Περί επενδύσεων και άλλων τινών.

του Κων/νου Σταθόπουλου*

Οι οικονομικοί εγκέφαλοι του κράτους μας εδώ και δεκαετίες, γνωρίζοντας επακριβώς το αν-εγκέφαλο κοινό τους, επενδύουν, πρώτα και πάνω απ' όλα, επάνω του.

Στα χρόνια βέβαια των μνημονίων ,αυτό το παραμύθι, έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.

Στο ψέμα και το παραμύθι χρειάζονται πάντα τουλάχιστον δύο. Αυτός που θα τα πει και αυτός ή αυτοί που θα τα ακούσουν.

Τώρα αν αυτοί που θα τα ακούσουν και αποδεχτούν είναι πολύ περισσότεροι του ενός, αυτό δίνει όντως αξία στον εκφωνητή (ψεύτης ή παραμυθάς).

Ένα από τα παραμύθια, που διαχρονικά, έχει αποδειχθεί πως κρατά το πόπολο σε καταστολή, είναι το παραμύθι των επενδύσεων.

Το κακό στην όλη υπόθεση, δεν είναι το ψέμα, αλλά το γεγονός πως αυτός που το ακούει επενδύει....
επάνω του, χωρίς να θέτει ερωτήματα στον εαυτό του, για το πως, πότε, που και γιατί μπορεί, πρέπει να γίνει και είναι βιώσιμη μία επένδυση.

Ας πάρουμε ως παράδειγμα τον εαυτό μας.

Ασφαλώς όταν εννοούμε επένδυση, δεν μιλάμε για κατάστημα ψιλικών. Μιλάμε για επένδυση αξίας εκατομμυρίων.

Πρέπει λοιπόν να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις, που στην περίπτωση της χώρας μας απλά δεν ισχύουν.

1).Για ποιο λόγο να επενδύσει κάποιος εκατομμύρια σε ένα αβέβαιο οικονομικό περιβάλλον;

Αυτό συνέβαινε και προ κρίσεως, πόσο μάλλον τώρα. Σε μία χώρα που οι νόμοι αλλάζουν σαν τα πουκάμισα και ανάλογα κατά πόσο αριστερά ή δεξιά γέρνει η εκάστοτε κυβέρνηση και τα συμφέροντα που την στηρίζουν.

2).Για ποιο λόγο να επενδύσει κάποιος σε μία χώρα όπου το κράτος μέσω της φορολογίας ή των συστημάτων ασφάλισης, γίνεται ουσιαστικά συνέταιρος του επιχειρηματία;

3).Για ποιο λόγο να επενδύσει κάποιος σε ένα φτωχοποιημένο καταναλωτικό κοινό; Ποιος άραγε θα αγοράσει τα παραγόμενα ή εισαγόμενα προϊόντα;

Η μόνη "επένδυση" που μπορεί ίσως να επιβιώσει, είναι η "επένδυση" σε υποδομές. Γράφω ίσως, διότι σε μία χώρα όπου ο πληθυσμός δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα προς το ζην, είναι φυσικό επακόλουθο να μην πληρώσει το νερό, το τηλέφωνο, το ρεύμα.

Επίσης την αναφέρω ως επένδυση παρ' ότι ουσιαστικά είναι δώρο των κυβερνώντων στα αφεντικά τους εγχώρια ή όχι.

Άφησα τελευταίο ίσως το πιο σημαντικό παραμύθι στο οποίο καλείται να πιστέψει ο αφελής: Η έξοδος στις αγορές.

Έχουμε ξαναγράψει και πολλοί πριν από εμάς ,πως έξοδος στις αγορές, δεν σημαίνει βγαίνω για ψώνια.

Έξοδος στις αγορές σημαίνει πως βγαίνω να δανειστώ. Να επαναλάβω δηλαδή ό,τι με κατέστρεψε.

Μα ένας λόγος που επιλέγεις να πας σε εθνικό νόμισμα, είναι για να μπορείς μόνος σου να χρηματοδοτήσεις την οικονομία σου και να πάψεις να δανείζεσαι.

Αλλ’ ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου.

Σοφοκλής, 496-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός ‐ Ιχνευταί

μτφρ: κανένα ψέμα δεν αντέχει στο χρόνο.

Εκτός αν είσαι Έλληνας ή ζεις στην Ελλάδα...Θα συμπλήρωνα.

*Ο Κων/νος Σταθόπουλος είναι μέλος του ΕΠΑΜ