστημα» πια μοιάζει να μην τους χρειάζεται. Να κλαίει ο Τσίπρας, ο Ολάντ, ο Ρέντζι και οι πάσης φύσεως πολιτικοί μεσάζοντες των συμφερόντων των προσώπων του «συστήματος» οι οποίοι κατάλαβαν με την εκλογή του Τραμπ ότι σε λίγο θα μείνουν άνεργοι. Αυτό μπορώ να το καταλάβω.

Αλλά προς τι τα πανηγύρια των «αντισυστημικών»; Κάποιος να μου το εξηγήσει, ρε παιδιά. Είπαμε, αδαής είμαι. Να μην παρεξηγηθώ όμως. Αδαής, όχι βλάκας!!!

*Ο Γιάννης Σιδέρης είναι μέλος του ΕΠΑΜ