Συνταγματική αναθεώρηση σε εποχές παρασυντάγματος

του Αλέξανδρου Ζέρβα

«Νομίζω (του Τσίπρα) του πήρε υπερβολικά μεγάλο διάστημα για να καταλάβει πως μόνο και μόνο επειδή είχε τον ελληνικό λαό μαζί του, αυτό δεν είναι αρκετό στη σύγχρονη Ευρωζώνη.

Δεν είναι κάτι που υποστηρίζω, δεν πιστεύω πως είναι δίκαιο, σίγουρα δεν είναι δημοκρατικό, αλλά στην Ευρωζώνη του σήμερα πλέον δεν ελέγχεις τους προϋπολογισμούς σου». Ο -περίφημος- Πίτερ Σπίγκελ των Financial Times ήταν αφοπλιστικά κυνικός, μιλώντας την περασμένη εβδομάδα στον Σκάι, όσον αφορά στο επίπεδο της δημοκρατίας στις χώρες της λεγόμενης «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Όχι ότι ήταν απαραίτητο να μας το πει, καθώς τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός το έχει βιώσει στο πετσί του. Ίσως πάλι στο συγκρότημα Αλαφούζου να θεώρησαν σκόπιμο να κάνουν μια απαραίτητη «υπενθύμιση» ότι το «πεπρωμένο φυγείν αδύνατον», ό,τι άποψη κι αν έχει η ελληνική κοινωνία.

Το ενδιαφέρον πάντως έχει να κάνει με το γεγονός ότι την ίδια στιγμή έχει ανοίξει μια έντονη συζήτηση για την συνταγματική αναθεώρηση. Τόσο μάλιστα η ηγεσία της κυβέρνησης (θα παρουσιάσει με κάθε επισημότητα τις προτάσεις της στο πλαίσιο της επετείου για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας) όσο κι η αξιωματική αντιπολίτευση (έχει καταστήσει αυτοσκοπό την αναθεώρηση του άρθρου...
που απαγορεύει τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων) δείχνουν να θεωρούν κεφαλαιώδους σημασίας την εν λόγω διαδικασία.

Όταν νομοθετείς υπό αγγλικό δίκαιο

Υπό άλλες συνθήκες ουδείς θα αμφισβητούσε κάτι τέτοιο. Άλλωστε πρόκειται για μια δημόσια συζήτηση, η οποία διεξάγεται εδώ και πολλά χρόνια. Από την άλλη, είναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς πως μπορεί να προχωρήσει μια διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης, όταν κατά τη μνημονιακή περίοδο ο τρόπος νομοθέτησης έχει κατ’ επανάληψη κινηθεί  εκτός συνταγματικών ορίων. Είναι εξίσου προφανές ότι ουδείς μπορεί να εγγυηθεί πως, ακόμη κι αν η αναθεώρηση επιτευχθεί κατά τον πλέον ωφέλιμο τρόπο, το νέο Σύνταγμα θα γίνει σεβαστό ακόμη και σε βασικές διατάξεις, ιδιαίτερα από τη στιγμή που η απώλεια εθνικής κυριαρχίας εντός της «κανονικότητας» της Ευρωζώνης αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή.

Συνεπώς, θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο της συζήτησης για την αναθεώρηση του Συντάγματος να προηγηθεί μια άλλη, όσον αφορά στην εκθεμελίωση του «παρασυντάγματος» που έχει επιβληθεί τα τελευταία χρόνια από δανειστές αλλά και μνημονιακές κυβερνήσεις. Αυτό ντε, που εκτός όλων των υπολοίπων, προβλέπει πλέον μια «ανεξάρτητη» Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, προκειμένου να μπορεί ανεμπόδιστα να προχωρά μαζικά σε κατασχέσεις απέναντι ακόμη και σε όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις οφειλές τους. Είναι το ίδιο που επιτάσσει, στο όνομα της ολοκλήρωσης μιας ακόμη αξιολόγησης, να παρέχεται πλέον στα κοράκια των distress funds η δυνατότητα να «βάλουν χέρι» ακόμη και στην πρώτη κατοικία όσων έχουν «κόκκινα δάνεια». Είναι ακόμη εκείνο που έδωσε εν μια νυκτί όλη τη δημόσια περιουσία, προκειμένου αυτή να «αξιοποιηθεί» κατά το δοκούν από το περίφημο (ελεγχόμενο από τους δανειστές εν πολλοίς) Υπερταμείο. Κι όλα τα παραπάνω κάτω από αγγλικό δίκαιο, για να μην ξεχνιόμαστε.

Τώρα λοιπόν που αναμένεται μέσα στους επόμενους μήνες η νέα αναθεώρηση του εν λόγω παρασυντάγματος με το επερχόμενο πακέτο μέτρων για τα εργασιακά, οι όποιες κουβέντες για δομικές αλλαγές με στόχο την «εμβάθυνση της δημοκρατίας» φαντάζουν (και είναι στην πραγματικότητα) καθαρά προσχηματικές. Αν κάποιοι πάλι επιθυμούν να αποδείξουν στην πράξη τη βούληση τους για ουσιαστική παρέμβαση «επί το δημοκρατικότερον», ας προχωρήσουν εδώ και τώρα στην αλλαγή του υπάρχοντος (εκτρωματικού) εκλογικού νόμου με τη θέσπιση απλής αναλογικής, χωρίς όμως αστερίσκους κι υποσημειώσεις.

από το «tvxs.gr»