Τρομοκρατική επίθεση στις Βρυξέλλες: Όχι, κύριε πρωθυπουργέ!

του Michel Collon*

Την ημέρα της τρομοκρατικής επίθεσης στις Βρυξέλλες πέρασα κάποιες ώρες προσπαθώ-ντας να δω πού βρίσκονταν οι δικοί μου. Ποιος κακότυχος μπορεί να είχε βρεθεί σ’ αυτό το καταραμένο μετρό που παίρνω κι εγώ όταν πηγαίνω στα γραφεία του Investig’Action; Ποιος κακότυχος μπορεί να είχε βρεθεί κοντά στo Starbucks του αεροδρομίου, όπου κι εγώ παίρνω συχνά ένα τσάι περιμένοντας το αεροπλάνο; Εναγώνιες ώρες, καθότι όλα τα δίκτυα ήταν παραφορτωμένα.

Τέλος πάντων, όπως τόσοι άλλοι κάτοικοι των Βρυξελλών, έζησα για μια μέρα ό,τι ζουν εδώ και τόσα χρόνια οι Ιρακινοί, οι Λίβυοι, οι Σύριοι και, πριν από αυτούς, οι Αλγερινοί. Επειδή τυχαίνει να έχω βρεθεί πολλές φορές σε μέρη που έχουν βομβαρδίσει οι Δυτικοί, ξέρω με τι μοιάζουν αυτά τα κομματιασμένα σώματα που κανείς ποτέ πια δεν θα μπορέσει να ξαναγκαλιάσει. Έχω δει με τα μάτια μου τον πόνο εκείνων που τους έχουν στερήσει για πάντα το σύζυγο, την γυναίκα ή το παιδί τους.

Όπως τόσοι άλλοι κάτοικοι των Βρυξελλών, έκλαψα κι ένιωσα ότι ήθελα να δείρω αυτούς τους....
εγκληματίες που σκοτώνουν αθώους ανθρώπους. Όμως εγκληματίας δεν γεννιέται κανείς, γίνεται. Και το πιο κρίσιμο ερώτημα είναι: πώς φτάνει κανείς εκεί; Στην άρνηση της αξίας της ζωής τόσων αθώων! Στο να τους βασανίζουν και να τους τρομοκρατούν αντί να αγωνίζονται κι αυτοί μαζί τους, μαζί με αυτούς τους αθώους, ενάντια στην αδικία που μας χτυπάει όλους; Ποιος δηλητηριάζει το μυαλό των νέων, ποιος τους δίνει το παράδειγμα της βίας; Ποιος τους βυθίζει στην απελπισία και κυρίως ποιος τους δίνει τα όπλα; Εγκληματίες, ναι, αλλά συγχρόνως και θύματα, κι ας μη σας σοκάρει μια τέτοια σκέψη.

Όταν άκουσα λοιπόν τον πρωθυπουργό μας, Charles Michel, να δηλώνει σε συνέντευξη τύπου ότι οι Βέλγοι θα πρέπει να ενωθούν ενώ απέφευγε με τακτ το κεντρικό ερώτημα του «πώς φτάσαμε εδώ, ποιοι έχουν την ευθύνη;» εξοργίστηκα ενάντια σε αυτόν τον υποκριτή που το μόνο που έχει να μας προτείνει είναι να συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο. Ενώ η ανησυχία του κόσμου είναι: «τί να κάνουμε ώστε να μην ξαναγίνει αυτό; Ποια πολιτική θα πρέπει να εφαρμόσουμε για να σταματήσει αυτός ο εφιάλτης;»

Πιστεύετε στα σοβαρά ότι η επιτήρηση και η καταστολή θα αποτρέψουν τις νέες επιθέσεις; Ορισμένοι μπορεί να το πιστεύουν αλλά όχι όλοι, είναι αδύνατον. Για αυτό θα πρέπει να αλλάξουμε πολιτική. Να αλλάξετε, μάλλον, αφού η πολιτική είναι δική σας. Ο Αϊνστάιν έλεγε «Δεν επιλύουμε ποτέ ένα πρόβλημα με τον τρόπο σκέψης που το δημιούργησε». Όντως, δεν θα αποτρέψουμε την τρομοκρατία όσο δεν θα έχουμε συζητήσει σε βάθος τις πραγματικές της αιτίες. Ώστε να μπορέσουμε να την προλάβουμε πραγματικά.

Κύριε πρωθυπουργέ Charles Michel, δε σας ευχαριστώ καθόλου. Αφού αρνείστε να θέσετε τα κρίσιμα ερωτήματα: οι Σαουδάραβες και το Κατάρ χρηματοδοτούν ναι ή όχι τους τρομοκράτες; Ναι, μας το λένε οι αναφορές των αμερικανικών υπηρεσιών. Οι ΗΠΑ δημιούργησαν ναι ή όχι την Αλ Κάιντα; Ναι, το αναγνώρισε ρητά η Hillary Clinton. Η CIA οργάνωσε ναι ή όχι στρατόπεδο εκπαίδευσης στην Ιορδανία; Ναι, το απέδειξε ο διάσημος αμερικανός δημοσιογράφος Hersh. O Fabius ενθάρρυνε ναι ή όχι την τρομοκρατία λέγοντας ότι «η Αλ Κάιντα κάνει καλή δουλειά»; Ναι, δείτε το βίντεό του στη Μαρακές τον Δεκέμβριο του 2012.

Γενικότερα, οι ΗΠΑ έχουν ναι ή όχι χρησιμοποιήσει την λεγόμενη ισλαμική τρομοκρατία από τα χρόνια του Μπιν Λάντεν στο Αφγανιστάν, μιλάμε για το 1979, μέχρι τη Συρία σήμερα, περνώντας από Βοσνία, Κόσσοβο, Καύκασο, Αλγερία, Ιράκ, Λιβύη κι άλλες χώρες ακόμα; Δεν θα έπρεπε να δημιουργηθεί μια επιτροπή έρευνας για τους δεσμούς των ΗΠΑ με την τρομοκρατία και για όλα τα απόκρυφα στρατηγικά σχέδια που υπήρξαν οι αιτίες όλων αυτών των δραμάτων; Εσείς και η Ευρώπη σας για πόσο ακόμα θα συνεχίσετε να ακολουθείτε την Ουάσινγκτον σαν πιστά σκυλάκια; Χαίρεστε σαν μικρό παιδί όταν σας τηλεφωνεί ο Ομπάμα. Μα γιατί δεν καταγγέλλετε την υποκρισία του πίσω από όλους αυτούς τους πολέμους; Κύριε Michel, όταν σκέφτομαι ότι όλος αυτός ο πόνος θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, δε σας ευχαριστώ καθόλου.

Είναι αλήθεια ότι δεν είστε ο μόνος που χρησιμοποιείτε ξύλινη γλώσσα.

Κύριε Υπουργέ των εξωτερικών Didier Reynders δεν σας ευχαριστώ καθόλου ούτε κι εσάς. Δηλώσατε στις 22 Μαρτίου ότι οι τρομοκράτες «προσαρμόζονται στον τρόπο ζωής μας». Τα λόγια σας είναι τα ίδια με εκείνα του George W. Bush μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου λίγο πριν την επίθεση στο Ιράκ και το Αφγανιστάν επικαλούμενος ψευδείς δικαιολογίες. Κύριε Reynders, γιατί δεν υπενθυμίσατε την δήλωσή σας του Απριλίου του 2013 όταν παινεύατε «αυτούς τους νέους (στους οποίους) θα χτίσουμε ίσως μια μέρα ένα μνημείο ηρώων επανάστασης».

Γιατί όταν σας κάλεσα στον Ιούνιο του 2013 να συμμετάσχετε στη συζήτηση «Νέοι της Συρίας, πώς να εμποδιστεί η έξοδός τους;», αρνηθήκατε να προσέρθετε; Αυτό δεν σας απασχολούσε τότε; Βρίσκατε μήπως ότι για να «αλλάξει το καθεστώς», όπως λέτε, όλα τα μέσα ήταν δόκιμα, ακόμα και η τρομοκρατία; Δεν σας πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι αν κάποιες ομάδες ενθαρρύνονταν να πράξουν με αυτόν τον τρόπο εκεί, ορισμένοι από αυτούς θα έρχονταν να κάνουν τα ίδια κι εδώ; Όχι κύριε Reynders, δε σας ευχαριστώ καθόλου.

Κυρία Milquet, δεν σας ευχαριστώ καθόλου ούτε εσάς. Είσαστε Υπουργός Εσωτερικών εκείνη την εποχή. Αρνηθήκατε κι εσείς να συμμετάσχετε στην συζήτηση, παρ’ όλες τις πολλαπλές προσκλήσεις μας, επικαλούμενη διαφορετική δικαιολογία κάθε φορά! Από τότε έχετε σωπάσει. Ενοχληθήκατε και κάνατε την κουφή στις φωνές απελπισίας των μανάδων που τραβούσαν τα μαλλιά τους βλέποντας τα παιδιά τους -μιλάμε για πιτσιρικάδες 16, 17 ή 18 χρονών- να φεύγουν για την κόλαση δίχως το Βέλγιο να κάνει τίποτα για να τους συγκρατήσει. Δεν νιώθετε τύψεις βλέποντας τη συνέχεια; Όχι κυρία Milquet, δεν σας ευχαριστώ καθόλου.

Μήπως ήρθε η ώρα ν’ ανοίξουμε την μεγάλη συζήτηση για τις συνέπειες της διεθνούς πολιτικής που το Βέλγιο ακολουθεί εδώ και τόσα χρόνια;

1. Θα πρέπει η Ευρώπη να συνεχίζει να ακολουθεί τις ΗΠΑ και την πολιτική που πνίγει την Ανατολή στη φωτιά και το αίμα;
2. Το Βέλγιο θα πρέπει να συνεχίσει να υποστηρίζει τη βία του Ισραήλ καταπατώντας το Διεθνές Δίκαιο και αποκαλώντας «αντισημίτες» τους νέους που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των Παλαιστινίων ;
3. Θα πρέπει άραγε το Βέλγιο να συνεχίσει να προσκυνάει τα πετροδολάρια των Σαουδαράβων (κλεμμένα από τους υπόλοιπους αραβικούς λαούς αντί να χρησιμοποιεί τα λεφτά από το πετρέλαιο και το γκάζι για να καταπολεμήσει την φτώχια, όπως γίνεται στην Λατινική Αμερική) τη στιγμή που όλος ο κόσμος ξέρει ότι οι ίδιοι οι Σαουδάραβες χρηματοδοτούν το δηλητήριο του θρησκευτικού φανατισμού με το οποίο διαστρεβλώνεται το πνεύμα των νέων;
4. Πώς να αρνηθεί κανείς το δικαίωμα στο άσυλο των θυμάτων που έχουν προκαλέσει οι «δικοί μας» πόλεμοι στο Ιράκ, τη Συρία, το Αφγανιστάν ;
5. Πότε θα ανοιχθεί ο φάκελος της «ανθρωπιστικής» επέμβασης στη Λιβύη, όπου το ΝΑΤΟ συμμάχησε με την Αλ Κάιντα για να ανατρέψουν τον Καντάφι, παραβιάζοντας το Καταστατικό του ΟΗΕ που απαγορεύει αυτού του είδους τις πρακτικές ; Με τις συνέπειες που βλέπουμε σήμερα : η Λιβύη εστία διεθνούς τρομοκρατίας.

Δεν είναι καιρός πια να ανοιχτεί και η μεγάλη συζήτηση για τις συνέπειες της κοινωνικής πολιτικής, ή μάλλον της αντικοινωνικής πολιτικής, που έχουν ακολουθήσει οι βελγικές κυβερνήσεις εδώ και τόσα χρόνια;

1. Είναι δυνατόν να πετσοκόβετε χωρίς σταματημό τον εκπαιδευτικό προϋπολογισμό; Φτιάχνοντας σχολεία-πάρκιγκ όπου οι καθηγητές δεν έχουν καν την απαραίτητη μόρφωση ούτε τα μέσα για να αντιμετωπίσουν τα τόσα πολύπλοκα ερωτήματα του σημερινού κόσμου;
2. Είναι δυνατόν να μειώνετε συνεχώς τους προϋπολογισμούς των φυλακών και της επανένταξης, με αποτέλεσμα οι μικροπαραβάτες να μετατρέπονται σε εγκληματίες;
3. Μπορείτε να πετσοκόβετε αδιάκοπα τους προϋπολογισμούς των δημοσίων οπτικοακουστικών μέσων; Με συνέπεια οι δημοσιογράφοι να μην έχουν πια τον χρόνο να εμβαθύνουν στα θέματα (ομολογίες μέσα από το RTBF) και να είναι καταδικασμένοι να περιορίζονται στο copy-paste και στη γρήγορη πληροφορία; Έτσι σπρώχνονται οι νέοι, που αμφισβητούν το κατεστημένο, προς τις θεωρίες της συνομωσίας ή, ακόμα χειρότερα, προς το φανατισμό και πέφτουν στα χέρια των κάθε είδους γκάνγκστερς.
4. Μπορείτε να συνεχίσετε να κάνετε δώρα στις τράπεζες και τις πολυεθνικές που δεν πληρώνουν σχεδόν κανένα φόρο και να μεταθέτετε το έλλειμμα προς τις κοινότητες που ήδη στερούνται των μέσων βοήθειας προς τους νέους; Με αυτόν τον τρόπο δεν φτιάχνετε τις κοινότητες απελπισμένων όπως εκείνη του Molenbeek ; (και δεν είναι μόνο αυτή αλλά και οι Vilvorde, Verviers, Anvers κι ας μην ξεχνάμε επίσης και τους « ευρωτζιχαντιστές » που προέρχονται από διάφορα ευρωπαϊκά κράτη).
5. Είναι λοιπόν άξιο εκπλήξεως το ότι τόσοι νέοι έχουν πέσει στα νύχια επαγγελματιών γκάνγκστερς; Και μάλιστα όταν τη στιγμή που όταν το υποδεικνύαμε στην αστυνομία, όχι πάντα, αλλά συχνά, γονείς κι εκπαιδευτικοί ακούγαμε την εξής απάντηση: « Φεύγουν για τη Συρία; Να πάνε και να μην ξανάρθουνε!»
6. Την ημέρα του χτυπήματος στις Βρυξέλλες ο κάθε γονιός έτρεμε για το παιδί του. Σήμερα όλοι μας αναρωτιόμαστε τί είδους παιδεία να δώσουμε στα παιδιά μας, τί να τους πούμε για έναν τέτοιον κόσμο, όλο και πιο βίαιο. Θα μπορέσουμε να τους προσφέρουμε μια πραγματική παιδεία κι ένα πραγματικό μέλλον; Αύριο ποιά πόλη θα θρηνήσει αθώα θύματα; Με το αυξανόμενο μίσος και τον φόβο, που στοχοποιούν τους μουσουλμάνους, βγαίνει κερδισμένη μόνο η ακροδεξιά. Μήπως αυτό θέλετε, κύριοι;

Συμπέρασμα: Η τρομοκρατία δεν έρχεται μοιραία -είναι το αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης πολιτικής. Μιας πολιτικής που χαράσσεται πρώτα στην Ουάσιγκτον κι ύστερα στο Λονδίνο και στο Παρίσι. Οι Βρυξέλλες ακολουθούν με δουλοπρέπεια. Κύριοι κυβερνώντες, είστε όλοι σας συνυπεύθυνοι. Έχουμε το δικαίωμα να συζητήσουμε για αυτό με όρους δημοκρατικούς ή θα ασκήσετε και πάλι πιέσεις ώστε οι δημοσιογράφοι να σωπάσουν ;

Πόσοι νεκροί θα χρειαστούν ακόμα προτού τα μέσα ανοίξουν την πραγματική συζήτηση ;

για τη μετάφραση από τα γαλλικά Χ. Κόμη

*δημοσιογράφου και ιδρυτή της ανεξάρτητης on line εφημερίδας Investig’Action