Λίγα λόγια για την άποψη του κου Καβάκου για το ρεμπέτικο και τη λαϊκή μουσική…

του Αντώνη Πελεκάνου*

Είναι άραγε μια θέση πολιτική, το ότι η «ψυχολογική επίδραση της λαϊκής μουσικής και του ρεμπέτικου είναι απόλυτης παρακμής»;! Ότι η σχέση μας με την Ανατολή είναι «ένα έγκλημα»;! Πως είναι δυνατόν ο «δυτικός» κος Καβάκος να ακούει δημοτικά, αλλά να αδυνατεί να συνδέσει την Παράδοσή μας με την αστική της εξέλιξη, το ρεμπέτικο και τη λαϊκή μουσική;

Είναι η απόσταση τόση, όση είναι η απόσταση της νοησιαρχίας και της απολυταρχίας από την εκκλησία του Δήμου ή την Εκκλησία του Χριστού; Μιας δυτικής θεολογίας ή οικονομίας από το βίωμα της καθ΄ ημάς Ανατολής; και εν πάσει περιπτώσει, γιατί να συγκρίνεται ο Μπαχ με τον Τσιτσάνη ή τον Βαμβακάρη ή τον Άκη Πάνου ας πούμε;… μήπως επειδή ο τελευταίος κατέληξε στο φόνο και στη φυλακή;!!...Προφανώς στη συνείδηση του κου Καβάκου, ενός «παγκοσμίου φήμης σολίστα», όπως αναγνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του, η λαϊκότητα μάλλον οδήγησε τον Άκη Πάνου στο έγκλημα…!

Το δημοτικό τραγούδι δεν είναι δημιούργημα του Δήμου; Πόσες συνηχήσεις χρειάζονται γι’ αυτό;! Η δια χειρός βυζαντινή εικόνα, γιατί δεν ανήκει σε κάποιον «παγκοσμίου φήμης» αγιογράφο, κάποιον δηλαδή που η διεθνής καλλιτεχνική ελίτ θα αναγκαζόταν να αναγνωρίσει προφανώς εξαιτίας κάποιου «στραβού» Ράνσιμαν, ο οποίος θα κοιτούσε λοξά προς Ανατολάς;;!

Με μια δοξαριά του κου Καβάκου λοιπόν, ακυρώνεται οποιαδήποτε λαϊκή ανάταση, κάθε....
λαϊκή έκφραση δε μπορεί παρά να είναι παρακατιανή, υποδεέστερη! Το μπουζούκι προϊόν κατάντιας του λαού, το μπουζούκι κυρίως το τρίχορδο της βυζαντινής αρμονίας και αισθητικής, καλό θα ήταν να μπει στη θήκη του, το «δημοτικό» κλαρίνο αρκεί…

Κλίμακα ή δρόμος λοιπόν;! Μα τι δίλημμα τέλος πάντων των ευρωπαϊστών του είδους…

Ο λαϊκός πόνος είναι συγκερασμένος ή ασυγκέραστος; Απορία…

Ο λαϊκός έρωτας δικαιώνεται σε διαστήματα των έξι ή δώδεκα μορίων ή σε κάτι ενδιάμεσο;; Η ερωτική διάθεση , ο πόνος, τα λαϊκά βάσανα (τα δικά μας), θα χορεύονται με βαλς και μπαλέτο ή με ζεϊμπέκικο, τσιφτετέλι, συρτό ή αντικριστό ή καρσιλαμά; είναι προφανώς μεγάλο δίλημμα, το πώς θα δικαιωθεί στη συνείδηση του κου Καβάκου ο λαϊκός πολιτισμός. Θα μπορούσε ίσως , στο μέτρο που θα ανακάλυπτε τον Μπαχ ή τον Μπετόβεν και μόνον! όπως ο ίδιος ίσως, στα αποκλειστικής κουλτούρας δυτικά ωδεία της χώρας μας, η ελίτ της οποίας αρνείται θεσμικά την οποιαδήποτε σχέση της με τις ρίζες αυτού του τόπου , αυτού του λαού, ο οποίος στην καλύτερη εκδοχή του, επιμένει να αφομοιώνει δημιουργικά οτιδήποτε «ξένο», να φιλοξενεί την ετερότητα, όπως φιλοξενεί την ωραιότητα της κλασσικής μουσικής, το δυναμισμό της ροκ, την κουλτούρα της έθνικ, όπως φιλοξενεί τους πρόσφυγες, τους αλλόφυλους, τους αλλόθρησκους, βάζοντάς τους στα σπίτια του, δίνοντας το φαγητό του και το κρεβάτι του, γιατί έτσι απλά αυτό είναι ελληνισμός! Γιατί στην κακοποίηση που η Δύση πρόσφερε απλόχερα και διαχρονικά στη Μέση Ανατολή, ο ανατολίτης Έλληνας πρόσφερε τις παντόφλες του στον «ξυπόλητο» και θαλασσοδαρμένο πρόσφυγα!

Το Φως της Ελλάδας που εκτιμά ο κος Καβάκος, ίσως θα δικαιωθεί ως λάμπα LED , γιατί αυτό είναι πρόοδος!

Προφανώς αυτό που λείπει είναι το βίωμα κι αυτό που απομένει είναι ο καθωσπρεπισμός της φόρμας. Πως να χωρέσει η κλασσική φόρμα του είδους τούτου, το βίωμα της γειτονιάς, τα αυθόρμητα γλέντια, το βυζαντινό ποίκιλμα ως το στροβιλισμό της ανατολικής πνοής, το στέρεο ισοκράτημα ως ακλόνητη αλήθεια της καθ΄ ημάς θεολογικής Αποκάλυψης.

Ο Πυθαγόρας γιατί αφουγκράστηκε τους ήχους ασυγκέραστα; Μήπως γιατί γεννήθηκε πριν τον Αυγουστίνο; πριν το Σχίσμα; Πριν το νεοφιλελευθερισμό; την ευρωπαϊκή αντιλαϊκή δικτατορική "ολοκλήρωση";

Το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό, ημών των λαϊκών(!) με τον κο Καβάκο, του οποίου τους κόπους σεβόμεθα, καθώς και την καταξίωση της «παγκοσμίου φήμης». Η φήμη όμως όταν εγκλωβίζεται στο ναρκισσισμό, δεν υπηρετεί τη Σχέση και η Σχέση είναι με το κοινό, το λαό, το Δήμο. Και τους όρους - όρια της αγαπητικής σχέσης με το συνάνθρωπο τους πότισε η Εκκλησία του λαού και του Χριστού με το αίμα της, από τους πρωτομάρτυρες χριστιανούς έως τους νεομάρτυρες του λαού και της δημοκρατίας και τους πρόσφατους νεομάρτυρες της Συρίας, περισσότερο από κάθε ορθολογική ουμανιστική θεωρία.

Το πρόβλημα είναι με την ελίτ αυτής της χώρας, τη λατρεύουσα -τώρα- το ευρώ «πάσει θυσία»! Αυτής που πρόθυμα θα αρνηθεί Ιστορία και Πολιτισμό και Ρίζες, χάριν της δυτικής της Υπαγωγής! Το έργο τό χει ξαναζήσει η Χώρα. Αυτή της ελίτ που θα τετραγωνίσει τους βράχους του Αιγίου, τους οποίους και θα τιτλοποιήσει μαζί με τον ήλιο και τη θάλασσα χάριν των αγορών. Αυτής που θέλει να ξεχάσουμε από πού προερχόμαστε! ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟ κε Καβάκο και λοιποί! Μπορούμε να θαυμάζουμε την κλασσική μουσική ως Έλληνες, απλά και λαϊκά. Καλό θα ήταν ο κος Καβάκος να (ξανα;)διαβάσει το δοκίμιο του κου Χατζιδάκι για το ρεμπέτικο . Εκτός κι αν, ο σολίστας είναι ανώτερος από το δημιουργό και το κτίσμα ανώτερο από τον Κτίστη! Οποία οίησις που θά λεγε κι ο ελευθερωτής του ελληνικού Λαού, Τσίπρας….

*Ο Αντώνης Πελακάνος είναι μέλος του ΕΠΑΜ Αλεξανδρούπολης