Ο ενδοτισμός είναι μονόδρομος;

του Γιάννη Ραχιώτη

Η κα Κατριβάνου καταψηφίζοντας στη Βουλή μερικά άρθρα του πακέτου των νέων μέτρων που επέβαλαν οι δανειστές, υπέβαλε την παραίτησή της γιατί, όπως δήλωσε, ενώ διαφωνεί με την κυβερνητική πολιτική δεν βλέπει εναλλακτική λύση. Στην ίδια συζήτηση, διάφοροι υπουργοί ισχυρίστηκαν επίσης ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση πέρα από την ενδοτικότητα στους δανειστές. Περιορίστηκαν να προβάλλουν ως άλλοθι ότι πριν προσκυνήσουν... είχαν διαπραγματευθεί δυναμικά.

Στο δυναμισμό περιλαμβάνουν μάλλον και τη συμφωνία της 20/2/15, την ανάδειξη δεξιού Προέδρου Δημοκρατίας και τη συγκρότηση υπουργικού συμβουλίου κατά πλειοψηφία με στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της δεξιάς. Μετά απ’ αυτά θεωρούν ότι νομιμοποιούνται να ψηφίζουν ό,τι τους βάζουν μπροστά τους με αντάλλαγμα την υπουργική αποζημίωση. Οι Τσίπρας, Παππάς, Μητσοτάκης, με απείρως μεγαλύτερη θρασύτητα, αναλώθηκαν σε ευφυολογήματα και επικοινωνιακούς διαξιφισμούς, θεωρώντας εκ προοιμίου τα μέτρα μονόδρομο και φυσικά ωφέλιμα για τους ίδιους, αφού με την ψήφισή τους εξασφαλίζουν την ανοχή των Δυτικών επικυρίαρχων.

Στο πρόσφατο παρελθόν πολιτικοί με ασύγκριτα σημαντικότερη διαδρομή από το θλιβερό πολιτικό μας προσωπικό, σκέφτηκαν τον ενδοτισμό σαν σωτηρία, αλλά δεν τους βγήκε σε καλό.

Ο Μιλόσεβιτς πριν πεθάνει από έλλειψη περίθαλψης σε κάποια ολλανδική φυλακή, επέβαλε στο....
λαό του τη συνθήκη του Ντέιτον που μετέτρεψε τη Βοσνία στο πρώτο επίσημο προτεκτοράτο της Δύσης μετά το 20 Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Καντάφι τα τελευταία χρόνια πριν λιντσαριστεί σε κάποιο δρόμο της Σύρτης, πλήρωνε όποια αποζημίωση του ζητούσαν οι Δυτικοί, υπέγραφε όποια συμφωνία του έβαζαν μπροστά του και εκλιπαρούσε να τον θεωρήσουν σύμμαχο.

Ο Σαντάμ, πριν καταλήξει στην κρεμάλα, επί μια 10ετία αποδεχόταν κάθε ταπεινωτικό έλεγχο, κάθε εξευτελισμό από τους Δυτικούς, εκλιπαρούσε για διαπραγματεύσεις και για να τον αφήσουν να υπάρξει με οποιοδήποτε τίμημα.

Ο Μόρσι, ο πρώτος εκλεγμένος ηγέτης της Αίγυπτου, πριν καταλήξει στη φυλακή, προσπάθησε με κάθε τρόπο να εξευμενίσει τους Αμερικανούς, σε βάρος των συμφερόντων του λαού του και ολόκληρου του αραβικού κόσμου, κρατώντας κλειστό το πέρασμα της Ράφα, σιωπώντας για την Παλαιστίνη, αφήνοντας ανέπαφες τις απόλυτα ελεγχόμενες από τους αμερικανοϊσραλινούς δομές του στρατού.

Η Ντίλμα Ρούσεφ, πριν καταλήξει καθαιρεμένη και κατηγορούμενη σε δίκη οπερέτα, επί χρόνια εφάρμοσε νεοφιλελεύθερες πολιτικές, σε αντίθεση με την ιστορία της, την κοινωνική βάση του κόμματός της και τις υποσχέσεις της, προσπαθώντας μάταια να εξευμενίσει τις ντόπιες και τη διεθνή ελίτ.

Ακολουθώντας την ακριβώς αντίθετη πολιτική, η Κούβα κρατάει πάνω από 55 χρόνια και η Συρία αντέχει πάνω από 5 χρόνια σε συνθήκες που οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση θα είχε εξαερωθεί.

Είναι διαφορετικό το ζήτημα ότι πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι πιστεύουν ότι αν απομακρυνθούμε από το καθεστώς υποτέλειας θα έχουμε χειρότερη τύχη ακόμη και από τον σημερινό εξευτελισμό και τη διάλυση.

Η διεθνής συγκυρία είναι πράγματι επικίνδυνη. Η επιθετικότητα της Δύσης που κλιμακώθηκε σε ψυχρό πόλεμο από τη διοίκηση Ομπάμα αναμένεται να επιδεινωθεί υπό την Κλίντον ή τον Τραμπ.

Ενθαρρυμένοι από τις επιτυχίες τους απέναντι σε σειρά μικρών κρατών, με ακλόνητη εμπιστοσύνη στη στρατιωτική τους υπεροχή, υποβάλλουν σε μείζονες προκλήσεις ταυτοχρόνως την Κίνα και τη Ρωσία: Το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό παραβιάζει προκλητικά τα χωρικά ύδατα της Κίνας και η αντιπυραυλική ασπίδα στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας ήδη λειτουργεί με στόχο να μετατρέψει τη Ρωσία από παγκόσμια, σε τοπική πυρηνική δύναμη.

Το πολεμικό ναυτικό του ΝΑΤΟ, με τη συναίνεση του Τσίπρα, απέκτησε πλήρη έλεγχο του διάπλου του Αιγαίου και πλέον προετοιμάζεται ανοιχτά η αποστολή ΝΑΤΟΪκών πολεμικών στη Μαύρη Θάλασσα κατά παράβαση της συνθήκης του Μοντρέ. Αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις είναι πλέον προωθημένες σε όλο το μήκος των δυτικών συνόρων της Ρωσίας-Λευκορωσίας, σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων από μεγάλες ρωσικές πόλεις.

Η απειλή πολέμου είναι περισσότερο από σαφής. Επιδιώκουν φανερά να παγιδεύσουν και τις δύο μεγάλες χώρες, είτε σε μια ταπεινωτική στρατιωτική ήττα είτε, μέσω της στρατηγικής της έντασης και της οικονομικής πίεσης, σε κατάρρευση των πολιτικών τους συστημάτων και τοποθέτηση ελεγχόμενων κυβερνήσεων-μαριονετών τύπου Γέλτσιν. Αν θα το πετύχουν είναι άλλη, καθόλου βέβαιη, ιστορία.

Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου έχει εμπλέξει τη χώρα σε όσα Δυτικά επιθετικά σχέδια της ζητήθηκε: Στην παρακώλυση της ναυσιπλοΐας στο Αιγαίο, στη συμμαχία με το Ισραήλ, στη στήριξη του δικτάτορα της Αιγύπτου, στον TAP. Πρόσφατα προχώρησε σε μια ιταμή πρόκληση σε βάρος της Ρωσίας με τη σύλληψη και κράτηση για μερικές ώρες στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης γνωστότατου (και στην Ελλάδα) συμβούλου του προέδρου Πούτιν με το χωροφυλακίστικο πρόσχημα της... εξακρίβωσης στοιχείων. Το modus operandi είναι καθαρά αμερικανικό, χρησιμοποιείται επανειλημμένα εναντίον αξιωματούχων χωρών που οι ΗΠΑ επιδιώκουν να ταπεινώσουν.

Ο ενδοτισμός όμως μπορεί να είναι όντως μονόδρομος για την επιβίωση του πολιτικού συστήματος ως αχυρανθρώπων της Δύσης, αλλά ούτε ωφέλιμος είναι ούτε μονόδρομος. Οι χώρες ουραγοί των ιμπεριαλιστικών τυχοδιωκτισμών παραδοσιακά, στο πρώτο γύρισμα της κατάστασης, πληρώνουν τον βαρύτερο λογαριασμό. Ακόμη και η διατήρηση της κρατικής μας υπόστασης δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Τα διδάγματα της μικρασιατικής και της κυπριακής τραγωδίας, καλό θα ήταν να μην ξεχαστούν. Και στις δύο περιπτώσεις είχαμε «κυβερνήσεις» δουλικές στις ξένες δυνάμεις, που πίστευαν ότι διασφαλίζουν τη σταθερότητά τους λειτουργώντας ως μακρύ χέρι των αφεντικών τους.

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Ο δρόμος που σήμερα φαίνεται δυσκολότερος, με περισσότερο ρίσκο από την «ασφάλεια» της υποτέλειας, αυτός της ανεξαρτησίας, της αποπροτεκτορατοποίησης και της δημιουργίας ενός κυρίαρχου κράτους, είναι ο μόνος που παρέχει εγγυήσεις συλλογικής επιβίωσης στη θύελλα που έρχεται.

Ήδη περπατιέται από ένα σημαντικό αριθμό χωρών με μικρότερες παραγωγικές δυνατότητες και σε πιο αντίξοες συνθήκες από εμάς.

από το «Δρόμος της Αριστεράς» μέσω του «Βαθύ Κόκκινο»