2016-2115: Ενενήντα Εννιά Χρόνια Κατοχής και Λεηλασίας

του Γρηγόρη Σουλτάνη

Το ξεκίνημα ενός μακρύ αιώνα κατοχής και λεηλασίας, που θα εκτείνεται από τον 21^ο στον 22^ο αιώνα, επισφραγίζει η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου από την ελληνική βουλή, σε συνδυασμό με τις αποφάσεις του Eurogroup της 24^ης Μαΐου.

Εντούτοις, ο αριθμός ενενήντα εννέα έχει περισσότερο συμβολικό παρά πραγματιστικό περιεχόμενο, θέλοντας να δηλώσει την ολοκληρωτική κυριαρχία του δανειστή, στη ζωή και το θάνατο του οφειλέτη, με μια δόση δελεαστικής έκπτωσης -όπως γίνεται στη λαϊκή αγορά-, αφού υπολείπεται ένα έτος για να ολοκληρωθεί ένας αιώνας. 

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι συνέπειες του βιοπολιτικού πολέμου που εγκαινίασαν τα μνημόνια, θα έχουν αφανίσει, πολύ νωρίτερα, όχι μόνο τη χώρα, αλλά και το γηγενή πληθυσμό της.

Η θεσμοθέτηση του Αυτόματου Μηχανισμού Δημοσιονομικής Προσαρμογής (του κόφτη μισθών και συντάξεων), του Υπερταμείου Ιδιωτικοποιήσεων (ένα είδος Τρόιχαντ αλλά ελληνικά), της «ανεξαρτησίας» της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (μιας από τις σημαντικότερες δημόσιες υπηρεσίες που περνά στον έλεγχο των δανειστών), και επιπλέον, μέτρα ελέγχου και εποπτείας των τραπεζών και της εθνικής οικονομίας αντίστοιχα, συμπληρώνουν το πάζλ της πλήρους προτεκταριοποίησης της χώρας.

Στη πραγματικότητα, αυτό που έχει επιτευχθεί με το νέο Υπερμνημόνιο διαρκείας είναι η ....
μονιμοποίηση των έκτακτων μέτρων που επιβλήθηκαν με τα τρία πρώτα μνημόνια που αποτελούσαν ένα είδος προοιμίου. Η επίκληση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, με βάση την οποία επιβλήθηκαν τα πρώτα μνημόνια υπήρξε προσχηματική, ώστε, με τη βιοπολιτική δράση τους, να επιτευχθεί μια αναμενόμενη δραματική αλλαγή στη συνείδηση των ιθαγενών. Κατ’ αυτό τον τρόπο, η μετατροπή του έκτακτου σε μόνιμου, της εξαίρεσης σε κανόνα, εμφανίστηκε ως μια φυσική διαδικασία που προέκυψε από τη λογική αναγκαιότητα των πραγμάτων και όχι από κάποια εξουσιαστική βούληση.

Η αλλοτρίωση -αν όχι ο ιδιότυπος εκμαυλισμός- που επήλθε μέσω της μνημονιακής βίας γίνεται φανερός στη συλλογική ανοχή έναντι της μαζικής καταστροφής των ανθρώπων που εκτυλίσσεται στη χώρα. Η ανοχή είναι απότοκος της ενοχής που κατασκευάζει το σύστημα εξουσίας, μέσω της προτεσταντικής οικονομικής ηθικής: ο σπάταλος πρέπει να τιμωρηθεί και να συνετισθεί· ώστε, ο ανθρώπινος πόνος, η αρρώστια, ο θάνατος, ο ξενιτεμός και η καταστροφή της ανθρώπινης ζωής, καθώς εξισώνονται με αριθμούς και μετασχηματίζονται σε αφηρημένα οικονομικά μεγέθη -όπως η μείωση του ΑΕΠ ή η ύφεση- αποκρύπτουν τις εκατόμβες.

Αυτή η συλλογική αλλοτρίωση και υποκατάσταση της ανθρώπινης ζωής από ποσοτικά μεγέθη -όπως επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη αφήγηση, στο συλλογικό φαντασιακό- χρησιμεύει ταυτόχρονα ως συλλογικός μύθος που κάνει ανεκτή την αυτοκτονία, το θάνατο και τη συλλογική αυτοχειρία.

Οι νεοαποικιοκράτες, με τη συνεργασία της ντόπιας πολιτικοοικονομικής ελίτ προβαίνουν σε μια επιχείρηση κοινωνικής γενοκτονίας με οικονομικά μέσα, γεγονός που συνιστά ένα είδος βιολογικού πολέμου, ενώ ταυτόχρονα, οι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ κάνουν λόγο για «ανθρωπιστική» κρίση και κρίση «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» στην Ελλάδα των μνημονίων, μια γλώσσα που αποκρύπτει παρά αποκαλύπτει τους δράστες.

Αυτό που συντελείται στη χώρα είναι μια άνευ προηγουμένου μονομερής ταξική επίθεση από το μπλοκ του υπερεθνικού ευρωπαϊκού καπιταλιστικού συνασπισμού. Η αγριότητα της επίθεσης, που έχει εκλάβει νεκροφιλική διάσταση, διαπιστώνεται σε όλα τα στατιστικά μεγέθη που έχουν έως τώρα δει το φώς της δημοσιότητας: αύξηση των θανάτων, μείωση του προσδόκιμου ζωής, αύξηση της παιδικής θνησιμότητας, κατάθλιψη, υπογεννητικότητα, κλοπή εγκεφάλων και ειδικευμένου εργατικού δυναμικού και απόπληθυσμός.

Στη πρόσφατη έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας αναφέρεται σχετικά:

«έχει ανακοπεί η μακροχρόνια τάση μείωσης της παιδικής θνησιμότητας (θάνατοι βρεφών έως ενός έτους ανά 1.000 γεννήσεις ζώντων).

Συγκεκριμένα, η παιδική θνησιμότητα αυξήθηκε από 2,65 το 2008 σε 3,75 το 2014. Η εξέλιξη αυτή αποδίδεται αφενός στην αύξηση κατά περίπου 10% των θανάτων βρεφών κάτω του ενός έτους και αφετέρου στην υποχώρηση των γεννήσεων κατά 22,1% την προαναφερθείσα περίοδο.

Συγκεκριμένα, καταγράφηκαν 92.149 γεννήσεις το 2014, έναντι 118.302 το 2008 (που ήταν η υψηλότερη τιμή της περιόδου 1985-2014).

Παρά το γεγονός ότι τα στοιχεία αυτά δεν μπορούν άμεσα να αποδοθούν στην οικονομική κρίση, η αναστροφή των προηγούμενων τάσεων αποτελεί ιδιαίτερα ανησυχητικό φαινόμενο.», «οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην ψυχική υγεία του πληθυσμού είναι σημαντικές και εμφανείς.

Για παράδειγμα, δραματική αύξηση παρουσιάζει το ποσοστό του πληθυσμού µε συμπτώματα µμείζονος κατάθλιψης κατά την περίοδο της κρίσης (βλ. Kentikelenis et al. 2014, Simou and Koutsogeorgou 2014).

Το εύρημα επιβεβαιώνεται από επιδημιολογικές έρευνες, σύμφωνα µε τις οποίες καταγράφεται ραγδαία αύξηση της µμείζονος κατάθλιψης από 3,3% το 2008 σε 6,8% το 2009, 8,2% το 2011 και 12,3% το 2013. Όπως αποτυπώνεται στα στοιχεία της έρευνας υγείας της ΕΛΣΤΑΤ, το 2014 το 4,7% του πληθυσμού ηλικίας 15 ετών και άνω δήλωσε ότι είχε κατάθλιψη, έναντι 2,6% το 2009».

Παρακάμπτοντας το προσχηματικό λόγο που δικαιολογεί το σαδισμό, με εκλογικεύσεις οικονομικού ή πολιτικού τύπου, ακόμη και την άποψη που κάνει λόγο για οικονομικούς δολοφόνους, τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι αυτό που συντελείται στην Ελλάδα είναι ένα διαρκές έγκλημα εκ προμελέτης. Οι εγκληματίες δεν είναι οικονομικοί δολοφόνοι, αλλά κοινοί δολοφόνοι που χρησιμοποιούν οικονομικά όπλα.

Εντούτοις, αν ο ταξικός πόλεμος και η εξόντωση της εργατικής τάξης είναι ένας από τους στόχους των δανειστών, αφού μαζί με αυτήν θα ενταφιαστεί και το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο, και επιπρόσθετα, θα εισαχθεί νέο, φτηνό και δημοκρατικά απαίδευτο εργατικό δυναμικό για την αντικατάστασή της, έτεροι στόχοι είναι ο εθνικός και ο γεωπολιτικός.

Σε εθνική κλίμακα, οι δανειστές επιδιώκουν, αφενός τη λεηλασία του εθνικού πλούτου και αφετέρου την διάνοιξη νέων πεδίων άγριας κερδοφορίας, μέσω της αρπαγής των δημόσιων υπηρεσιών, όπου μπορούν να επενδύσουν τα αδιάθετα κεφάλαια.

Στο γεωπολιτικό επίπεδο, στόχος των Αμερικανών (μέσω των ευρωκρατών) είναι η αποδυνάμωση της δυναμικής του ορθόδοξου τόξου και ο έλεγχος των ενεργειακών ροών προς την Ευρώπη. Τούτο σημαίνει ότι οι ευρωκράτες θα επιδιώξουν σταδιακά τον πλήρη περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας και το διαμελισμό της χώρας, ώστε, αφενός να έχουν την πλήρη κυριότητα των ενεργειακών πόρων της και αφετέρου, να αποκόψουν την πρόσβαση της Ρωσίας στο Αιγαίο.

Αυτό γίνεται ακόμη πιο επιτακτικό, στα πλαίσια των αμερικανικών επιδιώξεων, αναφορικά με τη δημιουργία μιας φιλελεύθερης διατλαντικής και διειρηνικής αυτοκρατορίας που θα διασφαλίσει τη γεωπολιτική ηγεμονία και κυριαρχία των αμερικανικών πολυεθνικών.

Εντούτοις, πέρα από την οικονομική, εθνική και γεωπολιτική διάσταση, υπάρχει η ιστορική και πολιτισμική.

Η αγριότητα των νεκρόφιλων πολιτικών που επιβάλλονται στη χώρα -όταν μάλιστα τα γερμανικά πλεονάσματα  προκάλεσαν τα ελληνικά ελλείμματα- δεν μπορεί να ερμηνευθεί με όρους οικονομικούς, πολιτικούς ή γεωπολιτικούς.

Μια διαφωτιστική ερμηνεία έχει να κάνει με το γεγονός ότι στη μακρά διάρκεια, η ενδυνάμωση της ηγεμονικής δυτικοευρωπαϊκής ταυτότητας συντελέστηκε στην αντίθεσή της με την ανατολικοευρωπαϊκή και ιδιαίτερα με την ελληνική. Ακολουθώντας τον J. Le Goff, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι, από τη περίοδο του μεσαιωνικού ελληνισμού σοβεί μια πολιτισμική σύγκρουση που εκλαμβάνει ποικίλες μορφές, σε όλο το μακρύ μεσαίωνα που διαρκεί έως τις μέρες μας. Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στο 1204 ή στη βαυαροκρατία· η γερμανική εμπλοκή στη μικρασιατική καταστροφή και η κατοχή αποτελούν σχετικά πρόσφατα γεγονότα, ώστε, οι συνέπειές τους να είναι αδύνατο να αποδυναμωθούν από κοσμοπολιτικές, διεθνιστικές ή ηγεμονικές θεωρίες.

Η νεκροφιλία της ευρωπαϊκής ελίτ -με τη συνέργεια της ελληνικής- που στρέφεται κατά του ελληνικού λαού, εκκινεί περισσότερο από τα βάθη του ασυνειδήτου και λιγότερο από ορθολογικά κίνητρα -οικονομικά ή πολιτικά- τα οποία συνήθως λειτουργούν εκλογικευτικά.

Το τραγελαφικό είναι ότι, παρότι οι σειρήνες του εκσυγχρονισμού διακήρυσσαν πως η χώρα θα είναι ισχυρή και ασφαλής μέσα στην ΕΕ (η νέα “μεγάλη ιδέα” της πολιτικοοικονομικής ελίτ), επιβεβαιώνεται ότι ισχύει το ακριβώς αντίστροφο: η χώρα οδηγείται στον όλεθρο, εγκλωβισμένη στα νύχια της ευρω-δικτατορίας και αν υπάρχει πια ίχνος ελπίδας είναι η ενδυνάμωση ενός εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου.