Το χρέος και το βάραθρο

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Οι προσδοκίες από την εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας στην Ουάσιγκτον δεν είναι υψηλές από καμιά πλευρά -ούτε αυτήν της κυβέρνησης.

Οι οποίες συναντήσεις ελληνικού ενδιαφέ-ροντος θα αφορούν το ταχύτερο κλείσιμο της αξιολόγησης, την υπεράσπιση των ήδη διατυ-πωμένων θέσεων της κάθε πλευράς, τις παγίδες που στήνει η μια στην άλλη, το χτίσιμο των επικοινωνιακών στόχων του καθενός, ενδεχομένως και τη διευθέτηση εκκρεμοτήτων που θα περάσουν στην επόμενη αξιολόγηση.

Ένα δεν φαίνεται ότι θα περιλαμβάνει αυτή η σύνοδος: μια σοβαρή συζήτηση για το ελληνικό χρέος. Όχι μόνο επειδή η Γερμανία απορρίπτει μια νέα διευθέτηση για μερικά χρόνια, αλλά και διότι το ΔΝΤ έχει βάλει πολλές φορές εσχάτως νερό στο κρασί του, παρότι δημοσίως ισχυρίζεται ότι το ελληνικό χρέος είναι «εξαιρετικά μη βιώσιμο».

Η ουσία όμως δεν βρίσκεται στη διευθέτηση των όρων αποπληρω­μής του χρέους, που λίγα έχει να προσφέρει ως άμεση ανάσα στην οικονομία και -κατά τα αναμενόμενα- θα συνδυαστεί με ένα....
νέο μνημόνιο. Για την ακρίβεια, με ένα «μνημόνιο χρέους», κατά το πρότυπο που έχει ήδη περιγραφεί από τους Γερμανούς αρμοδίους: στα­διακές παρεμβάσεις ανάλογα με τις «μεταρρυθμιστικές» επιδόσεις της Ελλάδας.

Η πιο σημαντική συζήτηση απ' όλες πάντως είναι αυτή που... δεν γίνεται -ή μάλλον γίνεται με όρους καφενείου- και αφορά το εσωτερικό νοικοκύρεμα της χώρας και τη διαμόρφωση λειτουργικών και παραγωγικών κανόνων σε όλα τα επίπεδα.

Έως τώρα η κυβέρνηση εφαρμόζει το μνημόνιο ολοφυρόμενη διό­τι δεν είναι αυτό που ήθελε να κάνει. Η μνημονιακή αντιπολίτευση αναιρεί τον εαυτό της επιτιθέμενη στο μνημόνιο... των άλλων και υπερασπιζόμενη τα δικά της. Εν τέλει η μοναδική ουσιαστική αιτία του καυγά αφορά τον έλεγχο του κράτους και την εξουσία.

Μόνο που, όποιος και αν κυβερνά, όσο συρρικνώνεται η οικονομία, θα μικραίνει αναλόγως και το κράτος -και το κοινωνικό κράτος-, ελλείψει πόρων για να στηριχθεί.

Αυτό το πρόβλημα δεν λύνεται με θεωρητικούς -λογιστικούς κομπογιαννιτισμούς και παιδαριώδη συγκάλυψη της δραματικής εξί­σωσης όλων προς τα κάτω- πλην ελαχίστων, οι οποίοι εκ των πραγμάτων μεγαλώνουν την τεράστια απόσταση που τους χωρίζει από το πιο κατεστραμμένο τμήμα της κοινωνίας.

Το ζητούμενο είναι η αντιστροφή της πορείας προς το βάραθρο. Αυτή θα μεγαλώσει την πίτα, αυτή θα δώσει προοπτική επιβίωσης στη χώρα και τους πολίτες της. Αυτή η συζήτηση πρέπει επιτέλους ν' αρχίσει.

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»