Στο διάολο όλοι σας...

του Σωτήρη Ζ.

Είναι η πρώτη και ενδεχομένως η τελευταία φορά που γράφω σε πρώτο ενικό πρόσωπο, για τον απλούστατο λόγο ότι τον τρόπο αυτόν γραφής τον θεωρώ άκρως ναρκισσιστικό, αντιαισθητικό και βαθύτατα αντιδεοντολογικό. Άλλωστε την έννοια «εγώ» ποτέ δεν την συμπάθησα ούτε την χρησιμοποιούσα κατά κόρον ακριβώς διότι δηλώνει έκδηλα αλαζονεία, φιλαυτία και όλα τα συναφή, κάτι που με κάνει όταν την ακούω να βγάζω φλύκταινες.

Επέλεξα λοιπόν να προβώ σε αυτή την ενέργεια, όχι για να κάνω επίδειξη δύναμης και ανωτερότητας μέσω βερμπαλισμών και άλλων στομφωδών λέξεων που μας προσφέρει απλόχερα η πλούσια ελληνική μας γλώσσα που τόσο πολύ υποτιμάμε, αλλά γιατί ένιωσα την ανάγκη να εκφράσω κάποιες βαθιές σκέψεις που ενίοτε γίνονται παρεξηγήσιμες από τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφομαι και επικοινωνώ σε θέματα αμιγώς πολιτικά.

Πολλοί έχουν την τάση να κρίνουν τους άλλους με βάση το χρώμα τους, την εθνικότητά τους, το ντύσιμό τους, το είδος τραγουδιού που ακούν και ούτω καθεξής. Αρκετοί δε επίσης, αρέσκονται πολύ να στο να βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα χωρίς να έχουν ακούσει όχι μόνο μια ολοκληρωμένη...
φράση από τον συνομιλητή τους αλλά ακόμα και την ίδια του την ιστορία. Αρέσει γενικά στον Έλληνα να βάζει διαχρονικά ταμπέλες του στυλ «είσαι αριστερός-δεξιός-κεντρώος», ή να κρίνει τα γεγονότα με τις παρωπίδες και τα αποτυχημένα κλισέ του παρελθόντος. Τρελαίνεται, φθονεί, παθιάζεται. Θέλει με κάθε τρόπο, ακόμα και όταν ο συνάνθρωπός του σημειώνει μια επιτυχία, να φανερώσει τα χειρότερά του συναισθήματα. Γι’ αυτό και σε τεράστιο βαθμό φτάσαμε στην τωρινή κατάσταση να κυριαρχεί η κρίση αξιών. Κρίση δημοκρατίας, ελευθερίας και δικαιοσύνης, κρίση αλληλοσεβασμού και αλληλοκατανόησης.

Ερχόμενοι στο δικό μου το παράδειγμα, έχω ακούσει σχετικά με τις απόψεις μου τα μύρια όσα. Έχω βαπτιστεί με χιλιάδες επιθετικούς προσδιορισμούς και αυτό όσο με κάνει να γελάω, άλλο τόσο με κάνει να προβληματίζομαι για την κατάντια αυτής της κοινωνίας. Πόσο θλιβερό είναι στις μέρες μας να συζητάς με τιποτένια υποκείμενα, ξερόλες που δεν έχουν μάθει την έννοια «σεβασμός», δήθεν φωτεινούς παντογνώστες που νομίζουν ότι ξέρουν την αλήθεια, αχόρταγα κομματόσκυλα τα οποία θα σε βρίζουν και από πάνω; Για εκείνους είμαι ένας αριθμός, μια ταμπέλα που σώνει και καλά πρέπει να την δείχνω όταν ξεκινάω ένα διάλογο.

Ούτως ή άλλως στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Αν δηλώσεις «αριστερός», τότε θα σου κολλήσουν δίπλα τις λέξεις «κομμουνιστής», «ανθέλληνας», «άθεος», «αιρετικός» και πάει λέγοντας. Αν πάλι δηλώσεις «δεξιός», τότε οι λέξεις που θα σε συνοδεύουν είναι «φασίστας», «αντιδημοκράτης», «καπιταλιστής», «εθνικιστής» και άλλα πολλά κοσμητικά επίθετα. Τυχόν δηλώσεις ότι τάσσεσαι υπέρ των κατώτερων στρωμάτων και σιχαίνεσαι το υπάρχον ληστρικό τραπεζικό σύστημα, είσαι «αναρχοκομμουνιστής». Εκφράζεσαι ευνοϊκά για τους πρώτους μήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είσαι «κρυφοσυριζαίος», αν όχι «συριζαίος». Διαφωνείς με την μετέπειτα πολιτική του, είσαι «λαφαζανικός» και «δραχμολάγνος».

Λες ότι «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και σε αποκαλούν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων «πασόκο» ή καλύτερα «παλαιοπαπανδρεϊκό». Ασπάζεσαι την ανεξαρτησία της χώρας σου μακριά από φθαρμένες ιδεολογίες, είσαι «καμμένος» και φυσικά «ψεκασμένος». Αν πάλι ταχθείς υπέρ εθνικών θεμάτων όπως το ζήτημα της ονομασίας της Μακεδονίας, το ελληνοτουρκικό, το κυπριακό και επιπλέον υποστηρίξεις ότι δεν γράφεις greeklish αλλά μόνο ελληνικά, τότε με απίστευτη ευκολία θα σε χαρακτηρίσουν… μαντέψτε: πολύ σωστά, «ακροδεξιό» και «χρυσαυγίτη».

Ο φιλόπατρις και ο αγνός πατριώτης στις μέρες μας έφτασε να είναι συνάμα εθνικιστής και εκείνος που τάσσεται υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των προσφύγων και μεταναστών, «λαθρολάγνος». Άλλο ένα τρανό παράδειγμα αλλοίωσης της γλώσσας μας από τους δήθεν εθνικόφρονες που το μόνο που κάνουν είναι να καπηλεύονται αξίες και ιδανικά για να παριστάνουν τους εκπροσώπους της «αρίας φυλής».

Αυτό ήταν το παράδειγμά μου που ήθελα να εκμυστηρευτώ και που υπόσχομαι πως δεν θα ξαναγράψω με το ίδιο προσωπικό ύφος. Θα ήθελα να κλείσω με μια ρήση ενός θεωρητικού, που θεωρείται ο «πατέρας» της αναρχίας, του Μιχαήλ Μπακούνιν: «Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων… να ζουν, να σκέφτονται και να δρουν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης… γι’ αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων. Είμαι και πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα».

Υ.Γ.: Μπερδευτήκατε; Ο τίτλος του άρθρου πάντως αναφέρεται σε λίγα συγκεκριμένα άτομα.

από το «http://nonpapernet.blogspot.gr/»