Ο Πάπας και το παστίτσιο

του Νίκου Καραβέλου

Τώρα και ο ίδιος ο Πάπας. Κάποτε εξαπέλυε τους σταυροφόρους του. Ίσως γιατί τώρα η Αγία Έδρα δεν είναι παρά ένα από τα παραμάγαζα του κεφαλαίου και ο ίδιος ο Ποντίφηξ δεν είναι παρά ένας περιφερόμενος πόντικας.

Ήρθε μετά τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ, την Αντζελίνα Τζολί και κάποια σαπρόφυτα, συνοδευόμενος από τον σιωπηλό καλόγερο, που τάχα ποιμεναρχεί στην Αθήνα κι από τον «Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως», κατά κόσμον κατώτερο νομαρχιακό υπάλληλο του σουλτανάτου του Ερντογάν.

Έκλαψαν μαζί για τα παιδάκια που τα’ πνιξαν τα βρωμόχερα της Τουρκίας, του ΝΑΤΟ και των πρακτόρων της ΜΙΤ, για να κινηθεί η προβοκατόρικη μηχανή της συγκίνησης που ξεφόρτωσε στη χώρα μας αυτή η σαύρα, ο Τζορτζ Σόρος (που τόσο τον θαύμαζε ο κ. Βαρουφάκης!). Με τον ίδιο τρόπο που κάποτε οι Γάλλοι ξεφόρτωσαν στ’ Ανάπλι και το Μεσολόγγι την καρμανιόλα τους. (Ε)ξεφώνησαν λόγους και λογύδρια. Υποστήριξαν τα τρύπια σύνορα (το μπάτε σκύλοι αλέστε), ύψωσαν δεήσεις προς το κενό υπέρ της απανταχού φιλανθρωπίας, της εαυτών, αλλήλων και των κυρίων της γης μακροημερεύσεως, της κατάργησης δεσμών και συρμάτων (πλην εκείνων με τα οποία δένουν χειροπόδαρα τους λαούς), υπέρ των απάντων, δηλαδή, που χαρακτηρίζουν τους παπάδες, τους μουλάδες και τα λοιπά συναφή.

Δεήθηκαν και υπέρ της ακινησίας της σκέψης, της νοητικής κοινοτοπίας, της αβουλίας, της....
ανοησίας, της εγωλατρείας και της ρηχότητας, που, πλην των καλογέρων και των μουλάδων, διακρίνουν ανέκαθεν το πολιτικό προσωπικό της χώρας, τα επιτελεία των διατελεσάντων πρωθυπουργών, το ιερατείο του κ. Τσίπρα και τα ανώτατα στελέχη του Κ.Κ.Ε., οι οποίοι κόπτονται ιερατικώς κατά του φασισμού και του ρατσισμού, όπως κάποιοι κόπτονται κατά της νεροποντής, της χιόνος, του παγετού, της ακρίδος και παλαιότερα του δαγγείου πυρετού και της πανώλους.         

Ο Pontifex Maximus μίλησε κατά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, ευλογώντας ταυτόχρονα τις ατέλειωτες ροές των μεταναστών στη χώρα μας, νομιμοποιώντας τη νέα μειονότητα που ιδρύεται με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το εύθραυστο κρατίδιο του Γιουνανιστάν.

Ο Πάπας τους ευλόγησε, αφού έλαβε τις αναγκαίες διαβεβαιώσεις πως η πλειονότητα των μεταναστών θεωρεί εχθρούς της τον Μπασάρ Αλ Άσαντ και τη Ρωσία και διάκειται φιλικά προς τον ISIS. Μάλιστα δε ενώπιόν του ξεδιπλώθηκαν και οι αποικιοκρατικές σημαίες με τα τρία αστέρια, που χρησιμοποιούν οι τζιχαντιστές.

Κι έτσι ο Αλάθητος έδωσε εναργή τον ορισμό της πολυπολιτισμικότητας. Φορώντας τη λευκή του ποδιά για να μοιάζει περισσότερο με ιδιοκτήτη μαγέρικου καταπάνω στα ταψιά με το παστίτσιο.

Πολιτισμός, όμως, είναι το σύνολο των υλικών και πνευματικών κατακτήσεων και δημιουργημάτων μιας κοινωνίας, ο βαθμός της πολιτικής και κοινωνικής ανάπτυξης της ζωής των ανθρώπων. Ο βαθμός ημερότητας ανάμεσά τους.

Να επισημάνουμε πως στο επίπεδο της ανθρώπινης λογικής, ορισμός είναι ο καθορισμός των ουσιωδών χαρακτηριστικών μίας έννοιας, η συνισταμένη, δηλαδή, των διαφορετικών και ενίοτε συγκρουόμενων διακριτών γνωρισμάτων της.

Ορισμός είναι το αποτέλεσμα της σύγκρουσης που μαίνεται ανάμεσα σε διαφορετικές προσεγγίσεις, που έχουν ως βάση τις ταξικές διαφορές. Ορισμός ακόμα είναι η καταγραφή και αποτύπωση της κυρίαρχης αντίληψης, της άποψης που επιχειρούν να επιβάλουν στη λογική μας οι κυρίαρχοι του κόσμου.

Υπό το φως αυτών των δεδομένων δεν θα ήταν άτοπο να διακινδυνεύσουμε έναν διαφορετικό ορισμό:

«Πολιτισμός είναι το σύνολο των κατακτήσεων και επιτευγμάτων σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο και υπό συγκεκριμένες συνθήκες, τα οποία πραγματοποιούνται ως αποτέλεσμα της επιβολής μιας τάξης επάνω σε κάποια άλλη».

Πολιτισμός δεν είναι κάτι το αυθόρμητο, είναι επιλογές και διαλέγματα, που στο επίπεδο του πολιτισμού εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ολίγων σε βάρος των πολλών.

Έτσι το αισθητικό κριτήριο του λαού πλέον δεν διαμορφώνεται αργά και στιβαρά μέσα από τις παραδόσεις και τις καινοτομίες, αλλά από τις επιλογές μιας γλοιώδους ελίτ, αποτελούμενης από «ποιητές», «συγγραφείς», «εικαστικούς», «πανεπιστημιακούς» κλπ. Βδελύγματα, που συνθέτουν την εκάστοτε συμμορία των πνευματικών τραμπούκων, η οποία λυμαίνεται τις γειτονιές των ψυχών.

Απ’ αυτό το απεικόνισμα του πνευματικού τρόμου εξαιρείται ο λαϊκός πολιτισμός και τα υπέροχα δημιουργήματά του, τα οποία, όμως, αποσιωπούνται ή ευτελίζονται.  

Αυτός είναι ο πολιτισμός. Όμως, κατά πάσα πιθανότητα, από δω και στο εξής με την αναδιπλασιαστική προσθήκη που ευλογεί ο Ποντίφηξ, ορίζεται ως ακολούθως :

«(Πολυ)πολιτισμός είναι ο πολιτισμός που παρασκευάζεται με τον ίδιο τρόπο που παρασκευάζεται το παστίτσιο, ο μουσακάς, το ιμάμ μπαϊλντί (για να είμαστε ασορτί με την ισλαμική μας περίοδο) και τα γεμιστά της κ. Φωτίου».

Για το τέλος αφήσαμε ν’ ακουστεί ο σαρκασμός του Κολοκοτρώνη, όπως τον αποτύπωσε ο Γεώργιος Τερτσέτης (Άπαντα, εκδ. Χρ. Γιοβάνη, 1967, Εισαγ. Γ. Βαλέτας):

«Ένας ανηψιός του Αλή Φαρμάκη, όταν ήταν κλεισμένοι εις τον πύργο του θείου του, έλεγε προς τον Κολοκοτρώνη:

-          «Κρίμας οπού δεν είσαι Τούρκος, μέγας αφέντης θα γινόσουν».

-          «Αν γένω Τούρκος, θα με σουνεντέψουν;» (θα μου κάνουν περιτομή;).

-          «Βέβαια».

-          «Εμάς, όμως, όταν μας βαφτίζουν μας κόβουν από τα μαλλιά της κεφαλής μας τρίχες και τες βάζουν εις το εικόνισμα του Χριστού. Αν γίνω Τούρκος, τότε εις τον άλλο κόσμο θα με τραβούν ο Χριστός από τα μαλλιά και ο Μωάμεθ απ’ τον π…τσο. Και δε θέλω να βάλω εις παρόμοια διαφορά δυο τέτοιους προφητάδες».

Ούτε κι εμείς το θέλουμε, Στρατηγέ.