Η «συγκινητική»…. μπόχα της Ευρώπης

του Διονύση Ελευθεράτου

Η Deutsche Bank,ο Ντράγκι, το «97, οι απάτες και ένα στερεότυπο...    

«Βούκινο» έγινε η πλαστογραφία, με την οποία η ΕΚΤ του Μάριο Ντράγκι έσπευσε να σώσει την Deutsche Bank από μία εξευτελιστική επίδοση στα ευρωπαϊκά «stress tests»: Φρόντισε ώστε να συμπεριληφθούν στα κεφάλαια της γερμανικής τράπεζας 4 δισ. δολάρια, μιας συναλλαγής (πώλησης ποσοστού σε κινεζικό χρηματοπιστωτικό ίδρυμα), η οποία δεν είχε ολοκληρωθεί στο προκαθορισμένο χρονικό όριο, δηλαδή έως το τέλος του 2015. Ίσως μάλιστα δεν έχει γίνει ακόμη… 

Έτσι, η βαρύτατα ασθενούσα Deutsche Bank (στο εξής DB) φάνηκε… ακμαία. Άνευ του συγκεκριμένου κόλπου, ο παραπαίων γερμανικός «κολοσσός» θα φιγουράριζε κοντά στην ουρά του καταλόγου κεφαλαιακής επάρκειας των ευρωπαϊκών συστημικών τραπεζών. Το φαντάζεστε; Κοτζάμ DB, που πρέπει να φαίνεται – σε ποδοσφαιρικούς όρους- ισχυρή σαν την Μπάγερν Μονάχου, να ξεπέφτει στο επίπεδο μιας… Ίνγκολσταντ. 

Έτσι είναι… Ο σύγχρονος καπιταλισμός βασίζει την απειλητική «πειθώ» του στους διαδοχικούς μύθους, άρα και στην αποτροπή των απομυθοποιήσεων. Δεν λείπει όμως και το… συγκινητικό στοιχείο από ειδήσεις - αποκαλύψεις, όπως η προαναφερθείσα. 

Συγκίνηση Νο1 : Βλέπεις συχνά - πυκνά τον Σόιμπλε να επικρίνει την πολιτική «ποσοτικής...
χαλάρωσης» της ΕΚΤ. Να κατηγορεί τον Ντράγκι πως με την παροχή ρευστότητας θα διαμορφώσει «φούσκες». Παρακολουθείς τον καβγά κι εκεί που αρχίζεις να αγωνιάς μην τυχόν οι στυλοβάτες του «ευρωπαϊκού οικοδομήματος» αδυνατούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, να το «happy end». Στα κρίσιμα, στα νευραλγικά, οι στυλοβάτες «τα βρίσκουν» (πάλι) μεταξύ τους. Όπως στο πρώιμο 2015, όταν η ΕΚΤ έστειλε στην Αθήνα το μήνυμα: «Υποταχθείτε ή σας επιφυλάσσουμε χρηματοπιστωτική θηλιά». 

Τώρα, λοιπόν, που ο Ντράγκι μετατρέπεται σε… θεσμικό πλαστογράφο για το καλό της DB, εσύ νιώσε καλά. Διότι «στο κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι» είναι ευεργετικό να μπορούν οι νταβατζήδες να συνεννοηθούν με τους δεσμοφύλακες. Όχι; 

Συγκίνηση Νο2: Ακούς τόσα σε βάρος του ευρωπαϊκού «διευθυντηρίου»…. «Δογματικό» το ανεβάζουν, κολλημένο σε ανεφάρμοστους κανόνες το κατεβάζουν. Υπερβολές. Η υπόθεση DB - Ντράγκι καταδεικνύει ευελιξία, αρκετή. Δεν είδατε πόσο εύκολα η ΕΚΤ υποκατέστησε την αρμόδια για τα «stress tests» αρχή, την «European Banking Authority»; Διότι, όπως έλεγε σε μια ταινία ο ηθοποιός Σάμιουελ Τζάκσον, υποδυόμενος τον αξιωματικό, «δεν αφήνω στρατιώτες μου να κινδυνεύσουν για να εφαρμόσω κανόνες». Ε, κι όσο να πεις, η DB είναι κάτι παραπάνω από απλός στρατιώτης, στην εκστρατεία που κάνει η «θεσμική Ευρώπη». Πολεμώντας για τα συμφέροντα των δικών της ελίτ εναντίον των αμερικανικών, πολεμώντας τις κοινωνίες της, τον «λαϊκισμό», τους εφιάλτες της, τα ίδια τα άντερά της… 

Συμπέρασμα: Η ευχέρεια της Γερμανίας να παρουσιάζει εμπορικά πλεονάσματα μεγαλύτερα εκείνων που ορίζει η Κομισιόν (σε βάρος άλλων, φυσικά), ευτυχώς, δεν είναι η μοναδική ισχυρή απόδειξη περί της ικανότητας της «ευρωπαϊκής οικογένειας» να υπερβαίνει τυπολατρίες και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις. Ουφ, το «καλό» επεκτείνεται… 

Συγκίνηση Νο 3: Παρά τους κακοήθεις ισχυρισμούς περί «Ευρώπης των τραπεζιτών», στην ουσία ο παρεξηγημένος χρηματοπιστωτικός τομέας αξιοποιεί δημιουργικά ευρεσιτεχνίες κρατικών εξουσιών. Αν σήμερα η DB εμφανίζει ανύπαρκτα κεφάλαια, γιατί άραγε αυτό είναι περισσότερο αξιοκατάκριτο από εκείνο που είχε πράξει προ δύο δεκαετιών η γερμανική κυβέρνηση, εξαφανίζοντας… υπαρκτά ελλείμματα; 

Εν όψει ΟΝΕ, τότε, το Βερολίνο πάσχιζε να κρατήσει το έλλειμμα του 1997 κάτω από το 3% του ΑΕΠ. Τελικά το «έφερε» στο 2,7 %. Πώς; Όμορφα και ωραία… «Εξαφάνισε» τα χρέη που απέρρεαν από την ενοποίηση των δυο Γερμανιών. Δηλαδή 116,3 δισ. ευρώ! Όχι, αυτά δεν τα ανακάλυψε κανένα πόρισμα αριστερών ερευνητών οικονομολόγων. Τα πιστοποίησε η ΑMECO, η βάση δεδομένων της γενικής διεύθυνσης οικονομικών και χρηματοοικονομικών υποθέσεων της Κομισιόν. 

Αν, τώρα, κάποιοι πιστεύουν στα σοβαρά ότι οι αλχημείες ήταν «αποκλειστικό προνόμιο» άλλων χωρών κι όχι της, κάπως υπερβολικής ίσως, αλλά πάντως πλημμυρισμένης από… «προτεσταντική ηθική» Γερμανίας, εμείς τι να πούμε; Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια.  Ψηλότερα ίσως κι απ’ όσο «σηκώνει» ο Ντράγκι τους απατηλούς δείκτες κεφαλαιακής επάρκειας της DB. 

Είναι να αναρωτιέσαι μήπως η πολιτική έκφανση του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης» φθάνει μέχρι την απόλυτη εθελοτυφλία, αν όχι και ηλιθιότητα. Από την μια μεριά η ξακουστή… για τα γνωστά -ανά τον κόσμο- Siemens. Η DB που αποδεδειγμένα κλέβει τους πελάτες της, χειραγωγώντας τιμές (τον Απρίλιο του 2015 πλήρωσε πρόστιμο 2,5 δισ. ευρώ για ένα τέτοιο σκάνδαλο). Δίπλα ο Γιούνκερ που έκανε το Λουξεμβούργο Εδέμ της φοροαποφυγής. Κι όμως, το καθεστωτικό στερεότυπο επιμένει, έξι χρόνια τώρα: «Υποφέρουμε, διότι τους τσαντίσαμε με τις κουτοπονηριές και τη διαφθορά μας». Τους… αμόλυντους! 

Με τον τρόπο του, είτε το αντιλαμβανόταν είτε όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ ενίσχυε αυτό το ιλαροτραγικό στερεότυπο και μάλιστα προ των εκλογών του 2015. Πώς; Μα φυσικά όταν διατεινόταν πως όλο αυτό το πλέγμα κυβερνώντων - τεχνοκρατών, που θεωρούσε ύψιστο καθήκον (συν τοις άλλοις) το διαρκές ξελάσπωμα της κάθε Siemens και κάθε DB, θα «διαπραγματευόταν σοβαρά με τη νέα κυβέρνηση», διότι θα… εκτιμούσε το αδιάφθορό της. Ακαταμάχητη «στρατηγική». Όπως άλλωστε αποδείχθηκε… 

από το «Πριν»